BABYHOONIE

BABYHOONIE

วันเสาร์ที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2560

[OS] LEE SEUNGHOON X KANG SEUNGYOON : THIS STORY


[OS] LEE SEUNGHOON X KANG SEUNGYOON

STORY : THIS STORY






ทุกความสัมพันธ์ที่เริ่มขึ้นแล้ว

เราต่างเป็นคนกำหนดทั้งนั้นว่าจะไปต่อหรือจบมันลง

-This story-



ซึงยุนกวาดสายตามองไปทั่วห้องแลปก่อนจะถอนหายใจออกมานิดหน่อย

“งานวิจัยเราถูกปฏิเสธ มึงทำใจเหอะซึงยุน”

เสียงเอ่ยของเพื่อนรักที่ร่วมวิจัยกันมาหลายปีเอ่ยก่อนตบบ่า ซึงยุนยู่หน้าเล็กน้อย วันนี้เป็นวันที่เขาได้รับข่าวที่แย่ที่สุด

“กูไม่เห็นเข้าใจเลยมินโฮ งานของเราไม่ดีตรงไหน”

“น่า มึง วันนี้กลับไปพักก่อนเถอะ” มินโฮเอ่ย เขาเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนตนเองทุกอย่า ซึงยุนเป็นนักวิจัยแลปและเป็นอาจารย์สอนในมหาวิทยาลัยนี้ เขาเข้ามาทำงานโดยเป็นงานร่วมกับมินโฮซึ่งเป็นเพื่อนต่างสาขา โดยงานนี้เป็นงานที่ซึงยุนและเพื่อนรักค่อนข้างทุ่มเทกับมัน ซึงยุนยืนนิ่งด้วยท่าทีสับสนเล็กน้อย หากงานไม่มีคนสนับสนุนต่อให้ดีแค่ไหนอาจจะต้องพับโครงการไปก็ได้


สุดท้ายก็ได้แต่ถอดถอนใจ ซึงยุนเดินกลับที่ห้องพักอาจารย์ห้องเดิม เขาไม่มีเวลาเสียใจมากนักเมื่อมีสอนภาคบ่าย






ซึงยุนตัดสินใจมาที่คลับแห่งหนึ่ง มันค่อนข้างนานมากแล้วที่ไม่ได้มาทเที่ยวเล่นที่นี่ อาจจะเพราะด้วยความเครียดและกลุ้มใจเล็กๆนั่น ซึงยุนเดินเข้าร้านก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ที่มีเพื่อนคนอื่นๆอยู่

“แปลก ทำไมอาจารย์ซึงยุนมาได้วะเนี่ย”

หนึ่งในเพื่อนของซึงยุนนั้นเอ่ยแซว ซึงยุนไม่ได้เดือนร้อนอะไร เป็นเรื่องปกติสำหรับกลุ่มเพื่อนสนิทที่นานๆทีจะนัดสังสรรค์ ซึงยุนไม่ค่อยได้มาบ่อยนักเพราะติดสอนบ้างหรือมีงานด่วนเสมอ วันนี้เมื่อมาถึงจึงไม่แปลกที่จะโดนล้อเลียน เพื่อนเก่าต่างเข้ามาพูดคุยทักทายและลงท้ายด้วยการคะยั้นคะยอให้ซึงยุนดื่ม ซึ่งซึงยุนก็ไม่คิดที่จะปฏิเสธอะไร  

หลายแก้วที่ดื่มไปเริ่มทำให้เมา ในเวลาดึกดื่นซึงยุนขอแยกตัวกับเพื่อนๆของตนเอง น่าเสียดายที่วันนี้ซึงยุนไม่ได้เอารถมาจึงต้องกลับเอง ซึงยุนตัดสินใจเดินไปล้างหน้าล้างตาหลังจากที่จ่ายบิลเสร็จ สองเท้านั้นโซเซเล็กน้อยแต่ยังพอดึงสติได้

ก่อนจะรับรู้ว่าตนเองนั้นเผลอสะดุดอะไรสักอย่าง ซึงยุนแทบหน้าคว่ำลงกับพื้น ก่อนจะมีแรงรับรัดที่กลางลำตัว

“ระวังหน่อยสิ”

ซึงยุนไม่ค่อยรู้สติเท่าไรนัก ดวงตาพร่าเบลอและใบหน้าออกแดงก่ำนั้นมองก่อนมือจะสะเปะสะปะไปทั่ว คนตรงหน้าคือใครก็ไม่รู้ ซึงยุนจับใจความไม่ได้สักนิด รับรู้ว่าตัวเองโดนพูดอะไรใส่สักอย่างก่อนจะโดนประคองเดินไป

ซึงยุนรับรู้ว่าตนเองไม่ไหว ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปทั้งแบบนั้น




ซึงฮุนมองคนในอ้อมกอด ก่อนจะเอ่ยออกมากับบอดี้การ์ดที่ตามมา

“เปิดห้องให้ผมด้วย ผมคงต้องการพักสักคืน คุณไปจัดการให้เรียบร้อยซะ”

“แต่...”

“ผมสั่งคุณไม่ได้ยินหรือ?”

เอ่ยออกมาเสียงเข้มขึ้น ก่อนที่บอดี้การ์ดจะรีบรุดออกไป ซึงฮุนหันกลับมาสนใจอีกคนที่หลับอยู่ในอก

คนคนนี้น่าสนใจเสียจริง




ซึงยุนตื่นขึ้นมาในห้องสีขาวแห่งหนึ่ง ก่อนจะต้องรู้สึกตกใจเมื่อร่างกายของตนเองนั้นเปลือยเปล่า รับรู้ถึงความผิดปกติของตนเอง ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อมีเสวียงเคาะประตูดังขึ้น

“คะ...ใคร”

“ขออนุญาตเข้าไปนะครับ”

เสียงประตูเปิดลงทั้งที่ซึงยุนยังไม่ได้เตรียมตัว ตวัดผ้าขึ้นคลุมตนเองอัตโนมัติก่อนจะได้รับโทรศัพท์ ซึงยุนมึนงง ก่อนจะได้ถามไถ่เสียงปลายสากลับดังลอดเข้ามาให้ได้ยิน

“ซึงยุน”

“คะ...คุณเป็นใคร”

“อา...ให้ตายสิ คุณลืมผมหรือ?”

ซึงยุนขมวดคิ้วกับบทสนทนานั้น อึดอัดสายตาคนที่ยืนอยู่ก่อนจะถอนหายใจโล่งเมื่ออีกฝ่ายดูจะรับรู้เพราะเดินออกห้องไป ซึงยุนเด้งตัวขึ้นก่อนจะนิ่วหน้า

“โอ้ย...”

“อา...ผมทำรุนแรงไปสินะ”

“ทำ...ทำอะไร”

ซึงยุนเสียงสั่น ทั้งที่พยายามจะไม่คิดเข้าข้างตนเองจนเกินได้ ก่อนเสียงหัวเราะจะดังขึ้น

“เมื่อคืน...คุณร้องขอผมขนาดนั้น คุณลืมได้ไงกัน”

ซึงยุนอ้าปากค้าง ความรู้สึกบางอย่างรั้นขึ้นมาบนสมองราวกับภาพรีรัน ซึงยุนถึงกับสบถออกมาจนปลายสายหัวเราะ

“ถ้าคุณจำไม่ได้ เอางี้เป็นไง”

“...”

“อีกสักสามวัน เดี๋ยวเรามาเจอกันนะ”





ซึงยุนแสนหงุดหงิดใจที่สุด การสอนวันนี้เขาทำได้ไม่ค่อยดีเท่าที่ควรนักเพราะพะวงเกี่ยวกับสิ่งที่จะต้องไปเจอในเย็นนี้และเรื่องของใครก็ไม่รู้ที่โทรมาในวันนั้น ซึงยุนนั่นนิ่ง ก่อนที่เสียงเรียกเข้าจะดังขึ้น เป็นมินโฮเพื่อนของตนเอง ซึงยุนขมวดคิ้วเพราะปกตินั้นมินโฮจะไม่ค่อยโทรมาในเวลานี้เท่าไรนัก

“สวัสดี...”

“ซึงยุน” เสียงปลายสายทั้งตื่นเต้นและสั่น “กูมีข่าวดีจะบอก”

“อะไร?”

“ทีมวิจัยเราได้ทำต่อแล้ว ซึงยุน เราได้ผู้สนับสนุนแล้ว”

“ห้ะ มึงว่าไงนะ” ซึงยุนลุกขึ้นก่อนจะเบิกตา “จริงดิ”

นั่นเป็นข่าวดีที่สุดสำหรับซึงยุน ซึงยุนดีใจมากจนแทบฟังอะไรต่อไม่รู้เรื่อง มินโฮเล่าเกี่ยวกับรายละเอียดงานที่เกิดขึ้นก่อนจะเอ่ยตบท้ายว่างานจะได้เริ่มต่ออาทิตย์หน้าและวางสายไป ซึงยุนรู้สึกดีมากถึงมากที่สุด ลืมสิ้นความกังวลทุกอย่าง

ก่อนที่ข้อความบางอย่างจะเข้ามา ซึงยุนที่ดีใจรีบกอดอ่านมันก่อนจะขมวดคิ้วแทนเมื่อเห็นว่าข้อความนั้นเป็นของใคร

คนที่บอกว่าจะนัดเจออีกสามวันข้างหน้า...

ซึ่งตรงกับวันนี้พอดี

ซึงยุนเลือกที่จะไม่ตอบข้อความอีกฝ่ายที่ไม่รู้ว่าไปเอาเบอร์เขามาจากไหน ก่อนจะเก็บข้าวของทุกอย่างเพื่อกลับหอ ซึงยุนอารมณ์ดีเป็นที่สุด สองเท้าเดินตามทางเดินก่อนจะรู้สึกแปลกๆราวกับว่ามีคนจดจ้องอยู่ เวลานี้เป็นเวลาหัวค่ำ ซึงยุนที่ไม่ได้เอารถมาจึงต้องเดินไปรอรถเมล์ สองเท้าสาวเดินเร็วมากขึ้นเมื่อรู้สึกแปลกๆ

ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีมือของใครสักคบจับไว้

“เฮือก...”

“คุณมากับผม”

ซึงยุนชะงักค้าง แว่นที่สวมใส่นั้นแทบร่วงหล่น

คนตรงหน้าเป็นชายร่างสูง...ไม่ได้เป็นคนที่ตัวใหญ่น่ากลัวอะไร เส้นผมสีเข้มและดวงตาสีอ่อนบ่งบอกลักษณะว่าอาจเป็นชาวต่างชาติ ซึงยุนตกใจทำตัวไม่ถูก

“ใคร?”

“อา...จำผมไม่ได้หรือไงกัน”

ซึงยุนตกใจที่สุดเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว น้ำเสียงที่เขาแสนฝังใจนั่น

“คุณ!






ซึงยุนนั่งนิ่วหน้าอยู่ในร้านอาหาร ก่อนจะรู้สึกขัดใจไปหมด อีกฝ่ายแนะนำตนเองว่าชื่ออีซึงฮุนและไม่ได้เอ่ยอะไรมากกว่านั้นอีก

แต่ความรู้สึกของซึงยุนตอนนี้มันโคตรจะแย่มากของมากที่สุด

“คุณมีอะไรอีก”

“ไม่มีอะไรหรอก ผมแค่อยากเจอคุณ”

ซึงยุนรู้สึกแปลกๆ ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาแบบไม่ทราบสาเหตุ ท่วงท่ากิริยาอีกฝ่ายมันดูดี และแน่นอน ถึงแม้ซึงยุนจะจำเรื่องคืนนั้นไม่ได้ก็ตามเถอะ แต่อีกฝ่ายดูดีเป็นบ้า

แม้จะไม่อยากพูดออกมาเถอะ แต่อีซึงฮุนคนนี้ดูฮอตมากจริงๆ

“คุณทานเถอะ คืนนี้ผมอยากรู้จักคุณอีก”

“คุณจะบ้าหรือ?” ซึงยุนเอ่ยออกมา “เราไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัวด้วยซ้ำ”

“คุณไม่ชอบผมหรือ?” ซึงฮุนเอ่ยทั้งเอียงคอ ซึงยุนเม้มปาก ปฏิเสธไม่ได้แม้ว่าจะเกิดจากความเมามาย แต่อีกฝ่ายกลับมอบความรู้สึกบางอย่างไว้ให้ แม้เลือนรางแต่กลับแวบขึ้นมาในสมองเมื่อนึกถึง “ผมเพียงแค่อยากคุยกับคุณ”

“ถะ...ถ้าแค่นั้น” ซึงยุนเอ่ยออกมาเสียงตะกุกตะกัก “ถ้าแค่คุย ผมไม่ว่าอะไรหรอก”






ซึงยุนรู้สึกว่าตัวเองพลาดไป

พลาดอย่างมหันต์เสียด้วยซ้ำเพียงเพราะท่าทีของอีกฝ่าย




ซึงฮุนยกสะโพกของซึงยุนขึ้น หมอนนุ่มใบโตถูกสอดรองที่แผ่นหลังของซึงยุนจนได้องศา ซึงยุนรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้า ก่อนจะหรี่ตาลงเมื่อเห็นว่าซึงฮุนนั้นขยับเข้าใกล้แกนกายของตนเอง ซึงฮุนพ่นลมร้อนใส่จนรู้สึกวูบไหว ก่อนจะเผลอกัดริมฝีปากเมื่อเรียวลิ้นอีกฝ่ายละเลงใส่ที่แกนกาย ซึงยุนเสียวซ่าน สมองบอกให้ถอยหนีแต่กลับกลายเป็นว่าจิตสำนึกไม่ทำตามเท่าที่ควรนัก 

มันกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไงกันก็ไม่รู้

กว่าจะรู้ตัว จิตใต้สำนึกกลับโหยหาอีกฝ่าย และจบลงที่เตียงนอนเสียแล้ว

"มะ...ไม่" 

ซึงยุนเอ่ยห้ามเมื่อรู้สึกว่าริมฝีปากหยุ่นพรมจูบอยู่แบบนั้น เกิดมาตลอดชีวิตของซึงยุนใช่ว่าเป็นครั้งแรกกับการมีเซ็กส์ แต่เขาไม่เคยเจอใครที่มอบสัมผัสละมุนแบบนี้มาก่อน มันทั้งทำให้ใจเต้นระรัวและอดไม่ได้ที่จะครางฮืมออกมา มือใหญ่ลูบไล้ที่เรียวขาขาวของซึงยุนที่ให้ความร่วมมืออย่างดีที่จะ แม้จะมีท่าทีขัดเขินไปบ้าง แต่ซึงยุนก็คือซึงยุนอยู่ดี 

"ใจร้อนหรือ..." ซึงฮุนเอ่ยยิ้มๆเมื่ออีกฝ่ายรั้งให้ออกห่าง ซึงยุนดันซึงฮุนให้พิงหัวเตียงกว้าง ก่อนจะยกตัวขึ้นแทรกระหว่างขาของซึงฮุน 

"ไม่ได้ใจร้อนหรอก แต่คุณใจเย็นเกินไป"  ซึงยุนเอ่ยออกมาแบบนั้นก่อนจะก้มหน้าชิดขอบกางเกง ซึงฮุนหรี่ตาลง เสียงลมหายใจดังมากขึ้นยามที่ทอดสายตาเห็น ริมฝีปากสีสดแดงก่ำยั่วเย้านั้นพรมจูบส่วนที่นูนเป่ง บ่งบอกความคับตึงของมันได้ดี

ซึงยุนเหลือบตามองซึงฮุน ทั้งคู่สบตากัน กระแสแห่งห้วงอารมณ์ถ่ายทอดออกมาไม่มีสิ้นสุด ซึงฮุนยกสะโพกยามที่ริมฝีปากนั้นรูดซิบกางเกงลงและใช้ฟันซี่เล็กกัดขอบกางเกง ทั้งอันเดอร์แวร์สีเข้มที่หลุดออกมาพร้อมกันก่อนแกนกายใหญ่ที่ยังไม่ตื่นตัวดีนักจะเด้งออกมา ซึงยุนมองมันด้วยความพึงพอใจก่อนจะแลบลิ้นออกมาเลียขอบปากตัวเองเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่าริมฝีปากของตนเองตอนนี้มันแห้งผากเกินไป ก่อนจะใช้ปลายลิ้นแตะมันแผ่วเบา 

"อา....ดี" 

ซึงฮุนหลุดเสียงออกมาเมื่อปลายลิ้นชื้นสัมผัสส่วนปลาย รู้สึกดีจนถึงที่สุดยามที่เรียวลิ้นตวัดเลียระรัว ก่อนจะต้องเด้งตัวขึ้น สอดมือใหญ่เข้าที่กลุ่มผมดำสนิทของซึงยุน ยามที่ซึงยุนครอบครองมันลงมาจนเกือบถึงคอหอย แม้จะยังไม่สุดแกนกาย ซึงยุนใช้มือเล็กนั้นกอบกุมส่วนโคนนั่นก่อนจะคายมันออกและครอบมันลง เชื่องช้าแต่กลับรุนแรงและลึกจนซึงฮุนอยู่นิ่งไม่ไหว 

ซึงยุนคายมันออกมาก่อนจะใช้ใบหน้าแนบลง ท่าทีออดอ้อนเล็กๆแต่กลับไม่ยอมคนกลายเป็นเสน่ห์ที่ทำให้ลุ่มหลง ซึงฮุนยกยิ้มมุมปาก ส่งมือบีบเค้นสะโพกนิ่ม ออกแรงตีเบาๆจนซึงยุนครางฮือ 

"น่ารัก" น้ำเสียงทุ้มเอ่ยออกมาก่อนจะเอ่ยอีกครั้ง "ผลัดกันนะ" 

"อ๊ะ อา..." 

ซึงยุนครางเสียงดังมากขึ้น ซึงฮุนยกสะโพกอีกฝ่ายขึ้นทับอกของตนเอง ซึงยุนดันมือกับผนังห้อง เสียงเตียงสั่นกึกกระทบผนังน่าอาย ซึงฮุนดูดดึงแกนกายซึงยุน สะโพกกลมโยกรับน่ารังแก ซึงยุนหอบคราง หยาดเหงื่อซึมตามกรอบหน้าทั้งที่อากาศเย็นฉ่ำ ก่อนซึงยุนจะหมุนตัวกลับ โน้มตัวเพื่อปรนเปรอซึงฮุนให้เท่าเทียม 

ซึงยุนสะดุ้งเฮือกเมื่อรับรู้ว่าเรียวลิ้นของซึงฮุนสอดใส่เข้าที่ช่องทางหลัง มันค่อนข้างนานแล้วจากครั้งสุดท้ายที่เมามายและเผลอไป ซึงยุนเสียวซ่านไปหมดทุกส่วน มือเล็กจิกที่หน้าขาของซึงฮุน ผละออกจากส่วนนั้นก่อนแก้มนิ่มจะแนบลงที่ต้นขาของซึงฮุน ก่อนที่จะถูกดันกายลง ซึงฮุนจัดแจงท่าทางให้อีกฝ่าย ยกสะโพกนิ่มขึ้นก่อนจะเสียดสีที่ชองทางหลัง ซึงยุนเม้มปากมากขึ้น ร่างกายกระตุกเกร็งด้วยความไม่คุ้นชิน

“ให้ผมนะ...”

ได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยข้างกกหู  ก่อนริมฝีปากจะแนบลงที่หลังคอ ซึงฮุนดูดดังมันก่อนจะกัดเบาๆ ค่อยๆสอดใส่ส่วนที่แข็งขืนเข้าสู่ช่องทางหลัง ซึงยุนเม้มปาก ไม่อยากร้องออกมาให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดี ลมหายใจร้อนพรูใส่ต้นคอ ซึงฮุนเองก็ต้องอดกลั้นไม่ต่างกัน

เพื่อให้มันเป็นอีกครั้งที่ประทับใจ

เพื่อสานต่อความสัมพันธ์ที่ยังไม่รู้สักทีว่ามันคืออะไร

สะโพกกลมขยับตามแรงส่งที่แสนเชื่องช้า ซึงยุนรับมัน...ก่อนจะเอ่ยอะไรออกมา มือเล็กนั้นเอื้อมจับที่หัวเตียง ส่งมืออีกข้างแหวกก้อนนิ่มให้ออกกว้าง ขยับขากางออกเพื่อต้อนรับซึงฮุนมากขึ้น รอยยิ้มพึงพอใจวาดขึ้นบนใบหน้า ก่อนที่จะเอ่ยกระซิบเพียงแผ่วเบาแต่กลับดังไปทั่วทั้งห้องเงียบๆนี้

“คุณน่ารัก คังซึงยุน”

“อือ..อ่ะ”

ซึงฮุนขยับกายเชื่องช้า ซึงยุนกัดริมฝีปากเมื่อรู้สึกดีมากเกินไป ซึงฮุนทำมันแบบค่อยเป็นค่อยไป และมันดีเกินกว่าจะพูดอะไรออกมา ก่อนจะรับรู้ถึงลมหายใจร้อน ซึงฮุนแนบกายลงอีกครั้ง แผ่นหลังเสียดสีกับหน้าท้องแข็ง ก่อนที่ซึงฮุนจะพรมจูบที่ขมับของซึงยุนส่งมืออีกข้างรูดรั้งกายร้อนของซึงยุนตามจังหวะ หันกลับไปรับจูบจากอีกฝ่าย เรียวลิ้นตวัดรับน้ำใสที่เยิ้มออกมาก่อนจะดูดดึงภายในอย่างไม่มีใครยอมใคร

ซึงฮุนกระทั้นสะโพกแรงขึ้นก่อนซึงยุนจะสะบัดใบหน้าออก มือละออกจากหัวเตียงเพราะซึงฮุนพลิกตัวของซึงยุน หลังจากถอนกายออกก่อนจะจับซึงยุนนั่งที่ตักกว้าง ซึงยุนอยู่ในอ้อมกอดของซึงฮุนอย่างสมบูรณ์

“ทำมันหน่อย...แบบที่คุณชอบ”

“อึก..อา”

“ดีมากครับ”

ซึงฮุนเอ่ยออกมาทั้งพรมจูบที่ซอกคอ กลิ่นกายปะปนแอลกอฮอล์อ่อนๆนั่นน่าลุ่มหลงกว่าเก่า มือใหญ่ประคองสะโพกของซึงยุนเมื่ออีกฝ่ายขยับได้ไม่ถนัด ก่อนจะก้มลงดูดดึงยอดอกสีเข้มของซึงยุนจนบวมเป่ง ซึงฮุนสวนสะโพกรับเป็นจังหวะ รสรักครั้งนี้มันดีเกินกว่าจะเอ่ยนิยามออกมาเมื่อทั้งสองคนต่างพร้อมใจมอบมันให้แก่กัน

รับรู้ว่าอีกฝ่ายยังมีสติดีและทำมันด้วยความเต็มใจ

แค่นั้นกลับทำให้ความเร่าร้อนเพิ่มขึ้นอย่างควบคุมไม่อยู่

“อ่า..อ่ะ  ซึงฮุน” ซึงยุนเอ่ยออกมาเสียงพร่า เสียงเนือกระทบจังหวะน่าอายดังขึ้นกว่าเก่า ซึงยุนคล้องคออีกฝ่ายเมื่อซึงฮุนดันให้แผ่กว้าบนเตียง จับที่ต้นขาขาวนุ่มแหวกออกกว้าง หัวเข่าของซึงยุนชิดกับผืนเตียงและพาดลงที่บ่ากว้าง ซึงฮุนสอบสะโพกระรัวตามจังหวะรับของซึงยุน แลบลิ้นออกมาเมื่อรู้สึกใกล้ถึงฝั่งฝัน

“อา...อี ดีมากครับ”

“อึก อือ อา อ่ะ”

“อา...ซึงยุน ซึงยุนอา”

ซึงฮุนครางก่อนจะถอนแกนกายออกจนหมดและสอดใส่จนสุด ทำซ้ำๆจนซึงยุนกระตุกกาย คราบน้ำคาวปริ่มเปรอะหน้าท้องและกลุ่มขน ซึงฮุนส่งมือลูบมันก่อนจะอัดกระแทกอีกสองสามครั้ง ซึงยุนผวาเมื่อซึงฮุนปลดปล่อยในกาย ทั้งอึดอัดและรู้สึกดี ซึงยุนกัดริมฝีปากของตัวเองมากขึ้น เสียงครางฮืมในลำคอของซึงฮุนบ่งบอกถึงความพึงพอใจ

เสียงหอบหายใจแผ่วเบามากขึ้น ซึงฮุนแนบกายชิดกับซึงยุน ริมฝีปากแตะลงที่อวัยวะเดียวกัน และรอยยิ้มมุมปากเผยออกมา ซึงยุนยิ่งหัวใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็น ซึงฮุนลูบกลุ่มผมก่อนจะปัดหน้าม้าของซึงยุนออก พรมจูบทั้งใบหน้าและจบลงที่กดจมูกที่แก้มใสแดงปลั่ง

แตกต่างจากครั้งแรกที่เมามายโดยสิ้นเชิง

ซึงฮุนทำมันด้วยความรู้สึกทางใจที่ไม่ใช่แค่ความต้องการทางกายเพียงอย่างเดียว

“นอนหลับนะครับ”

“ถ้าหลับไป พรุ่งนี้ตื่นมาจะเห็นคุณไหม”

คำถามในใจที่แสนค้างคาเอ่ยออกมา ซึงยุนรับรู้ว่าสิ่งที่ตนเองพูดนั้นออกมาจากส่วนลึกของตนเอง ซึงฮุนชะงักไป ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมานอกจากการแนบริมฝีปากลงแผ่วเบา

“นั่นเป็นเรื่องของพรุ่งนี้ คุณพักก่อนเถอะ”

ราวกับคำพูดต้องมนต์ ซึงยุนตาปรอยก่อนจะหลับไปในอ้อมกอดอีกฝ่ายทั้งแบบนั้น ซึงฮุนขยับกายออกจากอีกฝ่าย เดินออกหน้าประตูห้องก่อนจะกลับมาพร้อมกับทำความสะอาดซึงยุนที่หลับไหลไป

“ถ้าคุณได้รู้จักผมจริงๆ คุณอาจจะไม่ได้คิดแบบนี้ก็ได้ซึงยุน...”

ซึงฮุนเอ่ยออกมาแค่นั้น ก่อนจะสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มคลุมกาย ตวัดรัดร่างกายซึงยุนให้เข้าใกล้กันมากยิ่งขึ้น ก่อนจมเข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมกัน







ซึงยุนตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ทั้งที่ทำใจไว้บ้างบางส่วนว่าตื่นมาอาจจะไม่เจออีกคนที่ทำให้รู้สึกได้มากขนาดนั้น แต่ก็อดใจหายไม่ได้เมื่อพบเพียงความว่างเปล่า ท่ามกลางผืนเตียงสีหม่นของตนเอง ซึงยุนรับรู้ว่าไม่ได้มีอีกคนที่อยู่ด้วยกันเมื่อคืนแล้ว

ซึงยุนปวดร้าวไปทั้งกาย หวังเพียงว่าวันนี้จะลุกขึ้นไปมหาลัยไหว ด้วยความจริงที่ว่าวันนี้เขานั้นมีสอนในช่วงบ่าย จึงทำให้ไม่ต้องเร่งรีบมากเท่าไรนัก ประคองร่างกายที่ร้าวระบบของตนเองขึ้นนั่น พรูลมหายใจร้อนออกมาก่อนจะก้มสำรวจตนเอง

ดีหน่อยที่อีกฝ่ายเช็ดตัวให้ ดูจากเสื้อเชิ้ตที่สวมใส่ให้ แม้จะไม่ได้แต่งตัวให้หมด แค่นั้นซึงยุนกลับเผลอใจเต้นให้อีกฝ่ายเสียง่ายดาย

คังซึงยุน กี่ครั้งแล้วที่นายต้องมาใจเต้นบ้าบอแบบนี้

เปิดประตูห้องออกก่อนจะต้องสะดุดลมหายใจ มองไปทางครัวก่อนจะพบอีกคนที่ยืนอยู่ในครัว ทั้งกายมีเพียงกางเกงยีนส์รั้งเอวสอบต่ำหมิ่นเหม่ ซึงยุนรู้สึกหน้าร้อนผ่าวยามที่เห็นร่องรอยเล็บที่ขึ้นเป็นรอยแดงประปรายที่แผ่นหลัง แม้เจอจางแต่กลับทำให้รู้สึกเซ็กซี่กว่าเก่าเมื่อประกอบกับผิวสีเข้มกว่าตนเอง

“ตื่นแล้วหรือ”

“อะ...อืม”

“คุณเดินไหวไหม มานั่งนี่สิ”

ซึงฮุนหันมาเอ่ย ซึงยุนรู้สึกว่าตนเองหน้าแดงก่ำเมื่อพบว่ากางเกงที่อีกฝ่ายสวมใส่นั้นคือกางเกงของตนเอง และอีกฝ่ายไม่ได้ติดกระดุมด้านหน้าอาจจะเพราะความคับแน่นที่มากเกินไป

“อา..ขอโทษที่ผมหยิบมาใส่นะ แต่มันคงไม่ดีเท่าไรถ้าจะเปลือยเดินไปมา”

ซึงยุนไม่ได้เอ่ยอะไรมากกว่านั้น แม้เขินอายแต่ความรู้สึกตื่นเต้นกลับมีมากกว่า วันนี้เขาไม่ได้ตื่นมาเพียงลำพังเช่นครั้งแรก

“นึกว่าคุณจะกลับไปแล้ว”

“คุณไม่ได้ต้องการตื่นเช้ามาเห็นผมหรือซึงยุน” ซึงยุนอ้าปากค้าง ซึงฮุนหัวเราะเล็กๆ เมื่อเห็นท่าทีดังกล่าว ก่อนจะต้องรู้สึกใจเต้นยามที่นั่งลงและพบว่าอีกฝ่ายมานั่งข้างกัน “แต่ผมอยากเห็นคุณทุกเช้าเลยหล่ะ”

ซึงยุนก้มหน้าหงุด ก่อนจะรับรู้ถึงความรู้สึกอบอุ่นที่มือ ซึงฮุนกุมมันก่อนจะลูบเบาๆ

ซึงยุนสบตากับซึงฮุน

“ซึงยุนครับ..”

“?”

“จะว่าอะไรไหม ถ้าผมจะอยากให้คุณเป็นคนที่ผมจะตื่นมาแล้วเห็นทุกเช้า?”

“ซะ...ซึงฮุน”

ซึงยุนทำตัวไม่ถูกเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยออกมาแบบนั้น ก่อนที่ซึงฮุนจะยิ้มออกมาจางๆ รอยยิ้มนั้นดูเศร้าเล็กน้อย

“ความจริง ผมเองก็มองคุณมานานแล้ว ซึงยุน”

“มอง?”

“คุณอาจจะจำผมไม่ได้ แต่ผมเคยเจอคุณมาก่อนนะ”

“...”

ซึงฮุนแลบลิ้นออกมามาเลียริมฝีปากด้วยความประหม่า ก่อนจะเอ่ยออกมา

“ที่บอร์ดบริหาร...คือความจริงผมเคยเข้าไปในมหาวิทยาลัยที่คุณอยู่ แต่ก็นานแล้ว”

“คุณเป็นคนที่บริจาคให้คณะผมหรือ”

“เชิงนั้นครับ”

ซึงยุนตกใจไม่น้อยเมื่อได้รับรู้เช่นนั้น เพราะจำได้ว่าเป็นเศรษฐีลูกครึ่งมาบริจาคให้ทางกองทุนวิจัยของมหาวิทยาลัยที่ซึงยุนทำวิจัยอยู่ซึ่งโดนปฏิเสธในคราแรก ซึงยุนมึนงงไปหมด ก่อนจะรู้สึกว่าแรงมือที่บีบมีมากขึ้น

“ตอนนั้นผมไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกงานวิจัยของคุณ ซึงยุน”

“แต่คุณตีกลับมันมา”

“นั่นเพราะผมยังไม่ได้พิจารณามันให้ดีกว่านั้น โธ่ คุณ อย่าเกลียดผมเลย”

ซึงฮุนเอ่ยออกมา ก่อนจะสวมกอดซึงยุน ซึงยุนยิ่งรุ้สึกอายกว่าเก่า

“คุณมันบ้า”

“คุณคบกับผมไหม”

ซึงยุนตกใจกว่าเดิม เพราะไม่ได้คาดหวังกับความสัมพันธ์มากนัก ก่อนจะรับรู้ว่าซึงฮุนดึงมือไปแนบที่แก้มของตนเอง

“นะครับนะ”

ซึงยุนรู้สึกเหมือนโดนบังคับ แต่กลับกลายเป็นการบังคับที่แสนหวานและโดนใจที่สุด

“กะ...ก็ได้”

ซึงฮุนฉีกยิ้มกว้าง เป็นรอยยิ้มครั้งแรกที่ซึงยุนเห็นมัน และตกหลุมรัก...หากใช้คำนี้คงไม่ผิดนัก

ก่อนจะทันได้รู้ตัวมากกว่านี้ ร่างกายของซึงยุนนั้นลอยออกจาเก้าอี้ ซึงยุนผวารั้งซึงฮุนที่อุ้มทันที

“ถ้างั้น เรามาทำความรู้จักมากกว่านี้ดีกว่าไหมครับซึงยุน”

“บะ บ้า”


ซึงยุนได้แต่เอ่ยแบบนั้นด้วยจนใจ ก่อนจะถูกจบบทสนทนาลงด้วยริมฝีปากนุ่มอีกครั้ง เป็นสัญญาณของการเริ่มต้นความสัมพันธ์ใหม่แทน

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น