[OS]
LEE SEUNGHOON X KANG SEUNGYOON
Story
: adrenaline 05
ให้ผมได้เป็นเพียงคนเดียวที่จดจ้องคุณได้ไหม
ขอเป็นเพียงคนเดียวที่ได้สัมผัสคุณทั้งร่างกายและจิตใจ
ผมขอมากไปไหม
ซึงฮุนนั่งจ้องนาฬิกาภายในรั้วมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในช่วงบ่าย มือเรียวเคาะพวงมาลัยด้วยความใจเย็นถึงแม้ว่าคาทกจากเลขาที่ทำงานจะส่งข้อความมาเป็นพักๆก็ตาม
สายตายังคงจับจ้องไปหน้าตึกสีขาวเทาสะอาดตาตรงหน้า
ด้วยความใจเย็นเกือบสิบนาทีได้
ซึงฮุนเห็นว่าอีกฝ่ายที่คาทกบอกให้มารับตั้งแต่เมื่อคืนยังคงยืนคุยกับใครสักคนที่ดูท่าว่าน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกัน
ซึงฮุนเพิ่งรับรู้มาเมื่อไม่นานมานี้
ในขณะที่ร่างกายกำลังแนบชิดในห้องนอนกว้างกลับเหลือบไปเห็นยูนิฟอร์มที่ค่อนข้างคุ้นตาเพราะเคยสวมใส่เมื่อประมาณสามสี่ปีก่อนได้
เมื่อเอ่ยถามต้องตกใจไม่น้อยเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายยังศึกษาในระดับมหาวิทยาลัย
ซึงฮุนได้รับรู้ว่าอีกฝ่ายเด็กกว่าหลายปีก็รู้สึกแปลกๆเล็กน้อยเพราะก่อนหน้านี้ไม่ได้นึกถึงเรื่องความต่างของอายุเท่าไรนัก
คิดอะไรไร้สาระไปเรื่อยก่อนจะได้ยินเสียงเคาะกระจก ซึงฮุนปรายตาไปก่อนจะพบว่าเจ้าของรอยยิ้มยั่วแสนหวานกำลังเคาะกระจก
ซึงฮุนปลดล็อกก่อนอีกฝ่ายจะสอดตัวเข้ามา
ซึงฮุนรับกระเป๋าที่ค่อนข้างหนักวางไว้ด้านหลังก่อนจะมองอีกฝ่ายที่คาดเบลล์เรียบร้อยแล้ว
“คุณรอนานไหม”
“ไม่ค่อยเท่าไร...”
ซึงฮุนส่งยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะขับรถออกจากที่จอด เพลงจังหวะเบาๆถูกเปิดโดยซึงยุนเอง
รอยยิ้มหวานเจือจางบนใบหน้าในขณะที่สายตายังคงมองไปด้านนอก
ท่าทีดังกล่าวอยู่ในการสังเกตของซึงฮุนหมด
“เหมือนคุณจะเจอเรื่องราวดีๆ”
ซึงฮุนเอ่ยออกมาแบบนั้น
ปกติซึงฮุนจะไม่ใช่คนที่สนใจอะไรนอกเหนือขอบเขตของตนเองเท่าไรนัก แต่ซึงยุนดูจะเป็นข้อยกเว้นของซึงฮุนไปเสียแล้ว
แน่นอนว่าหลายอย่างที่ซึงฮุนไม่เคยทำเช่นการต้องมารอใครสักคนเป็นเวลานานๆแบบวันนี้นั้นซึงยุนก็เป็นคนแรกที่ทำให้มันเกิดขึ้น
รวมทั้งความรู้สึกหัวใจเต้นระรัวนี่ก็เช่นกัน
“คะแนนสอบผมออกมาค่อนข้างดี ตอนแรกผมกังวลมากเพราะไม่ค่อยมีเวลาอ่าน
แต่พอผลออกมาแบบนี้ผมโล่งใจมากอ่ะ”
ซึงยุนตอบทั้งกระตือรือร้นในการหาเพลงสักเพลงเปลี่ยนเพื่อเปิดไม่ให้มันน่าเบื่อจนเกินไป
ซึงฮุนยิ้มออกมา
เป็นครั้งแรกที่ซึงฮุนรู้สึกว่าเหมือนได้เปิดอีกมุมมองของอีกฝ่ายมากขึ้น
รู้สึกเหมือนได้ใกล้ชิดกันมากกว่าเก่า ยิ่งพลอยทำให้อบอุ่นที่ใจอย่างบอกไม่ถูก
“งันวันนี้เลี้ยงที่คุณได้คะแนนดีไหม ซึงยุน”
“?”
ซึงยุนมองหน้าซึงฮุนก่อนจะเอียงคอเล็กน้อย
ด้วยความสงสัยในคำพูดของซึงฮุน
แต่ท่าทีมันกลับดูน่ารักเสียจนอดไม่ได้ที่จะละมือจากพวงมาลัยรถมาบีบที่แก้มนิ่มแผ่วเบาแล้วละออก
“ลองไปเดทแบบเรียบง่ายกันสักครั้งไหมหล่ะครับ ถ้าคุณไม่ว่าอะไร”
ซึงยุนฉีกยิ้มกว้างทันที
ในอกนั้นโลดเต้นแบบแปลกๆด้วยความรู้สึกดีที่ซึงฮุนมอบความใส่ใจให้ พยักหน้าก่อนจะยิ้มไม่หุบ
ระยะเวลาที่รถเคลื่อนตัวแสนเชื่องช้าไม่ได้ทำให้อารมณ์ของทั้งสองคนขุ่นมัวเลยสักนิด
ความสุขเรียบง่ายนั้นมีผลต่อจิตใจมากกว่าจะสนใจเรื่องอื่นให้เสียอารมณ์
“ไปไหนดีหล่ะ”
“อืม...” ซึงฮุนครุ่นคิด มือเคาะที่พวงมาลัยรถเล็กน้อย
ท่าทีเหมือนหลุดในอีกมิติหนึ่งนั้นทำให้ซึงยุนคาดหวัง
“คุณชอบออกกำลังกายไหมซึงยุน”
ซึงยุนเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะเม้มปากชั่วครู่และปล่อย
รอยยิ้มหวานฉายบนใบหน้าก่อนที่ซึงฮุนจะมองยิ้มๆ
“ชอบสิ”
“ผมว่าคุณต้องชอบที่ที่ผมจะพาไปแน่เลย...แต่ก่อนอื่น
ผมว่าเราไปดูหนังด้วยกันก่อนดีกว่า ผมจำได้ว่าคุณเคยบอกว่าอยากดูนี่นา”
ซึงฮุนเอ่ยออกมาก่อนจะได้รับเป็นการพยักหน้าตอบรับ
“คุณนี่ดูท่าจะชอบผมมากนะซึงฮุน”
ซึงฮุนแทบเบรกรถเต็มแรงเมื่อซึงยุนเอ่ยออกมา
ทั้งแขนที่ท้าวหน้าคอนโซลรถก่อนส่งสายตามองมานั่นอีก
หัวใจเต้นระรัวเสมอกับท่าทีอีกฝ่ายที่มอบให้
ดูก็รู้ว่าตั้งใจกลั่นแกล้งกันเหลือเกิน
“ก็นะ”
ซึงฮุนแค่ตอบแค่นั้น ก่อนที่ตลอดระยะทางจะไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก
ซึงยูนยิ้มเล็กยิ้มน้อยทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกอย่างไร
แต่การได้กลั่นแกล้งเล็กๆน้อยๆนี่ก็ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่ได้ถือสาอะไรอยู่แล้วด้วย
ใช้เวลาไม่นานอีกฝ่ายก็พามาจอดที่ชั้นใต้ดินของห้างสรรพสินค้า
ซึงฮุนยกโทรศัพท์ขึ้นดูก่อนจะพบว่าจวนเวลาหนังที่ซึงยูนชอบจะเข้าฉายพอดี
โชคดีที่สั่งให้เลขาจัดการเรื่องตั๋วหนังไว้จึงไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีรอบดู ซึงยุนยิ้มกว้าง
มือเรียวควานหาของที่จำเป็นก่อนจะใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง
พับแขนเสื้อขึ้นเล็กน้อยเมื่อรู้สึกผ่อนคลาย ชุดนักศึกษาถูกระเบียบตอนนี้ดูไม่เรียบร้อยเท่าไรนัก
ก่อนจะคว้ามือซึงฮุน สอดปลายนิ้วประสานแนบแน่น ซึงฮุนอึ้งไปเล็กน้อยก่อนก่อนจะได้รับรอยยิ้มกว้างกลับมาเช่นเคย
ยกมือขึ้นยีกลุ่มผมนุ่มของซึงยุนเล็กน้อยและปล่อยให้อีกฝ่ายจูงมือเข้าโรงหนังไปด้วยกัน
“หนังสนุกดีนะ”
“ใช่ไหมหล่ะๆ ผมบอกคุณแล้ว”
ซึงยุนว่าออกมาก่อนจะยิ้มกว้าง เมื่อเห็นแบบนั้น
ซึงฮุนก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือมายีหัวอีกฝ่ายอีกครั้ง จนซึงยุนยู่หน้าเล็กน้อย
“คุณนี่! ทำไมชอบยีหัวผมนักนะ”
“ก็คุณน่ารัก ทำไมหรอ ผมทำไม่ได้หรอ”
ซึงฮุนเอ่ยออกมาแบบนั้น ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบโรงหนัง
แม้หนังจะจบแล้วแต่ว่าทั้งเขาและซึงยุนกลับยังไม่ได้ออกจากโรงหนังด้วยกัน
ซึงยุนบอกให้ซึงฮุนนั่งรอก่อนเพราะว่าเจ้าตัวอยากอยู่ฟังให้จบก่อน
มองสายตาของอีกฝ่ายที่มองไปด้านหน้าจอ ก่อนที่ซึงยุนจะเอ่ยออกมาทั้งไม่มองหน้า
“ผมชอบที่สุดเลยหล่ะซึงฮุน เวลาที่ทุกคนค่อยๆเดินออกไปจากโรงหนัง”
“...”
“ผมชอบดูตอนจบของหนังนะ เลยทำให้ติดการดูว่าใครเป็นคนสร้างด้วย
ผมอยากรู้ใครเป็นคนสร้างสรรค์ผลงานดีๆแบบนี้”
ซึงฮุนดูอีกฝ่ายที่เอ่ยออกมา ดูท่าว่าจะเป็นเรื่องจริงที่อีกฝ่ายจะชื่นชอบการทำแบบนี้
แววตาประกายออกมาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและคาดหวังอะไรบางอย่าง
ก่อนที่ซึงยุนจะเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง
“ผมพอใจละ เรากลับกันเถอะ”
“หืม”
“แต่ก่อนจะกลับ...”
ซึงยุนที่ลุกขึ้นก่อนนั้นเดินมายืนอยู่ด้านหน้าซึงฮุนที่นั่งอยู่ ก่อนที่รอยยิ้มที่ซึงฮุนมองไม่เห็น
ด้วยแสงที่ย้อนเข้ามา ก่อนจะรูตัวอีกที
ร่างกายอีกฝ่ายก็ก้มลงต่ำลง ซึงยุนหัวเราะในลำคอก่อนจะจรดริมฝีปากลงที่อวัยวะเดียวกัน
เพียงชั่วครู่และผละออก ซึงฮุนนั่งมึนไม่น้อย
“อันนี้ของตอบแทน ขอบคุณที่พามานะครับ”
ก่อนที่จะรู้ตัวอะไรมากกว่านั้น
ซึงยุนหัวเราะร่าเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่อ้ำอึ้ง
ก่อนจะรั้งอีกฝ่ายให้ยืนขึ้นเพราะว่าแสงไฟในโรงหนังนั้นเปิดสว่างแล้ว
ซึงยุนดึงอีกฝ่ายก่อนที่ซึงฮุนจะรู้สึกตัวเมื่อมาถึงรถ ซึงฮุนแยกเขี้ยวก่อนจะเอ่ยขึ้นมา
“คุณนี่เล่นอะไรแปลกๆ”
“คุณไม่ชอบหรอซึงฮุน?”
ซึงยุนเอียงคอเล็กน้อย
ซึงฮุนไม่ได้ตอบอะไรก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ
และนั่นทำให้ซึงยุนขมวดคิ้วมากขึ้น
หรือจะโกรธ?
ซึงยุนคิดเพราะไม่เห็นว่าอีกฝ่ายพูดอะไรออกมา ก่อนจะรีบเปิดประตูรถเข้าไป
เห็นว่าอีกฝ่ายสีหน้าเรียบเฉยเล่นเอาใจหาย ซึงยุนเริ่มรู้สึกผิดนิดหน่อย
หรือเขาเล่นแรงไปกันนะ...
ซึงยุนหันกลับไปคาดเข็มขัดรถเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั่งนิ่งไป
พ่นลมหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าก้มตาคาดเบลล์
ซึงฮุนเหลือบตามองก่อนจะไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
เห็นว่าอีกฝ่ายดูจะเงียบไปก็อดขำในใจไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายนั้นชอบแกล้งซึงฮุนบ่อยๆ
เห็นทีว่าลองทำให้ตกใจเล่นเสียบ้างก็ดูจะไม่เลวเท่าไรเหมือนกัน
ซึงฮุนขับรถมาเงียบๆ
เส้นทางเริ่มไม่คุ้นเคยเท่าไรนักทำให้ซึงยุนมองซ้ายขวา
“คุณไม่ไปส่งผมหรอ”
นั่นเป็นประโยคแรกตั้งแต่ที่ออกมาจากโรงหนัง ซึงฮุนยังไม่ตอบอะไร
ก่อนจะหักพวงมาลัยรถเข้าจอดใต้อาคารหนึ่ง ซึงยุนมองมันก่อนจะต้องสะดุ้งเมื่อจู่ๆซึงฮุนก็ปลดเบลล์รถและพุ่งกอดไม่รู้ตัว
“คะ..คุณ”
“หึ”
“เดี๋ยว เดี๋ย—อื้อ”
พูดไม่ออกเมื่อจู่ๆซึงฮุนก็กอดแน่นก่อนจะพรมหอมแก้มทั้งซ้ายขวา
ก่อนซึงฮุนจะหัวเราะออกมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายตาค้างแถมตกใจไปหมด
“ตกใจหล่ะสิ”
“คุณไม่ได้โกรธผมหรอ”
“โกรธอะไรหล่ะ?”
“ก็...” ซึงยุนคิดเล็กน้อย “ก็ที่ผมจูบคุณที่โรงหนัง”
“โกรธสิซึงยุน” ซึงฮุนเอ่ยออกมาก่อนจะยีหัวอีกฝ่ายอีกครั้ง “ผมโกรธนะ”
“อ้าว แล้ว---“
“ผมแค่ไม่อยากให้ใครมาเห็นตอนคุณทำแบบนั้น คุณจะดูไม่ดี”
ซึงฮุนพูดออกมาตามตรง ก่อนที่ซึงยุนจะเผลอยิ้มอีกครั้ง
อา...ให้ตายสิ
อีซึงฮุนนี่มัน
ซึงยุนรู้สึกดีกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ไม่ใช่เพราะว่าวันนี้เขาอารมณ์ดีอะไรมากมายที่สุด
แต่เพราะยิ่งนับวันความใส่ใจที่อีกฝ่ายมีให้ดูจะมากเสียจนเขาเองรู้สึกว่ารับมันได้ไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ
ความรู้สึกอีกฝ่ายแสดงออกมาชัดเจนมากจนทำให้ซึงยุนยิ้มกว้าง
“แล้ว...ต้องแบบไหนหล่ะ”
ซึงยุนยกแขนขึ้นคล้องที่บ่าของอีกฝ่าย
ซึงฮุนยกยิ้มมุมปากเมื่อซึงยุนเอียงใบหน้าซบที่ไหล่ของตัวเอง
“แล้วต้องทำที่ไหน...แบบไหนหล่ะคุณถึงจะพอใจหืม ซึงฮุนอา”
ให้ตาย
ซึงฮุนรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาแบบไม่รู้ตัวเมื่ออีกฝ่ายทำแบบนั้น...ใบหน้าของเขาถูกสัมผัสด้วยเรียวนิ้วสวย
ก่อนที่จะถูกหันตามแรงดันแผ่วเบา
ซึงยุนที่สบตาในระยะประชิดก่อนจะแลบลิ้นออกมาเล็กน้อย
ซึงฮุนไม่ลังเลสักนิดที่จะตอบรับการกระทำนั้น
ซึงฮุนแตะมันเพียงแผ่วเบา ก่อนจะสอดปลายลิ้นเข้าไปในโพรงปากนุ่มนิ่ม
มันไม่ได้เป็นเพียงการแตะกันเล็กน้อย ด้วยความคุ้นเคยชิน
ซึงยุนตวัดรับก่อนเสียงแลกน้ำลายจะดังขึ้นมาเป็นระยะ
ลมหายใจประสานเป็นจังหวะเดียวกัน
ซึงฮุนผละออก....และโน้มเข้าหาอีกครั้งราวกับคนไม่รู้จักพอ
“อืม...”
เสียงครางเครือออกมาด้วยความพึงพอใจ ซึงยุนจิกมือลงที่ไหล่ของซึงฮุนเล็กน้อย
กรีดปลายมือตามแผ่นหลังกว้างนั่นก่อนจะสอดเข้าไปในกลุ่มผม
เอียงองศาเพื่อรับด้วยจังหวะที่เราทั้งคู่ต่างรู้ดี
สุดท้ายเป็นซึงยุนที่ผละออกแทน
เสียงหอบหายใจดังเครือท่ามกลางความเงียบในรถที่ยังไม่ได้ดับ
แอร์เย็นพอช่วยปัดเป่าความร้อนที่ผิวกายออกไปได้บ้าง
แต่ไม่ใช่กับอารมณ์ที่ถูกโหมขึ้นในใจสักนิด
“ความจริง...”ซึงฮุนเอ่ยออกมาทั้งคลอเคลียซึงยุน “ที่นี่เป็นโรงแรมในเครือผมเองแหละ
ผมแค่อยากพาคุณมาออกกำลังกายเพราะทีนี่ขึ้นชื่อเรื่องฟิตเนส..”
ซึงยุนตาเป็นประกายเล็กน้อย ก่อนจะกระซิบกลับแผ่วเบา
“ผมชอบออกกำลังกาย คุณก็รู้...”
จูบเบาๆที่ริมฝีปากของซึงฮุนอีกครั้งก่อนจะเอ่ยประโยคที่ชวนให้ใจเต้นแรง
“แต่ตอนนี้ผมอยากออกมัน...กับคุณมากกว่า”
ซึงฮุนหัวเราหึออกมา ก่อนจะหอมแก้มเบาๆ
“ได้สิ ตามที่คุณต้องการเลย ซึงยุนอา”
ซึงฮุนพาอีกฝ่ายมาที่ห้องพิเศษที่มี
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้วแต่พวกเขากลับไม่รู้สึกหิวสักนิด
หลังบานประตูห้องที่ปิดลงริมฝีปากทั้งสองก็ไม่ได้ผละออกแม้แต่น้อย
ซึงฮุนถูกรั้งให้นั่งลงที่โซฟาเล็ก
ร่างกายบอบบางของซึงยุนนั้นคร่อมทับก่อนจะแนบริมฝีปากลงที่อวัยวะเดียวกัน
“อืม...”
ครางออกมาด้วยพึงพอใจ ซึงยุนสอดมือเข้าในกลุ่มผมของซึงฮุน
ขยุ้มมันเล็กน้อยเมื่อเรียวลิ้นที่แสนช่ำชองนั้นพาให้ใจล่องลอย สะโพกมนขยับด้วยความรู้สึกดีบนตักกว้าง
ก่อนที่จะผละออก
“ผม...”
ซึงยุนหลุดเสียงครางแผ่วเบาเมื่อซึงฮุนใช้ปลายจมูกเกลี่ยที่แก้มใส
หอมแก้มไปแผ่วเบาก่อนจะใช้ปลายลิ้นตวัดเลียเชื่องช้าที่ใบหู มือใหญ่ที่ประคองเอวของซึงยุนนั้นสอดเข้าใต้เสื้อของซึงยุน
ลูบไล้หน้าท้องนิ่มแผ่วเบาวนไปมาก่อนจะขย้ำเล็กน้อย
ซึงยุนหลุดเสียงครางหวาน
“ร้องอีกสิ”
ซึงฮุนเอ่ยออกมา ริมฝีปากไล่ลงที่ลำคอสวย ซึงยุนเงยหน้าก่อนจะเอียงคอเล็กน้อย
ความรู้สึกเจ็บจี๊ดแล่นริ้วขึ้นมาแต่กลับสร้างความรู้สึกเสียดเสียวมากกว่า
ซึงฮุนดูดดึงที่ต้นคออีกฝ่าย ร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของเด่นชัดเสียจนซึงยุนที่เผลอปรือตามองเห็นต้องยิ้มกริ่ม
เพราะทั้งห้องที่อีกฝ่ายพามานั้นกั้นด้วยกระจกจึงทำให้เห็นอะไรๆชัดเจนอย่างที่ไม่เคยเป็น
ซึงยุนเห็นว่าซึงฮุนนั้นดูพึงพอใจกับร่องรอยที่เกิดขึ้น
ก่อนจะใช้ฟันคมขูดมัน ซึงยุนร้องออกมาเสียงแผ่ว
“อา...อื้อ คุณ”
“หืม”
“อ๊ะ”
จิกที่กลางหลังอีกฝ่ายทั้งที่สบตาผ่านกระจกที่สะท้อนกลับ ซึงยุนเห็นว่ามืออีกฝ่ายง่วนอยู่กับการปลดเข็มขัดของซึงยุนพอๆกับที่ตนเองกำลังปลดกระดุมเสื้ออีกฝ่ายออก
ซึงฮุนรั้งมันลงเมื่อถอดสำเร็จ ชายเสื้อขาวนั้นปกปิดส่วนล่างได้ดีเมื่อซึงฮุนนั้นไม่คิดจะรอเวลาสักนิดที่จะถอดกางเกงอีกฝ่ายออกรวดเดียว
ซึงฮุนเอื้อมมือมาด้านหน้า แกนกายฉ่ำนั้นสั่นเล็กน้อยเมื่อซึงฮุนสัมผัสมัน
ซึงยุนเชิดหน้าทั้งกำเสื้อของซึงฮุนแน่น
สะโพกส่ายรับจังหวะมือของซึงฮุนที่ทำหน้าที่ได้ดีเช่นเคย
“อา....”
“โยกแรงๆสิซึงยุน...”
ซึงฮุนเอ่ยออกมา เขารู้สึกดีกับภาพที่เห็น
กายร้อนนั้นปริ่มน้ำคาวมากขึ้นเมื่อซึงฮุนรูดรั้งมันเร็วขึ้น เสียงสูดปากของซึงยุนยิ่งเร่งเร้าให้อารมณ์ของซึงฮุนนั้นแทบฉุดไม่อยู่
“อ่ะ อ๊ะ อา...”
ซึงยุนร้องออกมาเมื่อซึงฮุนผละออก
ร่างสูงดันให้อีกฝ่ายนอนลงกับพื้นนุ่มก่อนจะยกสะโพกซึงยุนขึ้นสูง
ริมฝีปากจู่โจมที่แกนกายร้อนก่อนจะรับมันเข้าไปในปากจนหมด ซึงยุนกระตุกสะโพกด้วยความรู้สึกที่ถูกจู่โจมกะทันหัน
โพรงปากร้อนนั้นดูดดึงแกนกายของซึงยุนเต็มหน่วยจนเสียงน่าอายดังขึ้นต่อเนื่อง
“อา..อา อื้อ”
“อึก”
ซึงฮุนล้มตัวลงเมื่อซึงยุนผลักให้ละออก ก่อนจะต้องซี๊ดปากเมื่ออีกฝ่ายวาดเข่าขึ้นคร่อมที่ใบหน้า
มืออีกฝ่ายสั่นเป็นระวิง พยายามที่จะถอดกางเกงของซึงฮุนออกอย่างรวดเร็ว
ก่อนที่จะถอยตัวเล็กน้อยเพื่อครอบริมฝีปากลงบนแกนกายใหญ่ของซึงฮุน
ริมฝีปากอิ่มดุนดันแกนกายแข็งขืนอย่างไม่ยอมแพ้จนซึงฮุนต้องยิ้มออกมา
ศีรษะอีกฝ่ายผงกขึ้นลงตามความยาว
ซึงฮุนที่เห็นว่าซึงยุนนั้นแสนเอาอกเอาใจจึงไม่รอช้า แหวกก้อนนิ่มที่อยู่ตรงหน้าออก
ช่องทางร้อนนั้นฉ่ำน้ำใสที่เปรอะจากแกนกาย ซึงฮุนใช้ฟันขบมันก่อนจะต้องซี๊ดปากเมื่อซึงยุนเอาคืนด้วยการตวัดเลียส่วนปลายระรัว
“แกล้งผมอีกแล้ว อึก...”
“ก็คุณทำผมก่อน...” ซึงยุนเอ่ย ก่อนจะเอาแกนกายซึงฮุนถูที่แก้มนุ่มและยัดมันเข้าไปในโพรงปากต่อ
น้ำที่เยิ้มออกมาเล็กน้อยทำให้ซึงยุนรู้สึกถึงความคาวของมัน
ทั้งที่ควรจะคายออกแต่กลับเร้าอารมณ์มากกว่าจะสนใจ
ซึงฮุนที่เห็นอีกฝ่ายปรนเปรอถึงใจจึงไม่รอช้า
เรียวลิ้นสอดใส่เข้าช่องทางหลังที่ขมิบรับเป็นอย่างดี
“อ๊า...ฮื้อ”
ซึงยุนครางยาวเมื่อทั้งนิ้วทั้งสองและเรียวลิ้นต่างแย่งกันทำหน้าที่เป็นอย่างดี
สะโพกส่ายรับด้วยความกระสันจนซึงฮุนอดไม่ได้ที่จะบีบก้อนนิ่มให้อยู่นิ่ง
“พร้อมไหม”
“...”
เอ่ยถามทั้งที่รู้อยู่แก่ใจในคำตอบ
ซึงฮุนขำที่อีกฝ่ายแนบหน้าลงกับพื้น
ก่อนจะหันมามองซึงฮุนที่ตอนนี้ดันตัวออกจากด้านล่างของซึงยุน
ซึงฮุนสาวแกนกายอีกสองสามครั้งก่อนจะใช้ส่วนปลายดุนดันมันที่ช่องทางร้อน
“อึก...ใส่เข้า อ๊ะ อ๊า” ร้องเสียงหลงเมื่อซึงฮุนสอดใส่เข้าเต็มแรงแบบไม่ปราณีสักนิด
น้ำตาคลอด้วยความเสียดเสียวเกินกว่าจะพูดออกมา ซึงฮุนสูดปาก
แช่แกนกายที่สอดเข้ารวดเดียวนิ่ง ความอุ่นร้อนนั้นตอดรับดีเยี่ยมเฉกเช่นทุกครั้ง
เสียงครางของซึงยุนดังขึ้นไม่ขาด เมื่อซึงฮุนนั้นกระแทกสะโพกใส่เต็มแรง
ซึงฮุนไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายอยู่เฉยๆ มือทั้งสองข้างเอื้อมมารั้งแขนจนลอยออกจากพื้น
ซึงยุนครางเสียงหลง เรียวขานิ่มนั้นสั่นเพราะรองรับน้ำหนักที่โถมใส่แบบไม่ปราณี
“แฮ่กๆ”
“ชอบไหม คุณชอบไหม”
ซึงฮุนรั้งให้อีกฝ่ายยืนก่อนจะพาไปพิงที่บานกระจก เงาสะท้อนให้เห็นหยาดเหงื่อที่ไหลออกมาที่ข้างขมับ
เอวสอบกระแทกระรัวจนซึงยุนพูดตะกุกตะกัก
“อ๊ะ..อือ อือ”
มือเรียววาดโอบต้นคอคนด้านหลัง กัดริมฝีปากนิ่มก่อนจะผละออก
กระซิบแผ่วเบาราวกลับกลัวใครจะได้ยิน
“คุณ แฮ่ก สุด อ๊ะ...อือ”
“ฮือ..”
“แรงๆสิ ผมต้องการคุณแรงๆ”
ซึงฮุนกระแทกสุดความยาวเมื่ออีกฝ่ายร้องขอ ช่องทางฉ่ำน้ำแฉะและเยิ้มเปรอะหน้าขาและต้นขาด้านในซึงยุน
ส่งปลายลิ้นโรมรันกันอีกครั้งก่อนที่ซึงยุนจะส่งมือรูดแกนกายตัวเอง
“อ๊า อ่า โอ้ ผม จะถึงแล้ว อึก”
“อา...อีกนิดนะครับซึงยุน”
ซึงฮุนเอ่ยก่อนจะสาวแกนกายระรัว
ซึงยุนกระตุกกายก่อนน้ำคาวร้อนจะพุ่งออกมาเปรอะกระจกใส
ซึงยุนหอบหายใจทางปากแต่ยังแอ่นสะโพกรับซึงฮุนเป็นอย่างดี
ซึงฮุนเมื่อเห็นว่าซึงยุนถึงจุดสุดยอดแล้วนั้น
สะโพกเร่งสอดใส่ระรัวก่อนจะกัดฟันแน่น ปลดปล่อยในช่องทางร้อนจนซึงยุนสะดุ้งเล็กน้อย
ซึงฮุนประกบจูบอีกฝ่ายแผ่วเบา แนบใบหน้าลงกับแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อจนชุ่มเสื้อเชิ้ต
ก่อนจะค่อยๆถอดกายออก เสียงครางแผ่วดังขึ้นก่อนซึงฮุนจะยิ้มมุมปาก
“เหนื่อยไหม...”
“ปกติผมไม่ค่อยทำท่านี้หรอก คุณรู้ไหม”
ซึงยุนบ่นออกมา ก่อนซึงฮุนจะหัวเราะ รั้งอีกฝ่ายแนบอกก่อนจะอุ้มจนตัวลอย
ซึงยุนสะดุ้ง แขนทั้งสองคล้องที่บ่าของซึงฮุน
“ใครบอกว่าจบหล่ะ”
“ผมก็ไม่ได้บอกนี่ว่าจะให้แค่รอบเดียว”
ซึงฮุนยิ้มรับประโยคนั้น ก่อนที่ริมฝีปากจะประกบกันอีกครั้ง
ดูท่าคืนนี้คงได้ออกกำลังกายกันอีกนานเลยหล่ะ
#น้องยูนดาวยั่ว
TALK : บริจาคเลือดให้ไรท์ทีค่ะ ไรท์เลือดหมดตัวแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น