[OS]
LEE SEUNGHOON X KANG SEUNGYOON
Story
: how to safe swimming by HOON
“พี่ฮูนฮูน ผมอยากไปเที่ยวทะเล”
จู่ๆ ซึงยุนก็เอ่ยขึ้นมาก่อนจะมองหน้าซึงฮุน
ใบหน้าน่ารักวางอยู่ที่ฝ่ามือจนแก้มล้นออกมาก่อนจะเหลือบสายตามองซึงฮุนที่ตอนนี้กำลังจมอยู่กับกองเอกสาร
หลังจากที่ซึงฮุนเพิ่งเริ่มเข้ามาช่วยงานเอกสารกับทางครอบครัวของเขาบ้าง
เขามักจะมีซึงยุนแวะมาหาเสมอจนเป็นภาพชินตาของพนักงานหลายคนในบริษัท
“ทำไมอยากไป?” ซึงฮุนเอ่ยออกมาเสียงขุ่น
แน่นอนว่าท่าทีที่ออกมาของซึงฮุนย่อมมีเหตุผลตามมาเสมอ “พี่ไม่อยากให้เราไปครับ”
“ง่า พี่ฮูนฮูน นะๆๆๆ”
ออดอ้อนด้วยน้ำเสียงน่ารักหวังให้คนรักเห็นใจแต่กลับได้เป็นน้ำเสียงแข็งและท่าทีไม่สนใจต่อ
“พี่เป็นห่วงเรา พี่ไม่อยากให้เราไป ไปเที่ยวอย่างอื่นก็ได้นี่”
ขมวดคิ้วมากขึ้นเมื่อวันนี้แฟนเด็กดูจะดื้อกว่าทุกที
ซึงฮุนพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะเอื้อมมือมายีผมซึงยุน
ยอมรับว่าเป็นคนที่ค่อนข้างตามใจแฟนจนบางครั้งโดนเด็กเอาแต่ใจใส่ก็ยังไม่บ่น
แต่ตอนนี้เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายไปทะเลมันก็มีเหตุผลจริงๆ
“พี่ฮุนอ่ะ ผมงอนแล้วนะ”
อ้าว
“น้องยูนอา” ร้องครวญออกมาก่อนจะมองแฟนเด็กที่เบือนหน้าหนี
เขาโดนงอนเป็นที่เรียบร้อย “เราเคยบอกพี่ว่าว่ายน้ำไม่เป็นนี่นา
พี่เป็นห่วงเรานะครับ เข้าใจพี่หน่อยคนดี”
“ผมโตแล้วเถอะ”
ไม่แม้แต่จะหันกลับมาคุยดีๆ ซึงยุนยังคงมองไปที่ไหนสักแห่ง
น้ำเสียงน้อยใจดังขึ้นมาก่อนจะเป็นซึงฮุนที่ละเอกสารออกทั้งหมด
“แค่สิบหกคิดว่าโตแค่ไหนกันเชียว”
“...”
“มานั่งตรงนี้มา”
ซึงฮุนพูดก่อนจะรออีกฝ่าย ถึงแม้ว่าซึงยุนจะงอแงแค่ไหนแต่เจ้าตัวก็ยอมลุกมาอยู่ดี
แอบอมยิ้มให้กับความว่านอนสอนง่ายก่อนจะสวมกอดอีกฝ่ายที่นั่งที่ที่พักแขนตรงเก้าอี้
ซึงฮุนคว้าเอวคนเด็กกว่านั่งที่ตักก่อนจะหอมแก้ม
ฝังจมูกลงที่แก้มนุ่มไปมาจนอีกฝ่ายทำเสียงงอแงออกมา
“งื้อ”
“ไม่งอแงสิเด็กดี”
“...”
“โกรธพี่หรอ”
ซึงยุนนั่งนิ่งจนซึงฮุนต้องถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
สุดท้ายเพราะใบหน้าอีกฝ่ายที่บึ้งตึงทำให้ซึงฮุนต้องยอมแพ้
“ไปก็ได้ครับซึงยุน”
ซึงยุนหันกลับมามองทันที
อีกฝ่ายพยายามเก็กสีหน้านิ่งแต่ซึงฮุนกลับดูมันออกว่าแฟนตัวเองดีใจขนาดไหน
ยกมือขึ้นลูบหัวก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้
“แต่...”
“แต่?”
“เอาเป็นว่า ก่อนจะไปเที่ยวทะเล
เดี๋ยวพี่จะสอนซึงยุนว่ายน้ำก่อนละกันนะ...”
ซึงฮุนเดินเข้ามาในเกสท์ก่อนจะมองซึงยุนที่กวาดสายตาไปทั่ว เด็กน้อยก็คือเด็กน้อยแม้จะพยายามบอกว่าตนเองโตมากแค่ไหนแล้วก็ตาม
แอบอมยิ้มและส่ายหน้าเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวยกกล้องถ่ายรูปที่เพิ่งไปซื้อมาเมื่อวานก่อนเพื่อการเที่ยวนี้ขึ้นถ่ายวิว
ทั้งที่ยังไม่ได้ออกไปไหนเลยสักนิดแต่รูปกลับมีร่วมห้าสิบกว่าได้แล้ว
รับคีย์การ์ดจากพนักงานสาวที่มองซึงฮุนตาเป็นมันก่อนจะได้รับเป็นแรงหยิกที่เอว
“โอ้ย หยิกพี่ทำไม”
“มองตาเป็นมันเลยนะ”
ซึงยุนค่อนขอดก่อนจะได้รับเป็นแรงโอบแน่น
ซึงฮุนโอบเอวซึงยุนแน่นก่อนจะฉีกยิ้มกว้างให้คนเด็กกว้าง
“หึงพี่หรือไงหืม”
“...”
ซึงยุนไม่ได้ตอบ ใบหน้าขาวใสขึ้นสีระเรื่อและริมฝีปากเบะออก
ซึงฮุนหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนจะพากันขึ้นลิฟต์ไป
เราขึ้นมาบนชั้นบนสุดเพราะซึงฮุนจองห้องพิเศษไว้ นานทั้งสองคนจะมาเที่ยวกัน
โชคดีที่ซึงฮุนมีเพื่อนที่รู้จักสมัยเรียนมหาลัยเปิดกิจการโรงแรมบ้างจึงพอจะติดต่อจองห้องดีๆได้
รูดคีย์การ์ดก่อนจะเปิดประตู
พยักหน้าให้อีกฝ่ายเข้าไปก่อนที่ซึงยุนจะส่งเสียงมาด้วยความตื่นเต้น
เพราะสภาพห้องพักค่อนข้างหรู...ไม่สิ
มันเป็นห้องสวีทโซนที่ดีที่สุดเลยทำให้เห็นวิวของทะเลชัดเต็มตา
แถมถัดออกไปมีสระว่ายน้ำดาดฟ้าอยู่ไม่ไกลมากอีกต่างหาก
ซึงยุนเดินป้วนเปี้ยนไปมาก่อนที่ซึงฮุนจะวางของลง
แฟนเด็กทิ้งกระเป๋าไว้ปลายเตียงก่อนหน้านี้ทำให้ต้องส่ายหน้า
“ซึงยุนครับ มาเก็บของก่อนเร็ว เดี๋ยวจะได้ออกไปหาอะไรกินกัน”
“พี่ไม่สอนผมว่ายน้ำก่อนหรอ ผมอยากลงไปทะเลแล้วอ่ะ”
“เอางั้นหรอ?”
ซึงฮุนมองหน้าซึงยุนที่พยักหน้ารัวก่อนจะยกยิ้ม
จู่ๆซึงยุนก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยปลอดภัยขึ้นมาทันที
“เอาสิ งั้นเปลี่ยนชุดสิครับ”
ซึงฮุนมองอีกฝ่ายเดินไปเปลี่ยนชุดอย่างว่าง่าย
ยกยิ้มมุมปากก่อนจะเปิดหาชุดเช่นกัน หลังจากโทรติดต่อเรื่องสระว่ายน้ำเรียบร้อย
ซึงฮุนเปลี่ยนเป็นกางเกงว่ายน้ำสีดำก่อนจะสวมเสื้อคลุมโรงแรมทับ มองซึงยุนที่เดินไปเปลี่ยนในห้องน้ำเสียนานสองนาน
ทำไมต้องหลบฉากอะไรขนาดนั้น
เห็นกันมาเยอะแล้วเถอะ
เดี๋ยวพอไปสระว่ายน้ำก็ต้องเห็นอยู่ดี
ยกยิ้มมุมปากก่อนจะรีบปรับสีหน้าเรียบเฉยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเดินออกมาสักที
ซึงฮุนหยิบโทรศัพท์และของที่จำเป็นออกมาถือ มองซึงยุนที่ยืนอิดออดก่อนจะเอ่ยออกมา
“เอ้า ไม่ไปหรอ”
“ทำไมพี่ดูอารมณ์ดีขนาดนั้นฮะ”
“อ้าว”
ซึงฮุนร้องออกมาก่อนจะหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าเหมือนจับผิดของซึงยุน
เดินมาคล้องที่คออีกฝ่ายก่อนจะดันให้ออกจากห้องเพื่อไปสระว่ายน้ำสักที
“พี่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย อะไรของเราเนี่ย”
“เอ่ยออกมายิ้มๆ ก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไป
สระว่ายน้ำส่วนตัวไม่ได้กว้างมากเท่าไรนัก
คล้ายจะเป็นกึ่งกลางแจ้งแต่ก็ส่วนตัวเพราะเป็นห้องปิด
ซึงฮุนปิดประตูก่อนจะให้ซึงยุนเดินไปอาบน้ำก่อนลงสระ ซึงฮุนวางของลงก่อนจะเดินตามไป
เพราะว่าสระว่ายน้ำที่ใช้เป็นสระส่วนตัวจึงไม่ต้องกังวลเรื่องของหายหรือคนเข้าออก
เสียงอาบน้ำดังจากห้องข้างๆทำให้ความคิดแปลกๆแล่นริ้วขึ้นมา
ซึงฮุนผลักประตูห้องอาบน้ำเข้าไป เพราะว่ามันไม่ได้เป็นปรตูแบบล็อก
ซึงยุนหันมาด้วยความตกใจ
“พะ..พี่!!”
“ดังทำไมหืม”
“เข้ามาทำไม งื้อ เอามืออกไปนะ”
ซึงยุนร้องงอแงเมื่อตอนนี้มือปลาหมึกของซึงฮุนตวัดรัดที่เอวหลังจากถอดเสื้อคลุมออก
ซึงยุนใส่กางเกงว่ายน้ำตัวเล็กสีเทาอ่อน
ซึงฮุนรู้สึกพลาดมากๆทีไม่ได้เช็คให้ดีเสียก่อนว่าอีกฝ่ายมีชุดว่ายน้ำแบบไหน
ดีแล้วที่เขาจองสระแบบเดี่ยวไว้
ไม่งั้นคงได้ตามหึงหวงหน้ามืดตามั่วแน่ๆ
จะไม่ให้หวงได้ไงกันในเมื่อร่างกายเล็กบอบบางตอนนี้ขาวสะอาดเหลือเกิน
มันเป็นเพราะเขาเผลอฝากร่องรอยไว้ที่สะโพกบางจุด
รอยแม้จะไม่เด่นมากแต่ก็เรียกเลือดลมให้สูบฉีดขึ้นใบหน้าโดยง่าย แม้จะจางแค่ไหน
แต่ความตาไวของซึงฮุนก็เห็นมันอยู่ดี นี่ยังไม่รวมตามจุดอื่นอีกแม้จะจางกว่าบริเวณนี้ก็ตาม
ก็เด็กมันน่าฟัด มันก็อดไม่ได้ไง
“ชุดว่ายน้ำเห็นไปถึงไหนต่อไหนหมดแล้ว”
เอ่ยออกมาเสียงแผ่วก่อนจะก้มลงจูบที่ไหล่ชื้น ซึงยุนรู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงหายไปหมดตอนที่เสียงสั่นๆกระซิบที่ข้างหู
“ฮื้อ จะสอนผมว่ายน้ำไม่ใช่หรอ”
“อืม...แต่ไม่อยากสอนแล้วสิ”
ซึงยุนหันกลับมามองก่อนจะต้องรู้สึกว่าตัวเองพลาดไปเพราะซึงฮุนเอื้อมมือปิดฝักบัว
น้ำที่หยุดไหลประจบกับที่ริมฝีปากก้มลงประทับที่อวัยวะเดียวกันพอดี
ร่างกายคนเด็กกว่าอ่อนยวบ
มือทั้งสองข้างพยายามตีซึงฮุนเพราะอยากให้หลุดจากอ้อมกอดแน่น
ก่อนจะเปลี่ยนเป็นจิกที่ต้นแขนแทนเพราะปลายลิ้นเริ่มสอดเข้ามาเกลี่ยในโพรงปาก
“อื้อ..”
จุ๊บ
ผละออกก่อนจะจูบเกิดเสียงน่ารักๆส่งท้าย มองซึงยุนที่หน้าแดงก่ำ ไม่สิ
แดงไปหมดทั้งตัวก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์
“เขินหรอหืม”
“พี่ฮูนฮูนบ้า บ้าที่สุดเลย งื้อ”
ซึงฮุนชอบนักเชียวเวลาอีกฝ่ายเรียกชื่อแล้วงอแงแบบนี้
“ไปว่ายน้ำดีกว่าเด็กน้อย”
เอ่ยออกมาอย่างหักห้ามใจเพราะในใจตอนนี้ไม่ได้อยากสอนเท่าไรแล้ว
ปล่อยให้คนเด็กกว่าเดินนำออกไปก่อนจะรู้สึกว่าพลาดกว่าเดิม
...นี่เมื่อครู่ตัวเองเผลอรั้งกางเกงน้องลงหรอ
“ซึงยุน ซึงยุน” ร้องออกมาก่อนจะรีบวิ่งไปเดินตามหลัง
จับที่ขอบกางเกงก่อนจะดึงขึ้นสูง ซึงยุนเลิกคิ้วก่อนจะเอามือตะปบสะโพกตัวเอง
“ไอ้พี่บ้า!!ทะลึ่งที่สุดเลย!!!!”
นั่นแหละ
ซึงฮุนได้รับรอยแดงจากฝ่ามือฟาดที่ไหล่เต็มรักไปหนึ่งทีเต็มๆ
ตอนนี้มองซึงยุนที่กำลังว่ายน้ำอยู่ตรงที่ตื้น
เจ้าตัวบอกว่าเคยเรียนมาบ้างสมัยมัธยมต้นแต่ก็ลืมๆไปหมดแล้ว
ซึงฮุนเลยให้ลองปรับตัวก่อน
ส่วนตัวเองนั่งแกว่งขาอยู่ขอบสระมองเด็กน้อยที่เพลิดเพลินกับห่วงยางที่ทางสระมีบริการให้
ยิ่งเหมือนเด็กไปกันใหญ่
ไหนบอกโตแล้ว
แล้วไอ้ท่าทีเพลิดเพลินเหมือนเด็กสองขวบนั่นมันอะไรกันละนั่น
หลุดหัวเราะพรืดเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายตีน้ำเล่น ท่าทางไร้เดียงสาน่ารักจนอดไม่ได้ที่จะยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้
ไม่ได้หลงเด็กเท่าไรหรอก เชื่อสิ
ยกยิ้มก่อนจะลงสระว่ายน้ำบ้าง สาวเท้าเดินเข้าไปหาก่อนจะเรียกซึงยุนให้ขยับมาใกล้ๆ
“มานี่เร็วเด็กดี”
เจ้าตัวหันมาฉีกยิ้มสดใสก่อนจะเข้ามาอย่างว่าง่าย
ซึงฮุนยิ้นก่อนจะเริ่มให้อีกฝ่ายเกาะที่บ่า สอดแขนรองใต้ลำตัวซึงยุน
“ใช้ปลายเท้าตีน้ำครับ ไม่งอขานะ ออกแรงตั้งแต่ต้นขา”
“ผมจะจมไหม”
“ไม่หรอก เชื่อใจพี่นะ”
ซึงยุนยิ้มก่อนจะค่อยๆทรงตัว
ทุกอย่างดำเนินไปช้าๆและค่อนข้างทุลักทุเลพอสมควร
ซึงยุนส่ายหน้าเมื่อทำเท่าไรก็ไม่ลอยสักทีจนซึงฮุนต้องลูบหัว
“ไม่มีใครว่าเป็นตั้งแต่เริ่มเรียนวันแรกหรอกน่า ค่อยๆฝึกนะ
เดี๋ยวกลับบ้านเราไปฝึกต่ออีกก็ได้”
“งื้อ ผมอยากลงทะเลนะพี่ เรามาตั้งหลายวัน ผมอยากเล่น”
เอ่ยเสียงอ้อนอย่างเคยตัวก่อนถลากอดเอว
ซึงฮุนหลุบตามองซึงยุนที่งอแงก่อนจะลูบหัว
นี่น้องลืมตัวใช่ไหมเนี่ยว่าเราใส่ชุดว่ายน้ำทั้งคู่...
“ดะ...เดี๋ยวพี่ก็พาเราลงไง แต่คงไม่ลึกแล้วก็ไม่ปล่อยให้เล่นคนเดียว”
“จริงหรอครับ เย้ พี่ฮูนฮูนน่ารักที่สุดเลย”
กระโดดกอดก่อนจะเอาใบหน้าซุกอกกว่าเดิม
ซึงฮุนเงยหน้าก่อนข่มใจนับหนึ่งถึงสิบ ร่างกายเราแนบชิดกว่าเดิมกำลังทำเอาสติหลุด
ท่องไว้
น้องมันอยากว่ายน้ำ ไม่ได้อยากเสียน้ำ
“ซึงยุน...”
“ฮะ”
“ถะ...ถอยก่อน”
“?”
“เดี๋ยวลูกชายพี่ตื่น”
เอ่ยออกมาเสียงสั่น
กว่าซึงยุนจะประมวลอะไรได้เล่นเอาลูกชายแทบหายใจไม่ออก
ซึงยุนหน้าแดงก่ำก่อนจะเด้งตัวออก เป็นผลทำให้เซหงายลงน้ำอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย!!”
ซึงฮุนที่รั้งไม่ทันทำให้ซึงยุนจมลงไปในน้ำ
แม้น้ำจะไม่ลึกมากแต่สำหรับคนว่าน้ำไม่เป็นก็อันตรายอยู่ดี
รีบดำน้ำลงก่อนจะรั้งซึงยุนให้โผล่ใต้น้ำอย่างรวดเร็ว
เด็กน้อยที่ตอนนี้สำลักน้ำแม้จมลงไปแปปเดียวไอจนน้ำตาไหล
ซึงฮุนรีบพาอีกฝ่ายขึ้นฝั่งก่อนจะลูบหลังขึ้น
“แค่กๆๆๆ”
“ซึงยุน ซึงยุนอา น้องยูนครับ”
ยกมือขึ้นเขย่าที่อกก่อนซึงฮุนจะลูบหลังเมื่ออีกฝ่ายกอดตัวเองแน่น
ความกลัวคงเริ่มเกาะกุมหัวใจซึงยุนอีกครั้งเพราะเจ้าตัวเริ่มสะอึก บาดแผลจากการเคยจมน้ำย้อนกลับมาทำให้ซึงยุนตัวสั่น
ซึงฮุนไม่ได้พูดว่าอะไร
“ไม่ร้องนะ ไม่ร้อง เดี๋ยววันนี้พี่พาเรากลับห้องก่อนดีกว่า”
“ฮื้อ กลัว ผมกลัว”
กลายเป็นเด็กน้อยไปเสียแล้ว
ซึงยุนงอแงมากขึ้นก่อนที่ซึงฮุนจะจูบขมับ
ตัดสินใจพาเด็กน้อยกลับห้องก่อนจะหยิบผ้าขนหนูคลุมกายแน่น
“กลับห้องก่อนนะเด็กดี เดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยมาต่อนะครับ พักก่อนนะ”
สงสัยแผนวันนี้คงต้องพับไปก่อนเสียแล้วหล่ะ
นื่องจากเนื้อหาค่อนข้างยาว...เราขอตัดจบเป็นสองตอนก่อนนะคะ
ภาคต่อจะมาเร็วๆนี้แหละค่ะ อดใจรอหน่อยนะ
#ALLBBHN
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น