[FICLET]
LEE SEUNGHOON X SONG MINHO
STORY : TRIED
ในถนนที่เรียกว่าความหวัง
เราจะยังคงมีกันและกันเสมอ
โปรดรู้ไว้
เธอไม่ได้อยู่เพียงลำพัง
-I’ll always beside
you-
ทุกครั้งที่เราสบตากันเพียงเสี้ยววินาทีรอยยิ้มจะประดับบนใบหน้าเสมอ
“นี่”
“ฮะ?”
มินโฮเงยหน้าเมื่อซึงฮุนเอ่ยเรียก
ในห้องซ้อมที่มีเพียงเราสองคนที่ยังจมอยู่ท่ามกลางกองกระดาษที่เต็มเปี่ยมด้วยรอยขีดเขียนจากดินสอ
ทั้งประโยคและรอยขีดฆ่ามากมายบ่งบอกถึงความใส่ใจและพิถีพิถันที่จะแสดงถึงผลงานที่ใส่ใจให้ดีที่สุด
รอยยิ้มบางถูกส่งต่อมาให้ภายใต้ใบหน้าที่อ่อนล้า มินโฮรับรู้ดีนั่นคืออะไร
ความยากลำบากกำลังบั่นทอนจิตใจของซึงฮุน
ยกมือกุมที่หลังมือขาวแผ่วเบา ลูบหลังมือแสดงถึงความเข้าใจ
ก่อนมินโฮที่นั่งอยู่บนพื้นไม้จะดึงรั้งให้ซึงฮุนนั่งลงที่พื้นระดับเดียวกัน
“เหนื่อยหรือครับฮยองของผม”
“มาก”
น้ำเสียงบ่งบอกว่างอแงไม่น้อย มินโฮเผยรอยยิ้มจาง
เขาเองก็เหนื่อยเช่นกัน
ความอดทนและการต้องผ่านไปให้ได้ในช่วงนี้เป็นอะไรที่สูงชันพอๆกันกับหน้าผา
ไม่แปลกหากจะรู้สึกกดดัน เข้าใจว่าซึงฮุนนั้นไม่มีเวลาพักเท่าที่ควร
อาจจะไม่เหมือนมินโฮกับซึงยุนที่มีรายการวาไรตี้ต้องไปออก
ซึงฮุนจมอยู่กับห้องซ้อมเต้นและห้องอัดเสียงยาวนานจนเกินไป
หากเมเนเจอร์ฮยองไม่ไล่ให้ไปข้างนอกหรือพีดีนิมไม่ไล่กลับหอคงไม่ทำด้วยนิสัยดื้อรั้นที่มีในตัว บางครั้งที่มินโฮกลับมาแล้วยังเห็นว่าอีกฝ่ายนั่งก้มหน้าสู้แสงโคมไฟในห้องนอน
“มานี่มา”
มินโฮเอ่ยเสียงนุ่ม พอเข้าใจว่าคนรักของตัวเองนั้นอยู่ในโหมดอารมณ์ไหน
แขนทั้งสองข้างกางออกเล็กน้อย ซึงฮุนมองท่าทีนั้นก่อนจะขยับเข้าใกล้มินโฮเล็กน้อย
ตอนนี้ร่างกายของซึงฮุนนั้นพาดพิงไปที่ไหล่กว้างของคนเด็กกว่า
มินโฮยิ้มออกมา มือใหญ่นั้นลูบที่กลุ่มผมนิ่มของซึงฮุนแผ่วเบา
“เจ้าความเหนื่อยล้า เจ้าความกังวลใจออกไปนะ”
น้ำเสียงทุ้มมีเสน่ห์เอ่ยออกมาคล้ายกับกล่าวเล่านิทานแสนหวานก่อนนอน
ซึงฮุนยิ้ม หลุดขำเล็กน้อยก่อนจะหลับตาพริ้ม
แรงที่ลงที่กลุ่มผมนั้นทำให้ผ่อนคลายไม่น้อย ซึงฮุนสบายใจขึ้นมามากโข
แม้ไม่หายไปจากใจจนหมดแต่กลับสร้างความปลอดโปร่งอย่างที่ไม่ได้สัมผัสมานานแล้วให้เกิดขึ้น
มินโฮรับรู้ถึงแรงกดที่ไหล่ที่มีมากขึ้น ขยับเล็กน้อยด้วยความไม่ถนัด
ปรายตามองซึงฮุนที่พิงไหล่จนเส้นผมปรกดวงตาตี๋ที่ทอประกายแห่งความหวังเสมอ
“ฮยองอา”
“...หืม”
“ถ้าเหนื่อย ฮยองยังมีผมนะ”
“...”
ซึงฮุนไม่ได้ตอบอะไรออกมานอกเหนือจากนั้น
อีกฝ่ายเพียงแค่ผละออกก่อนจะเกยคางที่ไหล่มากขึ้น
วงแขนเรียวกว่ามินโฮนั้นโอบที่ช่วงเอวสอบแผ่วเบา
ไม่ได้กอดรัดแนบแน่นแบบเฉกเช่นที่เคยทำเมื่อนานมาแล้ว
แต่กลับสร้างกำลังใจให้แก่กันและกันเสมอ
“ขอโทษทีที่งอแง มินโฮ”
ซึงฮุนเอ่ยออกมาแผ่วเบาน่าเอ็นดูจนมินโฮอดใจไม่ไหว
ก่อนจะยกมือขึ้นนาบที่แก้มนุ่มนิ่มของซึงฮุน
มินโฮเบี่ยงกายเล็กน้อยก่อนจะนาบริมฝีปากหยักที่ดวงตาทั้งสองข้าง และใช้ปลายจมูกเกลี่ยที่อวัยวะเดียวกัน
มินโฮคลอเคลียกับซึงฮุนเพียงชั่วครู่เท่านั้น
เหลือบมองนาฬิกาที่บ่งบอกว่าเวลาใหม่ได้ก้าวเข้ามา
“ฮยองอย่ากลัวที่จะงอแงเลย ผมเองก็มีแค่ฮยองเหมือนกัน”
“...”
“ผมอยากให้ฮยองสบายใจ เชื่อใจผมว่าเราจะอยู่ข้างกันไปเรื่อยๆแบบนี้ ”
“...”
“เราจะผ่านมันไปด้วยกัน ยิ้มนะครับ”
มินโฮเอ่ยก่อนที่จะลูบไหล่แผ่วเบา
หมดเวลาสำหรับการพักที่แสนสั้น ความเหมื่อยล้าที่มีเจือจางลงไปทันตา
“ขอบใจนะมินโฮ”
ซึงฮุนแค่พูดแค่นั้นก่อนที่จะประทับริมฝีปากลงมาแผ่วเบาและผละออก
ซึงฮุนเริ่มจับกระดาษก่อนจะขีดเขียนมันใหม่อีกครั้ง
เราทั้งคู่ต่างทำงานเงียบๆและเป็นกำลังให้กันเช่นเคย
ทั้งตอนนี้ และอนาคตระหว่างเรา
#ALLBBHN
Talk : For sweet Valentine's day with MINHOON
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น