[Ficlet] LEE SEUNGHOON X SONG MINHO
Story : ABOUT 30 MINUTES
ช่วงเวลาแต่ละวันมันช่างผ่านไปเชื่องช้าสำหรับการรอคอยเสมอ
ข้อนี้ซึงฮุนรู้ดี มันเป็นอะไรที่ทรมานสำหรับการต้องอดทนรออะไรสักอย่างโดยที่ไม่สามารถทำอะไรเลย
ซึงฮุนยังคงยืนอยู่ที่หน้ากระจกในห้องซ้อมเต้น วันๆไม่ได้ออกไปไหนมากกว่านี้ หอพัก
ห้องซ้อมเต้น ห้องอัดเสียง ชีวิตที่วนลูปเหมือนช่วงสมัยเป็นเด็กฝึกวนกลับเข้ามาในชีวิตประจำวันอีกครั้ง
ซึงฮุนปาดเหงื่อที่ซึมออกมา เขายังคงเต้น...เต้นโดยที่ไม่รู้ว่าเต้นไปเพื่ออะไร
ในตอนแรกเขาเต้น...เพราะเขารักมัน
รักความเป็นอิสระ รักที่มันแสดงถึงความเป็นตัวของตนเอง
พอเขาเริ่มเป็นเด็กฝึกเพื่อตามความฝัน เขาได้อยู่ที่นี่ ที่ที่เขาเฝ้ามองมาตั้งแต่ยังแรกรุ่น
เขารู้มันไม่ใช่เรื่องง่าย และเขาต้องอดทน
แม้จะอยู่ในช่วงที่ต้องเลือก แต่เขาก็ยังคงเต้น
และเขาจะเต้นไปเรื่อยๆจนกว่าเขาจะไม่สามารถทำมันได้
แต่ตอนนี้เขากำลังรู้สึกมึนงง
เหมือนคำถามเดิมๆสมัยวัยรุ่นเริ่มกลับมา ว่าทำไมเขาถึงเลือกที่จะเต้นมันวนกลับมาอีกครั้ง
และเขาไม่สามารถตอบมันได้เต็มปากเต็มคำเหมือนเมื่อก่อน
ว่าเพราะอะไร เพื่ออะไรกันแน่ที่เขายังอยู่กับชีวิตที่วนลูปแบบนี้
ผ้าซับเหงื่อผืนนุ่มถูกยื่นมากระทบใบหน้าไม่รู้ตัว
ซึงฮุนเหลือบสายตาผ่านกระจกก่อนจะพบว่าเป็นมินโฮที่ยื่นมันมาให้ สายตาเต็มไปด้วยความกังวลเล็กๆของคนเด็กกว่านั่นทำให้ซึงฮุนรู้สึกตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่
“ฮยอง เหนื่อยใช่ไหม”
มินโฮทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เผยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความกังวลใจเช่นทุกครั้งที่เปิดประตูห้องซ้อมออกมาแล้วเจอฮยองที่เขารักสุดหัวใจนั่งนิ่งๆอยู่หน้ากระจก
มันเหมือนมีกำแพงบางอย่างที่ทำให้มินโฮรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายมีเรื่องที่คิดมากและยากที่จะเอ่ย
ถอนหายใจก่อนจะยื่นมือไปวางที่เข่าอีกฝ่าย
เอ่ยออกมาหลังจากปล่อยให้ความเงียบปกคลุมมาได้สักพัก
“ฮยองอา”
“หืม”
“ผมขอเวลาสามสิบนาที ออกไปข้างนอกกับผมนะ”
ซึงฮุนรู้ดีว่ามินโฮไม่ค่อยได้พักผ่อนเท่าไรนัก อีกคนมียูนิตที่ต้องแยกออกไปแล้วไหนจะงานอื่นๆอีกมากมาย
คนเด็กกว่าอาจจะเหนื่อยมามากก็ได้ แม้ใจจริงซึงฮุนจะอยากให้มินโฮพักมากกว่า
แต่ความดื้อของมินโฮมันมีมากพอๆกันจนสุดท้ายซึงฮุนต้องยอมแพ้
อากาศช่วงตีสามไม่ร้อนอบอ้าวแต่ก็ไม่ได้เย็นอะไร ซึงฮุนที่สวมกางเกงขาสั้นและเสื้อกล้ามตามปกติเวลาซ้อมเต้นสวมรองเท้าผ้าใบสีสดใส
ยืนรอมินโฮที่ขอตัวเอาของไปเก็บที่ห้องอัดเสียงก่อนจะเดินกลับมาพร้อมผ้าปิดปากสองผืน
มินโฮบรรจงสวมมันให้กับซึงฮุนจนคนพี่ต้องหลุดขำ
“ฮยองเหมือนคนเป็นง่อยหรอ?”
“เปล่าหรอกน่า” อีกฝ่ายสวมมันให้ซึงฮุนจนเสร็จแกล้งยู่ปาก
ก่อนที่จะสวมของตนเองบ้าง เมื่อเสร็จจึงเดินออกจากตึกทางประตูหลัง ลัดเลาะตามซอยมืดที่มินโฮมั่นใจว่าจะไม่มีใครมาตามถ่ายรูปเขาสองคนได้แน่นอนก่อนจะเดินคู่กันเรื่อยๆ
มินโฮพามาที่สวนสาธารณะใกล้ๆก่อนจะบอกให้ซึงฮุนนั่งรออยู่ตรงเก้าอี้ว่าง
และเดินหายไปอีกทาง คนพี่คว้าโทรศัพท์ออกมานั่งเล่นรอเวลา
ผ่านไปได้สักพักความเย็นเครื่องดื่มอัดลมก็กระทบที่แขน ซึงฮุนขอบคุณน้อยๆ เปิดมันเพื่อดื่มก่อนจะปิดปากเช่นเดิมเพราะกลัวว่าจะมีใครบังเอิญมาเห็น
ถึงแม้มันจะดึกมากก็ตามเถอะ
มินโฮมองท่าทีคนพี่ที่เริ่มนั่งเหม่ออีกครั้ง ก่อนจะนั่งข้างกันบ้าง
ปล่อยให้สายลมในค่ำคืนฤดูร้อนพัดผ่านไปพร้อมกับความรู้สึกต่างๆ
“ฮยอง”
เอ่ยออกมาท่ามกลางความเงียบ ซึงฮุนละสายตาที่ทอดมองไปไกลหันกลับมามองมินโฮก่อนจะเลิกคิ้ว
“ผมขอโทษที่มีเวลาให้ฮยองแค่นี้นะ ถึงมันจะสั้นไปหน่อย”
เพียงแค่นั้นซึงฮุนก็ยกยิ้มอ่อนทันที
ภายใต้ผ้าปิดปากริมฝีปากบางเอ่ยออกมาแผ่วเบา ซึงฮุนสัมผัสได้ถึงความห่วงใยจากอีกฝ่ายชัดเจน
และนั่นทำให้สิ่งที่เขากังวลอยู่เจือจางลงไปบ้าง
แม้มินโฮจะไม่เก่งเรื่องที่จะพูดปลอบใจใครสักคน
แต่อีกฝ่ายเลือกที่จะใช้เวลาสั้นๆเพื่อทำให้เขารู้สึกดีได้ และนั่นคือสิ่งที่มินโฮมักทำให้กับซึงฮุนเสมอเวลามีเรื่องไม่สบายใจทุกอย่าง
เพราะมินโฮคือความสบายใจที่สุดของซึงฮุน
“ความจริงนายไม่ต้องพยายามขนาดนี้ก็ได้นะมินโฮอา”
“ก็นะ” อีกฝ่ายแค่เกาหัวแก้เขินเมื่อรู้ว่าซึงฮุนจับได้ถึงเหตุผลที่ตนเองพาออกมาข้างนอกทั้งที่ไม่มีอะไรเลยก็ตาม
หัวเราะน้อยๆก่อนที่ซึงฮุนจะกุมมือมินโฮเบาๆ
“ขอบใจนะมินโฮ ฮยองสบายใจขึ้นเยอะเลย”
“ดีแล้วค----“ บทสนทนาหายไปเสียดื้อๆเมื่อซึงฮุนยื่นหน้าเข้าหามินโฮ
ลมหายใจร้อนของซึงฮุนอยู่ใกล้แค่เอื้อม ก่อนที่มินโฮจะหลุดยิ้มและยอมโอนอ่อนตามคนพี่อย่างง่ายดายโดยการแนบริมฝีปากบนผ้าผืนเล็กที่กั้นไว้
บดคลึงพอรู้สึกดีนิดหน่อยก่อนจะผละออก
“กลับหอกันเถอะฮยอง”
มินโฮรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวแปลกๆกับสัมผัสที่แม้จะผ่านผ้าผืนบางก็ตาม เอ่ยออกมาตะกุกตะกักนิดหน่อย
ก่อนจะลุกกะทันหัน แต่ไม่วายจะยื่นมือให้ซึงฮุนอยู่ดี
ซึงฮุนหลุดยิ้มก่อนจะยื่นมือให้มินโฮ
กุมไว้แน่นๆและลุกขึ้นเพื่อกลับไปทำหน้าที่ของตนเองอีกครั้ง
หมดเวลาสามสิบนาทีสำหรับเขาทั้งสองคนแล้วที่จะอยู่ให้ห้วงแห่งความฝัน
แต่ถึงแม้ว่าความจริงที่รออยู่ในวันนี้ พรุ่งนี้ หรือวันไหนจะทำให้ซึงฮุนรู้สึกท้อแค่ไหนก็ตาม
เขาคงจะจดจำค่ำคืนสามสิบนาทีที่มินโฮมอบให้เพื่อผ่านมันไปให้ได้ตลอดไป
“ขอบคุณ...ที่อยู่ข้างกันนะ”
#ALLBBHN
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น