[OS] LEE SEUNGHOON X KANG SEUNGYOON
STORY : DAY AND NIGHT
ปีศาจ
ในความคิดของคุณ
คุณคิดว่ามันน่ากลัวไหม
ผมเชื่อว่าหลายๆคนคงไม่อยากที่จะเจอมัน
แต่ไม่หรอก ไม่ใช่ผม
ผมอยากเจอเขา
ทุกครั้งที่หลับตาเลยแหละ
-DAY AND NIGHT-
“ปีศาจแห่งความฝันงั้นหรอ?”
ซึงฮุนมองหนังสือที่ดันหยิบติดมาจากห้องสมุด ก่อนจะอ่านมัน
รูปร่างแปลกประหลาดของรูปประกอบทำให้ผมมองด้วยความดึงดูดใจ
ออกจะน่าประหลาดไปหน่อยแต่ก็ถือเป็นการคลายเครียดได้ดี
[ปีศาจแห่งความฝัน
ตามตำนานเชื่อว่าเป็นอมนุษย์ที่สามารถแปลงกายได้ ไม่มีใครรู้รูปลักษณ์ที่แท้จริง
ปีศาจชนิดนี้มีความพิเศษที่เล่าขานว่ามีรูปลักษณ์ที่งดงามทั้งยังมีทั้งอมนุษย์เพศผู้และเพศเมีย
ปีศาจตนนี้จะดูดกลืนพลังงานของมนุษย์ยามค่ำคืนโดยใช้กามารมณ์เป็นแหล่งอาหาร
โดยความสวยงามของรูปลักษณ์ภายนอกมักทำให้ผู้คนลุ่มหลงแต่ครั้งอดีตกาล หากผู้ใดต้องตาต้องใจจึงจะถูกใช้เป็นแหล่งอาหาร
แต่มนุษย์ผู้ถูกกระทำมักไม่รู้ตัวเพราะมาในรูปแบบของความฝัน
โดยวิธีการมักมาในรูปแบบฝันว่าเพศสัมพันธ์กับอีกฝ่าย
ปีศาจชนิดนี้จะสามารถดูดพลังได้เฉพาะเพศตรงข้าม และ....]
“มันก็แค่ฝันลามกหรือเปล่าวะ...”
ซึงฮุนตัดสินใจวางหนังสือลงที่โต๊ะก่อนจะออกจากห้องไป
เพราะว่าวันนี้มีนัดออกไปเที่ยว
ช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์เป็นอะไรที่รอคอยหลังจากเรียนหลังขดหลังแข็ง ซึงฮุนอาบน้ำและพรมน้ำหอมกลิ่นโปรดที่ข้อแขนเล็กน้อย
ส่องกระจกด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะเหลือบสายตามองที่นาฬิกา เข็มสั้นชี้บอกว่าใกล้ถึงเวลาที่เพื่อนจะมารับแล้วจึงเดินไปปิดไฟและล็อคประตูให้เรียบร้อย
ปิดประตูลงโดยที่ไม่หันมามองสักนิดว่าได้เกิดความผิดปกติขึ้นที่ห้องพักของตนเอง
“ซึงฮุน มึงจะไปต่อไหนหรือเปล่า” มินโฮเอ่ยหลังจากที่ออกไปเต้นได้สักพัก ความมึนงงและกลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปทั่วเพราะสถานที่อโคจรในวันนี้ดูจะเป็นสิ่งที่รวมผู้คนไว้มากเหลือเกิน
“ไม่อ่ะ มึงจะไปไหน”
“พี่ชายคนนั้นรอกูอยู่” ยักคิ้วให้เพื่อนสนิทก่อนจะพยักเพยิดให้ดู
ชายหนุ่มร่างเล็กท่าทางดูดียืนรออยู่ตรงบาร์ใกล้ๆ ซึงฮุนยิ้มก่อนจะเอ่ยแซว
“อย่าไปทำเขาเดี้ยงนะเว้ย”
“ระดับนี้แล้วมึง”
ตัดสินใจเอ่ยลาก่อนจะแยกย้าย ซึงฮุนยังคงเต้นอยู่อีกสักพักก่อนจะเดินไปนั่งพักหายใจหายคอบ้าง
หลังจากที่ไม่ได้ปลดปล่อยความเครียดมานานเพราะเป็นช่วงสอบ
เหลือบดูนาฬิกาก่อนจะถอนหายใจออกมานิดหน่อย
วันนี้ไม่ได้เจอคนที่ถูกใจจึงตัดสินใจกลับ
ยืนรอรถเมล์รอบดึกด้วยความรู้สึกแปลกๆเพราะเหมือนมีคนจับจ้องตลอดเวลา
ทั้งที่เวลานี้มีเพียงแค่เขายืนรออยู่เพียงลำพัง
เหลือบสายตามองซ้ายมองขวาก่อนถอนหายใจ
ซึงฮุนใช้เวลาไม่นานในการนั่งรถเมล์ก่อนจะลงในสองสถานีต่อมา
สาวเท้าเดินเข้าซอยเพราะอยู่เกือบในสุด ก่อนจะหันหลังกลับมามองอีกครั้ง
รู้สึกเหมือนมีคนมอง...
“ดึกป่านนี้แล้วใครจะมองวะ”
ถอนหายใจออกมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นดู
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้วยิ่งเป็นไปไม่ได้กันใหญ่ที่จะมีคนมาเดินตาม
ก่อนจะถึงหอพักที่ตนเองอาศัย
ซึงฮุนไขประตูห้องเข้าไปก่อนจะถอดรองเท้า ในหัวนั้นมึนงงไม่น้อยเพราะฤทธิ์เหล้าที่ดื่มไปแต่ไม่ได้ถึงกับขนาดไม่มีสติ
ซึงฮุนเดินเข้าห้องน้ำก่อนจะล้างหน้าล้างตาและอาบน้ำ
ความเย็นฉ่ำระผิวทำให้สดชื่นไม่น้อยก่อนจะฮัมเพลงออกมา
ซึงฮุนสาวเท้าออกจากห้องน้ำก่อนจะเปิดประตูห้องนอนไป
“ไง”
“เฮ้ย!!!”
ซึงฮุนตกใจสุดขีดเมื่อพบว่าตนเองไม่ได้อยู่ในห้องพักคนเดียว
นี่ใครกันทำไมมาอยู่ที่ห้องของเขาได้!!!
-DAY AND NIGHT-
“ตกใจอะไรขนาดนั้นหืม”
น้ำเสียงแหบนั่นเอ่ยออกมาอย่างไม่ทุกข์ร้อน ในขณะที่ซึงฮุนเข่าอ่อนอยู่ที่หน้าประตู
ใคร?
“นี่คุณเป็นใครอ่ะ ทำไมเข้ามาอยู่ในห้องผมได้”
เอ่ยออกมาเสียงสั่นๆก่อนจะได้รับเป็นเสียงหัวเราะเล็กๆ
รอยยิ้มมุมปากวาดขึ้นบนใบหน้าขาวนั่น
ก่อนที่อีกฝ่ายจะลุกเดินจากผืนเตียงกว้างทำให้ซึงฮุนสังเกตได้ชัดมากขึ้น
อีกฝ่ายเป็นคน...คนใช่ไหม
รูปร่างเล็กดูดีในชุดสีขาวผ่ากระดุมหน้า เสื้อนอกทับเป็นลายทางขาวดำและลำคอถูกพันไปด้วยผ้าโทนสีเดียวกัน
เส้นผมสีบลอนด์ดูรับได้ดีกับใบหน้าขาวใสและริมฝีปากสีสด
รูปร่างดึงดูดพลอยทำให้หัวใจของซึงฮุนสั่นแปลกๆ
ไม่ อีซึงฮุน
มึงจะมาหวั่นไหวกับใครก็ไม่รู้ไม่ได้
“ขะ...ขโมยหรอ”
“ข้าไม่ได้ต่ำขนาดนั้น”
สำนวนแปลกๆเอ่ยออกมาก่อนที่อีกฝ่ายจะนั่งลงตรงหน้า ซึงฮุนไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีเท่าไรนักผงะ
เมื่อมือที่ค่อนข้างเย็นของอีกฝ่ายแตะที่เส้นผมของซึงฮุน
“ข้าแค่หลงมาหน่ะอีซึงฮุน”
รู้ชื่อได้ไงวะ
“ข้าเห็นชื่อเจ้าบนหนังสือ”
“เฮ้ยผมยังไม่ได้ถามเลยนะ”
“ข้าอ่านใจได้”
ซึงฮุนเหลือกตาก่อนที่อีกฝ่ายจะหัวเราะกับท่าทีนั้น
งุดงงเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายดึงให้ลุกขึ้นยืนก่อนจะเอ่ยออกมาอีกครั้ง
“ข้าชื่อคังซึงยุน”
“คะ..ครับ?”
“ข้าแค่บังเอิญผ่านมาแถวนี้แล้วสายตาเห็นหนังสือนั่น...หนังสือเขียนเกี่ยวกับเรื่องของเผ่าพันธุ์พวกข้า”
ซึงยุนเหลือบสายตาไปที่โต๊ะก่อนที่จะมองหนังสือที่ซึงฮุนดันหยิบติดมือมา
“ห๊ะ”
“นี่เจ้างงอะไรกัน” ซึงฮุนทำหน้าเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินเท่าไรนักก่อนที่ซึงยุนจะถอนหายใจและเอ่ยออกมาอีกครั้ง
“ข้าไม่เคยเห็นมนุษย์ตนไหนบื้อแบบเจ้ามาก่อนเลยจริงๆ”
ซึงยุนเอ่ยออกมาเสียงแผ่วแต่ซึงฮุนได้ยินเต็มๆ ก่อนที่อีกฝ่ายจะหลับตา
ริมฝีปากสีสดเอ่ยภาษาที่ซึงฮุนไม่รู้จักและต้องสะดุ้งออกมาอีกครั้ง
ปีกสีดำสนิทออกมาจากแผ่นหลังเล็กขนาดใหญ่กางแผ่กว้าง ซึงฮุนตกตะลึงก่อนที่จะสบสายตากับคนตัวเล็กกว่าที่ตอนนี้ลืมตาขึ้นมา...นัยน์ตาสีดำสนิทเปลี่ยนเป็นสีเทา
และริมฝีปากอิ่มกำลังถูกขบเม้มเหลือบมอง ก่อนที่มันจะหายไปภายในเสี้ยววินาที
“ปกติพวกข้าไม่ค่อยเผยตนให้มนุษย์รับรู้หรอกอีซึงฮุน
แต่ข้าจะอนุโลมให้เจ้าเห็นสักครั้งแล้วกัน”
ซึงฮุนแทบไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งที่อ่านในหนังสือจะเป็นเรื่องจริง
มือของอีกฝ่ายสั่นก่อนจะก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวแบบไม่รู้ตัว
“ปะ...ปีศาจ”
“ตกใจขนาดนั้นเชียว” ซึงยุนหัวเราะในลำคอ “สบายใจเถอะ
ข้าไม่ได้มาทำอะไรเจ้าเสียหน่อย”
“คุณจะมาดูดพลังผมงั้นหรอ”
“ตลกเถอะ เจ้าเป็นสตรีหรือไง”
ซึงฮุนทำหน้างุดงงก่อนจะนึกขึ้นได้
ปีศาจแห่งความฝันจะดูดกลืนแค่พลังงานเพศตรงข้ามเท่านั้น
“ข้าแค่อยากเป็นเพื่อนเจ้าเฉยๆ
ไหนๆนานๆทีข้าก็ลงมาเล่นที่โลกมนุษย์ทั้งที”
“คุณไม่คิดว่าผมจะกลัวคุณจนทำร้ายคุณหรอ?”
ซึงยุนหัวเราะ
“เจ้าก็แค่เด็กน้อยเท่านั้นแหละ ข้ามีชีวิตอยู่มาเกือบสี่ร้อยปีแล้ว
ยังไม่เห็นมีผู้ใดทำอะไรข้าได้สักที”
เอ่ยออกมาอย่างสบายใจก่อนจะหันหลังกลับไปนั่งบนผืนเตียงของซึงฮุน
มองอีกฝ่ายที่ยังไม่แต่งตัวก่อนจะหลุดขำ
“เอ้า อีซึงฮุน เจ้ายังไม่แต่งตัวอีก คิดจะยั่วข้างั้นรึ”
สะดุ้งสุดตัวก่อนจะรีบเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า
หยิบจับชุดอะไรก็ได้ที่จะทำให้ตัวเองไม่เปลือยเปล่าแบบนี้ก่อนจะวิ่งหลบไปที่ห้องน้ำ
“เขินอายอะไรกัน ข้าเห็นหมดแล้วหล่ะเมื่อครู่หน่ะ”
เสียงตะโกนราวกับจะขบขัน ซึงฮุนรู้สึกเหมือนชีวิตหลังจากตอนนี้จะไม่สงบอีกต่อไปเพราะอีกฝ่าย
เพราะปีศาจแห่งความฝันทีชื่อว่าคังซึงยุน
-DAY AND NIGHT-
ล่วงเข้าสู่สัปดาห์ที่สองแล้วที่ปีศาจที่ชื่อคังซึงยุนยังคงวนเวียนอยู่กับอีซึงฮุน
จากคราแรกที่ตกใจกลายเป็นว่าเริ่มจะชินขึ้นมาแล้ว ซึงฮุนไม่ได้ตกใจกลัวและซึงยุนก็ไม่ได้ทำอะไรที่ส่อแววจะทำร้ายอย่างที่คิดไปเอง
เจ้าตัวเล่าให้ซึงฮุนฟังว่าสิ่งที่เขียนในหนังสือนั้นมีความจริงบ้างบางส่วนแต่ไม่ใช่ทั้งหมด
และบอกอีกว่าไม่ได้ไปเข้าฝันใคร
“ทุกวันนี้ปีศาจบนโลกมันเยอะนัก ซึงฮุน
ทั้งที่ปรากฏกายและไม่ปรากฏก็ตามที”
“คุณรู้ได้ยังไง”
“ทุกสิ่งล้วนย่อมกลมกลืนกับธรรมชาติซึงฮุน ปีศาจเช่นกัน
ย่อมรู้จักปรับตัว”
ซึงยุนพูดขณะที่เคี้ยวป๊อบคอร์นรสชีสที่ซึงฮุนเผลอซื้อมาไว้
อีกฝ่ายได้ลองทานกลับติดใจในรสชาติของอาหารโลกมนุษย์จึงทานไม่หยุด
“เจ้าขนมนี่อร่อยดีนะ ข้าไม่ได้มาแค่ร้อยปีกว่า
ทำไมของกินเยอะจริงเชียว”
เจ้าตัวเอ่ยออกมาแบบเด็กๆก่อนจะทานไปและชี้ที่จอโทรทัศน์
“ผู้หญิงตนนี้เป็นเป็นปีศาจจิ้งจอก นางสวยใช่ไหมหล่ะ”
“ห๊ะ” ซึงฮุนมองตามมือก่อนจะพยักหน้า “สะ สวยจริงๆนั่นแหละ”
“นั่นหล่ะที่ข้าหมายถึง ทุกสิ่งต้องเปลี่ยนไปตามกาลเวลา เราต้องหากิน
แน่นอนว่าเดี๋ยวนี้มีปะปนไปทั่วเสียหมด”
ซึงฮุนมองอีกฝ่ายที่ทานไปและพูดไป เศษขนมร่วงจนต้องถอนหายใจออกมา
เหมือนอีกฝ่ายบอกว่าอยู่มาสี่ร้อยปีได้แล้วใช่ไหมนะ
ทำไมทำตัวเหมือนเด็กน้อยขนาดนี้
ซึงฮุนขยับกายเข้าใกล้ก่อนจะเก็บเศษขนมที่ร่วงลงมา
สายตาของอีกฝ่ายยังจดจ้องโทรทัศน์ไม่ละทำให้ต้องพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้ง
อีกฝ่ายมาอาศัยเที่ยวเล่นที่โลกเพราะเบื่อ ซึ่งซึงฮุนก็ไม่เห็นว่าการที่อีกฝ่ายมาขลุกอยู่กับเขาที่หอมันจะหายเบื่อตรงไหน
ก่อนจะขยับเข้านั่งข้างกันและเอ่ยขึ้นมา
“คุณไม่เบื่อหรอ”
“ข้าไม่เบื่อหรอก อยู่กับเจ้าก็สนุกดี ข้าชอบ”
เผลอใจเต้นยามที่อีกฝ่ายเงยหน้าส่งยิ้มมาให้
รอยยิ้มเช่นเด็กน้อยทำให้ยากที่จะทำใจเชื่อว่าอีกฝ่ายเป็นปีศาจจริงๆ
“ออกไปเที่ยวกันไหม”
“หือ เจ้าหน่ะหรือจะพาข้าเที่ยว”
เพราะช่วงนี้เป็นวันหยุด ซึงฮุนจึงว่างมากๆที่จะอยู่กับอีกฝ่าย ซึงยุนทำตาโตก่อนจะยิ้มกว้างออกมา
“เอาสิ”
“งั้นเดี๋ยวช่วงเย็นๆผมจะพาไปนะ ตอนนี้ยังร้อนอยู่เลย”
ซึงฮุนยิ้ม เผลอยกมือขึ้นลูบที่เส้นผมอีกฝ่ายก่อนจะชะงัก
“ขอโทษครับ ผมเผลอ”
“เจ้าไม่ต้องเอาออกหรอก ข้าชอบ ลูบเถอะ”
ซึงยุนว่าก่อนจะหยิบป๊อบคอร์นใส่ปากเหมือนเดิม ซึงฮุนยิ้มออกมากับท่าทีน่ารักๆนั่นก่อนจะลูบแผ่วเบา
เป็นปีศาจที่น่ารักเสียจริง คังซึงยุน
-DAY AND NIGHT-
“ซึงฮุน”
“ว่าไงครับ”
“ข้าว่ามันตัวใหญ่ไป”
ซึงยุนยู่ปากเมื่อยกแขนขึ้น
ชุดเสื้อฮู้ดสีเทาไหล่ตกทำให้แขนเสื้อยาวจนคลุมมือเสียมิด
ชายเสื้อยาวเลยมาปิดต้นขาที่ไม่ได้สวมใส่กางเกง ซึงฮุนหน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
น่ารัก
“ขอบใจที่ชม”
ซึงยุนยิ้มกว้างมากขึ้น ซึงฮุนสะดุ้งก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าอีกฝ่ายสามารถอ่านใจตนเองได้
“เลิกอ่านใจผมสักทีเถอะครับ”
“เจ้าไม่ชอบหรือ”ซึงยุนเดินเข้ามาชิดก่อนจะจดจ้องใบหน้า “ยามมีคนรู้ใจเจ้าแล้วสามารถตอบสิ่งที่เจ้าต้องการได้
เจ้าไม่ดีใจหรือซึงฮุน”
“มันก็ดะ..ดี” ซึงฮุนเบือนหน้าหนีก่อนจะจับที่ไหล่เล็กอีกฝ่ายไม่ให้ชิดว่านี้
“แต่มันก็ไม่ใช่ทุกอย่างเสมอไป คนเราย่อมต้องการพื้นที่ขบคิดในใจบ้าง”
“เจ้านี่แปลกผู้คนที่ข้าเคยเจอมานักซึงฮุน” ซึงยุนยิ้มกว้างก่อนจะยอมถอยออกมา
“ต่อไปข้าจะไม่อ่านใจเจ้าละกัน จะพยายาม เจ้าอย่าคิดเสียงดังก็พอ”
“ความคิดมันไม่มีเสียงไหมหล่ะ”
ซึงฮุนพ่นลมหายใจก่อนจะเป็นซึงยุนที่หัวเราะออกมา ซึงฮุนหันไปเลือกชุดให้อีกฝ่ายใหม่อีกรอบก่อนจะได้เสื้อยืดคอกลมสีดำและกางเกงรัดรูปที่ซึงฮุนจำได้ว่าตนเองใส่ไม่ได้เพราะคับให้อีกฝ่าย
มองเสื้อคลุมยาวคล้ายกิโมโนสีดำสนิทที่ดูท่าน่าจะเข้ากันได้ดีกับชุด ก่อนจะหยิบมันออกมาเพื่อไว้ให้อีกฝ่ายสวมใส่
ด้วยอากาศที่หนาวเย็นแม้จะไม่มากแต่ก็ควรเซฟตัวเองไว้ก่อนท่าจะดีไม่น้อย
“ยุ่งยาก ยุ่งยากเสียจริงการแต่งกายของมนุษย์” ซึงยุนบ่นก่อนจะถอดเสื้อออกรวดเดียว
ซึงฮุนอ้าปากค้างเมื่อเห็นรูปร่างอีกฝ่ายที่เปลือยเปล่าเต็มๆสองตา รูปร่างบอบบางนั่นขาวสะอาด
ทรวดทรงเอวไม่ได้มีกล้ามเนื้อเช่นผู้ชายทั่วไปควรจะมี
สัดส่วนที่ชัดเจนรับกับหน้าอกที่นูนขึ้นเล็กๆ “ข้าแก้ผ้าไปเดินง่ายกว่าไหมหืออีซึงฮุน”
“ท่านจะบ้าหรอ!!ใส่เสื้อ สะ ใส่เดี๋ยวนี้เลย”
ใจสั่น
คำสั้นๆที่อธิบายความรู้สึกซึงฮุนได้ในขณะนี้ ก่อนจะหันหลังนี้ด้วยความหักห้ามใจไม่ให้คิดแปลกๆ
นั่นปีศาจ อีซึงฮุน
บอกเล่ากับตัวเองซ้ำๆก่อนจะหันหลังกลับไปมองเมื่ออีกฝ่ายบอกว่าเสร็จเรียบร้อย
ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อการแต่งกายดูจะเข้ากันได้ดีกับปีศาจตัวเล็ก ก่อนที่ซึงฮุนจะหันกลับไปหยิบกุญแจรถที่เพิ่งไปเอามาจากบ้านเมื่อวานก่อนและกระเป๋าเงิน
ไม่วายส่งเสื้อคลุมให้อีกฝ่าย
“ใส่เสื้อตัวนี้ด้วย ท่านจะหนาว”
“ข้าเป็นปีศาจ ไม่รู้สึกรู้สากับอากาศอะไรแบบนี้หรอกซึงฮุน”
“คิดซะว่าผมขอเถอะ”
เอ่ยอย่างจนใจก่อนมือเล็กจะรับไปอย่างยอมแพ้ ซึงฮุนมองอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มออกมา
ยอมรับว่าแอบเหนื่อยนิดหน่อยตอนที่อีกฝ่ายทำตัวรั้นเหมือนเด็ก
..แต่ดูรวมๆแล้วก็น่ารักดี
-DAY AND NIGHT-
“ที่นี่หรือที่เจ้าอยากพาข้ามา?”
ซึงยุนเอ่ยขึ้นก่อนจะมองที่หน้าประตู
สวนสนุกตอนกลางคืนเต็มไปด้วยไฟหลากสีและดนตรีเสียงดัง ซึงฮุนพยักหน้า
“ผมคิดว่าที่นี่น่าสนุกดี ผมไม่ได้มานานแล้วด้วย ไอ้มินโฮ...คือเพื่อนของผมให้บัตรมาหน่ะ”
ซึงยุนพยักหน้าเข้าใจก่อนจะมองซึงฮุนที่ยืนคุยกับพนักงานหน้าประตู ซึงฮุนหันกลับมาก่อนจะกวักมืออีกฝ่ายให้เดินเข้าไป
บรรยากาศแตกต่างกับตอนกลางวันนิดหน่อยตรงที่ผู้คนไม่แออัดเท่าไรนัก
แสงสีรอบกายทำให้ซึงยุนมองซ้ายมองขวา ความตื่นเต้นฉาบขึ้นในแววตาสีดำสนิทนั่นทำให้ซึงฮุนพอใจไม่น้อย
เหมือนพาเด็กมาเที่ยวเลยแฮะ
ซึงฮุนคิดแบบนั้นก่อนที่ซึงยุนจะหันกลับมามอง ซึงยุนทำท่าเหมือนจะอ้าปากพูดแต่ก็เงียบไป
ซึงฮุนเลิกคิ้วให้กับท่าทีนั้น
“ข้าไม่เด็กหรอกนะ”
ซึงยุนเอ่ยขึ้นมาลอยๆ
“มันแค่แตกต่างจากสมัยก่อนแค่นั้นเอง
ข้าไม่ได้ลงมาที่โลกมนุษย์นานแล้ว เจ้าอย่าคิดว่าข้าเป็นเด็กแบบนั้น”
และนั่นทำให้ซึงฮุนยิ้ม
“ครับ”
ซึงฮุนเอ่ยออกมาเพียงแค่นั้นก่อนที่จะเดินคู่กัน
บรรยากาศแห่งการท่องเที่ยวทำให้ทั้งซึงฮุนและซึงยุนยิ้มออกมาง่ายๆ ซึงฮุนให้อีกฝ่ายเลือกเครื่องเล่น
มีทั้งหวาดเสียวและน่ารักสลับกันไป
“ซึงฮุน ข้าอยากเล่นอันนั้น”
“ไหนครับ”
นิ้วของซึงยุนชี้ไปที่ม้าหมุน ก่อนซึงฮุนจะหัวเราพรืดออกมา
“ท่านเป็นปีศาจจริงใช่ไหมเนี่ย ทำไมอยากเล่นอะไรน่ารักๆทั้งนั้น เมื่อครู่ก็บอกให้ผมซื้อสายไหมให้
ท่านอายุสี่ร้อยปีหรือสี่ขวบกันแน่”
ซึงฮุนพูดออกมาตามที่ใจคิด ก่อนจะได้รัยเป็นรอยยิ้มแยกเขี้ยว
“ข้าแค่อยากทำตัวเป็นเด็กบ้างอีซึงฮุน
ทั้งที่ความจริงข้าไม่ได้เด็กและสดใสแบบที่เจ้าคิดหรอก” ซึงยุนเอ่ย
“เจ้าจะไปขึ้นเครื่องเล่นกับข้าไหม”
“ครับ”
ซึงฮุนรับคำ เขาไม่ได้คิดอะไรมากกับคำพูดอีกฝ่าย ก่อนจะโดนกุมมือ ซึงฮุนก้มลงมองก่อนที่จะสบตากับอีกฝ่าย
และนั่นทำให้ซึงฮุนตระหนักถึงสิ่งที่หลงลืมไปได้ว่าอีกฝ่ายเป็นปีศาจแห่งความฝัน
“ข้าไม่ได้เด็กอย่างที่เจ้าคิดหรอกนะอีซึงฮุน เมื่อกลับหอไประวังข้าจะคิดบัญชีเสียให้เข็ด”
ทั้งที่ควรจะกลัวแท้ๆ
แต่ซึงฮุนกลับคิดอกุศลขึ้นมาว่าอยากโดนปีศาจแห่งความฝันตนนี้กลืนกินเสียได้
หลังจากที่เราทั้งสองคนนั่งม้าหมุนด้วยกัน ซึงยุนที่หัวเราะออกมาด้วยความเพลินใจและซึงฮุนที่ก้มหน้างุดเมื่อสายตาหลายคู่มองมา
เนื่องด้วยส่วนมากคนที่เล่นเป็นเด็กเสียส่วนมากจึงทำให้ต้องหลบสายตาบรรดาผู้ปกครองเสียยกใหญ่
ซึงฮุนพาอีกฝ่ายมานั่งที่ม้านั่งเพื่อรอขึ้นชิงช้าสวรรค์ซึ่งเป็นเครื่องเล่นที่จะเล่นด้วยกันครั้งสุดท้ายก่อนจะกลับหอ
ซึงฮุนขอตัวเดินไปซื้อน้ำดื่มให้อีกฝ่าย หายไปครู่ใหญ่ก่อนจะกลับมาและพบว่าอีกฝ่ายกำลังนั่งคุยกับหญิงสาวคนหนึ่ง
ซึงฮุนรู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
หืม?
แล้วทำไมต้องรู้สึกแบบนั้นกัน
อีกฝ่ายเป็นปีศาจที่ต้องอาศัยพลังจากเพศตรงข้าม
นั่นก็ไม่แปลกหรอกถ้าจะดึงดูดเพศตรงข้ามขนาดนั้น ซึงฮุนยืนนิ่งๆรอดูท่าที ก่อนที่จะเป็นซึงยุนที่หันกลับมาและโบกมือเรียก
“ซึงฮุน เจ้าทำไมไม่เดินมาสักที”
ซึงยุนกวักมือเรียกอีกฝ่าย ก่อนจะหันไปกอดลากับคนข้างๆ ซึงฮุนรู้สึกไม่พอใจอย่างรุนแรง
ซึงฮุนไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาก่อนจะส่งน้ำเปล่าให้อีกฝ่าย ซึงยุนรับก่อนจะทำหน้างงๆ
“เจ้าเป็นอะไรอีซึงฮุน”
“...”
“ทำไมไม่ตอบข้า”
“เปล่า” ซึงฮุนถอนหายใจ “ลุกขึ้นเถอะครับ ได้รอบแล้วหล่ะ”
เอ่ยออกมาก่อนจะหันหลังเพื่อเดินไปที่ชิงช้าสวรรค์ ซึงยุนคว้าที่มือใหญ่ของอีกฝ่ายกอบกุมแน่น
“ซึงฮุน เจ้ากำลังไม่พอใจข้า”
“...”
ซึงฮุนก้มลงมองที่มือ สัมผัสอีกฝ่ายไม่ได้อบอุ่น
มันเหยียบเย็น...แต่กลับทำให้ซึงฮุนรู้สึกอุ่นหัวใจอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“คงไม่ใช่ว่าเจ้าไม่พอใจข้ากับสตรีตนเมื่อครู่หรอกใช่ไหม”
“ผมไม่มีสิทธิแบบนั้นอยู่แล้วครับ ขึ้นชิงช้าเถอะ เราจะได้กลับกัน”
ซึงฮุนเอ่ยตัดบทก่อนจะดึงอีกฝ่ายเบาๆให้เดินขึ้นชิงช้า
เจ้าหน้าที่แจ้งว่าจะได้อยู่สิบห้านาที ซึงฮุนพยักหน้าเข้าใจก่อนที่ประตูจะถูกปิดล็อคลง
ชิงช้าเคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้า ความเงียบปกคลุมรอบกายเรา
ซึงยุนมองออกนอกหน้าต่างด้วยความรู้สึกตื่นตาในขณะที่ซึงฮุนยังกอดอกมองท่าทีเหมือนตื่นเต้นของอีกฝ่าย
“ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปมากเสียจริงนะอีซึงฮุน”
“...”
“ถึงแม้ว่าข้าจะเคยบินอยู่เหนือน่านฟ้านี้ก็เถอะ
แต่มันช่างแปลกตาดีเสียจริง”
“...”
“เจ้าไม่พูดกับข้ามาครู่หนึ่งแล้ว เป็นอะไรกันแน่”
ซึงยุนหันกลับมาเมื่อไม่ได้รับคำตอบอย่างที่ควรจะเป็น มองซึงฮุนที่เบือนหน้าหนีอย่างสงสัย
ก่อนจะเอ่ยออกมาอีกครั้ง
“สตรีเมื่อครู่...นางเป็นปีศาจเยี่ยงข้านะซึงฮุน”
ซึงฮุนหันกลับมาก่อนจะเม้มปาก
“ท่านอ่านใจข้าหรือ”
“ข้ามองหน้าที่เคลือบแคลงของเจ้าก็พอจะเดาออก เจ้าหึงหวงข้า อีซึงฮุน”
ซึงฮุนรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว ราวกับเด็กที่ถูกจับได้ ก่อนที่ซึงยุนจะหัวเราะหึออกมา
และเอ่ยต่อ “ข้าใช้ชีวิตมากี่ปีแล้ว ข้าย่อมรู้”
“ท่านนี่มันเหลือเกินสะ...ซึงยุน”
ซึงฮุนสะดุดลมหายใจเมื่ออีกฝ่ายขยับกายเข้ามาใกล้มากขึ้น
ก่อนที่ท่อนแขนเล็กจะคล้องที่ลำคอของซึงฮุน
รอยยิ้มที่ริมฝีปากสีสดคลี่ออกเพียงเล็กน้อย ก่อนใบหน้าขาวใสจะเคลื่อนขยับเข้ามาใกล้กันมากขึ้น
ลมหายใจร้อนพรูออกมาก่อนที่ปลายจมูกจะคลอเคลียที่แก้มของซึงฮุนไม่ห่าง
สัมผัสเปียกชื้นทาบทับที่ริมฝีปากของซึงฮุนในที่สุด
ราวกับไม่รับรู้ช่วงเวลา
ซึงฮุนขยับให้ร่างกายแนบชิดกันมากขึ้น ก่อนที่ร่างกายของซึงยุนจะอยู่ที่ด้านบน
ริมฝีปากของเราแลกเปลี่ยนทำความรู้จักกันมากขึ้นทุกขณะ ความหวานฉ่ำที่ไม่รู้ว่าซึงฮุนคิดไปเองหรือไม่แผ่ซ่านทั่วริมฝีปาก เรียวลิ้นของซึงยุนสอดเข้าโพรงปากของซึงฮุนก่อนจะตวัดรับพลอยทำให้รู้สึกหน่วงที่ท้อง
ซึงฮุนเอียงใบหน้ามากขึ้นและยกมือประคองสะโพกอีกฝ่ายไม่ให้ร่วงหล่นไป
เสียงชิงช้าที่ขยับไหวดูจะดังมากที่สุดในตอนนี้
หากไม่รวมเสียงน้ำเหนียวที่ผลัดกันมอบให้อย่างเกินจะหักห้ามอารมณ์
ท้ายสุดเป็นซึงยุนที่ผละออกก่อน ริมฝีปากของซึงฮุนบวมเจ่อไม่ต่างจากตนเองเท่าไรนัก
ค่อยๆฉีกยิ้มกว้างก่อนมือเย็นจะสัมผัสที่แก้มซึงฮุนให้รับรู้สติ
“ข้าว่า...”
“...”
“คืนนี้ข้าอยากทำความรู้จักกับเจ้ามากกว่านี้ เจ้าจะมอบสัมผัสที่พิเศษให้กับข้าได้หรือไม่
อีซึงฮุน”
-DAY AND NIGHT-
เราต่างหลงลืมความเป็นจริงที่ควรตระหนักได้....
ซึงฮุนบดเบียดริมฝีปากแนบชิดกับอีกฝ่ายมากขึ้น รสสัมผัสหวานแผ่ซ่านอย่างหักห้ามไม่อยู่
แสงไฟในห้องไม่ได้ถูกเปิดอย่างที่ควรจะเป็น
ร่างกายที่แตกต่างกันต่างกระหวัดรัดในที่มืด...ที่เตียงกว้างของซึงฮุน
ร่างกายเหยียบเย็นของซึงยุนกำลังมอบสัมผัสที่เร่าร้อนเกินกว่าที่คาดคิดให้อย่างสม่ำเสมอ
เราหอบหายใจออกมาพร้อมกันยามผละจากสงครามจูบเร่าร้อน
“ซึงฮุน เผื่อเจ้าอาจจะลืมว่าข้าเป็นปีศาจ...อือ”
“ผมไม่สนใจหรอกว่าอะไรจะเกิดขึ้น” ซึงฮุนแนบริมฝีปากอีกครั้ง มือของซึงยุนที่จิกอยู่ที่ไหล่ซึงฮุนสั่นอย่างไม่ทราบสาเหตุ
ก่อนที่จะละออกอีกครั้ง เรียวลิ้นแลบเลียที่ริมฝีปากสีสดของซึงยุนจนต้องลืมตา “แต่ถ้าท่านไม่...”
“ข้าจะคิดว่านั่นคือความต้องการระหว่างเรา อีซึงฮุน”
ซึงยุนเผยรอยยิ้มสวยก่อนจะค่อยๆปลดเสื้อคลุมสีดำสนิท
ผ้าหนาร่วงหล่นไปกองที่พื้นอย่างง่ายดายก่อนที่มือเย็นจะเลื่อนมาที่รังดุมของซึงฮุน
กำมันแน่นก่อนจะกระชากออก เผยอกที่มีกล้ามเนื้อไม่น้อยให้ซึงยุนแลบลิ้นเลียด้วยความพึงพอใจ
“ปกติข้าจะดูดพลังงานจากมนุษย์เพศตรงข้าม...ข้าเลยไม่ได้สัมผัสมนุษย์ผู้ชายเช่นนี้”
ซึงยุนเอ่ย ฟันคมขูดที่เส้นเอ็นที่ลำคอของซึงฮุนจนต้องเงยหน้าครางเครือ
มือเย็นปลดจนไหล่เสื้อของซึงฮุนตกมาที่ท่อนแขนเผยกล้ามเนื้อที่ไม่ได้มีมากแต่กลับน่าพึงพอใจไม่น้อย
“ผมไม่ได้นุ่มนิ่มอย่างที่ท่านเคยเจอหรอกซึงยุน” ซึงฮุนเอ่ยออกมาก่อนจะเป็นฝ่ายพลิกซึงยุนให้ล้มตัวนอนบนที่นอนกว้าง
เส้นผมของอีกฝ่ายกระจายฟุ้งบนผืนเตียง ซึงฮุนยิ้มเมื่อเห็นมันแม้จะไม่ชัดก็ตามที
“ท่านอาจจะต้องรับบทหนักเสียหน่อย”
“ข้าอยากรู้นักเชียวว่ามนุษย์เช่นเจ้าจะมีแรงแค่ไหนกัน” เอ่ยออกมายิ้มๆแม้จะรู้สึกวาบหวามเมื่อซึงฮุนสอดมือเข้าใต้เสื้อยืด
เลิกขึ้นมาเผยแผ่นอกที่น่าสัมผัสก่อนซึงฮุนจะตอบ
“ทั้งคืนเท่าที่ท่านต้องการนั่นแหละ”
ซึงยุนสอดมือที่กลุ่มผมของซึงฮุนเมื่อเรียวลิ้นอีกฝ่ายลากไล้ทั่วแผ่นอก
สัมผัสที่แปลกใหม่ทำให้ซึงยุนรู้สึกดีมาก มือเย็นกลับเร่งความเร่าร้อนให้ซึงฮุนได้พึงพอใจ
“ซึงฮุน..อืม...สัมผัสข้ามากกว่านี้”
แอ่นอกให้อีกฝ่ายด้วยความพึงพอใจเมื่อซึงฮุนตวัดลิ้นเลียที่ยอดอกแข็งขืน
ส่งมือจิกที่กลางหลังก่อนจะทึ้งดึงเสื้อด้วยอารมณ์เจ็บแสบเมื่อมือของซึงฮุนบีบคลึงที่ยอดอกอีกข้าง
เหลือบสายตามองซึงฮุนที่ช้อนสายตามองซึงยุน แสงไฟที่ส่องจากภายนอกเข้ามาทำให้เรามองเห็นกันและกัน
“อา...ข้าพอใจ ซึงฮุน อึก” ซึงฮุนไม่เอ่ยอะไรออกมา เสียงร้องของซึงยุนเร่งความรู้สึกมากขึ้นทุกขณะ
มันไม่ได้อ่อนหวานและใส เป็นเพียงเสียงครางเครือในลำคอที่แหบห้าว
ซึงฮุนเลื่อนมือไปที่กางเกงอีกฝ่าย
ปลดกระดุมออกและเลื่อนหลุดแค่หน้าขา ก่อนจะละกายออก ซึงยุนลุกขึ้นนั่งก่อนจะปลดกระดุมกางเกงให้ซึงฮุนทันที
เหมือนเป็นความรีบเร่งทั้งที่เรามีเวลาให้กันได้ตลอดค่ำคืนนี้
ไม่หรอก
แค่อยากสัมผัส รุกล้ำ มอบความอุ่นร้อนให้เร็วขึ้น
“อา..ท่าน ท่าน”
“เรียกชื่อข้าสิ ลืมชื่อข้าหรือไงกัน”
ซึงยุนเอ่ยออกมา ซึงฮุนที่ยืนเข่าก้มลงมองซึงยุนที่หมอบคลานต่ำ
มือเย็นสัมผัสแกนกายที่แข็งขืน
ร่ำเอ่ยให้อีกฝ่ายเรียกชื่อทั้งที่นำส่วนนั่นลูบไล้ที่แก้มนิ่มไปมา ซึงฮุนเชิดหน้าด้วยความรู้สึกดี
พร่ำเรียกชื่อซึงยุนราวกับละเมอ ก่อนจะจับที่กลุ่มผมแน่น
ส่งมืออีกข้างบีบที่แก้มใส ริมฝีปากอีกฝ่ายเผยออกก่อนจะยัดเหยียดกายร้อนให้เชยชิม
“อึก อืม...”
“ซึงยุน...ซึงยุนอา”
เอ่ยออกมาด้วยความพึงพอใจ เสือกไสกายร้อนเข้าที่ริมฝีปากอีกฝ่ายมากขึ้นทั้งที่ใส่ได้ไม่ถึงครึ่ง
ก่อนจะส่งสองนิ้วเข้าร่วมด้วย หยาดน้ำตาของซึงยุนคลอหน่วย
แม้เป็นปีศาจก็มีน้ำตาได้
ซึงฮุนแปลกใจก่อนจะดึงแกนกายออก ซึงยุนไอโขลกออกมา
น้ำหนืดเชื่อมประสานเยิ้มเปรอะที่คางก่อนที่มือเล็กจะยกมือขึ้นเช็ดมัน ซึงฮุนปาดน้ำตาออกให้แผ่วเบา
“ผมรุนแรงไป ขอโทษครับ”
ซึงฮุนเอ่ยออกมาก่อนจะประคองไหล่อีกฝ่ายแนบชิด กอดจนจมอกทำให้ซึงยุนหลุดยิ้มออกมา
“เจ้าอ่อนโยนอยู่ดีซึงฮุน ไม่ได้รุนแรงเสียหน่อย”
ซึงยุนผละออกจากอ้อมกอดก่อนจะคล้องคออีกฝ่าย
โน้มให้ริมฝีปากแนบชิดกันมากขึ้นและดูดดึงริมฝีปากล่างของซึงฮุนแผ่วเบา ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเรียวลิ้นอีกครั้ง ซึงฮุนละมือประคองสะโพกให้นั่งที่ตักกว้าง
บีบเค้นก้อนนิ่มให้อีกฝ่ายครางครือออกมา ซึงยุนยกยิ้มมุมปากราวกับจะยั่วเย้าก่อนแกนกายจะเสียดสีกันและกัน
“ทั้งที่ท่านร่างกายเย็นขนาดนี้ แต่ทำไมตรงนั้น...ร้อนดีนะครับ”
ซึงฮุนเอ่ยเย้าก่อนจะได้รับเป็นแรงตีเบาๆที่หลัง ซึงยุนหัวเราะออกมาก่อนจะต้องสูดปากออกมาเมื่อซึงฮุนส่งนิ้วบดคลึงที่ช่องทางร้อน
ปลายนิ้วแกล้งกดย้ำแต่ไม่ได้สอดใส่จนต้องตีอีกครั้ง
“เจ้าขี้แกล้งนะซึงฮุน..อ๊ะ” ร้องออกมาเสียงหลงเมื่อถูกผลักลงผืนเตียงอีกครั้ง
ซึงฮุนจับที่ต้นขาอีกฝ่ายก่อนจะดันให้สะโพกกลมลอยเด่น
ช่องทางร้อนกระตุกเป็นจังหวะพลอยให้ยิ้มออกมาก่อนจะส่งลิ้นร้อนตวัดเลียและจูบซับแผ่วเบา
“อ๊า ซึงฮุน อย่าทำข้าแบบนั้นซึงฮุน”
ร้องออกมาเสียงดังแต่สัมผัสกลับเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมเหลือเกิน ซึงฮุนสอดลิ้นก่อนตวัดไปมาในช่องทางที่บีบรัดแน่น
ดึงเรียวลิ้นออกก่อนจะส่งนิ้วเข้าไปจนสุดข้อ เสียงร้องของอีกฝ่ายช่างไพเราะและน่าสงสาร
ยามที่แกนกายของซึงยุนกระตุกตามช่องทางที่บีบรัดเร่งให้หัวใจของซึงฮุนสูบฉีด
“ท่านยั่วผมอยู่รู้ไหม ซึงยุน”
“ไม่..อ่ะ อา...ซึงฮุน”
ร้องออกมาเมื่อซึงฮุนกระชากนิ้วออกรวดเดียวและเปลี่ยนเป็นแกนกายใหญ่
ส่วนปลายบดคลึงอยู่สองสามครั้งเพื่อให้น้ำใสหล่อลื่นก่อนสอดใส่ สูดปากออกมาด้วยความพึงพอใจอีกครั้งเมื่อช่องทางตอบรับดีเยี่ยม
ซึงฮุนไม่รอช้าที่จะโน้มตัวลงไปจูบซึงยุนด้วยแรงอารมณ์อีกครั้ง มือใหญ่ทั้งสองข้างแหวกก้อนนุ่มออกเพื่อกระกระทั้นกระแทกให้แนบชิด
และสมดังหวัง
เราหอบหายใจระรัวและครางเครือออกมายามที่สอบสะโพกเต็มแรง
“ดี ซึงฮุน อ่ะ เจ้า ดีมาก”
“ซึงยุนก็ดี อืม...”
ซึงฮุนยึดสะโพกบาง บีบคลึงเต็มแรง ก่อนจะส่งมือตีที่ก้อนนุ่มตามจังหวะ
ซึงยุนกรีดร้องด้วยความสุขสม อ้าขาออกกว้างและสวนสะโพกรับด้วยความกระสัน
คราบเหงื่อไหลเยิ้มออกมาหยดบนร่างกายของซึงยุน ซึงฮุนยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะก้มลงดูดดึงยอดอก
ซึงยุนจิกที่กลุ่มผมก่อนจะเชิดหน้า
“ฮืม ซึงฮุน...ข้า ไม่ไหว”
“อีกนิดนะครับ”
จับอีกฝ่ายนั่งอยู่บนกาย ไม่ต้องรอให้ใครสั่ง ซึงยุนยกตัวก่อนกระซึงฮุนกจนสุด
ซึงฮุนสูดปากเมื่ออีกฝ่ายขยับเอวโดยไม่ติดขัด แอบสอบสะโพกสวนเมื่อใกล้ถึงจุดสูงสุด
“ซึงฮุน อา ซึงฮุน”
“ฮื่อ ครับ”
“ข้ารักเจ้า อ่า”
จิกที่กลางหลังขณะที่ครางเครือ กระซิบบอกรักข้างใบหู
น้ำหนืดเฉอะแฉะดังพอกันกับเสียงหน้าขากระทบ ซึงฮุนบีบคลึงก้อนนิ่มก่อนจะจูบเบาๆที่ขมับ
“ผมก็รักซึงยุนครับ”
สิ้นคำเอ่ยเหลือเพียงเสียงหอบหายใจ ซึงฮุนปลดปล่อยเข้าที่ช่องทางร้อนอย่างง่ายดาย
ได้ยินเสียงกัดฟันของซึงยุนก่อนที่ซึงฮุนจะต้องเบิกตากว้าง
น้ำคาวขุ่นพุ่งเปรอะหน้าท้องระหว่างกันและกัน
และปีกของซึงยุนแผ่กระจายออกมา ซึงยุนเชิดหน้า ดวงตาปรือปรอยที่จดจ้องซึงฮุนเป็นสีเทาสว่างมองมาที่ก่อนจะแสยะยิ้ม
“อีซึงฮุน...อา”
“อึก”
“เจ้า...เป็นของข้า ตลอดไป...”
ราวกับพันธะสัญญาที่หลบหลีกไม่ได้ตลอดกาล
