[OS] Kang Seungyoon x Lee Seunghoon
x Song Minho
Story : Pitfall (Holiday
Lover) 2/2
ในช่วงสายมินโฮเดินเข้ามาปลุกซึงยุนให้ลุกไปอาบน้ำ
มือเข้มตีคนบนเตียงสองสามทีก่อนจะเลิกผ้าห่มที่คลุมกายคนบนเตียงนุ่มออก แม้ว่าจะต้องอดทนที่เห็นร่างเปลือยที่เต็มไปด้วยร่องรอยที่เกิดจากแรงอารมณ์เมื่อคืนแค่ไหนก็ตาม
“ซึงยุนอา
ตื่นไปอาบน้ำได้แล้วนะ วันนี้เราจะไปเที่ยวกันไง”
“อืม
อีกนิดนะพี่”
“ไม่นิดแล้ว
ไปอาบน้ำเร็ว พี่ซึงฮุนรออยู่”
มินโฮรั้งร่างผอมขึ้นนั่ง
ท่าทางสะลึมสะลือนั้นดูน่ารัก
ยามที่ริมฝีปากอวบอิ่มนั่นยื่นออกมาเล็กน้อยพร้อมกับตาปรือปรอยดูเข้ากับทรงผมยุ่งๆพอดู
“พี่ซึงฮุนอยู่ไหน?”
“อยู่ที่ครัว
ทำอาหารอยู่”
“พี่จะพาไปไหนอ่ะ”
“เดียวเราก็รู้
ไปอาบน้ำก่อนเด็กดี”
ซึงยุนยกแขนสองข้างก่อนที่มินโฮจะหลุดขำ
สอดแขนก่อนจะอุ้มคนขี้อ้อนเข้าห้องน้ำ ซึงฮุนที่เดินเข้ามาหลุดยิ้มกับภาพที่เห็น
ความน่ารักของทั้งคู่เป็นอะไรที่ทำให้เขาสบายใจที่สุด เปิดประตูห้องน้ำก่อนจะเอ่ย
“ซึงยุนอา
จะให้พี่กับมินโฮอาบน้ำให้ไหมหืม...”
“พี่ซึงฮุนเดียวแกล้งผมอีก
ไม่เอาหรอก อาบน้ำกับพวกพี่ทีไรมีแต่เหนียวตัวเพิ่ม”
“อ้าวไม่ชอบหรอหืม”ซึงฮุนยกยิ้มก่อนหยิกแก้มซึงยุนที่ยอมยืนขึ้นหลังจากมินโฮเอาผ้ามาห่อตัว”พี่เห็นเราร้องขออีกตลอดแหละนะ”
“ไอ้พี่บ้า
ไปข้างนอกเลย”
“อ้าว
ว่าพี่ทำไมอ่ะ”มินโฮเอ่ยเย้า
ก่อนที่ซึงยุนจะอ้าปากพะงาบๆทั้งๆที่หูแดงก่ำและกระแทกประตูห้องน้ำปิดหนี
มินโฮกับซึงฮุนมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะ
“พี่ทำเสร็จแล้วหรอ
มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่า”
“ไม่หรอก
ป้าแม่บ้านเขาทำดีมาก พี่จะขึ้นมาทำงานต่อหน่ะ”
“เห...พี่”
มินโฮชะงักก่อนจะเอ่ยออกมา “เดียวค่อยมาทำไม่ได้หรอ
ผมเข้าใจนะว่างานมันต้องเร่งส่ง...”
“พี่ก็อยากให้มันเสร็จๆไป
จะได้มีเวลาอยู่กับเราแล้วก็ซึงยุนนั่นแหละ”
“ผมเข้าใจครับ
พี่อย่าหักโหมนะ เดี๋ยวบ่ายสองผมจะให้แม่บ้านขึ้นมาตามละกัน”
ซึงฮุนยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะนั่งที่โต๊ะทำงาน
มือจับกระดาษออกมาก่อนจะมองนิ่ง
อา
นี่มัน...
ซึงฮุนยิ้มออกมาก่อนจะหันไปมองที่ประตู
แม้ว่าอีกฝ่ายจะออกไปแล้วแต่ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม
หันกลับมามองงานอีกครั้งที่ตอนแรกว่างเปล่าแต่ตอนนี้กลับมีลายมือกำกับของคนที่ดูจะเป็นห่วงว่าเขาจะทำงานหนักเสียเหลือเกิน
รู้สึกเหมือนสมัยเรียนก็เคยมีเหตุการณ์คล้ายๆกันนี้เกิดขึ้น
ซึงฮุนยิ้มออกมาก่อนจะเริ่มเขียนงานอีกครั้ง
ต้องขอบคุณข้อเสนอแนะของมินโฮที่เขียนไว้ทำให้เขทำงานลุล่วงไปได้มากกว่าที่คิด
“งื้อออ
พี่ซึงฮุนทำงานหรอ”ผิวเปียกชื้นเดินเข้ามากอดด้านหลังทำให้ซึงฮุนยกยิ้มกับความออดอ้อนของคนรัก
ตั้งแต่พวกเขาแต่งงานกันมา
ทุกคนต่างปรับตัวเข้าหากัน ซึงยุนเองก็รู้จักเรียนรู้ที่จะออดอ้อนขึ้นมากจนแม้แต่กระทั้งมินโฮที่รู้จักเป็นห่วงมากขึ้นเช่นกัน
ดีที่ได้รู้จักกัน
แม้เริ่มต้นไม่สวยงามแต่การได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ก็มีค่ามากเกินพอ
“ครับ
เดียวซึงยุนไปหามินโฮก่อนพี่นะ เดียวพี่ลงไป”
“วันนี้ไปไหนอ่ะพี่”
ซึงยุนนั่งอยู่เบาะหน้าพูดออกมาอย่างตื่นเต้นจนซึงฮุนเองที่นั่งด้านหลังอดจะยิ้มไม่ได้
ซึงยุนที่สดใสร่าเริงในวันนี้โยกตัวไปมาก่อนจะเปิดเพลงนั้นเพลงนี้วนไปเรื่อยๆ
กว่าจะมาถึงก็เกือบเย็นแล้ว
มินโฮพาซึงยุนและซึงฮุนมาเที่ยวทะเล จู่ๆซึงยุนก็เงียบไปจนซึงฮุนสังเกตได้
“เป็นอะไรหืมเด็กน้อย
เมารถหรอ”
“เปล่าหรอก
ผมแค่คิดถึงตอนที่เราฮันนีมูนกัน....”
“นั่นแหละจุดประสงค์หล่ะ”มินโฮเดินมากอดคอทั้งสองคน
“สุขสันต์วันครบรอบแต่งงานครับซึงยุน...พี่ซึงฮุน”
ซึงยุนหันมายิ้มก่อนน้ำตาจะคลอออกมจนมินโฮตกใจ
ซึงฮุนกระวีกระวาดหาทิชชู่เป็นการใหญ่เมื่อเด็กน้อยเริ่มน้ำตาไหล
มินโอกอดอีกฝ่ายจนจมไปในอกก่อนซึงฮุนจะกลับมาพร้อมลูบหัวเบาๆ
“ฮึก
ผะ..ผมไม่คิดว่าพี่จะจำได้อ่ะ”
ทั้งซึงฮุนและมินโฮหัวเราะออกมา
ก่อนจะกอดคอคนน้อง
“พี่ก็จำได้นะซึงยุน
แต่พี่ติดงานไง พี่เลยมาไม่ได้ตอนแรก”
“ไม่ต้องเลย
ถ้าผมไม่โกหกพี่พี่คงไม่มา”
“ก็พี่ต้องโหมงานหนักเพราะอยากจะมาพักกับเราสองคนนานๆนี่ซึงยุนอา...รู้ไหมพี่กะจะปิดงานให้เสร็จแล้วมาฉลองกันไง
แต่เราสองคนรวมหัวกันหลอกพี่ พี่ควรโกรธไหมหืม”
“ง่า...”
“ไม่ทำแบบนี้อีกนะ
เข้าใจไหมซึงยุน มินโฮ”
“ครับ
ผมขอโทษนะพี่”
“อืม
ดีมาก ไม่เอาไม่เศร้าสิ มันผ่านไปแล้วหล่ะ ไหนๆแล้วไปเที่ยวกันเถอะ”
มินโฮพาอีกฝ่ายไปเที่ยวย่านร้านค้าที่มีมากมาย
ต่างคนต่างสนุกกับการเลือกซื้อของมากมาย
“พี่ซึงฮุน
อันนี้เหมาะกับผมไหม” ซึงยุนชี้ไปที่สร้อยที่มีปิกกีต้าร์เป็นจี้อยู่
ยกยิ้มก่อนจะหยิบไปทาบที่ลำคอ
“เหมาะดี
มินโฮว่าไง”
“หืม
สวยดีนะ เท่าไรหรอครับ”มินโฮหันไปถามคนขายก่อนจะได้มา
ซึงยุนยกยิ้มดีใจก่อนจะเอาของใส่ในกระเป๋ากางเกง
มือทั้งสองข้างเปลี่ยนจากที่ถถือขนมส่งให้มินโฮก่อนจะกุมมือทั้งมือซึงฮุนและมินโฮ
ยกยิ้มสวยจนซึงฮุนและมินโฮมองหน้ากันเป็นเชิงส่งสัญญาณบางอย่าง
เดินไปเรื่อยๆด้วยความรู้สึกเปี่ยมสุข
แม้ว่าพวกเขาทั้งสามคนจะไม่ใช่ความรักแบบวัยรุ่นสดใสแต่การที่ได้อยู่แบบนี้ก็ทำให้รู้สึกถึงความเยาว์วัย
มินโฮไม่ได้มองว่ามันเป็นเรื่องผิดถ้าหากความรักจะไม่ได้มีแค่สองคน
ส่วนซึงฮุนก็ไม่ได้คิดมากที่ระยะห่างจะเป็นปัญหาในการแสดงความรักออกมา
และซึงยุน...แค่การได้เคียงข้างกันแบบนี้ก็ดีเกินพอแล้ว
ทั้งสามต่างรู้สึกขอบคุณกันและกัน
ขอบคุณโชคชะตา
ความผิดหวัง และความต้องการ
ขอบคุณทุกสิ่งที่เปรียบเสมือนหลุมพรางทำให้ทั้งสามคนตกลงมาอยู่ร่วมกัน
“โอ้ยยยยยย
ผมเหนื่อยจังเลย”
ซึงยุนเดินน้ำเข้ามาที่ห้องพักติดชายทะเล
หลังจากที่ทั้งสามเดินไปหาอะไรไปกิน ด้วยความที่มินโฮกะจะเซอไพรซ์ทั้งสองคนเลยไม่มีการเตรียมตัวสำหรับค้างคืนแม้แต่น้อย
“ถ้านายบอกพี่ก่อนพี่จะได้เตรียมเสื้อผ้ามาบ้างนะ”
ซึงฮุนบ่นงุบงิบก่อนจะเดินไปนั่งข้างซึงยุนที่รื้อถุงเสื้อผ้าที่ซื้อมาใหม่อยู่
“น่าพี่
อย่าคิดมากเลยครับ เราซื้อมาใหม่แล้วไง มาแค่สองคืนเอง”
“ผมอาบน้ำก่อนนะ
เหนียวตัวเป็นบ้าเลย”
ซึงยุนพูดออกมาก่อนจะหยิบเสื้อผ้าออกไปเข้าห้องน้ำ
เมื่อประตูปิดซึงฮุนจึงหันมาคุยกับมินโฮ
“พี่เห็นที่เราเขียนไว้บนงานละนะ
ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
มินโฮยิ้มออกมาก่อนจะกุมมือคนพี่ “ผมไม่อยากให้พี่โหมงานหนักนะ ซึงยุนก็เป็นห่วง”
“พี่โอเคกับงานอยู่
เอางี้ ถ้าพี่บอกให้เราหยุดทำงาน เราจะทำไหม”
มินโฮชะงักกับคำถามไป
“ก็ไม่
ใช่ไหมหล่ะ พี่ก็เหมือนกันนะ พี่ก็ยังมีความสุขกับงานตอนนี้อยู่”
“แต่พี่อยู่ไกล”
“วอแวนะเราอ่ะมินโฮ
ติดนิสัยซึงยุนมาหรือไง”
“ไม่ใช่สักหน่อย”มินโฮยู่ปากก่อนที่ซึงฮุนจะยิ้มออกมา
“พี่ไม่ได้อะไรที่เรามาพูดหรอกนะ
คงถูกซึงยุนรบเร้ามาละสิ”
“พี่รู้”
“อืม
เดายากที่ไหนหล่ะ”
“พี่ไม่เหงาหรออยู่ไกลกันขนาดนั้น
ผมให้ซึงยุนไปอยู่เป็นเพื่อนไหม”
“ไม่เอา
พี่ทำงานดึก ซึงยุนอยู่กับเราก็ดีแล้ว พี่จะบินมาหาเอง โอเคไหม อย่าคิดมากเลย
เลิกคุยเรื่องนี้ๆๆๆ”
ซึงฮุนพูดก่อนที่ซึงยุนจะเดินตัวเปียกออกมาอีกครั้ง
มินโฮจึงเงียบก่อนจะเลือกชุดสำหรับใส่นอนบ้างและเดินไปอาบน้ำ
“ไปเอาไดร์มาเลยไอ้เด็กน้อย
เดียวพี่เป่าให้” ซึงยุนเดินกลับปเอาไดร์ก่อนจะกลับมานั่งที่โซฟา
ซึงฮุนเสียบปลั๊กก่อนจะเป่าผมคนตรงหน้าให้ มือสางเบาๆก่อนจะเริ่มยีไปมา
“ผมคิดถึงพี่จริงๆนะพี่ซึงฮุน
อยากอยู่ด้วยกันจัง” ซึงฮุนชะงักมือเมื่อซึงยุนพูดออกมา
กระแสเสียงเศร้าปะปนมาจนรู้สึกได้
ซึงฮุนรู้สึกผิดขึ้นมาจับใจ
เขาสัมผัสถึงความเศร้าที่อีกฝ่ายพูดออกมา
“พี่ขอโทษที่ไม่สามารถทำแบบนั้นได้นะซึงยุน
พี่ขอโทษจริงๆ”
“...”
“แต่พี่ยืนยันคำเดิมนะว่าพี่จะพยายามให้มากที่สุดเพื่อที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน
ถึงพี่จะไม่ค่อยมีเวลาให้เราเท่าไร แต่พี่จะมาหาบ่อยๆ แล้วถ้าทุกอย่างลงตัวเมื่อไร
พี่จะมาอยู่กับเรา โอเคนะครับ”
ซึงฮุนสวมกอดอีกฝ่ายจากทางด้านหลัง
รับรู้ถึงความสั่นไหวน้อยๆของซึงยุน
“ได้โปรดอย่าร้องไห้เลยซึงยุน
พี่ใจคอไม่ดีนะรู้ไหม”
“ผมไม่ได้ร้อง...”
“เด็กขี้แยโกหกพี่หรอ”
“เปล่านะ”
ซึงยุนหันกลับมาเบะปาก จมูกแดงก่ำจนอดไม่ได้ที่จะยีจมูกเบาๆ
มินโฮเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนที่จะมองมา ซึงฮุนส่งสายตาเป็นเชิงขอโทษก่อนที่จะลุกขึ้น
“มินโฮดูแลซึงยุนต่อหน่อยนะ”
มินโฮนอนหลับไปแล้ว
ซึงยุนเองก็หลับแล้ว
แต่ซึงฮุนนอนไม่หลับ
ซึงฮุนเดินออกไปกดเบียร์กระป๋องมาก่อนจะเปิดดื่มที่ริมหน้าต่าง
ลมที่พัดมาประทะใบหน้าเบาๆพอทำให้รู้สึกดีบ้าง แม้มันจะไม่ทั้งหมดก็ตาม
แต่ความรู้สึกแย่ยังคั่งค้างอยู่เล็กน้อย
เขาคิดถึงความรู้สึกทั้งซึงยุนและมินโฮ
ดื่มต่ออีกได้ไม่หมดก็เลือกที่จะทิ้งมันไป
ทิ้งหมดทุกอย่างทั้งเรื่องที่คิดมากและความรู้สึกแย่เมื่อครู่
ตราบใดที่เขายังรักกันก็ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรทั้งนั้น
“ไม่เข้าไปนอนละพี่”ซึงฮุนชะงักเมื่อเห็นมินโฮยืนดื่มน้ำอยู่
“เดียวจะนอนแล้วหล่ะ”
“มานี่มาพี่ซึงฮุน”
มินโฮเรียกอีกฝ่ายให้เดินมาใกล้ๆก่อนจะสวมกอด
“เห็นพี่เป็นเด็กหรือไง”
“เปล่า
พี่โตกว่าผม แล้วก็คิดมากกว่าผมด้วย”
ซึงฮุนเม้มปากก่อนจะเงียบ
“พี่อย่าคิดมากเลย
เดียวซึงยุนรู้จะทะเลาะกันอีก จำไม่ได้หรือไง ตอนนั้นเป็นยังไงอ่ะ”
“อืม...ว่าแต่
นายออกมางี้ซึงยุนหลับอยู่หรอ”
“เปล่า...ซึงยุนอ่ะให้ออกมาตาม”
“ห๊ะ”
“ถ้าพี่ยังไม่เข้าห้องเขาจะไม่ให้เรากอด...ซึงยุนว่าอย่างงั้นอ่ะ”
ซึงฮุนมองหน้ามินโฮอย่างรวดเร็วก่อนจะเห็นว่าอีกฝ่ายทำหน้าอมยิ้มขืน
“แล้วทำไมไม่ทำไปก่อนห๊ะ”
“น้องขอสอง...ผมขัดได้หรอ”
ซึงฮุนตบหน้าผากก่อนจะยิ้มออกมา
“เดียวพี่จัดให้เดินไม่ได้เลยดีไหม”
“กะเอาให้มาสองคืนนี้ไม่ออกไปเที่ยวเลยว่างั้น”
“หึ”
ซึงฮุนไม่ได้พูดอะไรก่อนจะเดินเข้าห้องไป
สูดหายใจเข้าลึกๆเมื่อเห็นว่าซึงยุนนั่งรออยู่ แสงสลัวสีส้มไม่ได้ทำให้ซึงยุนดูกลมกลืนกับแสงเท่าไรนัก
ผิวขาวผ่องที่โผล่ออกมาจากชุดนอนทำให้ใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่
“ช้า”ซึงยุนพูดออกมาก่อนจะเบะปาก
“ผมรอพี่จนเปื่อยแล้ว”
“พี่เห็นเราเที่ยวตลอดเลย
พี่กลัวเราเหนื่อยเลยนึกว่าเรานอนไปแล้ว...”
“มานี่เลยทั้งคู่นั่นแหละ
ถ้างั้นอ่ะ ผมไม่เหนื่อยสักหน่อย”
มินโฮเลิกคิ้วก่อนจะปิดประตูห้องนอนแผ่วเบา
เป็นสัญญาณว่าบทรักกำลังจะเริ่ม
“โอเคครับ
ไม่งอแงนะ”มินโฮเอ่ยออกมาก่อนจะดันหลังให้ซึงฮุนที่ยืนอยู่เดินไปข้างหน้า
แม้ความกังวลจะมีอยู่
แต่แค่ริมฝีปาก
และร่างกายได้หลอมรวมกัน
นั่นก็เป็นคำตอบที่ดีพอแล้วว่าเขาไม่ควรคิดถึงมัน
แค่คิดถึงกันและกันในตอนนี้ก็เพียงพอแล้ว
"อื้อ อือ..." ซึงยุนสูดปากดังๆกับความกระสันที่ถูกรุกเร้า
ร่างกายแดงผะผ่าวถูกรุกรานอย่างหนักจากคนรักทั้งสองอย่างไม่มีใครยอมใคร
ซึงยุนมองไปทางซึงฮุนที่ตอนนี้รูดรั้งความแข็งขืนอยู่ตรงหน้า
กล้ามท้องเกร็งเป็นร่องลึกจ่อเป็นที่ยึดเกาะของซึงยุนที่อยู่ในท่าคลาน
"มินโฮ
อ่ะๆๆ"โดนดึงแขนไปด้านหลังหนึ่งข้างเพื่อยึดเกาะก่อนมินโฮจะแกล้งปล่อยมือเล่น
สะโพกสอบโยกเต็มแรงจนหน้าขากระทบดังพอๆกับเสียงคราง
ซึงฮุนเชิดหน้าเมื่อซึงยุนเริ่มจับแกนกายถูกับใบหน้า
ช้อนตามองและใช้ลิ้นตวัดส่วนปลาย
"ฮึ่ม แกล้งพี่หรอ"
ซึงฮุนจับใบหน้าซึงยุนก่อนจะเริ่มสวนสะโพกเข้าทางปากจนลึกความอุ่นร้อนแทบทำให้ซึงฮุนเสร็จ
เสียงครางดังระงมขึ้นทุกขณะ มินโฮสอดมือไปยกขาข้างขวาของซึงยุนจนลอย
ก่อนจะกระแทกยับ เนินเนื้อทั้งกระทบและบดขยี้ทำให้ซึงยุนอ้าปากค้าง เสียงสบถคำหยาบออกมาเบาๆก่อนจะร้องออกมาเมื่อริมฝีปากว่างจากซึงฮุน
คนตรงหน้าถอยออกมาก่อนจะปรามมินโฮเมื่อเห็นเริ่มเห็นซึงยุนน้ำตาซึมออกมา
“เจ็บหรอซึงยุน เดี๋ยวพวกพี่จะทำเบาๆนะ”
“อื้อ ไม่ ไม่ต้องเบา พี่มินโฮแรงๆ”บอกออกมาก่อนจะเกาะแขนซึงฮุนที่นั่งอยู่ด้านหน้า
ซึงฮุนปาดน้ำตาซึงยุนก่อนหอมหน้าผาก
จับอีกฝ่ายกอดแน่นแทนความคิดถึงที่มีไม่เคยพอของตนเองก่อนช่วยอีกฝ่ายปลดปล่อยแทน
มือรูดรั้งส่วนนั้นของซึงยุนและมองไปทางมินโฮที่เหงื่อซึมมาตามไรผม เอื้อมมือไปปัดออกก่อนยกยิ้มน้อยๆก่อนที่ซึงยุนจะกัดที่หัวไหล่ซึงฮุนอย่างแรง
เสียงหอบหายใจดังปนเปไม่เป็นภาษาก่อนที่ซึงยุนจะปลดปล่อยออกมา
ร่างกายอ่อนแรงเกยไหล่พี่คนโตสุดก่อนจะสะดุ้งเมื่อมินโฮปลดปล่อยข้างใน
ความอุ่นร้อนที่ช่องทางสีสดทำให้ซึงยุนผวากอดซึงฮุนเบาๆ
มินโฮจูบต้นคอก่อนจะแช่ตัวอยู่ครู่เดียวและถอนแกนกายออกมา
“นอนพัก...”
“ไม่เอา”
“ซึงยุนงอแงจังครับหืม”
“ไม่พอ
ผมยังไม่ได้กินพี่ซึงฮุนเลย”
“เด็กนี่....”ซึงฮุนส่ายหน้าให้กับความน่าเอ็นดูกับคนตรงหน้าก่อนจะเริ่มอีกครั้ง
จับอีกฝ่ายนอนหงายพิงอกมินโฮก่อนที่จะสอดนิ้วควานเข้าไป
ซึงยุนขากระตุกเมื่อกวาดน้ำออกจนหมด สอดเข้าออกสองสามทีก่อนที่ซึงฮุนจะค่อยๆใส่
ช่องทางด้านหลังยิ่งบีบรัดรุนแรงขึ้นจนซึงฮุนต้องครางฮืมออกมาด้วยความเสียว
ซึงยุนพิงไหล่มินโฮแบบอ่อนแรงเพราะโดนจุดกระสันเต็มๆ
“อ๊ะ
มินโฮ” ร้องออกมาเมื่อมินโฮนวดคลึงอกนุ่มเบาๆก่อนจะสะกิดยอดอกแรงๆ
ริมฝีปากบดจูบซึงยุนที่หันมารับความร้อนแรงของคนด้านหลัง ก่อนที่มินโฮจะละริมฝีปากออก
มองซึงฮุนที่ตอนนี้สอดแขนเข้าใต้เข่าของซึงยุนก่อนจะยกให้อ้ากว้างจนมินโฮเห็นความแข็งขืนที่สอดใส่ในตัวคนรัก
“อ่ะ
อา พี่ซึงฮุน ผมจะ...”ซึงยุนเสร็จออกมาอีกรอบจนเลอะหน้าท้องตนเอง
มินโฮเอือมมือไปปาดความเหนียวหนืดนั้นก่อนจะเลีย
“น้ำเยอะอยู่เลยนะซึงยุน”
ซึงยุนหน้าแดงก่ำก่อนที่มินโฮจะมองคนพี่ที่ยังขยับอยู่เพราะยังไม่เสร็จ
จังหวะที่ช้าลงทำให้มินโฮมองคนพี่
“พี่ขอทำแรงหน่อยนะซึงยุน”
ซึงฮุนจับข้อเท้าก่อนที่จะยกและอ้าออกจนเข่าติดผืนเตียงนุ่ม มินโฮค่อยๆวางซึงยุนลงที่นอนเพราะกลัวจะไม่ถนัดก่อนจะอ้อมไปทางด้านข้าง
“อ่ะ
อ้า”ซึงยุนร้องออกมาเสียงหลงเมื่อเจอสัมผัสรุนแรง มินโฮดูดดึงยอดอกของซึงยุนเต็มแรงจนเป็นรอยจ้ำไปหมด
ส่วนซึงฮุนส่งสะโพกสอบรุกเร้าจาบจ้วงเสียจนเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังอย่างน่ากลัว เชิดหน้าครางเมื่อตรงจุดก่อนจะเหลือบสายตามองซึงยุนที่หน้าแดงก่ำ
ขยับอีกสองสามทีก่อนที่ซึงยุนจะผวากอดมินโฮ
ปลดปล่อยออกมาพร้อมกับซึงฮุน
มินโฮยิ้มเมื่อเห็นคนทำท่ายั่วยวนก่อนหน้านี้หมดแรงจนแทบสลบไป
ซึงฮุนถอดถอนแกนกายออกก่อนจะขยั้บมาลูบหน้าผากซึงยุนแรงๆหนึ่งที
หันกลับไปปรับแอร์ให้เพื่อจะได้นอนหลับสบายตัวขึ้น
ส่วนมินโฮละออกไปเพื่อนำผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวคนรัก
“ดื้อจริงๆ”
“พี่ไม่ชอบหรอ”
มินโฮพูดยิ้มๆเมื่อได้ยิ้นซึงฮุนพูดดุๆใส่ซึงยุนที่สลบคาอกไปแล้ว
“ก็ชอบ
แล้วก็อยากเป็นอย่างนี้ตลอดไปด้วย”
“งั้นพี่ก็อย่ากังวลเลย
มันจะเป็นแบบนี้ตลอดไปแหละ”
มินโฮมองหน้าซึงฮุนก่อนยิ้มออกมา
มือยกขึ้นมาดึงอีกฝ่ายให้กุมกัน
ทั้งมือเขา
มินโฮ และซึงยุน
ก่อนที่ความรู้สึกจะหายไป
ตราบใดที่ยังเชื่อมั่นว่าการพบกันทำให้มีความสุข
เขาก็ขออยู่แบบนี้ตลอดไปก็พอ..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น