BABYHOONIE

BABYHOONIE

วันจันทร์ที่ 5 ตุลาคม พ.ศ. 2558

[SF] Lee seunghoon x Song Minho : You’re Mine [3]

[SF] Lee seunghoon x Song Minho 
Story :  You’re Mine [3]







งื้อออออ
ผมร้องโอดครวญในใจ สภาพผมตอนนี้คือสุดๆมาก
แม่ครับ ผมขอโทษครับ
ก้มมองสภาพตัวเองแบบอนาถใจเบาๆ ส่องซ้ายส่องขวาในห้องมินโฮอีกรอบ
อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปี ผมไม่เคยรู้เลยว่าอีกฝ่ายชอบแบบนี้
“ย่าห์ ฮยองเสร็จหรือยัง”
“ไม่ออกไปได้ไหมมินโฮยา  ฮยองอายอ่า”
“ออ  ไม่อยากคืนดีไม่เป็นไร” มินโฮยิ้มเหี้ยมออกมาอีกรอบ
อ่า ความคาริสม่ากระจาย  แต่ผมเกลียดรอยยิ้มนี้มากจริงๆนะในตอนนี้อ่ะ
“หยุดๆๆๆ หยุดเลย ขอเวลาห้านาที”
“สาม”
“ห้านะๆๆ”
“หนึ่ง” ผมกรอกตามองบนอีกรอบ ก่อนรีบคว้าโบว์คาดผมออกมา
กระชากประตูห้องออกมายืนจังก้าให้อีกฝ่ายดู ด้วยความกลัวว่าอีกฝ่ายจะหนีกลับบ้าน
อา...ให้ตายเถอะ
มินโฮดูจะอึ้งกับสภาพผมตอนนี้ไปได้สักพัก ก่อนจะหลุดขำยาวแบบชอบอกชอบใจ
“ย่าห์  ตลกหรอ” ผมอายหน้าดำหน้าแดง
ชุดเมดแบบที่มีจีบระบายรอบกระโปรงสีดำ สั้นระดับเลยเข่ามาเป็นคืบ เสื้อสีขาวมีแขนตุ๊กตา พร้อมด้วยออฟชั่นเสริมคือผ้ากันเปื้อนขาวและที่คาดผม
ทุกอย่างดูมุ้งมิ้งมาก...ถ้าผมไม่ได้เป็นคนใส่อะนะ
“มินโฮ ฮยองถามจริง นายมีชุดแบบนี้ได้ยังไง”
มินโฮปาดน้ำตาที่เกิดจากการหัวเราะ ก่อนจะตีหน้านิ่งที่ดูยังไงก็พยายามกลั้นขำสุดฤทธิ์
“ไปเอามาจากชู้ผม”
“มินโฮ ฮยองไม่ตลกนะ”
“มันเรื่องของผมไหมครับ ไหนบอกจะง้อผมไง”
ดูตอนนี้ก็รู้ละ  ว่ามินโฮหายงอนผมแล้ว แต่ถ้าอีกฝ่ายเขาต้องการแบบนั้น ก็จัดให้หน่อยละกัน
“ครับๆๆๆ ต้องการให้ฮยองทำอะไร ว่ามา”
“หึ” มินโฮทำหน้านิ่ง  “ไปทำอาหารให้ผมหน่อย...”
“แต่ฮยองไม่มีอะไรในตู้เย็นเลยนะ  แล้วนั่นจะไปไหน” ผมถามเมื่ออีกฝ่ายคว้ากระเป๋าเงิน(ของผม)ไปถือป็นมั่นเป็นเหมาะ
“ไป”
“ปะ ไปไหน”
“ไปซื้อของไง....”

ตลอดชีวิตผมอยู่ได้โดยที่ไม่ค่อยสนสายตาคนอื่นเท่าไรนัก
ไม่เห็นต้องสนใจคนที่ไม่รู้จักสักหน่อยว่าจะเป็นยังไง  ก็ช่างเขาไป
จนวันหนึ่ง  ผมได้เจอกับมินโฮ
เขาทำให้ผมรู้จักที่จะสนใจคนอื่นนอกจากตัวเอง
ทำให้ผมรู้จักใช้คำว่ารัก  คำว่าดูแลกับคนอื่น
เขาสอนผม...ทำให้ผมเป็นผมเช่นทุกวันนี้
แต่ตอนนี้
.
.
.
.
“ฮยองไม่ออกไปได้ไหม” ผมพูดอีกครั้งหลังจากที่เป็นคนขับรถออกมาจากคอนโดจนถึงย่านสรรพสินค้า
คนเยอะชิบ แล้วการแต่งตัวของผม...
ใช่ ผมยังใส่ชุดเดิม  อีกฝ่ายลากผมมาทั้งแบบนั้นแหละ
“ถ้าออกมาแล้วตามใจผมวันหนึ่ง  ผมจะยกโทษให้”
โอเค  รู้เรื่อง
ความอายคืออะไร  ผมทิ้งไปหมดเลยแล้วกัน
“แล้วมินโฮจะเสียใจที่มาเล่นกับฮยอง”
ผมก้าวลงจากรถทันที  เชิดหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หลายสายตามองมาที่ผม 
ด้านได้อายอด  ถ้าแพ้ตอนนี้มึงอดได้คืนดีกับเมียแน่ซึงฮุน
...ค่อยทบต้นทบดอกกับเด็กมันละกัน
มินโฮเบี่ยงตัวหนี  ไหล่ที่ไหวน้อยๆนั่นทำให้ผมรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังขำ
ใช่สิ ตั้งแต่คบกันมาผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยนะ
เพราะผมมันหล่อไง
วันนี้ยอมน่ารักสักวันละกัน
ยอม...แค่เห็นรอยยิ้มอีกฝ่ายก็พอ
“ย่าห์ มินโฮจะหนีฮยองไปไหน”
ผมไม่ยอมให้หนีไปง่ายๆหรอก  จะอายต้องอายด้วยกันดิ
มินโฮทำหน้าเหวอ  ก่อนจะวิ่งหนีผม
ผมวิ่งตามอีกฝ่าย  กระโปรงเปิดตามแรงลม
...ไอ้สัส  ดีนะใส่บ๊อกเซอร์เรียบๆมา
คงเป็นภาพที่ตลกน่าดูที่เห็นผู้ชายตัวสูง โหนกแก้มสูง ตาปิดขีดเดียววิ่งไล่ตามอีกคนด้วยสภาพชุดเมด โบว์คาดผม  ถือตะกร้าดอกไม้น่ารักๆ
...และใส่บ๊อกเซอร์สีเขียวสะท้อนแสง
.
.
.
.
.
.
“อ้า  อิ่มจัง...” ผมมองอีกฝ่ายที่ทานอาหารที่ผมทำจนหมด  คงหิวน่าดู ก็เล่นวิ่งหนีซะขนาดนั้น
“วันนี้นอนที่นี่นะมินโฮ”
“ไม่ละ” มินโฮตอบก่อนจะลุกหนีไปคว้าของ ตอนนี้เป็นเวลาทุ่มกว่าๆแล้ว
“เดียวก่อน..”ผมวิ่งไปคว้าข้อมืออีกฝ่ายก่อนที่อีกฝ่ายจะบิดประตูออกไป “แล้วเรื่องของเรา....”
“ผมดีใจนะที่ฮยองคิดอยากง้อผม  แต่ฮยองลองคิดดีๆก่อนดีกว่า ว่าฮยองรักผม  หรือแค่เหงา...”
“ฮยองจริงจัง  อย่าคิดแบบนี้นะ” ผมเอามือกั้นอีกฝ่ายทั้งสองข้าง กักขังอีกฝ่าย
มินโฮเบื่อนหน้าหนี  มือหนากำสายกระเป๋าแน่น
“จริงจัง  แล้วมันทำให้ฮยองพอไหม...”
“มินโฮ..”
“พอเหอะว่ะ  แม่งเดียวพอคืนดีก็ไปหากิ๊กอีกใช่ไหมล่ะ ผมไม่ได้ใจกว้างขนาดนั้น”
“นี่มันเรื่องอะไรกัน  ให้โอกาสกันไม่ได้หรือไง” ผมเริ่มพูดเสียงนิ่ง พยายามอย่างยิ่งที่จะใจเย็น
ปกติผมเป็นคนใจเย็นมากถึงมากที่สุด  แต่ถ้ามันเป็นเรื่องของมินโฮ ผมแทบควบคุมไม่ได้สักครั้ง
“ผมขอ...อื้อ” ผมยื่นหน้าเข้าจูบอีกฝ่ายก่อนจะพูดจบประโยค
ผผมจะไม่ปล่อยคนนี้อีกแล้ว
ผมทนไม่ได้ถ้าจะเห็นเขาไปเป็นของคนอื่น
เขาเป็นของผม...
มินโฮเป็นของซึงฮุนคนนี้คนเดียวเท่านั้น
“แฮ่ก...ฮยองทำไรวะ” มินโฮผลักผม ด้วยความที่หน้าประตูเป็นพื้นที่แคบๆ เลยทำให้หลังผมกระแทกกับผนังอีกฝั่ง
“กล้าทำฮยองเจ็บตัวนะมิ” ผมกัดฟันกรอด อีกฝ่ายหน้าซีด
ผมเห็นสีหน้าอีกฝ่ายก็โกรธไม่ลง 
“กลับบ้านเถอะ ไม่อยู่ไม่เป็นไร  เดียวฮยองขอไปเปลี่ยนชุดแปป  เดียวไปส่ง” ไม่รอให้อีกฝ่ายปฏิเสธ หมุนตัวเดินเข้าห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า  โยนโบว์คาดผมไว้บนเตียง ก่อนจะถอดออกทั้งชุด
“ฮยอง”  มืออีกคนที่ผมคิดว่ารออยู่ข้างนอกแตะที่หลังเปลือยเปล่าของผม  “เลือดออก  เดียวผมทำแผลให้”
สงสัยเมื่อครู่คงกระแทกกับหมุดเหล็กตรงผนังแน่ๆ
คงเพราะรู้สึกเจ็บที่ใจมากกว่า  จนไม่ได้รู้สึกเจ็บตัวแน่ๆ
ผมมองชุดที่ถอดออกมา  มันเปื้อนคราบเลือดไม่น้อยเหมือนกัน อีกฝ่ายคงเห็นเลยเดินตามมา
“ทำแผลไม่เป็นแล้วยังจะอาสาอีกนะ ไม่เป็นไรหรอก  แผลแค่นี้ฮยองไม่ตาย”
“ฮยองไม่ตาย  แต่ผมเป็นห่วง  จบนะ” มินโฮพูดก่อนจะกดผมให้นั่งที่ปลายเตียง  มือที่มีผ้าชุบน้าผืนเล็กค่อยๆบรรจงเช็ดที่หลังผม
ผมมองอีกฝ่ายผ่านเงากระจกตู้  เพราะกระจกเป็นแบบขุ่นเลยทำให้ผมมองมินโฮได้ไม่ชัดเจนเท่าไรนัก
...เหมือนกับความคิดของมินโฮในตอนนี้
เบลอ และไม่ชัดเจนเลยสักนิด
ผมจับมือมินโฮที่วางไว้บนบ่าเบาๆก่อนจะหมุนตัวไปหาอีกฝ่าย
บรรจงสอดระหว่างนิ้วและกำมันเบาๆ 
ผมไม่อยากเสียเขาไปอีกแล้ว
ถ่ายทอดความรู้สึกที่มีไปให้อีกฝ่าย  เหมือนกับรับรู้ มินโฮค่อยๆลูบผมของผมเบาๆ
ผมบรรจงจูบไปที่ฝ่ามือหนา ส่งสายตาอ้อนวอนก่อนเอ่ยเพียงแผ่วเบา
“ฮยองรักมินโฮนะ”
เหมือนระยะห่างของเราสั้นลง  เหมือนหัวใจเริ่มกลับมาเต้นระรัวอีกครั้ง
เมื่อคำตอบที่ได้รับรู้มันทำให้ผมยินดีเหลือเกิน
“ผมก็รักฮยอง  อย่านอกใจผมอีกนะ”
คำตอบเบาๆ ที่มาพร้อมกับมือที่รั้งท้ายทอยของผม
ก่อนที่ผมจะหลับตา และริมฝีปากสัมผัสกัน
พระเจ้า ผมคงไม่มีทางรักใครเท่าคนนี้แล้วหล่ะ...




ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น