[OS] Song Minho x Kang Seungyoon
Story: Hope
Story: Hope
หัวข้อข่าวที่พาดลงบนหนังสือพิมพ์
รวมทั้งกระแสวิพากษ์วิจารณ์ในเน็ตยังคงทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ผมถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไรก็ไม่รู้
ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาผมแทบบ้า
ทั้งๆที่พวกเขาเป็นใครก็ไม่รู้ เขาไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของผมสักนิด
แน่นอนว่าการกระทำที่เกิดนั้นเกิดจากข้อผิดพลาด
ไม่สิ ผมพลาดไปเองแค่คนเดียว
แค่ผมคนเดียวทำให้สมาชิกในวงต้องมาเดือนร้อนด้วย
“แกร๊ก” เสียงประตูห้องของ ซงมินโฮ
เปิดขึ้นเบาๆ มักเน่ของวงเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
ภายในห้องมืดมิด มีเพียงไฟจากหน้าจอโทรศัพท์ในมือของคนในห้อง
“ย่า...ฮยองทำไรอยู่ ผมเปิดไฟนะ”
“ไม่เอา ไม่ต้องเปิดแทฮยอน”
น้ำเสียงที่เคยร่าเริง ตอนนี้กลับนิ่งเรียบจนน่ากลัวพูดขึ้นเบาๆ แต่แค่นั้นกลับทำให้อีกฝ่ายชะงักค้าง มือลดลงจากสวิตซ์ไฟช้าๆ หันกลับไปปิดประตูและเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย
“ฮยอง...”
“นายออกไปเดียวนี้แทฮยอน
ฉันอยากอยู่คนเดียว”
“แต่..”
“ออกไปเถอะ ฉันขอร้อง..”
แทฮยอนชะงัก ร่างกายนิ่งไป หัวใจรู้สึกเจ็บจนชาเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยย้ำ
น้ำเสียงแบบนี้ แทฮยอนไม่ค่อยได้ยินบ่อย ไม่สิ
เขาไม่เคยได้ยินน้ำเสียงที่ท้อแท้มากมายขนาดนี้ จากคนคนนี้
“ฮยองมีอะไรก็บอกผมนะ ผมอยู่ข้างนอก..” เสียงนุ่มพูดเอ่ยย้ำ ก่อนจะเปิดประตูออกไป
แสงจากประตูที่เปิดเมื่อครู่มืดลงอีกครั้ง
พร้อมกับที่ซงมินโฮตัดสินใจล็อคหน้าจอโทรศัพท์ตัวเอง
เหนื่อยเหลือเกิน...
ท้อเหลือเกิน...
ไม่ไหวแล้ว...
ร่างสูงใหญ่ล้มตัวนอนบนที่นอนช้าๆ
หยาดน้ำตาที่เคยแห้งหายเริ่มไหลรินออกมาอีกครั้ง
เสียงไลน์ในโทรศัพท์ยังคงดังขึ้นเรื่องๆ
คงเป็นไลน์จากสมาชิกคนใดคนหนึ่ง ไม่ก็ฮยองหรือนูนาในวายจีแฟมส่งมาหาเขา ปกติเขาไม่ใช่คนแบบนี้เลย
...แต่ตอนนี้
... แค่ตอนนี้
“ปัง!!!!!” เสียงประตูที่เปิดอย่างรุนแรง
และเสียงสมาชิกในวงที่ร้องห้ามใครสักคนไม่ให้บุกมาหาผมดังขึ้น
และหายไปหลังจากประตูปิดขึ้นอย่างรุนแรงอีกครั้ง
ตอนนี้เขาไม่มีแม้แต่อารมณ์จะลุกขึ้นมองว่าใครมาด้วยซ้ำ
“อั๊ก!!!” ซงมินโฮร้องออกมาทันทีเมื่อมีอะไรบางอย่างทาบทับบนตัวของเขา
คังซึงยุนที่ตอนนี้ยืนค้ำหัวที่ปลายเตียง
หลังจากโยนอะไรบางอย่างลงบนตัวเขา
มือท้าวเอวอย่างเอาเรื่องทั้งๆที่ไม่ได้เปิดไฟ แต่แสงสว่างที่ลอดออกมาจากข้างนอกทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายคงเหวี่ยงน่าดู
“นายทำแบบนี้ไม่สมกับเป็นนายเลยนะ”
น้ำเสียงติดเอาเรื่องเอ่ยออกมาเฉียบขาด
มินโฮลุกนั่งที่ปลายเตียงก่อนจะพบว่าเป็นขนม นม หรือสารพัดของกินจากร้านสะดวกซื้ออยู่ในถุงนั่นเองที่ถูกโยนมา
“ขอโทษ...”
“นายไม่จำเป็นต้องขอโทษ ซงมินโฮ”
เมื่อเห็นท่าทีอีกฝ่ายซึงยุนก็พูดด้วยเสียงอ่อนลง
“ฉะ
ฉัน...” ซงมินโฮชะงักเมื่อร่างบางนั้นย่อตัวลงต่ำในระดับสายตา ดวงตาตี๋ของหลีดเดอร์วงมองมาที่เขานั่นทำให้เผลอสบตากันเนิ่นนาน...
“นายไม่ได้ผิดอะไร ซงมินโฮ”
“แต่...”
“การที่นายเป็นอย่างนี้ บอกตามตรง
นายไม่ได้ทุกข์อยู่คนเดียวหรอกนะ” ซงมินโฮชะงักไป
หยาดน้ำตาที่หยุดเมื่อครู่เริ่มไหลออกมาช้าๆ
“จินวูฮยองตอนนี้เอาแต่เศร้า
ซึงฮุนฮยองก็ทำอาหารไว้รอนาย แทฮยอนก็ไม่มีแม้แต่สมาธิจะจำบทละครของตัวเอง” ซึงยุนถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
“และฉันตอนนี้กำลังจะเป็นบ้าเพราะนายเหมือนกัน”
“ซึงยุน...ขอโทษ”
“นายจะมาขอโทษฉันทำไม หยุดโทษตัวเองเถอะ”
“ฉันขอ..”
คำพูดของซงมินโฮหายไปเมื่อริมฝีปากของคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าประกบเบาๆ สัมผัสธรรมดาๆ
ไม่ได้มีความวาบหวาม เพียงแค่ริมฝีปากนุ่มเกลี่ยเบาๆ ขบเม้มเป็นเชิงขออนุญาต
และสอดลิ้นเข้ามา
สมองของซงมินโฮอื้อไปชั่วขณะ
เป็นระยะเวลานานพอดูที่เขาทำได้เพียงเหวอ
“อ่า...”
ซึงยุนครางออกมาเสียงเบาก่อนจะถอนริมฝีปากออก
“นะ
นาย”
“จำไว้มินโฮ
แค่ใครก็ไม่รู้ที่นายไม่รู้จักมาต่อว่านาย
นายจะต้องสนใจต้องแคร์มันทำไม
ทำไมนายไม่สนใจจินวูฮยอง ซึงฮุนฮยอง แทฮยอน ฉัน
แล้วอินเคิลทุกคนที่ยังรักนาย ยังสนใจนาย ทำไมนายต้องเอาแต่อ่านคำวิจารณ์งี่เง่าๆจากคนงี่เง่าพวกนั้น”
ซึงยุนนั่งข้างๆมินโฮก่อนจะดึงคนตัวโตกว่าตนเองให้มาซบบ่า
“นาย...ยังมีฉันอยู่ ยังมีครอบครัว
ยังมีพวกเราที่รักนายอยู่ พวกเขายังมีคำพูดดีๆ ยังมีกำลังใจดีๆจากทุกคนที่ส่งมาให้นาย
ทุกคนที่รู้ข่าว ทุกคนห่วงนายเสมอ ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน หรือนายจะไม่รู้จักพวกเขาก็ตาม
แต่เขาก็เป็นห่วงนายนะ” มือเล็กตบบ่าเบาๆเมื่อรู้สึกถึงแรงสะอื้น
“นายต้องผ่านมันไปให้ได้
เรื่องแบบนี้ไม่มีใครอยากให้เกิด...ฉันจะเป็นกำลังใจให้นายเองมินโฮ”
มีเพียงความมืดของห้อง...
มีเพียงเสียงสะอื้น...
มีเพียงเสียงตบบ่าเบาๆ...
นานหลายนาทีกว่าจะมีการเคลื่อนไหวจากซงมินโฮที่ตอนนี้หยุดร้องไห้แล้ว
ซงมินโฮที่หัวใจอ่อนไหวง่ายกว่าใครๆ
ซงมินโอที่คิดถึงคนอื่นมากกว่าใครๆ
ซงมินโฮที่รักวงวินเนอร์มากมายกว่าใครๆ
....และรักคนข้างๆ
คนที่เข้าใจและเข้มแข็งที่สุดในเวลาที่เขาอ่อนแอ
“นายเข้มแข็งจริงๆนะซึงยุน ทั้งๆที่เด็กกว่าฉัน” มินโฮเอ่ยเบาๆก่อนที่จะผละจากอีกคน
ซึงยุนปล่อยมือออกจากอีกฝ่ายที่ตอนนี้เปลี่ยนมาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าตัวเอง
“ฉันรักนายนะ ซึงยุนนี่” สรรพนามที่ใช้เรียกกันในยามอยู่สองคนถูกเอาออกมาใช้อีกครั้งก่อนที่ร่างหนาจะค่อยๆผลักอีกฝ่ายลงบนเตียงนุ่ม
“...หายเศร้าแล้วตัณหากลับหรือไงหะ”
ซึงยุนพูดออกมาเบาๆ
“แค่อยากให้รางวัลคนเก่งหน่ะ
ขอบคุณนะ....” ริมฝีปากหนาทาบทับลงบนปากนุ่มนิ่มเบาๆ...เป็นการปัดเป่าความรู้สึกแย่ที่กำลังหายไป เหลือเพียงความอบอุ่นจากคนข้างกายแทน
Talk : สวัสดีคะ นี่เป็นครั้งแรกที่ไรท์ได้มาพูดคุยกับทุกคนสินะคะ
บอกตามตรงว่าพาร์ทฟิคนี้เกิดจากความรู้สึกล้วนๆ
ในฐานะที่เป็นอินเคิลคนหนึ่ง รู้สึกสะเทือนใจกับข่าวของฮิวจ์บอยซงมินโฮมากมาย
เลยอยากเป็นกำลังใจให้คุณซงผ่านไปได้ด้วยดี
การวิพากษ์วิจารณ์ในบางครั้ง ต่อให้เป็นเรื่องราวของคนไม่รู้จักก็ตาม อาจสร้างผลเสียร้ายแรงให้กับคนคนหนึ่งเลยก็ได้
ยิ่งในโลกออนไลน์ยิ่งแย่ลงไปกว่าเดิม ขอให้ทุกคนเป็นกำลังใจให้คุณซงผ่านไปด้วยดีนะคะ
#ShowMinoMoney #2WildForKSY
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น