BABYHOONIE

BABYHOONIE

วันจันทร์ที่ 13 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2560

[FICLET] LEE SEUNGHOON X SONG MINHO : TRIED





[FICLET]


 LEE SEUNGHOON X SONG MINHO



STORY : TRIED


ในถนนที่เรียกว่าความหวัง


เราจะยังคงมีกันและกันเสมอ


โปรดรู้ไว้


เธอไม่ได้อยู่เพียงลำพัง



-I’ll always beside you-






ทุกครั้งที่เราสบตากันเพียงเสี้ยววินาทีรอยยิ้มจะประดับบนใบหน้าเสมอ

“นี่”

“ฮะ?”

มินโฮเงยหน้าเมื่อซึงฮุนเอ่ยเรียก ในห้องซ้อมที่มีเพียงเราสองคนที่ยังจมอยู่ท่ามกลางกองกระดาษที่เต็มเปี่ยมด้วยรอยขีดเขียนจากดินสอ ทั้งประโยคและรอยขีดฆ่ามากมายบ่งบอกถึงความใส่ใจและพิถีพิถันที่จะแสดงถึงผลงานที่ใส่ใจให้ดีที่สุด รอยยิ้มบางถูกส่งต่อมาให้ภายใต้ใบหน้าที่อ่อนล้า มินโฮรับรู้ดีนั่นคืออะไร

ความยากลำบากกำลังบั่นทอนจิตใจของซึงฮุน

ยกมือกุมที่หลังมือขาวแผ่วเบา ลูบหลังมือแสดงถึงความเข้าใจ ก่อนมินโฮที่นั่งอยู่บนพื้นไม้จะดึงรั้งให้ซึงฮุนนั่งลงที่พื้นระดับเดียวกัน

“เหนื่อยหรือครับฮยองของผม”

“มาก”

น้ำเสียงบ่งบอกว่างอแงไม่น้อย มินโฮเผยรอยยิ้มจาง

เขาเองก็เหนื่อยเช่นกัน

ความอดทนและการต้องผ่านไปให้ได้ในช่วงนี้เป็นอะไรที่สูงชันพอๆกันกับหน้าผา ไม่แปลกหากจะรู้สึกกดดัน เข้าใจว่าซึงฮุนนั้นไม่มีเวลาพักเท่าที่ควร อาจจะไม่เหมือนมินโฮกับซึงยุนที่มีรายการวาไรตี้ต้องไปออก ซึงฮุนจมอยู่กับห้องซ้อมเต้นและห้องอัดเสียงยาวนานจนเกินไป หากเมเนเจอร์ฮยองไม่ไล่ให้ไปข้างนอกหรือพีดีนิมไม่ไล่กลับหอคงไม่ทำด้วยนิสัยดื้อรั้นที่มีในตัว บางครั้งที่มินโฮกลับมาแล้วยังเห็นว่าอีกฝ่ายนั่งก้มหน้าสู้แสงโคมไฟในห้องนอน

“มานี่มา”

มินโฮเอ่ยเสียงนุ่ม พอเข้าใจว่าคนรักของตัวเองนั้นอยู่ในโหมดอารมณ์ไหน แขนทั้งสองข้างกางออกเล็กน้อย ซึงฮุนมองท่าทีนั้นก่อนจะขยับเข้าใกล้มินโฮเล็กน้อย

ตอนนี้ร่างกายของซึงฮุนนั้นพาดพิงไปที่ไหล่กว้างของคนเด็กกว่า มินโฮยิ้มออกมา มือใหญ่นั้นลูบที่กลุ่มผมนิ่มของซึงฮุนแผ่วเบา

“เจ้าความเหนื่อยล้า เจ้าความกังวลใจออกไปนะ”

น้ำเสียงทุ้มมีเสน่ห์เอ่ยออกมาคล้ายกับกล่าวเล่านิทานแสนหวานก่อนนอน

ซึงฮุนยิ้ม หลุดขำเล็กน้อยก่อนจะหลับตาพริ้ม

แรงที่ลงที่กลุ่มผมนั้นทำให้ผ่อนคลายไม่น้อย ซึงฮุนสบายใจขึ้นมามากโข แม้ไม่หายไปจากใจจนหมดแต่กลับสร้างความปลอดโปร่งอย่างที่ไม่ได้สัมผัสมานานแล้วให้เกิดขึ้น

มินโฮรับรู้ถึงแรงกดที่ไหล่ที่มีมากขึ้น ขยับเล็กน้อยด้วยความไม่ถนัด ปรายตามองซึงฮุนที่พิงไหล่จนเส้นผมปรกดวงตาตี๋ที่ทอประกายแห่งความหวังเสมอ

“ฮยองอา”

“...หืม”

“ถ้าเหนื่อย ฮยองยังมีผมนะ”

“...”

ซึงฮุนไม่ได้ตอบอะไรออกมานอกเหนือจากนั้น อีกฝ่ายเพียงแค่ผละออกก่อนจะเกยคางที่ไหล่มากขึ้น วงแขนเรียวกว่ามินโฮนั้นโอบที่ช่วงเอวสอบแผ่วเบา


ไม่ได้กอดรัดแนบแน่นแบบเฉกเช่นที่เคยทำเมื่อนานมาแล้ว

แต่กลับสร้างกำลังใจให้แก่กันและกันเสมอ


“ขอโทษทีที่งอแง มินโฮ”

ซึงฮุนเอ่ยออกมาแผ่วเบาน่าเอ็นดูจนมินโฮอดใจไม่ไหว ก่อนจะยกมือขึ้นนาบที่แก้มนุ่มนิ่มของซึงฮุน มินโฮเบี่ยงกายเล็กน้อยก่อนจะนาบริมฝีปากหยักที่ดวงตาทั้งสองข้าง และใช้ปลายจมูกเกลี่ยที่อวัยวะเดียวกัน

มินโฮคลอเคลียกับซึงฮุนเพียงชั่วครู่เท่านั้น

เหลือบมองนาฬิกาที่บ่งบอกว่าเวลาใหม่ได้ก้าวเข้ามา

“ฮยองอย่ากลัวที่จะงอแงเลย ผมเองก็มีแค่ฮยองเหมือนกัน”

“...”

“ผมอยากให้ฮยองสบายใจ เชื่อใจผมว่าเราจะอยู่ข้างกันไปเรื่อยๆแบบนี้ ”

“...”

“เราจะผ่านมันไปด้วยกัน ยิ้มนะครับ”

มินโฮเอ่ยก่อนที่จะลูบไหล่แผ่วเบา

หมดเวลาสำหรับการพักที่แสนสั้น ความเหมื่อยล้าที่มีเจือจางลงไปทันตา

“ขอบใจนะมินโฮ”

ซึงฮุนแค่พูดแค่นั้นก่อนที่จะประทับริมฝีปากลงมาแผ่วเบาและผละออก

ซึงฮุนเริ่มจับกระดาษก่อนจะขีดเขียนมันใหม่อีกครั้ง เราทั้งคู่ต่างทำงานเงียบๆและเป็นกำลังให้กันเช่นเคย

ทั้งตอนนี้ และอนาคตระหว่างเรา














 #ALLBBHN

Talk : For sweet Valentine's day with MINHOON

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น