[SF] Lee Seunghoon x Kang Seungyoon : But I… [1]

[SF] Lee Seunghoon x Kang Seungyoon

Story : But I… [1]

ผมละเกลียดหน้าร้อนจริงๆ...

มันทำให้เหงื่อผมออก (ถึงแม้ผมจะเป็นคนเหงื่ออกยากก็เหอะ) 

แต่คุณเข้าใจคนที่ไม่อยากอาบน้ำบ่อยไหม?

เฮ้ อย่ามองผมแบบนั้น  

ผมแค่ไม่อยากเปลืองน้ำโดยใช่เหตุ

ผมปาดเหงื่อเป็นครั้งที่เท่าไรก็ไม่รู้  ทั้งๆที่ตอนนี้ผมกำลังเรียนวิชาดนตรีที่ผมชื่นชอบก็ตาม  

แต่ให้ตาย 

ห้องนี้ควรติดแอร์ได้แล้วนะ ทำไมผอ.ไม่ออกงบติดแอร์ทุกห้องเรียนสักที

บ่น 

บ่นๆ 

และก็บ่น 


ผมลืมแนะนำตัวไปใช่ไหม  

ผม “คังซึงยุน”คณะศิสปศาสตร์

ตอนนี้เป็นช่วงเรียนซัมเมอร์ อากาศโคตรเอื้อแก่การเรียนเลยว่าไหม?

“ทำหน้าอะไรแบบนั้นซึงยุน  เอ้า นี่” เครื่องดื่มกระป๋องเย็นเจี๊ยบถูกส่งมาให้ผม  หลังจากอาจารย์เลิกคลาสเร็วกว่าปกติ  เพราะผมยังเก็บของไม่เสร็จดีเลยพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้ไปวางไว้บนเก้าอี้ข้างกาย

“ขอบใจ  แทฮยอน” ผมบอกเพื่อนสนิท นัมแทฮยอน ที่เป็นรูมเมทผมด้วยนี่แหละ  

เราเจอกันตอนรับน้อง ด้วยความที่มีอะไรคล้ายๆกันเลยตัดสินใจเป็นรูมเมทกัน

“มึงลงชมรมอะไรไว้เทอมนี้” แทฮยอนถามหลังจากที่ผมกระดกน้ำหวาน  อ่า เย็นชื่นใจหน่อย

“ลงชมรมจิตอาสาไว้  หน้าหล่ออย่างนี้ต้องใจบุญซะหน่อย” ผมยักคิ้วหลิ่วตาให้อีกฝ่ายหมั่นไส้พอเป็นพิธี จนได้รางวัลเป็นมือใหญ่ฟาดที่กลางหลัง (เจ็บสุดๆ)

“ดีใจด้วย กูก็ลง” ผมทำหน้าเหวอนิดๆ  เพราะแทฮยอนเป็นพวกโลกส่วนตัวสูงพอๆกับผม  ไม่น่าสมัครชมรมอะไรแบบนี้  มันคงเห็นสายตาแปลกๆเลยกระแอ่มไอเบาๆ “พี่มินโฮให้ลง”

“มินโฮแฟนมึงอะนะ”

“กูบอกไม่ใช่แฟน” แล้วท่าบิดมึงคือ? เพื่อไร

“ก็กูเห็นมึงไปไหนมาไหนกับมันบ่อย  บางทีก็ไปนอนค้าง...” ผมชะงักไปนิดหน่อยก่อนพูด

“มึงกับพี่เขา...อย่าบอกนะว่ามึงขืนใจหมูดำไปแล้...โอ้ย” จู่ๆสมุดวาดรูปก็ฟาดลงบนศีรษะที่งดงามของผม

โว๊ะ ฟาดมาไม่เกรงใจปากห้อยๆ (เกี่ยว?)ของผมเลย  

ผมหันขวับไปมองอย่างรวดเร็ว 

ก่อนจะพบกับหมูดำที่ผมพูดถึง 

“ย๊า ซงมินโฮ พี่ตีผมทำไม” ผมตวาดแว้ดก่อนที่สายตาจะไปสะดุดกับอีกคนที่เดินมาข้างๆ

“เดียวนี้พี่เลี้ยงสิงโตหรอ...”

Seunghoon Part

นั้นแน่ใจหรอว่าปาก...

ความคิดแรกแวบออกมาจากสมองทันทีที่ไอ้ลูกหมา (ขอเรียกอย่างนี้ละกัน  ดูปากสิ พ่นมาเหมือนมีหมาอยู่สักสิบตัวได้) ทักว่าผมเหมือนสิงโต

“พี่มารับแทฮยอน” ไอ้ลูกหมาเบะปากทันที ทำให้ปากที่ดูห้อยแต่เดิมยิ่งห้อยไปใหญ่

“เดียวนี้ต้องมีการมารงมารับ  พี่เป็นเมียมันหรอ”

“ซึงฮุนฮยองผมฝากไปส่งไอ้ห้อยด้วย  ผมมีธุระด่วน” มินโฮพูดก่อนที่จะคว้าข้อมือแทฮยอนไปแบบงงๆ  ทิ้งให้ผมกับไอ้ลูกหมางงไปใหญ่

“ย๊า ซงมินโฮ พี่จะเอาเพื่อนผมไปไหน”

“หยุดโวยวายเถอะน่า เขาเดินไปไหนต่อไหนละ” ผมพูดขึ้นเพราะเริ่มปวดหูนิดๆ  อีกฝ่ายสะพายกีต้าร์ขึ้นหลังและหันมามองผม

“คุณไม่ต้องไปส่งผมหรอก  ผมกลับเองได้  กลับคนเดียวจนชินแล้ว” น้ำเสียงอ่อนที่แตกต่างจากเมื่อครู่โดยสินเชิงทำให้ผมที่เบื่อนหน้าหนีตอนแรกหันกลับมามอง

คนตรงหน้าสลดลง เหมือนหมาหงอย

ตึก ตัก ตึก ตัก...

จู่ๆหัวใจผมก็เต้นแรงเหมือนมีอะไรมากระตุ้น

อา...อาการนี้  ทั้งๆที่ผมคิดว่ามันจะไม่เกิดกับผมอีกมันดันกลับมาอีกครั้ง 

หลังจากที่ผมเลิกรากับพี่จินวู  

ให้ตายเหอะ  

ผมใจง่ายไปไหม

“อย่าเรียกคุณ เรียกพี่ซึงฮุน เดียวพี่จะไปส่งเราเอง...”