[SF] Lee seunghoon x Song
Minho
Story :
You’re Mine [1]
It make take minute like someone. [เราอาจใช้เวลาเพียงชั่วนาทีที่จะถูกใจใครสักคน]
.
.
.
...เพียงสายตาที่สบกันตอนเดินสวนทาง
เพียงแค่นั้นมันทำให้ผมฝันไปไกล
ใบหน้ายามนิ่งติดจะเย็นชา
ดวงตาคมที่มองมาทางผม และริมฝีปากหยักนั่นเผยอขึ้นเล็กน้อย
ผิวสีเข้มกว่าคนเกาหลีทั่วไปนั่นมันช่างตรงข้ามกับผมเหลือเกิน....
อ่า...ผมติดใจในเสียงทุ้มลึกของเขา
.
.
.
Only at hour to have
a crush on someone. [เพียงชั่วโมงที่จะชอบใครสักคน]
.
.
.
ตกเย็นเราได้เจอกันอีกครั้ง
ที่เดิมๆ
เวลาเดิมๆ
ในมือมีกระดานสเก็ตซ์ถือไว้แนบกาย
รูปร่างสูงโปร่งดูโดดเด่นกว่าใครๆ
หูฟังสีขาวถูกเสียบไว้มีเพลงจังหวะฮิปฮอปดังจนผมที่ยืนอยู่ข้างหลังนั้นยังได้ยิน
อยากเดินไปเตือนเพราะกลัวหูจะหนวกซะก่อน
แต่พอเห็นใบหน้าครึ่งเสี้ยวนั้นดูดื่มด่ำกับดนตรี
จมูกสันคมรับกับใบหน้าที่โยกเบาๆตามจังหวะที่คลออกมา
อา...เท่ขนาดนี้ปล่อยเขาไปเหอะ
.
.
.
And only a day to
love someone. [และเพียงช่วงวันที่จะรักใครสักคน]
.
.
.
“คุณ มองหน้าผมแทบทะลุเลยนะ..”
ในวันที่ไม่คาดคิด
จู่ๆอีกฝ่ายก็เอ่ยขึ้นมาโดยที่ไม่หันมามอง ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายจับได้
เกาหัวก่อนส่งยิ้มอ่อนๆไปทางคนตาคมที่ปรายตามา
“อ้าว
ถูกจับได้แล้วหรอ....”
“มองขนาดนี้
มาเป็นแฟนผมเลยไหม ซึงฮุนฮยอง...”
.
.
.
But it take to
lifetime to forget someone… [แต่เราอาจจะใช้เวลาทั้งชีวิต
เพื่อลืมใครสักคนเช่นกัน]
“เฮือก” ผมสะดุ้งตื่นในเช้ามืดของอีกวันหนึ่ง
ฝันแบบนี้แล้ว...
ผมลูบใบหน้าของตัวเอง
แอร์ยังคงทำหน้าที่ของมันได้ดีเยี่ยม
เพียงแต่ผมที่เหงื่ออกมากไปหน่อยแค่นั้นเอง
“อืม... มีอะไรหรอซึงฮุน เพิ่งได้นอนเมื่อเช้ามืดเองนะ”
ร่างบางที่เปลือยเปล่าเอ่อเสียงงัวเงีย มือขาวจับผ้าห่มที่เลิกลงให้กลับมาคลุมไหล่ขาวของตนเองอีกครั้ง
“ไม่มีอะไรหรอกจินวูฮยอง...”
มันก็แค่ฝัน
ฝันเมื่อนานมาแล้วเท่านั้น
และตอนนี้มันไม่มีทางเป็นจริงแน่ๆ...
สลัดความคิดที่ฟุ้งซ่านออกไปสองสามครั้ง ก่อนจะนำร่างเปลือยของตนสวมกอดคนที่นอนอยู่
ริมฝีปากคลอเคลียไหล่ที่มีรอยกุหลาบจากฝีมือตัวเอง
แต่ทำไมยังคิดถึงคนตัวโตคนนั้น...
คนผิวเข้มที่เมื่อสร้างรอยกุหลาบไว้
แม้มองไม่เห็นชัดแต่กลับทำให้ซาบซ่านทุกครั้งที่มอง
คงไม่มีทางได้เจอกันอีกแล้วสินะ....
“อ่ะ...ซึงฮุนอา
เมื่อคืนยังไม่พออีกหรอ...”
“อืม...อีกนิดนะจินวูฮยอง” คลอเคลียเพื่อให้อีกฝ่ายโอนอ่อนตามก่อนจะเริ่มบทรักอีกครั้ง...
...ทำยังไงก็ลืมไม่ได้
เราต้องลืมได้สิ เรามีคนข้างกายตั้งมากมาย
เราต้องลืมคนใจร้ายนั่นให้ได้
“อ่ะ อา ซึงฮุน ทำแรงจัง...”
“อ่ะ อา ขอโทษจินวูฮยอง”
คนที่ทำให้ผมหมดศรัทธาในรักได้ขนาดนี้
คนที่เป็นรักครั้งแรกของผม
...ซงมินโฮ ยังไงฉันก็จะลืมนายให้ได้
ผมตื่นขึ้นมาในช่วงสายๆของวัน
หันไปมองข้างเตียงช่างว่างเปล่า
อา จินวูฮยองคงไปแล้วสินะ
ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย
ในเมื่ออีกฝ่ายแค่ต้องการผูกพันทางกาย ผมแค่ตอบสนองไปก็แค่นั้น
ลุกขึ้นนั่งก่อนมองไปรอบๆห้องของตนเอง เสื้อผ้าที่ใส่ไปเที่ยวเมื่อคืน
ถูกถอดทิ้งระเกะระกะ
อาการปวดหัวจี๊ดๆส่อเค้ามาเป็นระยะๆ
บ่งบอกว่าแอลกอฮอล์เมื่อคืนคงทำพิษไว้ไม่น้อย
สายตาไปหยุดอยู่ที่ข้างๆบนเตียงของตน
คราบน้ำรักกระจายวงกว้าง เป็นหย่อมๆ
“อ่า ให้ตายสิทำเลอะอีกแล้ว เดี๋ยวก็โดนซงมิน....”
เผลอหลุดอุทานก่อนนึกขึ้นได้
เลิกกันแล้วนี่หว่า
เมื่อคืนคนที่เรากอดไม่ใช่คนนั้น...
“เออ
ปวดหัวจังวะ”สลัดความคิดบ้าๆออกไปก่อนคว้าผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาคาดรอบเอวสอบ
เดินไปชำระร่างกายของตนเอง เพื่อที่จะไปทำอาหาร
ชีวิตดีกว่านี้มีอีกไหม
ทำอาหารกินเองคนเดียว เหงาก็หาเซ็กซ์เฟรนด์สักคนมากอด
แฮ้งค์ก็หายามากิน
ไม่ต้องมีใครมาบ่น ไม่ต้องมีใครมางุงิ มุ้งมิ้งให้รำคาญใจ...
ดีจะตาย
...ไม่เห็นจะดีตรงไหนเลย
เลิกกันมาจะสองเดือนแล้ว ยังคิดถึงเขาอยู่เลย
“...ซงมินโฮ ฮยองคิดถึงนายนะ”
กดดูรูปในโทรศัพท์ที่เคยถ่ายคู่กัน
ถึงส่วนมากจะเป็นภาพมุมเผลอบ้าง แอ๊บแบ๊วบ้างก็เถอะ
...แต่ไม่รู้ทำไมยิ่งมองยิ่งร้องไห้
ผมปาดน้ำตาออกมาลวกๆ จมอยู่กับความคิดลำพังอีกครั้ง
อา ไม่ดีเลยที่เป็นแบบนี้
ผมตัดสินใจแต่งตัวเพื่อออกไปข้างนอก
อย่างน้อยมันก็ดีกว่าการอยู่แล้วฟุ้งซ่านแบบนี้
โดยที่ผมไม่รู้เลย
ว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ครั้งใหม่...กับคนเดิมอีกครั้ง
.
.
.
.
To be continuous….
--------
เรื่องเก่ายังไม่ทันจบ เปิดเรื่องใหม่อีกละ 5555
ฟิคหน้ามืดตามัว นึกพล็อตได้ก็จัดทันที
รอติดตามตอนต่อไป
คอมเม้นให้กำลังใจได้ที่ #ห่อหมกบอยผู้น่ารัก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น