[OS] Lee Seunghoon x Kang Seungyoon : Flower

[OS] Lee Seunghoon x Kang Seungyoon

Story : Flower

ผมนั่งรถเมล์มาเพียงลำพัง...

บนถนนที่ไร้ผู้คนเดิน มันอ้างว้างพอๆกับบนรถที่มีแค่ผมเป็นผู้โดยสารเพียงคนเดียวเช่นกัน

รถเมล์เดินทางมาสุดสาย ผมรอให้รถมันจอดสนิท

ก่อนที่จะคว้าช่อดอกไม้ที่ผมวางไว้ข้างๆกาย

พยายามให้มือไม่สั่นเพราะกำลังจะเจอคนที่รออยู่

คนที่ทำให้ผมรู้จักคำว่ารักเป็นยังไง

...อีซึงฮุน

“มาช้านะ..”หยุดคำบ่นเมื่อช่อดอกไม้เล็กๆถูกส่งให้ตรงหน้า

“ขอโทษที่มาช้านะ” ส่งยิ้มละมุนให้อีกคนที่พอเห็นดอกไม้ตรงหน้าก็เงยหน้าขึ้นสบตากัน

“จริงๆเลยนะนายเนี่ย”ถอนหายใจเหมือนเบื่อเสียเต็มประดา แต่มือกลับคว้าดอกไม้มาดมเบาๆ ดวงตาเล็กๆดูซุกซนเวลาหลับตาพริ้มพร้อมยกยิ้มนิดๆมันช่างน่ารักเหลือเกิน “กินอะไรมาหรือยัง”

“เรื่องนั้นช่างเถอะน่า  ดอกไม้ชอบไหม”

“กะ..ก็ดี ก็สวยดี ถามทำไม”

ก็ถามเพราะอยากรู้ไง ทำไมต้องเสียงตะกุกตะกัก

ผมหัวเราะเบาๆก่อนจะกุมมืออีกฝ่ายที่วางไว้บนโต๊ะ

ใบหน้าน่ารักนั่นมันแดงขึ้นจนอดใจไม่ไหว

“น่ารักนะเราอ่ะ” ละมือออกก่อนหยิกแก้มให้เขินเล่น ยิ่งเห็นซึงฮุนหน้าแดงผมเองก็มีความสุข

“บ้าบอ” แหน่ะ ด่าผมอีก

“ไม่ต้องรีบกินหรอกน่า เดียวติดคอ”

“แค่กๆๆๆ”นั่นไง ผมพูดไม่ทันขาดคำ ซึงฮุนสำลักหน้าดำหน้าแดงจนผมต้องเดินไปอีกฝั่ง ยกชาขึ้นป้อนคนที่ไอพลางลูบหลังเบาๆ หวังจะให้หาย

“แค่กๆ ขะ ขอบใจนะ”

“ไม่เป็นไร” มองอีกฝ่ายดื่มชาจนเสร็จต้องหันมาถาม

“มองหน้าทำไม”

“อยากจูบอ่ะ ซึงฮุนน่ารัก”

“ไอ้....จูบอะไรหล่ะ บ้า”ซึงฮุนยกมือขึ้นตีที่อกผมแรงๆ จนผมไอออกมา

“แค่กๆ”

“เฮ้ย เป็นอะไรไหม”หยุดตีก่อนที่จะโน้มตัวดูผมที่ก้มหน้าก้มตาไออยู่ เมื่อสายตาเป็นห่วงนั่นมองมาที่ผม มันทำให้อดใจไม่ได้

จุ๊บ

“อ๊ะ”

อีกฝ่ายร้องออกมาเบาๆด้วยความตกใจ

ผมฉวยโอกาสหอมแก้มนิ่มๆนั่นแทน เพราะความน่ารักมันทำให้ผมอดใจไม่ไหว

“ย่าห์  ซึงยุนนนนนน”

“โทรมาทำไมแต่เช้าเนี่ยหือซึงยุนอา”

“ลงมาข้างล่างหน่อยดิ”

“นี่อยู่ไหน?”

“อยู่หน้าประตูบ้านนายเนี่ย”

“ห๊ะ” เหมือนได้ยินเสียงตะโกนดังออกมาจากห้องของซึงฮุน ผมยิ้มให้กับความน่ารักนั่นก่อนที่ประตูตรงหน้าจะถูกกระชากเปิดออก “นี่นายมาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย...”

ซึงฮุนตาโตขึ้นเมื่อผมยื่นช่อดอกไม้ให้เช่นเคย

ผมส่งยิ้มให้น้อยๆ

“สุขสันต์วันครบรอบนะ ที่รักของผม”

“ขอ..ขอบใจนะ”หน้าขาวใสที่มีผมชี้จากการตื่นนอนนั่นดูน่ารักเหลือเกิน ยิ่งแก้มขาวใสน่าสัมผัสแดงฝาด ดูระเรื่อน่าหอมจนแทบอดใจไม่ได้

 “ไม่มีอะไรให้ซึงยุนเลย”

“ทำกับข้าวให้ผมกินหน่อย นี่อยากกินฝีมือซึงฮุนนะ”

“มาเช้าเองยังบ่นหิวอีก ใช่เรื่องไหมห๊ะ”

“นะครับซึงฮุนอ่าาาาา” ผมแกล้งลากเสียงก่อนหันหลังซึงฮุน ดันหลังให้เดินเข้าไปน้อยๆก่อนจะปิดประตูบ้านลง ความอบอวนในใจมันช่างมีมากมายจนอดยิ้มไม่ได้ทั้งผมและเขา

“ผมดีใจนะที่มีวันนี้” ผมเอาเชือกเส้นเล็กๆมัดที่นิ้วนางให้ซึงฮุนที่ถือช่อดอกไม้ที่ผมยื่นให้เพื่อขอแต่งงานเมื่อครู่

“คนบ้า นายนี่มันบ้าที่สุดเลยที่แกล้งฉันเนี่ย” ปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเหมือเด็กเล็กๆนั่นแผ่วเบา

“ผมขอจองซึงฮุนไว้ก่อนนะ ถ้าซึงฮุนพร้อมมากกว่านี้ ผมจะไปขอกับพ่อแม่ของซึงฮุนนะ”

ซึงฮุนสวมกอดผมด้วยความยินดี ผมก็กอดด้วยความรู้สึกไม่ต่างกัน

“แต่ ซึงยุน ฉันกลัว กลัวว่านายจะทิ้งฉันไป” เบะปากน้อยๆอีกครั้งจนผมอดใจไม่ได้ที่จะจูบหน้าผากแผ่วเบา

“กลัวอะไรหืม ผมรักซึงฮุนมากขนาดนี้”

“อย่ามาฉวยโอกาส” เงยหน้าที่ซุกก่อนจะตีมือผมที่บีบสะโพกสลับไปมา

“ก็ซึงฮุนน่ารักอ่ะ”

“กลัว ฉันกลัวนี่ไอ้บ้า”

“อ่า กลัวก็กลัวครับ ไม่แกล้งแล้วน่า” ส่งยิ้มอารมณ์ดีก่อนไล้มือไปที่โครงหน้าใสนั่นอีกที ดวงตาแดงก่ำน้อยนั่นทำให้อดที่จะจูบบนเปลือกตาแผ่วเบาไม่ได้

“ซึงฮุนยังไม่พร้อมไม่เป็นไร ผมรอได้เสมอ แล้วก็จะรอตลอดไปนะ”

“อึก...ซึงยุน”

ผมกอดอีกฝ่ายก่อนจะแช่ตัวนิ่งๆในความอุ่นนั่น

เราเป็นหนึ่งเดียวกัน

เราเป็นของกันและกันแล้ว

กว่าเราจะมาถึงจุดนี้ได้ไม่ง่ายดายเลย

กว่าเราจะรักกัน กว่าครอบครัวของเราทั้งสองคนจะเข้าใจกันและกัน กว่าจะผ่านทุกอย่างมาด้วยกันได้ขนาดนี้

มันคุ้มค่ากับการรอคอย

มันคุ้มค่ากับความรักของเรา

ซึงฮุนครางออกมาน้อยๆ ท่าทางที่ดูเจ็บนั่น ช่องทางที่ไม่เคยตอบรับของใครมาก่อนมันทำให้ผมอดไม่ได้ที่จูบที่เปลือกตาสวยที่มีน้ำตาคลออยู่

“ลืมตาหน่อย ที่รักของผม”

“เจ็บจัง...”

“อย่าร้องไห้สิครับ ยิ้มหน่อย วันนี้วันแต่งงานเรานะ” เอื้อมมือไปหยิบดอกไม้ที่ผมให้ตอนเข้าพิธีแต่งงาน ดึงออกมาเพียงดอกเดียวก่อนจะทัดหูอีกฝ่าย “น่ารักมากๆเลยครับที่รัก”

“ซึงยุนอ่ะ” ลืมตาเมื่อสัมผัสกับดอกไม้ที่ทัดอยู่ตรงหูของซึงฮุน “ฉันมีแล้วนายต้องมีบ้าง หยิบให้หน่อยสิ”

“ได้สิ” หยิบดอกไม้ส่งให้อีกฝ่ายนำมาทัดหูผม “ผมต้องดูตลกมากแน่เลย”

“ไม่หรอก”  ซึงฮุนหัวเราะน้อยๆเมื่อเห็นใบหน้าผมก่อนจะยกตัว คล้องแขนที่ลำคอก่อนจะเอียงเพื่อให้ได้องศา ประกบริมฝีปากเล็กๆนั่นแผ่วเบา “ฉันรักนายนะซึงยุน ฉันดีใจที่มีวันนี้”

“ผมก็ดีใจ”หอมแก้มอีกฝ่ายก่อนซุกอยู่ที่ซอกคอสวย เริ่มชิมความหวานของร่างกายนุ่มนิ่มที่อดทนมาแรมปี กัดน้อยๆและลูบไล้ไปทั่วเพื่อให้อีกฝ่ายผ่อนคลายลง

“ผมทนไม่ไหวแล้ว” หอบหายใจเมื่ออีกฝ่ายร้องเสียงหวานและเริ่มขยับตอบรับเบาๆ ยิ้มก่อนจะเริ่มขยับกายเพื่อเติมเต็มแก่กันและกัน

“ผมรักซึงฮุนนะครับ”

“คิดดีแล้วหรือซึงฮุน”ผมละริมฝีปากก่อนถามออกมาแผ่วเบา

“อื้อ”

“ไม่ต้องพยายามขนาดนี้ก็ได้นะ ผมรู้หรอกว่าซึงฮุนแค่อยากง้อ”ผละไหล่อีกฝ่ายออกก่อนจะเบือนหน้าหนี ผมไม่อยากให้เขาเห็นสีหน้าที่ไม่ดีของผมตอนนี้เลย

ผมโมโหที่ซึงฮุนไปเที่ยวแล้วไม่บอกผม  แต่ผมก็ต้องเข้าใจว่าซึงฮุนคงจะอยู่กับผมไม่ได้ตลอดเวลาหรอก

ผมเข้าใจ

แต่ผมก็ยังเผลอทำท่าทีไม่ดีใส่เขาอยู่ดี

“ฉันขอโทษ...”

“อืม ไม่โกรธ”

“นายโกรธฉัน”

“ไม่โกรธครับ”

“งั้นหันหน้ามาสิ”

ผมขืนหน้าไม่หันไปทางซึงฮุนจนอีกฝ่ายถอนหายใจและลุกเดินออกจากห้องผมไป

ผมควรจะตามไป แต่ความโกรธผมมันยังมีอยู่มากกว่า

ซึงฮุนออกไปข้างนอกนานมากพอๆกับที่ผมยังนั่งอยู่เฉยๆ

หายไปไหน

ผมตัดสินใจลุกออกไปดูข้างนอก

ซึงฮุนหายไปไหน

ผมใจคอไม่ค่อยดีก่อนจะเดินออกนอกห้องเพื่อตามหาคนรักของตัวเอง

โกรธแค่ไหน แต่สุดท้ายก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี

ผมกดโทรหาอีกฝ่าย แต่กลับไม่ตอบรับผมแม้แต่น้อย

ผมร้อนใจเหลือเกิน

เดินไปเพื่อจะข้ามถนน

ผมเห็นซึงฮุนแล้ว

ซึงฮุนถือช่อดอกไม่ที่ตัวเองชอบ รอสัญญาณไฟก่อนจะเดินข้ามมา

ราวกับทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่ฝัน

ริมฝีปากบางพูดว่ารักผม พูดว่าขอโทษผม

พร้อมๆกับที่ร่างกายกระเด็นไปไกล

ผิวที่ขาวผ่องนั่นมันเต็มไปด้วยกองเลือด

ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย ผมเหมือนคนที่หูหนวกไปชั่วคราว

“มะ ไม่ ม่ายยยยยยย”

ผมกรีดร้องก่อนจะประคองกอดร่างซึงฮุนที่นิ่งสงบ

ไม่มีรอยยิ้มที่ส่งมา

ไม่มีเสียงหัวเราะ คำพูดหวานๆ ท่าทีเขินอายนั่น

ไม่มี...

ไม่มีจริงๆ

มันเหลือเพียงหยดน้ำตา

กับช่อดอกไม้ที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด...

ผมวางดอกไม้ก่อนจะนั่งสงบนิ่ง

ดอกไม้ช่อแรกที่ผมให้เขา

ดอกไม้ที่เขาชอบ

ดอกไม้ที่มีความหมายทั้งผมและเขา

“ผมคิดถึงซึงฮุนมากเลยนะ”

ผมทำอะไรไม่ได้เลย

ผมได้แต่ร้องไห้แทบขาดใจ

ผมขอโทษ...

ผมรักคุณนะซึงฮุน

 .
.
.
.
.
.