BABYHOONIE

BABYHOONIE

วันจันทร์ที่ 29 สิงหาคม พ.ศ. 2559

[Ficlet] LEE SEUNGHOON X SONG MINHO : ABOUT 30 MINUTES








[Ficlet] LEE SEUNGHOON X SONG MINHO

Story : ABOUT 30 MINUTES








ช่วงเวลาแต่ละวันมันช่างผ่านไปเชื่องช้าสำหรับการรอคอยเสมอ

ข้อนี้ซึงฮุนรู้ดี มันเป็นอะไรที่ทรมานสำหรับการต้องอดทนรออะไรสักอย่างโดยที่ไม่สามารถทำอะไรเลย ซึงฮุนยังคงยืนอยู่ที่หน้ากระจกในห้องซ้อมเต้น วันๆไม่ได้ออกไปไหนมากกว่านี้ หอพัก ห้องซ้อมเต้น ห้องอัดเสียง ชีวิตที่วนลูปเหมือนช่วงสมัยเป็นเด็กฝึกวนกลับเข้ามาในชีวิตประจำวันอีกครั้ง ซึงฮุนปาดเหงื่อที่ซึมออกมา เขายังคงเต้น...เต้นโดยที่ไม่รู้ว่าเต้นไปเพื่ออะไร

ในตอนแรกเขาเต้น...เพราะเขารักมัน

รักความเป็นอิสระ รักที่มันแสดงถึงความเป็นตัวของตนเอง



พอเขาเริ่มเป็นเด็กฝึกเพื่อตามความฝัน เขาได้อยู่ที่นี่ ที่ที่เขาเฝ้ามองมาตั้งแต่ยังแรกรุ่น

เขารู้มันไม่ใช่เรื่องง่าย และเขาต้องอดทน แม้จะอยู่ในช่วงที่ต้องเลือก แต่เขาก็ยังคงเต้น

และเขาจะเต้นไปเรื่อยๆจนกว่าเขาจะไม่สามารถทำมันได้



แต่ตอนนี้เขากำลังรู้สึกมึนงง

เหมือนคำถามเดิมๆสมัยวัยรุ่นเริ่มกลับมา ว่าทำไมเขาถึงเลือกที่จะเต้นมันวนกลับมาอีกครั้ง

และเขาไม่สามารถตอบมันได้เต็มปากเต็มคำเหมือนเมื่อก่อน

ว่าเพราะอะไร เพื่ออะไรกันแน่ที่เขายังอยู่กับชีวิตที่วนลูปแบบนี้





ผ้าซับเหงื่อผืนนุ่มถูกยื่นมากระทบใบหน้าไม่รู้ตัว ซึงฮุนเหลือบสายตาผ่านกระจกก่อนจะพบว่าเป็นมินโฮที่ยื่นมันมาให้ สายตาเต็มไปด้วยความกังวลเล็กๆของคนเด็กกว่านั่นทำให้ซึงฮุนรู้สึกตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่

“ฮยอง เหนื่อยใช่ไหม”

มินโฮทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เผยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความกังวลใจเช่นทุกครั้งที่เปิดประตูห้องซ้อมออกมาแล้วเจอฮยองที่เขารักสุดหัวใจนั่งนิ่งๆอยู่หน้ากระจก มันเหมือนมีกำแพงบางอย่างที่ทำให้มินโฮรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายมีเรื่องที่คิดมากและยากที่จะเอ่ย

ถอนหายใจก่อนจะยื่นมือไปวางที่เข่าอีกฝ่าย เอ่ยออกมาหลังจากปล่อยให้ความเงียบปกคลุมมาได้สักพัก

“ฮยองอา”

“หืม”

“ผมขอเวลาสามสิบนาที ออกไปข้างนอกกับผมนะ”





ซึงฮุนรู้ดีว่ามินโฮไม่ค่อยได้พักผ่อนเท่าไรนัก อีกคนมียูนิตที่ต้องแยกออกไปแล้วไหนจะงานอื่นๆอีกมากมาย คนเด็กกว่าอาจจะเหนื่อยมามากก็ได้ แม้ใจจริงซึงฮุนจะอยากให้มินโฮพักมากกว่า แต่ความดื้อของมินโฮมันมีมากพอๆกันจนสุดท้ายซึงฮุนต้องยอมแพ้ อากาศช่วงตีสามไม่ร้อนอบอ้าวแต่ก็ไม่ได้เย็นอะไร ซึงฮุนที่สวมกางเกงขาสั้นและเสื้อกล้ามตามปกติเวลาซ้อมเต้นสวมรองเท้าผ้าใบสีสดใส ยืนรอมินโฮที่ขอตัวเอาของไปเก็บที่ห้องอัดเสียงก่อนจะเดินกลับมาพร้อมผ้าปิดปากสองผืน มินโฮบรรจงสวมมันให้กับซึงฮุนจนคนพี่ต้องหลุดขำ

“ฮยองเหมือนคนเป็นง่อยหรอ?”

“เปล่าหรอกน่า” อีกฝ่ายสวมมันให้ซึงฮุนจนเสร็จแกล้งยู่ปาก ก่อนที่จะสวมของตนเองบ้าง เมื่อเสร็จจึงเดินออกจากตึกทางประตูหลัง ลัดเลาะตามซอยมืดที่มินโฮมั่นใจว่าจะไม่มีใครมาตามถ่ายรูปเขาสองคนได้แน่นอนก่อนจะเดินคู่กันเรื่อยๆ

มินโฮพามาที่สวนสาธารณะใกล้ๆก่อนจะบอกให้ซึงฮุนนั่งรออยู่ตรงเก้าอี้ว่าง และเดินหายไปอีกทาง คนพี่คว้าโทรศัพท์ออกมานั่งเล่นรอเวลา ผ่านไปได้สักพักความเย็นเครื่องดื่มอัดลมก็กระทบที่แขน ซึงฮุนขอบคุณน้อยๆ เปิดมันเพื่อดื่มก่อนจะปิดปากเช่นเดิมเพราะกลัวว่าจะมีใครบังเอิญมาเห็น ถึงแม้มันจะดึกมากก็ตามเถอะ

มินโฮมองท่าทีคนพี่ที่เริ่มนั่งเหม่ออีกครั้ง ก่อนจะนั่งข้างกันบ้าง ปล่อยให้สายลมในค่ำคืนฤดูร้อนพัดผ่านไปพร้อมกับความรู้สึกต่างๆ

“ฮยอง”

เอ่ยออกมาท่ามกลางความเงียบ ซึงฮุนละสายตาที่ทอดมองไปไกลหันกลับมามองมินโฮก่อนจะเลิกคิ้ว

“ผมขอโทษที่มีเวลาให้ฮยองแค่นี้นะ ถึงมันจะสั้นไปหน่อย”

เพียงแค่นั้นซึงฮุนก็ยกยิ้มอ่อนทันที ภายใต้ผ้าปิดปากริมฝีปากบางเอ่ยออกมาแผ่วเบา ซึงฮุนสัมผัสได้ถึงความห่วงใยจากอีกฝ่ายชัดเจน และนั่นทำให้สิ่งที่เขากังวลอยู่เจือจางลงไปบ้าง

แม้มินโฮจะไม่เก่งเรื่องที่จะพูดปลอบใจใครสักคน แต่อีกฝ่ายเลือกที่จะใช้เวลาสั้นๆเพื่อทำให้เขารู้สึกดีได้ และนั่นคือสิ่งที่มินโฮมักทำให้กับซึงฮุนเสมอเวลามีเรื่องไม่สบายใจทุกอย่าง

เพราะมินโฮคือความสบายใจที่สุดของซึงฮุน



“ความจริงนายไม่ต้องพยายามขนาดนี้ก็ได้นะมินโฮอา”

“ก็นะ” อีกฝ่ายแค่เกาหัวแก้เขินเมื่อรู้ว่าซึงฮุนจับได้ถึงเหตุผลที่ตนเองพาออกมาข้างนอกทั้งที่ไม่มีอะไรเลยก็ตาม หัวเราะน้อยๆก่อนที่ซึงฮุนจะกุมมือมินโฮเบาๆ

“ขอบใจนะมินโฮ ฮยองสบายใจขึ้นเยอะเลย”

“ดีแล้วค----“ บทสนทนาหายไปเสียดื้อๆเมื่อซึงฮุนยื่นหน้าเข้าหามินโฮ ลมหายใจร้อนของซึงฮุนอยู่ใกล้แค่เอื้อม ก่อนที่มินโฮจะหลุดยิ้มและยอมโอนอ่อนตามคนพี่อย่างง่ายดายโดยการแนบริมฝีปากบนผ้าผืนเล็กที่กั้นไว้ บดคลึงพอรู้สึกดีนิดหน่อยก่อนจะผละออก

“กลับหอกันเถอะฮยอง”

มินโฮรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวแปลกๆกับสัมผัสที่แม้จะผ่านผ้าผืนบางก็ตาม เอ่ยออกมาตะกุกตะกักนิดหน่อย ก่อนจะลุกกะทันหัน แต่ไม่วายจะยื่นมือให้ซึงฮุนอยู่ดี

ซึงฮุนหลุดยิ้มก่อนจะยื่นมือให้มินโฮ กุมไว้แน่นๆและลุกขึ้นเพื่อกลับไปทำหน้าที่ของตนเองอีกครั้ง

หมดเวลาสามสิบนาทีสำหรับเขาทั้งสองคนแล้วที่จะอยู่ให้ห้วงแห่งความฝัน

แต่ถึงแม้ว่าความจริงที่รออยู่ในวันนี้ พรุ่งนี้ หรือวันไหนจะทำให้ซึงฮุนรู้สึกท้อแค่ไหนก็ตาม เขาคงจะจดจำค่ำคืนสามสิบนาทีที่มินโฮมอบให้เพื่อผ่านมันไปให้ได้ตลอดไป

“ขอบคุณ...ที่อยู่ข้างกันนะ”






#ALLBBHN

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น