[OS] Lee
Seunghoon x Song Minho
Story : Pepero Day
อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป
เธออย่าคิดมากได้ไหม
ความรักเป็นเรื่องของหัวใจ ไม่ใช่เรื่องใด
อยากให้รู้เด็กกว่าแล้วไง
.
.
.
.
เออ...เด็กกว่าแล้วไง
คนแก่ไม่มีสิทธิกินหรอ...
ซงมินโฮรู้สึกตื่นเต้นกว่าปกติ ในรถแม้จะปรับแอร์ไว้เย็นจัดแต่ไม่ทำให้เหงื่อเล็กๆที่ผุดขึ้นมาบนหน้าผากหยุดไหลแม้แต่น้อย
วันนี้เขามารับหลานของเพื่อนสนิท
เขามีความลับบางอย่างที่ไม่เคยบอกเพื่อนสนิทอย่างคังซึงยุนแม้แต่น้อย
เขา...หลงรักหลานเพื่อนตัวเอง
ใครมันจะกล้าไปบอกวะ ว่าหลงรักหลานเพื่อนสนิทตัวเองที่อายุห่างกัน..เอิ่ม
รอบกว่าๆได้มั้ง
ตอนนี้ซงมินโฮก็อายุสามสิบห้าย่างเข้าสามสิบหกแล้ว
อีกฝ่ายแค่อายุสิบแปดเองเท่านั้น
เข้าข่ายพรากผู้เยาว์ชัดๆ
มือหนาหยิบแว่นกันแดดสีดำสนิทขึ้นมาสวมเมื่อเห็นเป้าหมายเดินออกมาจากโรงเรียน
หลังจากรอมาได้สักพัก
เอาวะ ครั้งแรก(?)ก็งี้แหละ ตื่นเต้นนิดหน่อย
แต่ซ้อมไว้ อีกหน่อยก็ได้มารับทุกวันละ(มั้ง)
ซงมินโฮเปิดประตูรถหลังทำใจสักพัก
ร่างสูงในแจ๊คเกตดำทะมึนเดินเข้าไปใกล้ประตูโรงเรียง ด้วยความสูงเด่น
บวกกับสันจมูกคมที่สวมแว่นดำและทรงผมปล่อยลงไม่ได้เซต
ทำให้เด็กนักเรียนทั้งหญิงชายต่างมองแทบเหลียวหลัง
อ่า อายนิดๆแหะ
ซงมินโฮเก็กหน้านิ่งๆแม้ในใจจะเขินไม่น้อย
ควบคุมความตื่นเต้นเต็มที่ ก่อนที่จะเอ่ยเรียกชื่อเมื่อเห็นคนที่รอคอย
“ซึงฮุนนา วันนี้อามารับครับ”
ซึงฮุนชะงักค้างเมื่อตอนนี้มาเจอสถานการณ์แปลกๆ
ผู้ชายผิวเข้ม หุ่นหมี
หน้าตาขยี้ใจ(?)ที่เขากับจุนเน่กำลังนินทานี่เป็นใคร
“ลุง ลุงเรียกเพื่อนผมทำไมวะ”
“เน่พูดอะไรอย่างงั้น ขอโทษพี่เขาเลย” จินฮวาน แฟนตัวเล็กของจุนเน่กระโดดตบหัวไปหนึ่งที
ถ้าต้องพยายามขนาดนั้นนะเอาจริงๆ ฮุนตบเน่ให้ก็ได้นะ
“เฮ้ย พี่กล้าตบหัวผมหรอ”
“เอ๊ะ นี่แก่กว่าก็กล้าตบดิ”
บลาๆๆๆๆ
ปล่อยสองคนนี้ไปเถอะเนาะ
ซึงฮุนถอนหายใจเมื่อเห็นเพื่อนตนกับแฟนเริ่มง้องแง้งใส่กัน
ก่อนจะหันหน้ามามองอีกฝ่ายที่ยืนนิ่ง
เอิ่ม เริ่มน่ากลัวนิดๆ
“มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าฮะ”ซึงฮุนเอ่ยออกมา
พยายามจ้องไปที่คนตัวโตตรงหน้า
“อามารับเราอ่ะ”
“เอ่อ ผิดคนหรือเปล่าฮะ คือปกติ...”
“วันนี้ซึงยุนไม่ว่าง อาเป็นเพื่อนสนิทกับซึงยุนเลยมารับแทน”
ซึงฮุนพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะหันไปบอกเพื่อนตัวเอง
“เน่ งั้นกลับละนะ พี่จินฮวาน ผมกลับละนะ”
จุนฮเวมองคนน่าสงสัยนิ่ง
ทั้งๆที่มือพยายามดันหัวแฟนตนไม่ให้เข้ามาตีก่อนเอ่ย
“ลุงอย่ามาล่อลวงเพื่อนผมนะเว้ย”
ซงมินโฮรู้สึกอยากเตะปากเด็กมากเลยครับ
แต่ไม่ได้ เดียวคนที่แอบชอบเห็น
สองคนเดินออกไปแล้ว ซงมินโฮจึงจับมือซึงฮุนก่อนพาไปที่รถ
นะ นุ่มจังเลย
ไม่ ซงมินโฮจะไม่หื่น นี่ยังเด็กอยู่นะเว้ย
ซึงฮุนมองมือหนาที่จับอยู่ที่ข้อมือตนเองก่อนไล่มองไปที่แผ่นหลังกว้างที่เดินนำมาถึงที่รถ
อีกฝ่ายเปิดประตูให้ซึงฮุน ซึงฮุนขอบคุณเบาๆ
สุภาพบุรุษจริงอะไรจริง แต่มือไวไปหน่อย
ซึงฮุนคิด ก่อนจะปิดประตูรถและชะงักค้าง
ช่อดอกไม้...กับป๊อกกี้?
“อาครับ”ซงมินโฮสะดุ้งนิดหน่อย ก่อนจะมองอีกฝ่าย
“ว่าไง”
“เอ่อ อาชื่ออะไร ทำไมผมไม่เคยเห็น”
“ออ ซื่อซงมินโฮ ไม่ก็เรียกมิโนก็ได้ ไม่ได้แก่อะไรขนาดนั้น...”
ซึงฮุนอึ้งไปอีกนิดหน่อย
แต่หลังลอบสังเกตอีกฝ่ายที่ตอนนี้ถอดแว่นแล้ว...
หล่อ เข้ม สันหน้าโคตรฆ่าชะนี และผู้ชายทุกคนมาก
“อา..”
“เรียกพี่สิครับ” ...แถมแอบเผด็จการนิดๆด้วยเหอะ
“พี่มิโน คือว่า”
“ครับ?”
“ช่อป๊อกกี้นี้..”
“ออ อาให้เราครับ”
“ห๊ะ”
อีซึงฮุนร้องออกมาเสียงหลง
“อาให้น้องฮุนนั่นแหละครับ” เดียว เจอกันเมื่อกี้ปะ ทำไมเรียกสนิทสนม
“ห๊ะ เนื่องในโอกาส?”
“อาจะจีบน้องฮุนครับ”
“ห๋า”
สาบานได้ว่านี่เป็นเสียงที่เกิดจากความตกใจที่สุดในชีวิตจริงๆ
“ดะ เดี๋ยว อะไร ยังไง
งงไปหมดแล้ว”
“อาจะจีบน้องฮุนครับ ได้ไหม?”ยืนยันด้วยประโยคเดิมเมื่อเห็นสีหน้าอีกฝ่าย
“ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น เดี๋ยวนะ” อีซึงฮุนทำหน้าละเลิกละลัก “พี่เป็นเพื่อนอาซึงยุน
งั้น..”
“จะสามสิบหกแล้วครับ”
“พระเจ้า คราวพ่อผมเลยเหอะ อุ้ย”อีซึงฮุนตะครุบปากแทบไม่ทันเมื่อหลุดความคิดออกมา
ซงมินโฮชะงักไปนิดหน่อย ก่อนจะหยุดรถ
บรรยากาศอึมครึมขึ้นเป็นเท่าตัวเมื่อต่างคนต่างไม่พูดอะไรออกมา
ก่อนที่ซงมินโฮจะเอื้อมมือมาที่ช่อดอกไม้ป๊อกกี้ ซึงฮุนสะดุ้งนิดหน่อย
ซงมินโฮค่อยๆแกะซองออกมา ก่อนจะยื่นให้ซึงฮุนหนึ่งอัน
“กินครับ” มินโฮส่งรอยยิ้มมุมปากมาให้
ทำให้ซึงฮุนค้าง
โอ้ย ไอ้ห่า ละลายแรงมาก
เผลอเผยอปากไปเล็กน้อย ก่อนที่อีกฝ่ายจะค่อยๆยื่นใส่ปากเล็กน่าสัมผัส
รสชาติของสตอเบอร์รี่หวานๆละลายในลิ้นทำให้ซึงฮุนค่อยๆใช้ฟันกัดไว้
ก่อนมินโฮจะละมือออก
รอยยิ้มเผยขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะใช้มือขวาจับขนม
“น้องฮุนยังไม่ต้องตอบตกลงก็ได้ครับ อาแค่อยากบอกก่อน”
ละมือจากขนมก่อนขับรถอีกครั้ง
“คะ ครับ”
ซงมินโฮยิ้มเบาๆ
ในใจเต้นแรงไม่เข้ากับใบหน้านิ่งๆที่แสดงออกมาแม้แต่น้อย
“อาครับ..”ซงมินโฮหันก่อนที่แก้มจะถูกจิ้มโดยป๊อกกี้
อีซึงฮุนส่งยิ้มให้น้อยๆ
“อ้ามมม”
ซงมินโฮสาบานตั้งแต่วินาทีที่เขางับขนมนั้นทันทีว่าเขาไม่มีทางยอมเสียคนนี้ไปแน่ๆ
กูจะเอาหลานเพื่อนมาเป็นเมียเนี่ยผิดไหมไอ้ยุน
ขอโทษนะเพื่อน หลานมึงน่าพรากผู้เยาว์โคตรๆเลย
“อาพาผมมาที่ไหนหรอ”ซึงฮุนถามอีกครั้งเมื่อเห็นอีกฝ่ายจอดรถริมฟุตบาท
“อาอยากพาเรามากินข้าวเฉยๆ”
“นี่พาผมเดตปะ?”
“ก็คงงั้น กินขนมให้หมดเร็วๆ”
“งื้อออ แปปครับ”
อีซึงฮุนคว้าป๊อกกี้ออกมาสามอันก่อนใส่ในปากอย่างรวดเร็ว
มันไม่ใช่ปัญหาเพราะเขาชอบกินอยู่แล้ว
“น้องฮุนหันมานี่เร็ว”
อีซึงฮุนหันไปก่อนจะแข็งทื่อเมื่ออีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาใกล้
ลมหายใจร้อนที่สัมผัสได้ทำให้ใบหน้าร้อนผ่าว
ซงมินโฮอ้าปากงับป๊อกกี้อีกด้านก่อนจะค่อยๆลดระยะห่างเรื่อยๆ
ซึงฮุนหลับตาปี๋ มินโฮยิ้มกับท่าทีน่ารักนั่น
เขาเองก็ใจเต้นแรงไม่น้อยกับอีกฝ่ายเหมือนกัน
แต่ถ้าไม่รุก ก็ไม่ได้เริ่มสัมพันธ์กันสักที
แต่ถ้าไม่รุก ก็ไม่ได้เริ่มสัมพันธ์กันสักที
ไม่หนี แสดงว่าไม่รังเกียจอาสินะ
ก่อนที่ริมฝีปากจะสัมผัสกันเล็กน้อย
มินโฮกัดขนมก่อนจะปลดเข็ดขัดนิรภัย
อีซึงฮุนเบิกตาตี๋ๆก่อนจะพบว่าอีกฝ่ายยังไม่ได้ถอยออกไป
“น้องฮุนไม่หลบ แสดงว่าไม่รังเกียจอา
งั้นอาจีบเต็มที่เลยนะครับ”
“น้องฮุนอา” ซงมินโฮยื่นช่อป๊อกกี้ให้อีกฝ่ายเช่นเคย
ปีนี้ซึงฮุนยังคงอยู่ข้างเขาเช่นเดิม
ซึงฮุนยิ้มให้กับความน่ารักของคนรัก
ผ่านมาหลายปีแล้วแต่อีกฝ่ายยังจำได้เสมอว่าสิ่งแรกที่ให้เขาคืออะไร
“ขอบคุณฮะพี่มินโฮ” ใครเรียกแฟนตัวเองแก่ขนาดนั้น จริงไหม
เอาตามจริง ตอนนี้ซึงฮุนก็เรียนจบแล้ว
อายุอานามเริ่มเข้ายี่สิบสามแล้ว
อีกฝ่ายที่แก่กว่าเป็นรอบไม่ต้องพูดถึงสี่สิบอัพแล้ว
แต่ด้วยความที่ซงมินโฮเป็นนักธุรกิจ ย่อมต้องดูแลสุขภาพเป็นทุนเดิม
เลยทำให้ไม่ได้ดูอายุเยอะเลยแม้แต่น้อย
“ไหน ไม่เห็นให้รางวัลแฟนเลยครับ”ซงมินโฮยื่นแก้มก่อนจะพองลมน้อยๆ
นิ้วเรียวเคาะตำแหน่งให้อีกฝ่าย
ซึงฮุนยิ้มเล็กน้อย ก่อนหอมแก้มอีกฝ่าย
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน
อีกฝ่ายก็ยังน่ารักและทำตัวเด็กกว่าอยู่เรื่อย
บางทีเขาก็แอบหนักใจกับความบ๊องแบ๊วกระชากวัยของอีกฝ่ายนิดๆเหมือนกัน
แต่ไม่เป็นไร เพราะแบบนี้ก็...น่ารักดีมั้ง
“ดีใจที่เรียนจบนะ แฟนใครเก่งจังเลย”หลังจากได้รางวัลก็หันมากอดเต็มแรงก่อนจะหอมแก้มซ้ายขวา
“วันนี้เลี้ยงฉลองที่ไหนดีครับ อาพร้อมพาน้องฮุนไปทุกๆที่เลย”
“555วันนี้ไม่ไปไหนหรอก วันนี้ผมจะพาพี่ไปที่บ้านผมนะ”
ซงมินโฮค้างไปนิดหน่อย
เอาตามจริงนะ เขาคบกับมาเกือบหกปีแล้วก็จริง ทำเต็มที่แค่กอดกับจูบ
เพราะเขาอยากอดทนจนกว่าอีกฝ่ายจะพร้อม
“น้องฮุนรู้ไหมว่ามันหมายความว่า..”
“ผมรู้ แล้วผมก็แค่อยากกินป๊อกกี้แบบส่วนตัวกับพี่เฉยๆ”สีหน้าเจ้าเล่ห์ถูกส่งมาให้อีกฝ่าย
ซงมินโฮรู้ทันทีว่าวันนี้เขาได้กินป๊อกกี้อิ่มแน่
ซึงฮุนยิ้มก่อนจะคว้าป๊อกกี้ที่แกะแล้วใส่ปากอีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว
ก่อนจะจู่โจมด้วยริมฝีปากเล็ก
นุ่ม
หวาน
และครั้งนี้มันเร่าร้อน เต็มไปด้วยอารมณ์....
“อืม...”ซงมินโฮครางออกมาเบาๆก่อนจะจับท้ายทอยอีกฝ่ายเพื่อรับสัมผัสแนบแน่นขึ้น...
“พี่ฮะ ค่อยไปต่อกันนะ”
“อืม...”
the end or To be....
#HappyPeperoDay 151111
เอามีดมาแทงเราเลยยยยย อ๊ากกกกน้องฮุนทำไมร้ายงี้
ตอบลบขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ
5555 ใจเย็นนะ ไม่แทงๆเพราเราก็รอฟิคเธอเหมือนกานนน อิอิ
ลบ