[Ficlet]
Kang Seungyoon X Nam Taehyun
Story
: Missing you
คุณเคยคิดถึงใครสักคนมากๆไหม
ความคิดถึงมันเป็นสิ่งที่ทรมานมากจริงๆ
ซึงยุนพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ
ร่างกายดูจะไร้เรี่ยวแรงเกินกว่าจะลุกขึ้นไหว แต่ก็ต้องฝืนตัวไว้อยู่ดี
เมื่อคืนแทฮยอนเข้ามาหาซึงยุน
อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรสักนิดเกี่ยวกับข่าวที่ทางค่ายออกไปให้สัมภาษณ์
ทั้งที่ใจของซึงยุนนั้นแสนจะโมโหเต็มที
แต่ศักดิ์ศรีของความเป็นลีดเดอร์มันค้ำคอ...
เขาไม่สามารถทำอะไรได้ และเขาจะอ่อนแอไม่ได้
เขาต้องคิดถึงเมมเบอร์คนอื่นให้มากที่สุด
เขารู้ดีว่าแทฮยอนเป็นอย่างไง และเขารับรู้มาตลอด...ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับแทฮยอน
คังซึงยุนคนนี้รู้มาตลอด
“นายดูไม่โอเคนะซึงยุน” อีกฝ่ายลูบกลุ่มผมหยักก่อนจะระบายรอยยิ้ม
มันเป็นรอยยิ้มที่ยังคงงดงามเสมอ และเป็นแบบนี้ทุกครั้งยามที่แทฮยอนตั้งใจจะส่งให้เขา
“....”
เขาไม่ได้ตอบอะไรไปสักนิดเพราะว่ารู้สึกหน่วงในหัวใจ
ทั้งๆที่แทฮยอนไม่ได้ผิดสักนิด
“อย่าเครียดไปเลยน่า ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ”
ยิ่งแทฮยอนพูดแบบนั้น น้ำตาของซึงยุนก็ยิ่งไหลออกมาเงียบๆ
เสียงหายใจและก้อนสะอื้นดังขึ้นแผ่วเบา
บรรยากาศในห้องนอนของซึงยุนนั้นเงียบงันทั้งที่มีคนสองคนอยู่
แต่กลับไร้ซึ่งบทสนทนาแก่กัน
“วันนี้นอนด้วยกันไหม”
“งั้นไปห้องนาย...”
“ไม่ ที่นี่นี่แหละ”
ซึงยุนขมวดคิ้วมากขึ้น หัวคิ้วผูกเป็นปมจนแทฮยอนต้องหลุดหัวเราะ
มือหนายกมันขึ้นปาดหยดน้ำตาที่ยังเปียกชื้น ใบหน้าของซึงยุนขึ้นสีระเรื่อ
ทั้งจมูกที่เกิดจากการสูดน้ำมูก และแก้มที่ขึ้นสีจากการกระทำอ่อนโยนที่ได้รับจากแทฮยอน
“แค่นอนกอดเฉยๆ ไม่เป็นไรสักหน่อย”
“แต่พี่ซึงฮุน...”
“พี่เขาไม่กลับมาห้องหรอก วันนี้หน่ะ”
“...”
“นะครับซึงยุน”
ซึงยุนรู้สึกแปลกๆที่อีกฝ่ายเอ่ยขอแบบนี้
แต่ไม่ได้พูดขัดอะไรขึ้นเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายล้มตัวนอนบนที่นอนของซึงยุนเป็นที่เรียบร้อย
ยกตัวพิงหัวเตียงเล็กๆก่อนจะส่งสายตาให้ซึงยุนล้มตัวลงนอนตาม
“ซึงยุนอา”
แทฮยอนเรียกก่อนจะตบพื้นที่ข้างๆกายเป็นเชิงเรียก
ซึงยุนแค่ยิ้มจางๆแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเดินไปปิดไฟและล้มตัวนอนข้างๆกัน
สัมผัสอุ่นโอบกอดที่เอวของซึงยุน มันไม่ได้เป็นอ้อมกอดที่แนบแน่นแต่ทุกครั้งที่ซึงยุนได้อยู่ในอ้อมกอดนั้นกลับอบอุ่นหัวใจ
รอยยิ้มเผยขึ้นเล็กน้อยทั้งที่ใจยังไม่สงบเท่าที่ควรจะเป็น
ซึงยุนรู้ว่าอีกฝ่ายก็ไม่ได้รู้สึกดีกับเหตุการณ์ตอนนี้เท่าไรนัก
แต่อีกฝ่ายก็เข้มแข็งมาก...
มากเสียจนบางครั้งซึงยุนก็อยากให้อีกฝ่ายระบายมันออกมา
“แทฮยอนอา”
“...ครับ?”
“ไม่สบายใจก็ไม่ต้องเก็บไว้หรอก บอกฉันบ้างก็ได้นะ”
“ฉันก็ไม่ได้เก็บอะไรนี่”
“...”
“แค่กอดนายแบบนี้ ฉันก็สบายใจขึ้นเยอะแล้ว อย่าคิดมากเลยนะ”
ซึงยุนรู้สึกดีกับคำพูดนั้น รับรู้ถึงความจริงใจที่แทฮยอนเอ่ยออกมา
ทั้งน้ำเสียงและการกระทำของแทฮยอนเป็นของจริงที่ไม่ได้ปรุงแต่งขึ้นมาเพื่อให้เขาสบายใจ
แต่อีกฝ่ายพูดมันออกมามันหมายความแบบนั้นจริงๆ
“แทฮยอนอา”
“ครับ”
“ฉันขออะไรได้ไหม”
แทฮยอนเงียบไปราวกับรอฟัง ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เขาเงียบไปชั่วครู่เช่นกันก่อนจะเอ่ยขึ้นมาเสียงอ่อน
รับรู้ถึงก้อนสะอึกที่จุกอยู่ที่ลำคอ รู้สึกถึงไหล่ที่สั่นไหวของตัวเองในอ้อมกอด
และรับรู้ว่าแทฮยอนกระชับอ้อมแขนแนบแน่นขึ้น
“ที่ฉันจะพูดต่อไปนี้ มันไม่ใช่ในฐานะลีดเดอร์ของวงวินเนอร์....”
“...”
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าหายไปได้ไหม”
“...ซึงยุน”
“ฉัน..อึก”
บทสนทนาขาดหายไปเมื่อริมฝีปากของคนที่กำลังถูกร้องขอเลื่อนลงมาประกบที่อวัยวะเดียวกันกับอีกฝ่าย
ซึงยุนกลืนบทสนทนาที่คิดไว้ไปจนหมดเมื่อเรียวลิ้นของแทฮยอนสอดเข้ามาที่โพรงปาก
ความนุ่มหยุนขบเม้มเพื่อให้เปิดโอกาสรับสัมผัสแนบแน่นมากกว่านี้
มือหนาลูบที่ไหล่ของซึงยุนที่สะอื้นมากกว่าเดิม ก่อนที่จะผละออก
ความเปียกชื้นเปรอะบนแก้มนิ่ม แทฮยอนยกมือขึ้นวางที่แก้มของซึงยุนก่อนจะแนบริมฝีปากแผ่วเบาที่หน้าผากและผละออก
“เข้าใจแล้ว ฉันเข้าใจแล้ว ไม่ร้องไห้นะซึงยุนอา”
“...”
“กลายเป็นคนขี้แยตั้งแต่เมื่อไรกันหืม”
“อย่ามาล้อนะ”
“เชื่อใจเถอะ ฉันไม่หายไปไหนหรอก”
ซึงยุนเงียบ ร่างกายถูกกระชับเข้าสู่อ้อมกอดของแทฮยอนมากขึ้น ก่อนที่มือจะลูบที่ผมแผ่วเบาราวจะขับกล่อมให้ซึงยุนฝันดี
“ฉันไม่ไปไหนแน่นอน และจะอยู่กับนายและทุกคนตลอดไป”
“...”
“อดทนนะ”
เพียงแค่ประโยคยืนยันสั้นๆ ทำให้ซึงยุนสบายใจขึ้นก่อนจะกระชับกอดตอบรับ
และเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างง่ายดาย
ทิ้งความกังวลใจและทุกอย่างไปเพราะคำพูดของแทฮยอน
เพราะแทฮยอนไม่ใช่คนโกหก
ถ้าเขาบอกว่าจะกลับมา นั่นคือกลับมาอย่างแน่นอน...
ซึงยุนมองโพสอิทที่แปะไว้ตรงหัวนอนก่อนจะยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
แทฮยอนออกเดินทางโดยที่ไม่ได้บอกซึงยุนสักคำ
แต่ความรู้สึกเดียวที่ยังทำให้ซึงยุนยังยิ้มออกมาได้
คือบทสนทนาเมื่อคืนที่ผ่านมากมากกว่า
“จะรอนายนะนัมแทฮยอน...”
#ALLBBHN
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น