[OS] Kang Seungyoon x Lee Seunghoon x Song Minho : Pitfall (Holiday Lover) 1/2

[OS] Kang Seungyoon x Lee Seunghoon x Song Minho

Story : Pitfall (Holiday Lover)

“ฮืม...”

เสียงร้องฮือดังเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ ก่อนที่ซึงฮุนจะวางปากการาคาแพงของตัวลงฟุบหน้าลงกับโต๊ะทำงานนิ่ง

คิดงานไม่ออก

มันติดขัดตรงไหนสักที่นี่แหละ

เอื้อมมือไปขย้ำแปลนก่อนโยนไปที่ถังขยะด้วยความแม่นยำ

ไม่แม่นได้ไง

ช่วงสองสามวันนี้เขาโยนเกือบทุกชั่วโมงแล้วนี่นา

ตะแคงหน้าก่อนสายตาจะมองเห็นรูปถ่ายที่ตั้งไว้ตรงมุมโต๊ะทำงาน

รูปถ่ายตอนที่ไปเที่ยวกับคนรักของเขาทำให้หลุดยิ้มออกมา

ถ่ายตอนไปทะเลด้วยกันนี่นา...

“ซึงยุนอา มินโฮอา คิดถึงจัง”

หลับตาลงเพราะเริ่มปวดหัวจากการนอนไม่พอเท่าที่ควรนัก

เขาคิดว่าเขาควรนอน

อย่างน้อยสักสองชั่วโมงก็น่าจะเพียงพอแล้วหล่ะ

ตั้งนาฬิกาปลุกก่อนจะล้มตัวนอนจริงจังบนโซฟาในห้อง

ไม่ไหวแล้ว...

ก่อนหลับไปในห้วงนิทราแสนหวานของตัวเอง

เสียงโทรศัพท์เรียกเข้าดังขึ้นมาทำให้ซึงฮุนสะลึมสะลือ มือเรียวคว้าโทรศัพท์ก่อนขวดคิ้วเบาๆ

เบอร์แปลก

อาจเป็นคนติดต่องานก็ได้

คิดดังนั้นจึงคว้าโทรศัพท์มารับทันที

“สวัสดีครับ...”

รับฟังก่อนจะลุกขึ้นอย่างรวดเร็วจนจินวูที่เดินเข้ามายังชะงักเมื่อคนตรงหน้าพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

“พี่จินวู จองเที่ยวบินให้ผมหน่อย เอาไฟท์ที่เร็วที่สุดนะ”

อีซึงฮุนยืนอยู่ที่ล็อบบี้หลังจากอดทนกับชั่วโมงบินที่ยาวนาน แถมเครื่องดีเลย์ยิ่งทำให้เขาที่เป็นคนแจ็คเลทง่ายยืนปวดหัว จะนั่งก็นั่งไม่ติดเพราะเป็นห่วงคนทางนี้มากกว่า

“สวัสดีครับ”

“คุณอีซึงฮุนใช่ไหมครับ ผมเลขาของคุณซงครับ”

“อา ครับ ซึงฮุนพูดสายอยู่ครับ”

“คือว่าตอนนี้คุณซงไม่สบายหนัก ถ้าคุณพอจะสะดวก...”

แค่ได้ยินดังนั้นความเป็นห่วงก็ตีตื้นขึ้นมาจนทำให้ต้องรีบบินเพื่อมาดูอาการ เพราะซึงยุนคนเดียวคงดูไม่ไหว ตัวบางขนาดนั้นจะอุ้มหมีไหวได้ไง

ยกโทรศัพท์ขึ้นกดเบอร์เพื่อโทรหาเลขาส่วนตัวของซงมินโฮก่อนที่จะพบว่าอีกฝ่ายจะเดินมาทางด้านหลัง

“พี่ซึงฮุน” เสียงคังซึงยุนที่ดังขึ้นทำให้ความคิดถึงตีตื้นขึ้นมา

นานเกือบเดือนที่เขาไม่ได้เจอซึงยุนเพราะอีกฝ่ายมาอยู่กับซงมินโฮ  ซึงฮุนเองที่สัญญาว่าจะมาหาทุกเดือนก็ไม่ค่อยมีเวลาด้วยตารางงานที่ยุ่งเหลือเกิน

อา

คิดถึงจัง

กอดอีกฝ่ายด้วยความคิดถึงและโหยหาสุดหัวใจ มันเป็นความรู้สึกที่ซึงฮุนเองไม่เคยเป็นมาก่อน

เขาไม่คิดว่าจะคิดถึงอีกฝ่ายได้ขนาดนี้เช่นกัน

“ผมคิดถึงพี่จัง”

“พี่ก็คิดถึงเรา”

กอดให้พอหายคิดถึงก่อนจะกุมมือคนรักเดินไปที่รถที่เลขาส่วนตัวเปิดรออยู่ สัมภาระรวมทั้งงานที่เขาขนมาทำก็ด้วยถูกใส่ที่ท้ายรถ ก่อนจะเข้าไปในรถและอึ้งกับสิ่งที่เห็น

“นี่....”

“ไงพี่ซึงฮุน” เป็นซงมินโฮที่นั่งอ้าแขนรออยู่ภายในรถ ซึงฮุนมองบนกับภาพที่เห็นก่อนที่จะโวยวายออกมา

“ย่าห์ นี่พวกนายรวมหัวกันหลอกพี่หรอห๊ะ!!!!”

อีซึงฮุนลงจากรถด้วยสีหน้าบึ้งตึง คว้าสัมภาระก่อนจะเดินเข้าบ้านที่มีแม่บ้านรอรับโดยไม่พูดไม่จาอะไร เดินขึ้นห้องพักส่วนตัวที่ทำให้เผื่อเขาเมื่อครั้งที่เคยมาเมื่อเดือนที่แล้ว

จะว่าโกรธก็โกรธที่อีกฝ่ายรวมหัวหลอกเขาเสียเปื่อย

เพราะซึงฮุนไม่ค่อยชอบที่จะมีใครมาล้อเล่นกับความรู้สึกเท่าไร

แต่ก็พอเข้าใจ ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าอีกสองคนต้องการอะไร

พรุ่งนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของพวกเขา

ทำไมจะจำไม่ได้หล่ะ...

ล็อคประตูก่อนจะล้มตัวลงนอน อาการปวดหัวเพราะปรับตัวไม่ทันทำให้ดวงตาแทบปิด ตอนแรกก็ตื่นเพราะเป็นห่วงอีกฝ่ายหรอก แต่พอเจอแบบนี้อีซึงฮุนก็หมดคำพูดที่จะพูดเหมือนกัน

ซึงฮุนนั่งทำงานหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว โชคดีที่เบาแบกงานมาด้วยไม่งั้นคงได้เสียอารมณ์มากกว่านี้เป็นแน่

เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่ซึงยุนจะตะโกนอยู่หน้าห้อง

"พี่ซึงฮุน เปิดประตูให้หน่อย"

เสียงดังแว่วมา ถึงแม้จะโกรธแค่ไหนแต่สุดท้ายก็ต้องเดินไปเปิดอยู่ดี ก่อนจะเห็นว่าทั้งซึงยุนและมินโฮยืนอยู่

"มีอะไร"

"พี่โกรธพวกผมหรอ" เป็นซงมินโฮที่พูดออกมาเพราะซึงยุนก้มหน้านิ่ง

เห็นแบบนั้นก็อดสงสารไม่ได้

"อืม"

“พวกผมเข้าไปได้ไหม”

“พี่ปวดหัว พี่ขอเวลา...”

ซึงยุนโผลเข้ากอดซึงฮุนแน่น ไม่พูดไม่จาอะไร แต่ภายในอ้อมกอดนั่นทำให้ใจของซึงฮุนอ่อนยวบ

เขาแพ้ทางซึงยุนทุกที

สูดความหอมจากคนในอ้อมกอดก่อนที่จะลูบผมแผ่วเบา มินโฮเดินเข้าไปห้องก่อนจะนอนบนที่นอนนุ่มก่อนพูดขึ้นมานิ่งๆ

“ซึงยุนอา...ง้อพี่เขาหน่อยสิครับ”

ซึงยุนประกบจูบปิดปากด้วยความต้องการที่เปี่ยมล้น

ริมฝีปากสีแดงขยับอย่างรู้งาน มือเรียวสวยปลดกระดุมเสื้อทั้งของตนเองและของร่างสูง

ซึงฮุนตอบรับด้วยความรู้สึกโหยหาเช่นกัน มือเรียวล้วงเข้าไปบีบบั้นท้ายกลมแน่น

 ซึงยุนครางหนักเมื่อซึงฮุนยกขาไว้ข้างหนึ่ง ค่อยๆสอดก่อนแช่ไว้เพียงครู่เดียว

แกนกายที่อยู่ในตัวซึงยุนนั้นขยายใหญ่กว่าเดิมจนรับรู้ได้

สะโพกสอบของซึงฮุนโยกเร้าช้าๆแต่ลงลึก ซึงยุนยกแขนซ้ายคล้องคอคนด้านหลังก่อนจูบแนบแน่น

ซงมินโฮนั่งพิงหัวเตียงมองมาทางคนรักทั้งสองที่ยืนอยู่ปลายเตียง ภาพที่เห็นทำให้มินโฮกระสันขึ้นมา.

มีอารมณ์

มินโฮมีอารมณ์มากเพราเห็นคนรักทั้งสองคนนัวเนียอยู่ตรงหน้า มือเข้มควักแกนกายขนาดใหญ่ออกมา รูดรั้งจนน้ำซึมเยิ้มก่อนขยี้ส่วนปลายเบาๆ

ซึงยุนถอนจูบออก เชิดหน้าครางเสียงหลง

ร้องแรงเหลือเกิน

"อะ อืม หมดแรงแล้วหรอซึงยุน" ซึงฮุนวางขาซึงยุนลงก่อนค่อยๆพาคนตัวเล็กไปที่เตียงนุ่ม มินโฮละมือก่อนรับซึงยุนมานอนซบอก

"อ่ะ อือ"ร้องครางออกมาเบาๆเมื่อมินโฮสะกิดยอดอก "ไม่เหนื่อย อย่าแกล้งกันสิ"

"ครับๆๆ"ยิ้มก่อนค่อยๆยกตัวซึงยุนให้สะโพกกลมกลึงจ่ออยู่ที่ปลายแกนกายแข็งชัน ถูไถวนจนซึงยุนส่ายสะโพกด้วยความเสียว ซึงฮุนยืนเข่าซ้อนอยูด้านหลังยิ้มให้มินโฮ ก่อนที่จะเป็นสัญญาณเริ่มต้น

มินโฮยกตัวขึ้นดูดดึงยอดอกช้ำ สวนกระแทกเข้าไปมิดด้ามก่อนที่ซึงฮุนจะดูดดึงซอกคอ บีบก้อนกลมที่มีการกระแทกจากมินโฮ ขย้ำไปมาก่อนจะสอดใส่เมื่อมินโฮดึงออก

ซึงยุนร้องเสียงหลงเมื่อบทรักรุนแรงเกินห้ามใจ รู้สึกดีเหมือนขึ้นสวรรค์เมื่อคนรักทั้งสองคนปรนเปรอทุกจุด น้ำตาซึมออกมาแต่เป็นมินโฮที่จูบซับเบาๆ ยกยิ้มให้ใจเต้นแรงซ้ำๆพอๆกับซึงฮุนที่กอดซึงยุน

ไม่ต้องพูดอะไรมากมายก็รับรู้ได้ถึงความรักที่มีแก่กัน

ทั้งมินโฮและซึงฮุนต่างรับรู้ว่าคงไม่เสร็จแน่ๆหากยังเป็นอย่างนี้จึงหยุด มินโฮดันตัวซึงยุนให้นอนหงายก่อนที่จะให้ซึงฮุนทำต่อ

"ฮ่ะ..อ่า อ่าส์"แกนกายซึงฮุนสอดกระแทกย้ำจนขาสั่น อ้ากว้างจนติดผืนเตียงยับ

ทั้งร้าวสะโพกแต่ก็เสียวไปหมดทั้งตัว

ซึงฮุนทาบทับซึงยุนก่อนจูบ เมื่อมินโฮเข้ามาทางด้านหลัง

"จะใส่พี่หรอ"

"อืม เดียวซึงยุนจะหนักไป" ส่งนิ้วให้ซึงฮุนเลียจนเยิ้ม ก่อนที่จะค่อยๆสอดใส่ช่องทางด้านหลังซึงฮุน

ไม่บ่อยครั้งที่มินโฮจะทำแบบนี้ แต่เพราะไม่ว่าช่องทางไหนก็ต่างเป็นของคนที่รักเขาเลยไม่มีปัญหา

 ในตอนแรกถกเถียงกันไปมาจนสุดท้ายซึงยุนงอนอีกเช่นเคย จนซึงฮุนยกธงขาวใจอ่อนให้ทำในที่สุด

"อืม แน่นมากพี่ซึงฮุน"เพียงแค่สอดนิ้วกลางนิ้วแรกซึงฮุนแทบหมดแรง ขาสั่นแบบที่ควบคุมไม่ได้จนซึงยุนต้องลูบหัวแผ่วเบา

"พี่ซึงฮุน ไหวไหม"

"จูบพี่หน่อยหมาน้อย"ไม่พูดอะไรมากมาย ซึงยุนโน้มคอซึงฮุนมาจูบเป็นกำลังใจด้วยความใจเย็น มินโฮเห็นดังนั้นก็ยิ้มออกมาก่อนค่อยๆดันแกนกายเข้าไป

ร้องครางออกมาทั้งผู้ถูกใส่และผู้สอดใส่

ก่อนที่มินโฮจะเริ่มโยกเอวแผ่วเบาเมื่อช่องทางที่ดูดกลืนผ่อนคลายลงไปมาก

จากที่เริ่มต้นด้วยความทรมาน เสียงครางก็เริ่มดังขึ้นอีกครั้ง

"พี่ อือ แฮ่ก แรงๆ"ซึงยุนส่ายสะโพกหมุนวนจนซึงฮุนร้องเสียงสั่น กระแทกแกนกายเข้าออกอย่างแรงจนมินโฮต้องขบกรามแน่นเพราะยิ่งซึงฮุนกระทั้นแรงเท่าไรช่องทางด้านหลังก็รัดแรงขึ้นทุกที

ซึงฮุนร้องเสียงหลง เมื่ออยู่ตรงกลาง มินโฮกระแทกมิดด้ามก่อนจับก้อนกลมแหวกออก แรงของมินโฮหนักจนกระเทือนไปถึงซึงยุน

"อ่า อา จะเสร็จแล้ว"มือซึงฮุนกอบกุมแกนกายซึงยุนก่อนรูดอย่างแรง ร้องเสียงหลงก่อนจะกระตุกและพ่นน้ำรักออกมา

ซึงฮุนผละออกเพื่อมองหน้าอีกฝ่าย ริมฝีปากแดงสั่นน้อยๆ พร้อมกับร่างกายที่กระตุกรัดเขาไม่หยุด

ไม่ไหว

เอ็กซ์เหลือเกิน

กระแทกจังหวะเดียวกับมินโฮด้วยความรวดเร็ว เสียวทั้งด้านหน้าด้านหลัง ทั้งเสียงน้ำรักฉ่ำเยิ้มและเสียงเนื้อกระทบกันปนเปไปหมด

"อ่า อ่าส์ พี่ซึงฮุนอ่า"

"อือ มินโฮ" ร้องออกมาก่อนที่ความอุ่นร้อนจะทะลักออกมา ซึงยุนผวากอดแน่นก่อนที่มินโฮจะกอดรัดแน่น

ทั้งสามหอบหายใจแรงเมื่อพายุอารมณ์สงบ ค่อยๆผละลงนอนข้างซึงยุนคนละฝั่ง

"พี่ซึงฮุน โอเคไหม" ยกมือเรียวสวยขึ้นปาดเหงื่อให้ซึงฮุนเบาๆก่อนนอนหนุนแขน “เดินทางมาก็เหนื่อย”

“หลอกฉันให้เปิดประตูให้ชัดๆ”ยกมือขึ้นเสยผมก่อนหอมหน้าผากซึงยุนเบาๆ

“ย่าห์ ทำไมหล่ะ ก็เห็นซึงยุนบ่นคิดถึงพี่นี่” มินโฮบ่นอุบอิบก่อนกอดเอวซึงยุนจนเลยมาหาซึงฮุน “พี่ทำงานที่เกาหลี

นานแล้วนะ ไหนล่าสุดบอกไปแปปเดียวไง”

ซึงฮุนหัวเราะน้อยๆเมื่อได้ฟังเหตุผลจากอีกฝ่ายที่นอนงอแงอยู่ตรงข้ามกัน

“คิดถึงพี่แล้วทำไมไม่บอกดีๆหืมซึงยุนอา ให้มินโฮมาหลอกพี่ทำไม”

“ผมไม่ได้ออกความคิดเห็นซะหน่อย” พูดจบก่อนจะซุกอกซึงฮุนแน่น “แต่ผมคิดถึงพี่จริงๆนั่นแหละ”

“ใช่สิ...ได้พี่แล้วก็ทิ้ง ฮึ”มินโฮสะบัดเสียงก่อนพลิกหันหลัง ทั้งซึงฮุนและซึงยุนหัวเราะออกมาเบาๆ

“ใครได้ใครกันแน่มินโฮยา เอาดีๆ”ซึงฮุนเอื้อมมือมาดึงไหล่อีกฝ่ายให้หันกลับมาก่อนสวมกอดซึงยุน “นายไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว นี่พี่หยุดอาทิตย์หนึ่งเพื่อมาดูแลนายเลยนะ”

“ก็ดีแล้ว พักบ้างเหอะ มัวแต่ทำงานอยู่ได้ ไม่รู้หรือไงเมียงอนหน่ะ”

ซึงยุนฟาดมินโฮไปสองทีก่อนจะบ่นงืมงำไม่ได้ใจความ ซึงฮุนยิ้มก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นคลุมทั้งสามคนให้เรียบร้อย

“น่า อย่าตีกัน นอนดีกว่า ซึงยุนง่วงแล้วเนี่ย”

“ผมไม่ได้เริ่มนี่”

ซึงฮุนลูบหลังซึงยุนที่หลับไปด้วยความเพลียก่อนจะดึงปากมินโฮเบาๆ

“โอ้ยๆๆๆ”

“บ่นเป็นหมีอยู่ได้ พี่จะนอนแล้ว”

“ฮึ ฝันดีนะครับ”

“อืม...”

เช้านี้กลายเป็นมินโฮที่ตื่นเช้าสุดแทน บรรยากาศเย็นสบายทำให้อีกสองคนที่รับศึกหนักเมื่อคืนพร้อมใจซุกในผ้าห่มอุ่น มินโฮยืนมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย

อยากถ่ายรูปเก็บไว้

แต่ถ้าทำแบบนั้นซึงยุนคงโกรธ

ยิ้มก่อนจะผละออกมา สายตาสะดุดกับแปลนตรงหน้า

มินโฮก็เคยศึกษาทางด้านนี้มาบ้าน ถึงจะไม่ได้เป็นคนที่มีความเชี่ยวชาญแต่การมีความคิดสร้างสรรค์ก็ไม่ได้น้อยหน้าใคร

ไวกว่าความคิด มินโฮคว้าดินสอกับกระดาษขึ้นมาก่อนจะเขียนอะไรบางอย่างลงไป ใช้เวลาไม่นานก่อนจะสอดไว้ใต้แปลนที่โต๊ะ ยกยิ้มก่อนค่อยๆคลานขึ้นเตียงเพื่อปลุกคนรักทั้งสองคนที่นอนอยู่

“พี่ซึงฮุน ซึงยุนอา ตื่นได้แล้วครับ”

หลุดยิ้มเมื่อซึงฮุนค่อยๆดันตัวขึ้นมา ผิดกับซึงยุนที่พยายามซุกตัวลงในผ้านวมมากกว่าเดิม

น่ารัก....

ซึงยุนน่ารัก

เหมือนซึงฮุนก็เห็นเช่นกัน รอยยิ้มน้อยๆวาดบนใบหน้าก่อนจะค่อยๆดึงผ้าห่มออกหวังแกล้งอีกฝ่ายเล่น

ร่างบางๆผิวขาวปราศจากอาภรณ์นั้นนอนคู้ตัวนิ่ง รอยแดงที่เต็มตัวทำให้ทั้งซึงฮุนและมินโฮใจเต้นแรงกว่าเก่า

ไม่น่าเอาผ้าออกเลย

เดี๋ยวได้ตื่นแน่...

คิดดังนั้นมินโฮก็คว้าผ้าคลุมกายบางก่อนถอนหายใจ

“พี่ซึงฮุน ไปอาบน้ำเถอะ” หันไปบอกคนตรงหน้าก่อนลุกยืน "เดียวผมให้ป้าแม่บ้านเตรียมอาหารเช้าให้"

“วันนี้จะไปไหนหรือเปล่ามินโฮ” ซึงฮุนยกยิ้มเมื่อเห็นอีกคนเตรียมการดีมากกว่าปกติ

“วันนี้ผมจะพาไปที่ที่จะทำให้ทั้งพี่และซึงยุนไม่ลืมเลยหล่ะ”