[SF] Lee Seunghoon x Kang Seungyoon
Story : But I… [3]
เสียงเรียกเข้าในโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกซึงยุนที่เพิ่งได้นอนเมื่อสามชั่วโมงที่แล้วให้ตื่นขึ้นมา…..
“ใครโทรมาวะ”
เหลือบไปมองที่โทรศัพท์ก่อนจะกดตัดสายเมื่อเห็นเบอร์แปลก
เสียงเรียกเข้ายังดังไม่หยุดหย่อน จนสุดท้ายซึงยุนก็ทนไม่ได้
ว๊ะ
จะเอาหรอ
“มึงเป็นใครวะ
นี่เพิ่งได้นอนเมื่อสองโมงนะเว้ย จะเอาหรอห๊ะ” ซึงยุนตะคอกใส่โทรศัพท์อย่างเหลืออด
“พูดกับพี่ไม่เพราะเลยนะ”
ซึงยุนตาเบิกกว้างก่อนจะลุกขึ้นนั่ง
“พะ พี่จีโฮ”
“ว่าไง หัดรับโทรศัพท์บ้างนะ
มีคนจะคุยกับนายด้วยหน่ะ เอ้า..” แล้วเสียงพี่จีโฮก็หายไป
เหมือนไปคุยกับใครสักคนข้างๆ
จะว่าไป พี่จีโฮก็เรียนหนักมากจนไม่มีเวลาโทรหาเลยนี่นะ
เด็กคณะสถาปัตย์ก็เงี้ย
แต่ทำไมวันนี้มาแปลกวะ....
“พี่จีโฮมีอะไรกับผม....”
“ว่าไงครับ น้องซึงยุน”
เสียงกวนประสาทที่ซึงยุนไม่ได้ยินมาเกือบอาทิตย์ส่งมาทางปลายสาย ผมว้ากขึ้นด้วยความเหลืออด
“อ๊ากกกกก ไอ้สิงโตมึงโทรมาทำม้ายยยยยย”
.
.
.
.
ตอนนี้ผมนั่งจมปุ๊กอยูที่ห้องสตูดิโอของพี่จีโฮ อ้อ พี่จีโฮคือลูกพี่ลูกน้องที่ผมสนิทมากที่สุด
เพราะด้วยอายุที่ไม่ห่างกันมากเท่าไร แถมเป็นพี่ที่คอยดูแลผมตั้งแต่ตอนมัธยม
ไม่แปลกที่ผมจะเคารพมากเป็นพิเศษ
แต่ไม่เคยรู้เลยว่าไอ้บ้าหัวฟูเนี่ยมันเป็นเพื่อนสนิทกับพี่จีโฮ
“พี่ไปรู้จักกับไอ้หัวฟู เอ้ย
พี่ซึงฮุนตั้งแต่ตอนไหน” แหวะ โคตรกระดากปากเลยวุ้ย
นี่ถ้าพี่จีโอไม่บังคับผมไม่มีทางมาพูดดีแบบนี้กับมันแน่ๆ หึ้ย ขนลุก
“พี่เป็นเพื่อนสนิทกับมันตั้งแต่มอต้นแล้ว เรานั่นแหละทำไมจำพี่เขาไม่ได้หือ
เขาเคยไปเที่ยวบ้านพี่ออกจะบ่อยก่อนจะย้ายไปตอนมอปลายอ่ะ”
พี่จีโฮพูดก่อนจะเริ่มตัดโมบ้านอีกครั้ง
นี่สรุปพี่เรียกผมมาเพื่อช่วยตัดโมใช่ไหมเนี่ย
“อา หรอๆๆ” ไม่เห็นจำได้สักนิด
ใครมันจะไปจำได้ว่ะ พี่แม่ ง พาเพื่อนมาบ้านเกือบทุกวัน
แล้วส่วนมากก็หลายหน้าหลายตาจะตาย
“เดี๋ยวนะจีโฮ
มึงบอกว่าซึงยุนเป็นน้องมึง?”
“เออ ทำไมว่ะ มึงจำไม่ได้งะ”
เฮ้ย เดี๋ยวก่อนนะ ช่วงนั้น...
“มึงที่จีบกู!!!/น้องทอมชุดชมพูหรอ!!!”
ผมกับซึงฮุนพูดก่อนจะชี้หน้ากันอย่างรุนแรง
อะ ไอ้เชี่ยยยยยยย
“หึๆๆ ตลกดีว่ะ
นี่มึงเคยจีบน้องกูด้วยหรอ”
“สัส มึงฮามากไหมจีโฮ
มึงดูหน้าน้องมึงดิ แม่งอย่างสวยอ่ะ” ซึงฮุนพูดก่อนทิ้งตัวลงพื้น
ยิ้มกว้างตาปิดส่งมาให้ที่ซึงยุนที่ตอนนี้หน้าแดงอย่างหนัก
“พี่
ไอ้นี่ไงที่มันลากผมไปจูบอ่ะ
พี่แม่งยอมหรอ ผมไม่ยอมนะ”
จูบแรกกูที่เสียไป ซึงยุนคร่ำครวญในใจ
หลังจากวันนั้นซึงยุนจำได้ว่านั่งเผาพริกเผาเกลือแช่งไอ้นี่แทบตาย
ภาวนาไม่ให้ได้พบได้เจอกันสุดฤทธิ์ กลั้นใจทิ้งชุดชมพูที่แม่สุดรักซื้อให้เพราะไอ้นี่คนเดียว
ซึงยุนสาบานไว้ในใจ ว่าไอ้นี่ไม่มีทางได้คุยดีๆกับเขาข้ามวันแน่
“พอๆทั้งสองคนแหละ
ซึงยุนช่วยพี่ตัดโมก่อน ไอ้ซึงฮุน ถ้ามึงไม่ช่วยมึงก็กลับไป” จีโฮเอ่ยอย่างสุดจะทน
เมื่องานไม่คืบหน้าสักที ตอนนี้เขาหงุดหงิดจะแย่แล้ว “ไปเคลียร์กันเองทีหลัง
ตอนนี้ง่วงมาก ช่วยก่อน”
สุดท้ายซึงยุนก็ยกธงขาว เพราะพี่ขอไว้
มึง ไอ้สิงโตโรคจิต ฝากไว้ก่อนเหอะ
มองค้อนไปที่อีกฝ่ายก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาทำงาน
ส่วนซึงฮุนเมื่อเห็นดังนั้นก็หัวเราะในลำคอ
ตลกเบาๆเมื่อไม่คิดว่าจะได้เจออีกฝ่ายแบบนี้
แถมเป็นน้องเพื่อนเขาอีก ดูท่าว่าอะไรๆคงง่ายขึ้นเยอะ
.
.
.
.
.
.
ซึงยุนกลับมาที่ห้องด้วยสภาพที่เหนื่อยล้า
หลังจากอยู่ช่วยงานพี่สุดรักของตัวเองจนลืมเวลาพักผ่อน
ท้องร้องออกมาประท้วงเสียงดัง
“นี่กูลืมกินข้าวหรอวะเนี่ย”
ซึงยุนบ่นงืมงำ ก่อนจะเดินไปต้มน้ำไว้ รามยอนเมนูเด็ดของเขาคงต้องงัดเอามาประทังชีวิตเช่นเคย
ก่อนจะพาร่างกายที่เหนื่อยล้าและสะลึมสะลือเต็มทนไปอาบน้ำให้ตาสว่างขึ้น
“อ่าาาาา สบายที่สุด”
ซึงยุนที่อาบน้ำเสร็จเดินออกมาทั้งๆที่ผ้าพันรอบเอว
มันป็นเรื่องปกติที่เขาจะทำแบบนี้ ในเมื่อไม่ได้อยู่กับใคร
แม่ที่รักตอนนี้ก็ทำงานอยู่ที่ปูซาน
เขาซึ่งเป็นลูกชายคนเดียวจึงมาเรียนต่ออยู่เพียงลำพัง
ซึงยุนเดินไปในครัวก่อนปิดเตาแก็สที่ต้มน้ำร้อนไว้ หยิบน้ำเปล่าออกจากตู้เย็นก่อนจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงกริ่งหน้าห้อง
“ใครมาวะ” ไม่ชักช้าลีลา
ก็ก้าวขาไปที่ประตูห้อง มือสวยคว้าลูกบิดแล้วเปิดออกมา
“ไงซึง...” ซึงฮุนหยุดพูดเมื่อเจอสภาพลูกหมาสุดเซ็กซี่
มือขวายกค้างแบบท่าไฮทัช ส่วนมือซ้ายที่ซื้อข้าว ขนม และต่างๆนา ๆ มามากพอที่คิดว่าจะทำให้อีกฝ่ายอิ่มได้ค้างชะงัก
ซึงยุนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆพันผ้าเช็ดตัวไว้อย่างหมิ่นแหม่เกินทน
ซิกแพคที่ไม่ได้ดูน่ากลัวเกินไปมีประดับอยู่ที่หน้าท้องขาว
ผิวเปียกชื้นออกอมชมพูตามประสาคนสุขภาพดี และหน้าอก....
พระเจ้า ซึงฮุนรู้สึกเหมือนเลือดกำเดาจะไหล
พยายามสงบสติอารมณ์ไม่ให้กระโจนใส่ไอ้ลูกหมาเต็มทน
“คุณมีธุระอะไรไม่ทราบ มาทำไม” ซึงยุนทำหน้าเซ็งสุดขีดเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
แม่ ง โรคจิตตามเขามาถึงหอเลยหรอวะ
“ขาว...เอ้ย ไม่ใช่”
ซึงฮุนหลุดปากไปทำให้ซึงยุนมองตาขวางหนักกว่าเดิม “ยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม
จีโฮฝากพี่มาให้เราอ่ะ”
โกหก...ซึงฮุนโกหก
เขาแค่อยากรู้จักห้องว่าที่แฟน(?)
เลยอ้างโน่นนี่กับจีโฮก่อนจะไปซื้อขนมมาให้อีกคนต่างหากละ
ซึงยุนมองด้วยสายตาไม่เชื่อ
แต่ท้องที่ร้องเตือนเขาอีกรอบทำให้เขาเหล่สายตาไปมองของฝากที่ดูจะเยอะพอควร
ก่อนยักไหล่เป็นเชิงให้อีกฝ่ายเข้ามา
ปกติซึงยุนไม่ใช่คนที่จะเชิญใครเข้าห้องง่ายๆ
ถ้าไม่จำเป็นจริงๆแต่ท้องที่ร้องเป็นสิ่งที่บังคับให้เชิญอีกฝ่ายเข้ามา
นี่เขาไม่ได้เห็นแก่กินหรอกนะพูดเลย....
“ห้องกว้างดีนะ”
ซึงฮุนพูดก่อนจะวางของไว้บนเค้าน์เตอร์หน้าห้องครัว
ซึงยุนเดินเก็บผ้าที่เขาถอดทิ้งไว้ก่อนจะชี้มา
“คุณเอาน้ำในตู้เย็นกินได้เลย”
ก่อนที่สายตาแปลกๆจะมองมาที่เขา “อะไร มองอะไร”
“ซึงยุน...”ซึงฮุนเดินเข้ามาประชิดตัวจนน่าใจหาย
ก่อนจะคว้าข้อมือและพูดเบาๆ “กางเกงในไซส์เล็กจัง”
ไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดดด
และผลจากการปากหมาเล็กๆของซึงฮุนเลยทำให้ตอนนี้ต้องเอาน้ำแข็งประคบแก้มเบาๆ
ถึงกางเกงในจะเล็กแต่แรงหมัดไม่ใช่เล็กๆเลยทีเดียว
ประสบการณ์ครั้งนี้สอนซึงฮุนให้รู้ว่าควรระวังปากไม่ไปแหย่ลูกหมาเล่นจริงๆ
“คุณรู้จักบ้านผมได้ไง” เอาเถอะ
ถึงซึงยุนจะรู้สึกไม่ชอบหน้าแค่ไหน แต่เขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นเพื่อนกับพี่ตัวเอง
แน่นอนว่าต้องแก่กว่าเขาอยู่แล้วละนะ เลยเลือกที่จะแทนตัวดีๆเพื่อไม่ให้ลำบากใจ
และเขาก็ใช้แบบนี้กับคนที่อายุมากกว่าคนอื่นอยู่แล้ว ไม่กระดากปากเท่าไร
“ถามจีโฮเอาหน่ะ ว่าแต่
นี่อยู่คนเดียวหรอ”
“คุณกับผมไม่ได้สนิทกันมากขนาดจะมาถามเรื่องส่วนตัวแบบนี้นะ”
ซึงยุนตักข้าวเข้าปากอีกคำก่อนตอบ ซึงฮุนเงียบไป
จ๋อยเป็นด้วยแฮะ ซึงยุนคิดในใจ
ก่อนจะกินต่อ
ตัวเขาเองก็ไม่ได้มีมนุษยสัมพันธ์ดีอะไรมากมายอยู่แล้ว
ใครจะรับไม่ได้ก็ช่างสิ เขาไม่สนใจอยู่แล้วหล่ะ
“พี่บอกให้เราเรียกพี่ว่าพี่ซึงฮุน เลิกเรียกคุณสักทีเถอะ”
“คุณไม่มีสิทธิมาสั่งผม เสร็จธุระแล้วเชิญกลับ”
หลังจากยกน้ำขึ้นดื่มเป็นครั้งสุดท้าย ซึงฮุนก็ผายมือไล่อีกฝ่าย
เขาไม่ได้มีเวลาว่างมากพอจะเทคแคร์ใครขนาดนั้นหรอก เขาต้องเขียนเพลงต่ออีกมากมาย
แล้วการบ้านปีหนึ่งก็ไม่ใช่น้อยๆซะด้วยสิ
ซึงยุนลุกขึ้นเอาของไปเก็บในครัวก่อนจะถูกอีกฝ่ายที่เดินตามมาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ประกบด้านหลัง
“เฮ้ย!!!”
“ซึงยุน พี่จะบอกอะไรให้นะ”
ลมหายใจเป่ารดต้นคอซึงยุนจนขนลุกขึ้นเบาๆ
“ไม่เรียกชื่อพี่ไม่เป็นไร แต่พี่ไม่ได้คนดีมากพอจะเห็นคนที่พี่ชอบเดินแก้ผ้ามารับคนอื่นที่ประตู
ต่อไปอย่าทำแบบนี้นะครับ” ก่อนที่จะจูบต้นคอด้านหลังอีกฝ่ายเบาๆ “พี่ไปละนะไอ้หมาน้อย”
อะ อะ ไอ้
ซึงยุนรีบเอามือกุมท้ายทอยก่อนจะอ้าปากพะงาบๆราวจะหาคำด่าแต่นึกไม่ออก
ซึงฮุนเห็นดังนั้นก็หัวเราะเบาๆก่อนโบกมือเบาๆและเดินออกไป
เป็นเวลาหลายนาทีกว่าซึงยุนจะทรุดตัวลงตรงนั้น
“ไอ้สิงโตโรคจิต
คราวหน้าจะต่อยให้ปากแตกเลย...”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น