[OS] Lee Seunghoon x Kang Seungyoon
Story : How to Love
ปล. มันเป็นฟิคแก้บนเรื่องที่สอง เพราะฉะนั้น อ่านเบาๆเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือพกยาแก้ไอด้วย คุกแรงมากตอนนี้ แฮ่ๆๆๆ
"ซึงฮุน
วันนี้ม๊ากับป๊าต้องไปทำธุระกับเพื่อนสักหน่อย ม๊าฝากดูแลน้องด้วยนะ"
เสียงพูดดังขึ้นตรงปลายเตียงช่วงเช้ามืดๆทำให้ผมสะลึมสะลือแต่จับใจความไม่ได้เพราะเมื่อคืนเล่นเกมส์จนถึงตีสี่ ผมตอบรับงืมงำด้วยความง่วง
แต่ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก ช่วงนี้แม่ผมเปิดธุรกิจใหม่ก็ไม่แปลกที่จะเดินสายดูงาน
ผมซุกตัวลงที่นอนอุ่นก่อนเสียงประตูปิดลงจะดังขึ้น
ผมชื่ออีซึงฮุน
เพิ่งจบมอหกและตอนนี้กำลังปิดซัมเมอร์ การนอนตื่นสายมันไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับผม
ผมรับรู้ได้ว่ามีอะไรบางอย่างขยับบนที่นอน
แต่ใครสนหล่ะ มันอาจเป็นลูกสุนัขที่ผมเลี้ยงไว้ก็ได้
"อีฮี๊ยา~~อย่ากวนป๊ะป๋านะ"ผมพูดออกมาทั้งๆที่ไม่ลืมตาก่อนจะคว้าลูกสุนัขมาไว้ในอ้อมอก
ดิ้นขลุกขลักจนผมกอดแน่นขึ้นและสุดท้ายก็หยุดดิ้นไป
"ดีมาก
หมาน้อย"ผมว่าก่อนจะหลับต่อโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
ลืมตาตื่นอีกครั้งช่วงสายโด่
ผมค้างนิ่งเมื่อเห็นอ้อมอกตรงหน้า
นี่ไม่ใช่ลูกสุนัขของผม
ริมฝีปากอวบอิ่มนั่นดูน่ารัก
เปลือกตาปิดพริ้มราวกับอยู่ในห้วงนิทราลึก ลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่า 'เด็กน้อย'ตรงหน้ากำลังดื่มด่ำกับความฝันอยู่เป็นแน่
ใช่
คนตรงหน้าเป็นเด็ก
ผมลุกขึ้นนั่งด้วยความรู้สึกมึนงง
เด็กนี่เข้ามาในห้องของผมได้ยังไง
ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อเช้ามืดแม่เข้ามาพูดอะไรซักอย่างก่อนออกไป
อ่า
ผมเดินออกจากเตียงก่อนคว้าเสืัอผ้ามาใส่ให้เรียบร้อย
เห็นโน้ตแปะไว้บนโต๊ะก่อนถอนหายใจออกมา
ผมเลี้ยงเด็กไม่ได้
ไม่ใช่สิ
ผมไม่เคยเลี้ยงเด็ก
หันไปมองคนที่จมกองผ้านวมแล้วถอนหายใจ
สงสัยต้องปลุกเสียหน่อยแล้ว
"น้อง
น้องตื่นก่อน"
"งื้อ~"เสียงงัวเงียที่หลุดออกมาทำให้ผมเผลอยิ้ม
บ้า
แค่เสียงเด็ก
ผมที่หยักน้อยๆนั่นชี้ไม่เป็นทรง
มือเล็กๆที่โผล่ออกมาจากเสื้อแขนยาวขยี้ตาก่อนที่ริมฝีปากจะเบะ
เฮ้ยๆๆๆ
ผมเหวอเมื่อเด็กนั่นร้องออกมา
"ร้องทำไม
หยุดร้องๆๆๆ"ผมสะบัดมือไปมาเพราะไม่รู้วิธีปลอบใจ เด็กนั่นน้ำตาคลอหน่วย
"ฮื้ออออ"
และนั่นคือการเจอกันครั้งแรกของผมกับน้องเขา
หลังจากหาสารพัดวิธีปลอบใจจนในที่สุดน้องก็ยอมพูดคุย
น้องบอกว่าชื่อคังซึงยุน
อายุสิบขวบ
"พี่ชื่ออะไรฮะ
น้องยูนไม่เคยเห็นพี่เลย
แม่บอกว่าให้น้องยูนมาอยู่กับพี่สองอาทิตย์แล้วเป็นเด็กดีฮะ"
ก่อนตบท้ายด้วยรอยยิ้มใสซื่อตามประสา
เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าลูกเพื่อนแม่คนนี้น่ารักเหลือเกิน
"พี่ชื่อซึงฮุนครับ"
"จึงฮูนหรอ"
พูดตามก่อนมองตาแป๋ว "ผมเรียกพี่ฮูน พี่ฮูนฮูน"
นั่นเป็นครั้งแรกเช่นกันที่ผมเผลอใจเต้นแรงกับเด็กตรงหน้า
น่ารัก
ไม่ว่าจะมองมุมไหนซึงยุนก็น่ารัก
ไม่ว่าเมื่อก่อนจนถึงตอนนี้ก็ตาม
ซึงยุนติดเขาแจ
และกลายเป็นว่าอีกฝ่ายมักมาหาผมทุกครั้งที่มีโอกาส จนตอนนี้ก็ผ่านไปสี่ปีแล้ว
สี่ปี...ที่ผมทั้งรู้สึกรักน้องเกินกว่าที่พี่ชายจะคิดกับลูกของเพื่อนแม่คนนี้
สี่ปี
ที่เขาพยายามหักห้ามใจตัวเองไม่ให้ล่วงเกิน และไม่ให้รู้สึกกับเด็กน้อยตรงหน้า
มีหลายครั้งที่ซึงยุนมานอนค้างที่บ้านเขา
เด็กน้อยนุ่มนิ่มชอบมาขอค้างบ้านเขาด้วยเหตุผลน่ารัก
“ยูนติดพี่ซึงฮุน
ยูนชอบนอนกอดพี่ซึงฮุน”
และท่าทางน่ารักๆนั่นมันทำให้ผมขัดใจไม่ได้เลย
เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งที่ผมพยายามไม่คิดถึงน้อง
ด้วยการหาใครสักคนมาคบเป็นแฟน
ผมพาผู้หญิงคนนั้นเข้าบ้าน
และสุดท้ายซึงยุนก็ร้องไห้
กลายเป็นว่าผมเจ็บปวดและไม่สามารถทนกับผลที่ตามมาไม่ได้จนต้องเลิกรากันไป
“ยูนไม่ชอบคนนั้นเลย
เขากอดพี่ซึงฮุน ยูนไม่ชอบ”
...พี่ก็ไม่ชอบที่ซึงยุนร้องไห้เหมือนกันครับ
กลายเป็นว่าหลังจากนั้นผมก็โสดมาตลอด
จนตอนนี้เข้าปีที่สี่แล้วที่ผมโสด
ผมเฝ้ามองน้องซึงยุนเรื่อยมา
จากเด็กน้อยสิบขวบจนตอนนี้อายุสิบสี่...
เด็กน้อยอายุสิบสี่กำลังก้าวเข้าสู่วัยรุ่นต้องน่ารักขนาดนี้เลยหรอ
ซึงฮุนมองตาวาวเมื่อซึงยุนเดินเข้ามาในห้อง
ชุดนักเรียนมอต้นดูสะอาดสะอ้าน
ผิวขาวๆที่โผล่มาจากชุดนั่น
ซึงยุนถือกล้วยมาก่อนจะนั่งลงที่ปลายเตียงของเขา
ถอดกระเป๋าใบเล็กวางที่ข้างๆก่อนจะเริ่มปอกกล้วยกิน
ซึงฮุนกลืนน้ำลายหนืดลงคออย่างยากลำบาก
ริมฝีปากอวบแดงยกยิ้มก่อนจะค่อยๆอ้ารับของในมือ
ครอบลงก่อนกัดกินจนแก้มป่อง
จู่ๆก็รู้สึกปวดหนึบที่ช่วงล่างขึ้นมา
ถ้าหากว่ากล้วยในมือนั่นเป็นของเขา....
เหมือนสติที่เหลือน้อยนิดนั่นขาดลงเมื่อซึงยุนหันมามองทางผม
ส่งยิ้มน่ารักก่อนเอ่ยขึ้น
"พี่ซึงฮุน
กินไหม"
ก่อนจะกินกล้วยให้เขาดูต่อหน้าต่อตา
ไม่ทนแล้วเว้ย
ซึงฮุนลุกขึ้นและเดินไปหาซึงยุนอย่างรีบร้อน
ผลักเด็กตรงหน้าให้ล้มบนเตียงนอนอย่างง่ายดาย
สะดุดลมหายใจเมื่อร่างผอมบางเผยอปากด้วยความงุดงง
ดวงตาใสนั่นสั่นระริกด้วยความตกใจ
"พี่ซึงฮุน
จะทำอะไร"
"พี่จะสอนเราให้เราโตขึ้นไง"
เอียงคอแสดงท่าทีสนใจอย่างน่าเอ็นดู
น่ารักมาก
มากจนอยากให้ดูเอ็น
ปลดเปลื้องเสื้อของตนเองออกอย่างรีบร้อน
จนเหลือเพียงกางเกงก่อนก้มลงจูบเด็กตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
นิ่มเหลือเกิน
หวานเหมือนมีรสกล้วยปนออกมา
สอดลิ้นตวัดรวดเร็วจนซึงยุนหายใจติดขัด
จับมือสองข้างให้เกาะที่บ่าของตนเองแน่นก่อนจะพามืออันใหญ่โตปลดกระดุมเสื้อด้วยความระมัดระวัง
ถอนลิ้นออกมาเมื่อเด็กน้อยทุบอกรัว
"มะ...เมื่อกี้"
"นั่นเรียกจูบครับ"
"ลิ้นมัน..."
ไหนรู้สึกยังไงบอกพี่ซิ"
ซึงยุนก้มหน้าลงแต่ไม่สามารถปกปิดแก้มแดงๆนั่นได้
มันทำให้ซึงฮุนพอใจ
เด็กนี่น่ารักจริงๆ
"มันร้อนและทำให้ผมมวนท้องแปลกๆ"ตอบเสียงแผ่วก่อนยกมือกุมแก้ม
ซึงฮุนอยากบอกเหลือเกินว่ามันช่างน่ารักเกินห้ามใจ
"นั่นเรียกว่าเสียวครับเด็กน้อย"
"มันคืออะไรหรอ"
ซึงยุนช้อนตามองซึงฮุน
และนั่นมันทำให้ความอดทนแทบขาดอีกครั้ง
"เดียวพี่สอนเอง...ทุกอย่างเลย"
จูบหน้าผากแรงๆก่อนวางมือทั้งสองข้างไว้ที่ซี่โครง
ซึงยุนตัวบางและผอมมาก ออกแรงยกเด็กตรงหน้าขึ้นก่อนจะเปลี่ยนเป็นให้นั่งคร่อมตักซึงฮุนแทน
ซึงยุนดูตื่นเต้น
ริมฝีปากอวบเม้ม
"อย่าเม้มปากสิ
ไหนลองทำแบบที่พี่ทำเมื่อกี้หน่อยสิ"
ซึงยุนพยักหน้าน้อยๆก่อนจะค่อยๆหลับตาลง
ประทับริมฝีปากด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆ
"อืม...ลิ้นด้วยครับ"ผละริมฝีปากเพื่อเอ่ยก่อนอ้าปากน้อยๆให้คนบนตักสอดลิ้นมา
ความนุ่มหยุ่นแทรกซึมช้าๆ
พลิกลิ้นไปมาไม่ประสีประสา
จนซึงฮุนอดใจไม่ไหวค่อยๆดูดดึงเบาๆ
ซึงยุนเป็นเด็กที่เรียนรู้ได้เร็วเสมอ
เพียงชั่วครู่เดียวตอนนี้เด็กน้อยบนตักเขาเริ่มขยับเบียดชิดขึ้น
แขนโอบกอดลำคอแน่นและมือสอดเข้าไปในกลุ่มผม ขย้ำเบาๆเป็นจังหวะทุกครั้งที่ผมตวัดลิ้น
ครางฮึมในลำคอ
เด็กรู้งานดีจริงๆ
ค่อยๆผละออกแผ่วเบาเพื่อมองหน้า
ตาของซึงยุนปรือปรอยฉ่ำวาว น้ำใสยืดตามริมฝีปากจนอดไม่ได้ที่จะขบเม้มเบาๆ
ยั่ว
ยั่วมาก
"ซึงยุนยั่วจัง"
"ยั่วคืออะไรหรอพี่ซึงฮุน"
เอียงคอก่อนถามออกมาด้วยความสงสัย คิ้วขมวดน้อยๆ
น่ารัก
ซึงยุนใช้คำว่าน่ารักได้สิ้นเปลืองจริงๆ
"ยั่วก็คือน่ารัก ซึงยุนน่ารักมาก"
"แต่ยูนเป็นผู้ชาย
ยูนน่ารักไม่ได้ น่ารักต้องผู้หญิง"
ก่อนที่ซึงยุนจะเบะปากและทำแก้มป่องน้อยๆ
"สำหรับพี่คนเดียวไงครับ"
ซึงยุนก้มหน้าก่อนจะบิดตัวไปมาบนตักผม
อา...
ผมสูดหายใจแรงขึ้นเมื่อมือซนๆที่ไม่ประสีประสานั่นลูบที่หน้าท้อง
"พี่ซึงฮุนมีกล้ามท้องด้วย
สวยจังเลย ยูนไม่เห็นมีเลยพี่ซึงฮุน"
ซึงยุนบ่นเบาๆก่อนจะจับชายเสื้อของตัวเองดึงออก
เผยหน้าท้องขาวเรียบที่ดูนุ่มนิ่ม
ให้ตาย...
ความไม่รู้ของเด็กนี่น่ากลัวจริงๆ
ผมจ้องตาไม่กระพริบเมื่อเด็กน้อยตรงหน้าลูบท้องตัวเองแผ่วเบา
เสื้อนักเรียนนั่นร่นจนเผยไหล่มนสวย
ผมปลดกางเกงของซึงยุนก่อนจะดึงออกรวดเดียว
แทบหยุดหายใจเมื่อเห็นแกนกายสีหวานนั่นฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำสีใส
ช่องทางสีชมพูปิดสนิทนั่นกระตุกตามจังหวะการหายใจ
มันถี่รัว
จนผมเองอยากให้มันตอดรัดของผม
อยาก....
ดันขาให้ชันติดยอดอกจนเด็กน้อยของผมร้องออกมาเบาๆ
"พี่ซึงฮุน
จะทำอะไรหรอ"
ผมไม่ตอบ
แต่ส่งยิ้มก่อนเลียริมฝีปาก
มันน่ากินมาก
ส่วนปลายที่ยังปิดแต่มีน้ำใสๆเกาะอยู่ส่วนหัวของมัน
น้องมีอารมณ์เหมือนกับผม
"พี่ซึงฮุน
ของยูนแปลกๆ มันไม่เคยเป็นแบบนี้"
ผมรูดของผมแรงๆสองสามทีจนมีน้ำซึมออกมา
มองซึงยุนที่หน้าแดงก่ำจ้องตาไม่กระพริบ
"ทำไมใหญ่จังเลย
ใหญ่กว่าของผมอีก"น้องสอดมือเข้ามาที่ข้อพับขาก่อนจับของตัวเอง
อ่า
เอ็กซ์สุดๆ
พ่นลมหายใจออกมาก่อนเอามันถูช่องทางหลัง
"พะ...พี่ซึงฮุน"
"ชู่ว...."
ผมร้องออกมาเป็นสัญญาณให้เงียบก่อนจะถูไปเรื่อยๆ
เสียงซึงยุนร้องออกมาเมื่อสัมผัสวาบหวิวเกิดขึ้น
เนื้อตัวแดงก่ำแต่ที่มากที่สุดคงเป็นกึ่งกลาง
ร้องออกมาเสียงดังเมื่อบางจังหวะดันส่วนหัวเข้าไปและชักออกมา
"อิ๊ อือ อา อ่า
พี่ซึงฮุน"
"ฮึ่ม"ผมร้องออกมาก่อนจะตัดสินใจจับต้นขายกขึ้นสูงพาดไหล่ข้างหนึ่ง
ส่วนอีกข้างดันจนติดยอดอกสวย ชักรูดของผมเองก่อนเสียดแทงเข้าไปทีเดียว
"อ้า/อ่าส์"
ซึงยุนกับผมร้องออกมาพร้อมกัน
"เจ็บ พี่ซึงฮุน
ผมเจ็บ"ร้องไห้ออกมาจนตัวโยน
ยิ่งเห็นเลือดออกมาจากช่องทางสีสวยทั้งๆที่เตรียมก่อนแล้วผมยิ่งใจเสีย
แต่มันเป็นครั้งแรกของน้อง
ผมต้องอ่อนโยนให้มากที่สุด
"ไม่ร้องนะครับ
โอ๋ๆ น้องซึงยุนของพี่"ก้มลงกอดปลอบทั้งๆที่ตัวเองเสียวใจแทบขาด
น้องตอดแรงมาก
ร้อนมากด้วย
คับแน่นสุดๆจนผมเองก็แทบจุก
เหมือนถูกดูดกลืนไว้
แช่ค้างไว้จนซึงยุนหยุดร้องไห้
จึงค่อยขยับออกมาช้าๆจนเกือบสุดและกระทั้นเข้าไปมิดทีเดียว
ทำแบบนี้ไปสามสี่ครั้งก่อนที่ซึงยุนจะร้องเสียงหลง
"อ๊า พี่ซึงฮุน
ตรงนั้น" ผวากอดผมอย่างแรง
ผมยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มหายเจ็บเป็นเสียวแทน
"ยังเจ็บอยู่ไหม"กระซิบเบาๆก่อนกระทุ้งเร็วขึ้น
เสียงร้องครางเล็กๆตามประสาเด็กที่เสียงยังไม่แตกหนุ่มมันช่างน่ารัก
ร้องออกมาแล้วส่ายหัวก่อนตอบเสียงสั่น
"มะ ไม่พี่ซึงฮุน
ยูนรู้สึกแปลกๆ"
"แปลกยังไงหืม"
"ยูนรู้สึกดีฮะ
พี่ซึงฮุนแรงๆได้ไหม"
มันเป็นคำพูดที่ทำให้สติแทบขาดผึงอีกรอบ
เมื่อเด็กน้อยในอ้อมอกผละออกเพื่อสบตากับผมก่อนพูดออกมา นัยน์ตาฉ่ำเยิ้มเต็มไปด้วยความต้องการที่เต็มเปี่ยม
"เด็กน้อยของพี่
พี่รักเรานะ"จูบซับดวงตาสวย
ความรู้สึกเปลี่ยนจากความต้องการเป็นความห่วงหาที่แนบแน่นขึ้น
"ยูนก็รักพี่ซึงฮุน
อ๋า"
ผมสวนสะโพกถี่ๆก่อนที่จะอดใจไม่ไหวไปมากกว่านี้
ยกขาซึงยุนขึ้นเกี่ยวสะโพกสอบตัวเองก่อนอุ้มให้อยู่ในอ้อมอก
ขยับตัวมานั่งห้อยขาที่ขอบเตียงก่อนเริ่มขยับรุนแรงขึ้น
ก้มลงดูดดึงยอดอกที่แข็งชูชันเป็นไตก่อนขบกัดรุนแรง
ส่วนมือก็จับก่อนนุ่มทั้งสองข้างยกเพื่อรับการสอดลึก
ทั้งรุนแรง
ทั้งถี่ระรัว
จนซึงยุนเงยหน้าครางเสียงหลง
นัยน์ตาเบิกกว้างค้างเต็มเปี่ยมด้วยความต้องการ
รับรู้ถึงตัวตนที่แข็งขืนของผมถูกความอ่อนนุ่มและร้อนผ่าวตอดรัดรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ไม่ไหวแล้ว
ผมอดใจไม่ไหวแล้ว
ละมือข้างหนึ่งก่อนรูดรั้งของเด็กน้อยจนมันกระตุกตามสะโพกที่สวนเข้าสวนออก
หอบหายใจแรง ขบฟันกรามแน่นก่อนที่ซึงยุนจะปลดปล่อยออกมา
"อื้อ...อื้อ"ร้องเสียงหลง
ปากสีแดงสดสั่นจนผมต้องจูบปลอบ
"เมื่อกี้เรียกว่าเสร็จ
เด็กน้อยพี่เก่งมากครับ"ก่อนประกบจูบเป็นพัลวันเพราะผมเองจะถึงจุดสุดยอดแล้วเช่นกัน
จับต้นขาขาวแยกออกกว้าง
มองช่องทางตอดรัดก่อนสวนกระแทกรุนแรงอีกสองสามครั้งและแช่ค้างไว้ ซึงยุนสะดุ้งเมื่อรับรู้ถึงความอุ่นร้อนอยู่ภายในกาย
ร้องออกมาเสียงอ่อนและซบลงที่บ่า
มันจบลงแล้ว
พายุอารมณ์สงบลงแล้ว
ผมมองเด็กน้อยตรงหน้าที่เพลียจนแทบหลับคาอก
ยิ้มก่อนหอมแก้มเบาๆ
"เราเป็นของพี่แล้วนะซึงยุน
ห้ามไปทำแบบนี้กับใครเข้าใจไหม"
เด็กน้อยพยักหน้าเบาๆ
ผมยิ้มกริ่ม
ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่ไหลออกมาตรงขมับและจูบซับความอ่อนหวานไว้
ผละตัวให้เด็กน้อยในอ้อมอกนอนอยู่บนที่นอนนุ่ม
ร้องครางเบาๆเมื่อดึงความแข็งขืนออกจากช่องทางที่ตอนนี้ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำรักของผม
ไหลย้อนออกมาปะปนกับเลือด
ผละออกไปเข้าห้องน้ำเพื่อเตรียมของมาเช็ดตัวคนที่นอนหลับไปแล้ว
ห่มผ้าให้ก่อนจะทิ้งตัวลงข้างๆ
นี่ผมทำอะไรลงไปนะ
หลังจากพยายามหลอกตัวเองมาหลายปี
สุดท้ายก็ทำไปจนได้
"ไอ้บ้าซึงฮุนเอ้ย"
ตนหน้าผากตัวเองแรงๆไปหนึ่งทีก่อนเท้าแขนนอนตะแคงข้างมองเด็กน้อยของเขา
เกลี่ยแก้มใสที่ดูน่ารักมากทั้งยามหลับและยามตื่น
ลูบแผ่วเบาก่อนจะยิ้มมื่อเด็กน้อยพยายามอิงกับมือของเขาเอง
รัก
นี่คือความจริงที่ซึงฮุนปฏิเสธไม่ได้อีกต่อไป
แต่จะให้เขาทำยังไงดีเมื่อความหนักใจเต็มเปี่ยมกำลังตีตื้นขึ้นมา
"...พี่ควรทำไงดีนะเด็กน้อย"
หลังจากวันนั้นผมก็พยายามไม่ล่วงเกินน้องอีก
แค่ครั้งเดียวผมก็รู้สึกผิดแก่น้อง
รู้สึกผิดแก่พ่อแม่ซึงยุนเหลือเกิน
เด็กน้อยน่ารัก
ยิ่งโตยิ่งน่ารัก
“พี่ซึงฮุน
พี่ซึงฮุน”
“ครับ
ว่าไง”
“วันนี้ยูนไปนอนกับพี่ซึงฮุนได้ไหม”
“พี่เคยห้ามได้ไหมหล่ะ”ผมหันไปยิ้มให้เด็กน้อยที่นั่งข้างๆ
จัดการคาดเข็มขัดให้หลังจากน้องวางกระเป๋าไว้ที่เบาะหลังเสร็จ
ผมปลดไทด์ออกเล็กน้อย เพราะวันนี้ไปมหาลัยเพื่อติดต่อเรื่องเรียนต่อโทที่ต่างประเทศตามที่ตั้งใจไว้เลยต้องแต่งตัวเรียบร้อย
แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว
ผมหนักใจเหลือเกิน
ผมไม่อยากห่างเด็กน้อยของผมเลย
“พี่ซึงฮุน
เหม่ออะไรฮะ” หลุดออกจากภวังค์ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ ยิ้มให้เด็กน้อยที่ยิ้มใสซื่อตอบ
ไม่อยากให้น้องรู้เลย
กลัวน้องเสียใจ
กลัวน้องร้องไห้ออกมาอีก
ผมจอดรถที่หน้าบ้านน้องเพื่อให้น้องลงไปเอาของ
อดไม่ได้ที่จะคว้าใบหน้านุ่มนิ่มมารับจูบแผ่วเบา
แต่ผมรู้สึกว่าพลาดไป
“ซึงยุน
ซึงฮุน นั่นทำอะไร!”เสียงของแม่ซึงยุนดูเกรี้ยวกราด คว้าแขนน้องกระชากเพื่อให้เขาบ้าน
“แม่
แม่ฮะ น้องยูนไม่ได้”
“เงียบไปเลยนะซึงยุน
แม่ผิดหวังในตัวลูกมาก”
“คือคุณน้า...”
“เงียบไปเลยซึงฮุน
น้าหลงไว้ใจเพราะหนูเป็นลูกคุณนายอี น้าผิดหวังมากจริงๆ
ต่อไปนี้ห้ามมายุ่งกับซึงยุนอีก”
“แต่...”
“ไม่มีแต่สำหรับหนู
ซึงยุนเข้าบ้าน” คุณนายคังบีบแขนน้องจนแดง ซึงยุนร้องไห้ออกมา
แต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้เลย
“พี่ฮุน
พี่ฮุนน”
ทั้งน้ำตา
ทั้งเสียงเรียกที่สั่นครือ
ผมทำอะไรไม่ได้เลย....
หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้เห็นซึงยุนอีกเลย
ม๊าของผมรับรู้เรื่องราว
ท่านไม่ได้โกรธผม แต่ท่านก็ไม่ได้เกลี้ยกล่อมให้เช่นกัน
“ซึงฮุน...แล้วเรื่องเรียนต่อ”
“ผมจะไปครับ”
ผมเงยหน้าขึ้นก่อนที่ม๊าจะตกใจ
มือสั่นๆนั่นคว้าใบหน้าที่ดูทรุดโทรมของผมประคอง
ผมไม่ได้ดูแลตัวเองเลยตั้งแต่หนึ่งเดือนก่อน หนวดเคราขึ้นผมก็ปล่อยมันไป
ไม่ได้สนใจ
ไม่ได้ใส่ใจ
“ม๊า...ผมคิดถึงน้องซึงยุนจัง”
“ลูก...”
“ม๊า
ผมไม่อยากห่างน้องเขาเลย ผมอยากเจอ ผมอยากกอดน้องครับ”น้ำตาของผมไหลออกมาอย่างไม่อาย
ผมคิดถึงซึงยุน
นั่นเป็นเรื่องจริงที่ผมไม่อยากหลอกตัวเองอีกต่อไป
“ม๊าเข้าใจลูกนะ
แต่ลูกต้องอดทนก่อน ถ้าลูกรักน้อง ลูกต้องดูแลตัวลูกเองให้ดีเข้าใจไหม”
“ม๊า
กอดผมหน่อย”
“...”
“ผมรักซึงยุนครับม๊า
ผมอยากเจอเขาจัง”
ผมอยู่ที่สนามบินด้วยความรู้สึกว่างเปล่า
ผมกำลังจะไปเรียนต่อ
อีกสองปีกว่าถึงจะได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง
ผมยังคงทำใจไม่ได้อยู่ดี
ผมยังคิดถึงน้องเหมือนเดิม
“พี่ซึงฮุน
พี่ฮูนฮูน”
ผมสะดุดกึกเมื่อได้ยินเสียง
เสียงที่ผมคิดถึงมาหลายเดือน
ก่อนที่สัมผัสอบอุ่นจะอยู่ที่ด้านหลัง
เหมือนน้ำตาผมจะไหลออกมาอีกครั้ง
“น้องซึงยุน”
“ยูนคิดถึงพี่ซึงฮุนนะ”กอดจนตัวสั่นไปหมด
เหมือนอย่างกับเวลานี้เป็นเพียงความฝัน
พระเจ้า
ถ้านี่คือความฝัน
มันคงเป็นความฝันที่ดีที่สุดของผมในตอนนี้เลย
ผมหันไปกอดซึงยุนแนบอก
เด็กน้อยของผม...
เหมือนช่วงเวลาที่ผ่านมา
ช่วงเวลาที่ห่างกันมันทำให้ผมแทบบ้า
ซึงยุนเล่าให้ฟังว่าเมื่อเดือนก่อนม๊าของผมไปหาแม่ของน้อง
ก่อนจะคุยกันเรื่องขอน้องหมั้น
ผมอึ้ง
ในหัวสับสนไปหมด
“แม่บอกว่าให้ผมไปอยู่กับพี่ซึงฮุน
แต่พี่ซึงฮุนไปโน่นผมเลยอยู่ที่นี่ดีกว่า”
“ซึงยุนนา...พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้พาไปด้วย”
ผมกอดน้องแนบแน่น
ผมชักไม่อยากไปแล้วสิ
“แม่บอกว่าหมั้น...แต่หมั้นคืออะไรหรอพี่ซึงฮุน”
น้องทำท่าเอียงคอใส่ด้วยความสงสัย
ผมยิ้มกริ่มอีกครั้ง
“เอาเป็นว่า
ถ้าเราปิดเทอมเมื่อไร พี่จะพาไปอยู่กับพี่ ดีไหม”
เด็กน้อยของผมตาวาว
ก่อนพยักหน้ารัว
น่ารักเหลือเกิน
“เดี๋ยวพี่สอนเอง
ว่าคนเป็นคู่หมั้นกันเป็นยังไง นะครับน้องยูนของพี่ซึงฮุน”
สงสัยต้องใช้เวลาสอนน้องตลอดชีวิตแล้วหล่ะ
ฝากติชมได้ที่ #ALLBBHN
ด่าไรท์ให้สาแก่ใจกับความหน้ามืดและมือลั่นนี้
มงนี่ไปเรียนครุช่ะ?
ตอบลบกรี๊ดดดดดดด เขินไปอีก
ตอบลบคิดถึงน้องยูนกับพี่ฮูนฮูน เขินตัวจะแตก
ตอบลบ