[SF] Lee Seunghoon x Song Minho : Promise

[SF] Lee Seunghoon x Song Minho

Story : Promise

วันนี้อาจเป็นวันธรรมดาสำหรับคนอื่น แต่สำหรับผม “ซงมินโฮ” คนนี้ ถือว่าเป็นวันที่ทำให้ผมมีความสุขวันหนึ่งเลยหล่ะ

เพราะอะไรหน่ะหรอ? เพราะวันนี้ผมและสมาชิกวงวินเนอร์มีกิจกรรมกันยังไงหล่ะ

ใช่แล้ว  ผมมาร่วมงาน Haeundae Summer Festival

“ย่าห์ๆๆๆ ทะเลที่นี่สวยดีนะ” แทฮยอนพูดขึ้นหลังจากมาถึงหาดแฮอุนแด สถานที่จัดงานคอนเสิร์ต ถึงแม้จะเป็นปีแรกที่จัดเทศกาลดนตรีฤดูร้อนที่นี่  แต่บรรยากาศถือว่าดีใช้ได้เลยทีเดียว

“นี่มันก็ดึกแล้ว ฮยองว่าเราไปที่พักก่อนดีไหม” จินวูฮยองเป็นคนเสนอขึ้น

“ซึงยุน เดียวฮยองฝากขนกระเป๋าไปด้วยนะ ว่าจะไปร้านสะดวกซื้อตรงโน้นหน่อย” ซึงฮุนฮยองพูดขึ้นก่อนจะเดินออกไป ยกมือห้ามเมเนที่จะตามไปด้วย ก่อนที่ร่างสูงจะสาวเท้าอย่างรวดเร็ว

ผมมองหน้าซึงยุนนิ่งๆ เป็นสัญญาณว่าให้เหลือห้องนอนที่ผมกับซึงฮุนฮยองนอนกันสองคน ก่อนจะหันไปบอกเมเนฮยองข้างๆ

“เดียวผมตามฮยองไปเองครับ ”ว่าจบก็รีบเดินตามอีกฝ่ายไปอย่างรวดเร็ว

เดินไปได้สักพักผมก็รออยู่หน้าร้านสะดวกซื้อ ผมไม่ได้ตามอีกฝ่ายเข้าไปในร้าน เพราะกลัวว่าจะมีใครจำผมได้

ก็ไม่ใช่ว่าจะอวยตัวเองหรอกนะ  แต่ตอนนี้ผมเข้าร่วมรายการ SMTM4 ด้วย  และสีผมของผมมันก็เด่นน้อยซะที่ไหนละ.....

ผมยืนรออีกฝ่ายได้สักพักซึงฮุนฮยองก็ออกมา ในมือฮยองตอนนี้มีถุงมากมายดูรุงรังมากจนทนไม่ได้ ต้องเดินปรี่ไปแย่งของในมือมาช่วยถือ

“อ้าว มินโฮ” ซึงฮุนฮยองอุทาน “ทำไมไม่ไปที่ห้องพักก่อนละ”

“ผมรอฮยองนั่นแหละ ซื้ออะไรมาเยอะ...” ผมเงียบไปเมื่อเห็นของแต่ละอย่างในถุง มีแต่ขนมโปรดผมทั้งนั้น

“ก็ฮยองกลัวเรานั่นแหละจะหิว เลยซื้อไปติดไว้”

“ผมรู้แล้วน่าว่าฮยองรักผมมาก ทำแบบนี้เดียวพวกนั้นก็แซวหรอก”

ซึงฮุนฮยองยิ้ม โหนกแก้มยกสูงจนดวงตาปิดเป็นสระอิ ถึงแม้จะมีผ้าปิดปากสีดำกั้นไว้ก็ตาม แต่ก็ทำให้ผมมีความสุขจนเผลอยิ้มตาม

“แซวก็แซวไปสิ ในเมื่อมินโฮเป็นแฟนฮยอง ฮยองไม่เห็นต้องอายเลย” กลายเป็นว่าตอนนี้ผมเขินหนักแทน มือที่ถือขนมไว้มากมายเหวี่ยงฟาดอีกฝ่าย

ให้ตาย ไอ้นิสัยหน้าด้านหน้าทนของฮยองมันมากเกินไป หรือผมมันขี้อายมากกันแน่ นิสัยผมทำไมคิตตี้ไม่เข้ากับหน้าตาแบบนี้นะ  เฮ้อ หนักใจกับตัวเองจริงๆ

“ย่าส์ๆๆๆ ถ้ายังฟาดอีกเดียวคืนนี้ฮยองเอาหนักนะ..”

“อะ...เอาบ้าอะไรห๊ะ  พูดอะไรออกมาอายไหม” ผมรู้สึกหน้าแดงวูบขึ้นมาทันที ให้ตาย ฮยองบ้านี่พูดอะไรออกมาเนี่ยยยย

“เอ้า ก็เอาขนมมากินเองไง” ซึงฮุนฮยองตอบกลับ”หรือว่า จะให้ฮยองเอามินโฮมากินละหื้มมมม”

“โอ้ย ฮยอง กวนที่สุดเลย ผมไม่คุยด้วยแล้ว” ผมรีบก้าวเท้าหนีอีกฝ่ายที่ตอนนี้หัวเราะและเดินตามผม

เวลาผมออกสื่อหรือทำอะไรต่างๆ  ผมเป็นคนคนหนึ่งที่จะดูจริงจัง และค่อนข้างเคร่งกับการทำงาน งานหน้าด้านหน้าทนนี่ไว้ใจผมได้เลยทีเดียว

แล้วนี่มันอะไร ทำไมผมต้องมาอายเหมือนสาวน้อยแรกรักอะไรแบบนี้ด้วย

โอ้ย ซงเพลีย ซงเครียด

แต่ก็ได้แค่คิดในใจ ในเมื่อผมเป็นฝ่ายเปิดใจให้อีกคนเข้ามาเอง

ฮยองตัวป่วน เดี๋ยวเถอะ...

.

.

.

.

-วันงาน Haeundae Summer Festival-

“Grass Who’s back? WINNER!!!”เสียงซึงยุนเริ่มทักทายแฟนๆดังเช่นทุกครั้งที่ขึ้นคอนเสิร์ต ผมเหลือบไปมองซึงฮุนฮยองที่ตอนนี้เอาแต่เต้นหยองแหยงไปมา เพราะตั้งแต่ออก WIN-WIN Game ฮยองก็ไม่ได้มีตารางงานที่ไหน เอาแต่เข้าตึกวายจีเพื่อเตรียมอัลบั้มต่อไปกับจินวูฮยอง จะว่าไปจินวูฮยองก็ดูท่าจะตื่นเต้นมากเช่นกัน ดูจากสถานการณ์ตอนนี้เถอะ

“ย่าห์ มินโฮยื่นมือมา” ผมที่ตอนนี้นั่งคุกเข่าเล่นกับแฟนๆหน้าเวทีอยู่ยื่นมือไปงงๆ ก่อนที่ฮยองจะทำท่าจุ๊บหลังมือเหมือนเจ้าบ่าวจุ๊บเจ้าสาว และเดินลั้ลลารับเสียงกรี๊ดกับแฟนๆ

อ่า ผมขำกับท่าทางน่ารักๆนั่น ก่อนจะรู้สึกถึงสายตาทิ่มแทงจากบุคคลสองบุคคล

อ่า ซึงยุนอ่า ฮยองไม่ได้ตั้งใจนะเว้ย ผมคิดในใจกับสายตาแรกที่ส่งรังสีริษยาสุดยอดมา ส่วนอีกคน....

เอ่อ ไม่รู้สิ แต่เสียวสันหลังแว้บๆเลยหล่ะ

ดูท่างานจะเข้าผมแล้วสิ....

“ย่าห์ ซึงฮุนฮยอง ดูโน่นสิ” ซึงยุนเรียกผมให้หันไปมองตามตัวเอง ผมที่กำลังเต้นเลยหันไปมองเล็กน้อย ก่อนจะเห็นจินวูฮยองก้มลงไปจูบหลังมือมินโฮพอดี เสียงลมหายใจฟึดฟัดดังออกมาจากซึงยุนที่ดูท่าว่าจะงอนฮยองไปซะแล้ว ส่วนมินโฮที่เหมือนจะรู้ตัวว่ามีคนมองอยู่

...ดูทำหน้าเข้าสิ

ผมพยายามไม่ใส่ใจอะไรมาก อ่า...แต่มันก็เผลอหึงไปนิดหน่อยแหละนะ

แต่ตอนนี้ผมพยายามไม่คิดมาก เพราะต้องการเซอร์วิส เล็กๆน้อยๆให้แฟนๆที่คิดถึงพวกเรา ผมก็คิดถึงทุกคนเหมือนกัน เพราะไม่ได้มีกิจกรรมดีๆแบบนี้นานแล้ว

ผมจำได้ว่าตอนเต้นเพลง Don’t Flirt ผมเต้นไปซะเต็มที่เลยเหมือนกัน

การได้ทำกิจกรรมดีๆกับสมาชิกอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้ทำมานาน

อ่า ตอนนี้ผมมีความสุขพอดูเลยหล่ะ

ดูเหมือนมินโฮจะรู้ว่าผมเคืองหน่อยๆ ดูจากตอนนี้ที่ไม่กล้าเข้ามาใกล้ผมเลยหล่ะ

ผมเดินเข้าไปกอดคอซึงยุนและกระโดดไปด้วยกัน...

ซึงยุนมองผมราวกับรู้ทันนิดหน่อย แต่ก็ปล่อยเลยตามเลย

“ย่าห์ ดีมากซึงยุน ช่วยฮยองหน่อยละกันนะ”

“หึหึหึ ผมว่าน่าจะช่วยได้มากเลยหล่ะ สายตามินโฮฮยองแทบฆ่าผมแล้วเหอะ” ซึงยุนกระซิบกลับ จินวูฮยองที่อยู่ข้างๆทำได้แค่หัวเราะ สงสัยคู่นี้ก็คงต้องเคลียร์เหมือนกันแหละ ผมเล่นรอบเวทีสักพัก มินโฮก็เดินมาหาผม

ยอมมาจนได้สินะไอ้เด็กนี่

“ย่าห์ ฮยอง” แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินครับ ส่ายก้นดุ๊กดิ๊กต่อไป

“ฮยองอ่า หันมาหน่อย”

ทนเสียงแข็งๆนั่นไม่ไหว เก๊กขรึมก่อนหันไปหาอีกฝ่าย มินโฮขมวดคิ้วแทบชนกัน เหมือนตัดสินใจว่าจะพูดหรือไม่พูดดี

“นี่ ถ้าไม่มีอะไรฮยองไปละนะ” มินโฮทำหน้ามุ่ยหนักกว่าเก่า อ่า แกล้งเด็กแล้วน่ารักมากครับ

“ฮยอง หลังจบคอนนี้ผมอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม”

“ขออะไรฮยองละหืม”

“คืนนี้ผมขอ....”เสียงกรี๊ดดังมาจากแทฮยอนที่ทำท่าแอคแทคใส่กล้อง ผมหันไปมองก่อนหันกลับมาเห็นอีกฝ่ายชูนิ้วก้อยให้ ผมเผลอเกี่ยวก้อยแบบงงๆ ก่อนที่มินโฮจะหยุดทำหน้ามุ่ยแล้วยิ้มออกมา

“ฮยองสัญญาละนะ” มินโฮยิ้มออกมา ผมที่อยากจะถามว่าเมื่อสักครู่พูดอะไร แต่เลือกที่จะไม่พูดมันออกมา และเผลอยิ้มตามอีกฝ่ายจนได้

อ่า รอยยิ้มของมินโฮมันทำให้ผมลืมทุกสิ่งจริงๆครับ

ผมร้องแรปต่อทั้งๆที่ยังเกี่ยวก้อย ก่อนที่มินโฮจะอารมณ์ดีและกลับไปโดดโลดเต้นต่อ

อ่า...น่ารักจริงๆเด็กน้อย

.

.

.

.

“ฮยอง รอผมนานไหม”มินโฮเดินมาหาผมที่อยู่หลังเวทีพร้อมซึงยุน หลังจากไปร่วมเวทีกับฮยองใน Epik high เสร็จแล้ว

ซึงยุนทำหน้าเชิงล้อผมก่อนจะปลีกตัวไปหาจินวูฮยอง ส่วนผมเดินนำหน้าเด็กน้อยที่ตอนนี้ทำท่าร่าเริงดี๊ด๊าเกินกว่าเหตุไปที่รถเพื่อกลับที่พัก

นี่ผมเผลอรับปากอะไรเด็กนี่ไปเนี่ย

ทำไมอารมณ์ดีผิดปกติ

สงสัยแต่ถามไม่ได้แฮะ

เมเนขับรถไปได้สักพัก ทุกคนที่เหนื่อยล้ากับคอนเสิร์ตวันนี้พากันหลับหมด มินโฮเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อย  ส่วนผมยังมองออกไปนอกรถ

คิดถึงบ้านมากจริงๆ มาอยู่ถึงที่แต่ยังไม่ได้กลับไปบ้านเลย

...อีฮี๊ลูกพ่อจะเป็นไงบ้างนะ

“ย่าห์ ฮยอง คิดอะไรอยู่” มินโฮเรียกผม ก่อนที่จะขอเมเนให้จอดรถ บนใบหน้าสวมผ้าปิดปากเรียบร้อยแล้ว

“เดี๋ยว นี่จะไปไหน..” ก่อนที่จะจับผมใส่ผ้าปิดปากเหมือนกันและเปิดประตูรถที่จอดเรียบร้อยแล้ว หันไปล่ำลาเมเนพอได้ใจความว่า ออกไปหาอะไรกิน เดี๋ยวกลับ

ผมถูกอีกฝ่ายจับมือเป็นมั่นเป็นเหมาะ ราวกับไม่ปล่อยให้ผมเดินไปไหน 

นี่จะทำอะไรกันแน่นะมินโฮ

.

.

.

.

.

“ฮยอง ฮยองดูนั่น ผมอยากถ่ายรูป” ตอนนี้ผมพาซึงฮุนฮยองออกมาเดินเล่นด้วยกันแถวชายหาด เขาก็ใจดีมาด้วย แน่หล่ะ เราสัญญากันแล้วนี่นา

‘ฮยอง หลังจบคอนนี้ผมอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม’

‘ขออะไรฮยองละหืม’

‘คืนนี้ผมขออกไปเดินเล่นกับฮยองสองต่อสองนะ’

อ่า ตอนนี้ผมมีความสุขมากเลยหล่ะ แค่อยู่ด้วยกันก็พอแล้ว

ผมยืนเก๊กท่าประหลาดๆให้อีกฝ่ายถ่ายรูปให้ เพราะว่าตอนนี้มันดึกมากแล้วเลยไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครมาเห็นเราสองคน ผมถอดผ้าปิดปากออก  และลากซึงฮุนฮยองให้เข้าใกล้ชายทะเลขึ้น รองเท้าถอดทิ้งไว้ และพับขากางเกงขึ้น วิ่งนำหน้าเหมือนเด็กน้อย

ผมเหลือบเห็นซึงฮุนฮยองยิ้ม อ่า น่ารักมากจริงๆ

“มินโฮยา มาหาฮยองหน่อย” ซึงฮุนฮยองเรียกผมที่ตอนนี้โลดเต้นอยู่ในทะเล ผมเดินมาอย่าง

ว่าง่าย ก่อนอีกฝ่ายจะแกล้งผลักผมล้มลง

“เฮ้ย ฮยองแกล้ง...” เสียงของผมหายไปเมื่ออีกผ่ายก้มลงมาจนใบหน้าอยู่ระดับเดียวกัน ยกยิ้มจนตาปิดเช่นเคยก่อนจะพูดเบาๆ

“ทำตัวน่ารักนะเราอ่ะ ฮยองขอมือหน่อย” ผมรู้สึกว่าหน้าผมร้อนมาก ก่อนจะยื่นมือให้อีกฝ่าย

ซึงฮุนฮยองปัดทรายออกจากมือผม ก่อนจะก้มลงจูบเบาๆ

“ฮยองรักเรานะ อย่าทำตัวน่ารักมาก ฮยองหวง”

ตู้มเลยครับ ผมอ้าปากค้างกับคำบอกรักสายฟ้าแลบที่นานๆทีฮยองจะพูดออกมา

ยิ้มหวานทำบ้าอะไรฮยอง ผมเขิน

ซงเขิน ซงอายไม่ไหวแล้วเนี่ย -///-

“ฮยองเปลี่ยนใจละ ความจริงวันนี้ฮยองว่าจะให้เราพักผ่อน” ซึงฮุนฮยองดึงผมขึ้นจากการนั่งระเบิดตัวเองนานสองนาน มือกุมผมเดินไปทางหอพัก “ฮยองอยากกินมินโฮเลยเห็นไหม คืนนี้ไม่ต้องนอนนะ”

ผมอ้าปากค้าง ซึงฮุนฮยองยิ้ม

ซงขอกรี๊ดได้ไหม อะไรทำให้ฮยองตัญหากลับเช่นนี้

“ฮยองอ่า” ผมตีอีกฝ่ายเบาๆจนเซ เอ่อ เรียกว่าเบาไหม “แก่แล้วเก็บแรงไว้ดีกว่าไหม เดียวผมทำให้ฮยองก็ได้”

-///-

คงไม่ต้องบอกว่าหลังจากกลับถึงหอแล้วจะเกิดอะไรขึ้น ละไว้ในฐานที่เข้าใจนะครับ...

[SF] Lee Seunghoon x Kang Seungyoon : But I… [3]

[SF] Lee Seunghoon x Kang Seungyoon

Story : But I… [3]

เสียงเรียกเข้าในโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกซึงยุนที่เพิ่งได้นอนเมื่อสามชั่วโมงที่แล้วให้ตื่นขึ้นมา…..

“ใครโทรมาวะ” เหลือบไปมองที่โทรศัพท์ก่อนจะกดตัดสายเมื่อเห็นเบอร์แปลก

เสียงเรียกเข้ายังดังไม่หยุดหย่อน จนสุดท้ายซึงยุนก็ทนไม่ได้

ว๊ะ  จะเอาหรอ

“มึงเป็นใครวะ นี่เพิ่งได้นอนเมื่อสองโมงนะเว้ย จะเอาหรอห๊ะ” ซึงยุนตะคอกใส่โทรศัพท์อย่างเหลืออด

“พูดกับพี่ไม่เพราะเลยนะ” ซึงยุนตาเบิกกว้างก่อนจะลุกขึ้นนั่ง

“พะ พี่จีโฮ”

“ว่าไง หัดรับโทรศัพท์บ้างนะ มีคนจะคุยกับนายด้วยหน่ะ เอ้า..” แล้วเสียงพี่จีโฮก็หายไป เหมือนไปคุยกับใครสักคนข้างๆ

จะว่าไป พี่จีโฮก็เรียนหนักมากจนไม่มีเวลาโทรหาเลยนี่นะ เด็กคณะสถาปัตย์ก็เงี้ย

แต่ทำไมวันนี้มาแปลกวะ....

“พี่จีโฮมีอะไรกับผม....”

“ว่าไงครับ น้องซึงยุน” เสียงกวนประสาทที่ซึงยุนไม่ได้ยินมาเกือบอาทิตย์ส่งมาทางปลายสาย ผมว้ากขึ้นด้วยความเหลืออด

“อ๊ากกกกก  ไอ้สิงโตมึงโทรมาทำม้ายยยยยย”

.

.

.

.

ตอนนี้ผมนั่งจมปุ๊กอยูที่ห้องสตูดิโอของพี่จีโฮ  อ้อ พี่จีโฮคือลูกพี่ลูกน้องที่ผมสนิทมากที่สุด เพราะด้วยอายุที่ไม่ห่างกันมากเท่าไร  แถมเป็นพี่ที่คอยดูแลผมตั้งแต่ตอนมัธยม ไม่แปลกที่ผมจะเคารพมากเป็นพิเศษ

แต่ไม่เคยรู้เลยว่าไอ้บ้าหัวฟูเนี่ยมันเป็นเพื่อนสนิทกับพี่จีโฮ

“พี่ไปรู้จักกับไอ้หัวฟู เอ้ย พี่ซึงฮุนตั้งแต่ตอนไหน” แหวะ โคตรกระดากปากเลยวุ้ย นี่ถ้าพี่จีโอไม่บังคับผมไม่มีทางมาพูดดีแบบนี้กับมันแน่ๆ หึ้ย ขนลุก

“พี่เป็นเพื่อนสนิทกับมันตั้งแต่มอต้นแล้ว  เรานั่นแหละทำไมจำพี่เขาไม่ได้หือ เขาเคยไปเที่ยวบ้านพี่ออกจะบ่อยก่อนจะย้ายไปตอนมอปลายอ่ะ” พี่จีโฮพูดก่อนจะเริ่มตัดโมบ้านอีกครั้ง นี่สรุปพี่เรียกผมมาเพื่อช่วยตัดโมใช่ไหมเนี่ย

“อา หรอๆๆ” ไม่เห็นจำได้สักนิด

ใครมันจะไปจำได้ว่ะ  พี่แม่ ง พาเพื่อนมาบ้านเกือบทุกวัน แล้วส่วนมากก็หลายหน้าหลายตาจะตาย

“เดี๋ยวนะจีโฮ มึงบอกว่าซึงยุนเป็นน้องมึง?”

“เออ ทำไมว่ะ มึงจำไม่ได้งะ”

เฮ้ย เดี๋ยวก่อนนะ ช่วงนั้น...

“มึงที่จีบกู!!!/น้องทอมชุดชมพูหรอ!!!” ผมกับซึงฮุนพูดก่อนจะชี้หน้ากันอย่างรุนแรง

อะ ไอ้เชี่ยยยยยยย

“หึๆๆ ตลกดีว่ะ นี่มึงเคยจีบน้องกูด้วยหรอ”

“สัส มึงฮามากไหมจีโฮ มึงดูหน้าน้องมึงดิ แม่งอย่างสวยอ่ะ” ซึงฮุนพูดก่อนทิ้งตัวลงพื้น ยิ้มกว้างตาปิดส่งมาให้ที่ซึงยุนที่ตอนนี้หน้าแดงอย่างหนัก

“พี่ ไอ้นี่ไงที่มันลากผมไปจูบอ่ะ  พี่แม่งยอมหรอ  ผมไม่ยอมนะ” จูบแรกกูที่เสียไป  ซึงยุนคร่ำครวญในใจ

หลังจากวันนั้นซึงยุนจำได้ว่านั่งเผาพริกเผาเกลือแช่งไอ้นี่แทบตาย ภาวนาไม่ให้ได้พบได้เจอกันสุดฤทธิ์ กลั้นใจทิ้งชุดชมพูที่แม่สุดรักซื้อให้เพราะไอ้นี่คนเดียว

ซึงยุนสาบานไว้ในใจ ว่าไอ้นี่ไม่มีทางได้คุยดีๆกับเขาข้ามวันแน่

“พอๆทั้งสองคนแหละ ซึงยุนช่วยพี่ตัดโมก่อน ไอ้ซึงฮุน ถ้ามึงไม่ช่วยมึงก็กลับไป” จีโฮเอ่ยอย่างสุดจะทน เมื่องานไม่คืบหน้าสักที ตอนนี้เขาหงุดหงิดจะแย่แล้ว “ไปเคลียร์กันเองทีหลัง ตอนนี้ง่วงมาก ช่วยก่อน”

สุดท้ายซึงยุนก็ยกธงขาว  เพราะพี่ขอไว้

มึง ไอ้สิงโตโรคจิต ฝากไว้ก่อนเหอะ

มองค้อนไปที่อีกฝ่ายก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาทำงาน

ส่วนซึงฮุนเมื่อเห็นดังนั้นก็หัวเราะในลำคอ

ตลกเบาๆเมื่อไม่คิดว่าจะได้เจออีกฝ่ายแบบนี้ แถมเป็นน้องเพื่อนเขาอีก ดูท่าว่าอะไรๆคงง่ายขึ้นเยอะ
.

.

.

.

.

ซึงยุนกลับมาที่ห้องด้วยสภาพที่เหนื่อยล้า หลังจากอยู่ช่วยงานพี่สุดรักของตัวเองจนลืมเวลาพักผ่อน ท้องร้องออกมาประท้วงเสียงดัง 

“นี่กูลืมกินข้าวหรอวะเนี่ย” ซึงยุนบ่นงืมงำ ก่อนจะเดินไปต้มน้ำไว้ รามยอนเมนูเด็ดของเขาคงต้องงัดเอามาประทังชีวิตเช่นเคย ก่อนจะพาร่างกายที่เหนื่อยล้าและสะลึมสะลือเต็มทนไปอาบน้ำให้ตาสว่างขึ้น

“อ่าาาาา สบายที่สุด” ซึงยุนที่อาบน้ำเสร็จเดินออกมาทั้งๆที่ผ้าพันรอบเอว มันป็นเรื่องปกติที่เขาจะทำแบบนี้ ในเมื่อไม่ได้อยู่กับใคร แม่ที่รักตอนนี้ก็ทำงานอยู่ที่ปูซาน เขาซึ่งเป็นลูกชายคนเดียวจึงมาเรียนต่ออยู่เพียงลำพัง ซึงยุนเดินไปในครัวก่อนปิดเตาแก็สที่ต้มน้ำร้อนไว้ หยิบน้ำเปล่าออกจากตู้เย็นก่อนจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงกริ่งหน้าห้อง

“ใครมาวะ” ไม่ชักช้าลีลา ก็ก้าวขาไปที่ประตูห้อง มือสวยคว้าลูกบิดแล้วเปิดออกมา

“ไงซึง...” ซึงฮุนหยุดพูดเมื่อเจอสภาพลูกหมาสุดเซ็กซี่ มือขวายกค้างแบบท่าไฮทัช ส่วนมือซ้ายที่ซื้อข้าว ขนม และต่างๆนา ๆ มามากพอที่คิดว่าจะทำให้อีกฝ่ายอิ่มได้ค้างชะงัก

ซึงยุนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆพันผ้าเช็ดตัวไว้อย่างหมิ่นแหม่เกินทน ซิกแพคที่ไม่ได้ดูน่ากลัวเกินไปมีประดับอยู่ที่หน้าท้องขาว ผิวเปียกชื้นออกอมชมพูตามประสาคนสุขภาพดี และหน้าอก....

พระเจ้า ซึงฮุนรู้สึกเหมือนเลือดกำเดาจะไหล พยายามสงบสติอารมณ์ไม่ให้กระโจนใส่ไอ้ลูกหมาเต็มทน

“คุณมีธุระอะไรไม่ทราบ มาทำไม” ซึงยุนทำหน้าเซ็งสุดขีดเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

แม่ ง โรคจิตตามเขามาถึงหอเลยหรอวะ  

“ขาว...เอ้ย ไม่ใช่” ซึงฮุนหลุดปากไปทำให้ซึงยุนมองตาขวางหนักกว่าเดิม “ยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม จีโฮฝากพี่มาให้เราอ่ะ”

โกหก...ซึงฮุนโกหก เขาแค่อยากรู้จักห้องว่าที่แฟน(?) เลยอ้างโน่นนี่กับจีโฮก่อนจะไปซื้อขนมมาให้อีกคนต่างหากละ

ซึงยุนมองด้วยสายตาไม่เชื่อ แต่ท้องที่ร้องเตือนเขาอีกรอบทำให้เขาเหล่สายตาไปมองของฝากที่ดูจะเยอะพอควร ก่อนยักไหล่เป็นเชิงให้อีกฝ่ายเข้ามา

ปกติซึงยุนไม่ใช่คนที่จะเชิญใครเข้าห้องง่ายๆ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆแต่ท้องที่ร้องเป็นสิ่งที่บังคับให้เชิญอีกฝ่ายเข้ามา

นี่เขาไม่ได้เห็นแก่กินหรอกนะพูดเลย....

“ห้องกว้างดีนะ” ซึงฮุนพูดก่อนจะวางของไว้บนเค้าน์เตอร์หน้าห้องครัว ซึงยุนเดินเก็บผ้าที่เขาถอดทิ้งไว้ก่อนจะชี้มา

“คุณเอาน้ำในตู้เย็นกินได้เลย” ก่อนที่สายตาแปลกๆจะมองมาที่เขา “อะไร มองอะไร”

“ซึงยุน...”ซึงฮุนเดินเข้ามาประชิดตัวจนน่าใจหาย ก่อนจะคว้าข้อมือและพูดเบาๆ “กางเกงในไซส์เล็กจัง”

ไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดดด

และผลจากการปากหมาเล็กๆของซึงฮุนเลยทำให้ตอนนี้ต้องเอาน้ำแข็งประคบแก้มเบาๆ ถึงกางเกงในจะเล็กแต่แรงหมัดไม่ใช่เล็กๆเลยทีเดียว ประสบการณ์ครั้งนี้สอนซึงฮุนให้รู้ว่าควรระวังปากไม่ไปแหย่ลูกหมาเล่นจริงๆ

“คุณรู้จักบ้านผมได้ไง” เอาเถอะ ถึงซึงยุนจะรู้สึกไม่ชอบหน้าแค่ไหน แต่เขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นเพื่อนกับพี่ตัวเอง แน่นอนว่าต้องแก่กว่าเขาอยู่แล้วละนะ เลยเลือกที่จะแทนตัวดีๆเพื่อไม่ให้ลำบากใจ และเขาก็ใช้แบบนี้กับคนที่อายุมากกว่าคนอื่นอยู่แล้ว  ไม่กระดากปากเท่าไร

“ถามจีโฮเอาหน่ะ ว่าแต่ นี่อยู่คนเดียวหรอ”

“คุณกับผมไม่ได้สนิทกันมากขนาดจะมาถามเรื่องส่วนตัวแบบนี้นะ” ซึงยุนตักข้าวเข้าปากอีกคำก่อนตอบ ซึงฮุนเงียบไป

จ๋อยเป็นด้วยแฮะ ซึงยุนคิดในใจ ก่อนจะกินต่อ

ตัวเขาเองก็ไม่ได้มีมนุษยสัมพันธ์ดีอะไรมากมายอยู่แล้ว ใครจะรับไม่ได้ก็ช่างสิ เขาไม่สนใจอยู่แล้วหล่ะ

“พี่บอกให้เราเรียกพี่ว่าพี่ซึงฮุน  เลิกเรียกคุณสักทีเถอะ”

“คุณไม่มีสิทธิมาสั่งผม  เสร็จธุระแล้วเชิญกลับ” หลังจากยกน้ำขึ้นดื่มเป็นครั้งสุดท้าย ซึงฮุนก็ผายมือไล่อีกฝ่าย เขาไม่ได้มีเวลาว่างมากพอจะเทคแคร์ใครขนาดนั้นหรอก เขาต้องเขียนเพลงต่ออีกมากมาย แล้วการบ้านปีหนึ่งก็ไม่ใช่น้อยๆซะด้วยสิ

ซึงยุนลุกขึ้นเอาของไปเก็บในครัวก่อนจะถูกอีกฝ่ายที่เดินตามมาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ประกบด้านหลัง

“เฮ้ย!!!”

“ซึงยุน พี่จะบอกอะไรให้นะ” ลมหายใจเป่ารดต้นคอซึงยุนจนขนลุกขึ้นเบาๆ

“ไม่เรียกชื่อพี่ไม่เป็นไร แต่พี่ไม่ได้คนดีมากพอจะเห็นคนที่พี่ชอบเดินแก้ผ้ามารับคนอื่นที่ประตู ต่อไปอย่าทำแบบนี้นะครับ” ก่อนที่จะจูบต้นคอด้านหลังอีกฝ่ายเบาๆ “พี่ไปละนะไอ้หมาน้อย”

อะ อะ ไอ้

ซึงยุนรีบเอามือกุมท้ายทอยก่อนจะอ้าปากพะงาบๆราวจะหาคำด่าแต่นึกไม่ออก ซึงฮุนเห็นดังนั้นก็หัวเราะเบาๆก่อนโบกมือเบาๆและเดินออกไป

เป็นเวลาหลายนาทีกว่าซึงยุนจะทรุดตัวลงตรงนั้น

“ไอ้สิงโตโรคจิต คราวหน้าจะต่อยให้ปากแตกเลย...”