BABYHOONIE

BABYHOONIE

วันศุกร์ที่ 5 สิงหาคม พ.ศ. 2559

[SF] Kang Seungyoon x Song Minho : Step Up 7

[SF] Kang Seungyoon x Song Minho

Story : Step Up 7






“ทำไมมึงลงมาเปิดประตูเองหล่ะ ซึงยุนไปไหน” แทฮยอนเอ่ยออกมาด้วยความสงสัย หลังจากเข้ามานั่งในบ้านแล้ว ผมรู้สึกขอบคุณความขยันของตัวเองนิดหน่อยที่ลุกขึ้นมาทำความสะอาดบ้านไปแล้ว

“มันยังไม่ตื่นหน่ะ” ผมอ้อมแอ้มตอบไป

จะบอกได้ไงว่าเล่นกับมันจนรุ่งสางแล้วลุกไม่ไหว

“ตื่นสายจัง เดี๋ยวกูขึ้นไปปลุก”

“ไม่ ไม่ๆๆไม่ต้อง มันไม่สบายนิดหน่อย”

“งั้นต้องยิ่งขึ้นไปดูไม่ใช่หรอ”

ผมร้องเฮ้ยออกมาเมื่อแทฮยอนทำท่าจะลุกขึ้น ดวงตาล่อกแล่กเป็นที่สุดก่อนจะรั้งแขนไว้

แทฮยอนหันมามองหน้าผมด้วยความไม่เข้าใจ ส่วนผมหาวิธีคิดคำตอบเอาตัวรอดให้มากที่สุด

ห้องมันยังไม่ได้เก็บเลย

เอาไงดีวะ....

“ทำอะไรกันอ่ะ” เป็นเสียงของไอ้ซึงยุนที่ดังขึ้นก่อนจะเดินลงมา ท่าทางเวลาเดินนั่นดูเชื่องช้าแต่มันกลับเก็บอาการได้อย่างดีเยี่ยม

แหม

ถ้ามีรางวัลสาขาการแสดงผมจะยกให้มัน

“ว่าจะรับมึงออกไปเที่ยวอ่ะซึงยุน ว่าแต่ไหวไหม ไม่สบายหรอ”

“เออ” ซึงยุนโบกมือนิดหน่อยก่อนจะนั่งลงที่โซฟา ใบหน้าเหยเกขึ้นก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว

แต่ผมเห็นไง

“มึงนี่ป่วยแล้วยังทำซ่า” ผมส่ายหัวก่อนจะมองไปที่แทฮยอน “แล้วมึงอารมณ์ไหนถึงมา ไม่แฮงค์หรอวะ”

“เมื่อคืนกูไม่ได้กินเยอะขนาดนั้น” แทฮยอนย่นหน้า “พอมึงออกไปพี่ซึงฮุนแม่งห้ามกูกินเกือบทุกสิบนาที หมดอารมณ์”

“น่า อาจารย์เขาห่วงมึงหรอก”

“มึงบ่นว่าเหงา เนี่ย พี่ซึงฮุนจะพากูไปเที่ยวทะเล มึงไปไหม” แทฮยอนหันกลับมาถามซึงยุนอีกครั้ง

“ไม่ ไม่ไป มันไม่สบาย” ผมสวนกลับทันที แทฮยอนหันมามองหน้าผมก่อนจะพูดตอก

“มึงนี่ทำเป็นเมียขี้หวงไปได้มินโฮ  กูถามซึงยุนนะ”

มันเมียกูไงเพื่อน...กูเลยตอบเนี่ย

ผมกรอกตาแต่ไม่ได้ตอบอะไรไป ไอ้ซึงยุนหัวเราะเสียงอ่อนก่อนจะตอบ

“ฝากไปขอบคุณอาจารย์ด้วยละกันทีชวน แต่กูไม่ค่อยโอเคอ่ะ ถ้าเกิดดีกว่านี้คงไปละ”

“เออๆ” แทฮยอนพยักหน้ารับก่อนจะเอื้อมมือมาที่คอซึงยุน ผมกับมันสะดุ้งสุดตัว

เชี่ย...รอย

“ตัวร้อนว่ะ ไปพักได้แล้วไป เดี๋ยวกูกลับละ” ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อแทฮยอนพูดออกมา มันคงไม่ได้สังเกตเห็นรอยอะไรนั่นหรอกมั้งถึงไม่พูดอะไรออกมา

ผมลุกขึ้นเมื่อแทฮยอนทำท่าจะออกจากบ้านไป ซึงยุนนั่งยิ้มแห้งๆก่อนที่ผมจะเดินมาส่ง

“เออนี่ มินโฮ”

“หือ”

“เมื่อคืนมึงนอนนี่หรอวะ”

“เอ่อ” ผมอ้ำอึ้งก่อนจะตอบ “กะ ก็ใช่”

“หรอ” มันทำท่าครุ่นคิดก่อนจะพูด “ช่างมันเถอะ กูคงตาฝาด”

ผมกับมันยืนเงียบสักพักก่อนที่แทฮยอนจะพูดขึ้นมาอีก

“แล้วมึง มินโฮ”

“หือ”

“มึงชอบซึงยุนใช่ไหม”

คำถามตรงๆจากปากแทฮยอนทำเอาผมสตั้นไปชั่วคราว ผมทำได้แค่อ้าปากพะงาบๆเหมือนคำพูดที่ควรพูดถูกกลืนหายไปไหนหมดไม่รู้

“คืบหน้าเมื่อไรบอกกูด้วยละกัน”

แทฮยอนยกยิ้มก่อนจะตบบ่า เดินไปที่รถและขับออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งผมให้อึ้งกับคำพูดอีกฝ่ายแบบนั่น

“แทฮยอนแม่ง...มึงนี่มันน่ากลัวจริงๆ”







ผมกลับมาอยู่ที่บ้านตัวเอง หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้วที่ผมกับมันเปลี่ยนสถานะจากเพื่อนสนิทเป็นคนรัก

ฟังดูน่าตลกชอบกล

เป็นเพื่อนกันมาได้ตั้งหลายสิบกว่าปี มาเปลี่ยนสถานะเอาเมื่อไม่นานมานี้เอง

ผมส่งข้อความหาไอ้ซึงยุนในคาทก ตอนนี้มันไม่อยู่บ้านเพราะว่าญาติมันไม่สบาย

Minnxx:  ทำอะไรอยู่

...ไร้ซึ่งวี่แววที่จะตอบกลับ

ผมพ่นลมหายใจออกมา มันคงไม่ว่างเท่าไรหรอกเลยไม่ตอบแบบนี้

ผมวางโทรศัพท์ลงก่อนจะเดินไปที่ประตูเพื่อจะลงไปที่ครัว

เสียงคาทกดังขึ้นขณะที่ผมจะบิดประตู ไม่เสียเวลาคิดอะไรผมรีบวิ่งกลับมาที่เตียงตัวเองทันที

ผมไม่ได้รอแชทมันนะ เชื่อผมสิ

Ssyoonk: กูเพิ่งกินข้าวเสร็จ

Ssyoonk: รัวสติกเกอร์มาขนาดนี้ คิดถึงกูหรือไง

ไอ้นี่กวนตีน...

Minnxx: เออ คิดถึงเมีย

Ssyoonk: เมียพ่อง

ผมหัวเราะกับข้อความที่มันตอบกลับมา ถ้าให้เดาตอนนี้มันคงหน้าแดงก่ำหรือไม่ก็กำลังฟาดอะไรสักอย่างอยู่แน่ๆ

อา...คิดถึงมันจัง

Minnxx: คิดถึงมึงนั่นแหละ เมื่อไรจะกลับสักที

ผมนอนกลิ้งตัวไปมาบนที่นอน  เหมือนทำตัวเป็นสาวแรกรุ่นชอบกล คิดกับตัวเองแบบตลกๆก่อนจะรอข้อความมันตอบกลับ

Ssyoonk: มึงถามกูทุกวัน กูต้องตอบมึงทุกวันเลยใช่ไหมเนี่ยห๊ะ

Ssyoonk: อีกสามวันเดี๋ยวกูก็กลับแล้ว

Minnxx: ของฝากให้กูด้วย

ถ้าให้ทายตอนนี้มันคงเบะปากแบบที่มันชอบทำ ผมหัวรับความคิดตัวเอง

อ่า...อย่างกับคนบ้า

หลงมันขนาดนี้ตั้งแต่เมี่อไรกันนะไอ้ซงมินโฮเอ้ย

Ssyoonk: ไม่มีให้มึงหรอก เพ้อเจ้อว่ะ

Ssyoonk: อย่าลืมกินข้าวด้วย

Minnxx: ห่วงกูหรอ

Ssyoonk: เออ

ผมยิ้มออกมาแก้มจะแตกเมื่อเห็นข้อความสุดท้ายที่มันส่งมา

อ่า ซึงยุนอา

น่ารักจังเว้ย

ผมวางโทรศัพท์ก่อนจะเดินลงจากห้อง ผิวปากด้วยความอารมณ์ดีเป็นที่สุดก่อนจะเจอแม่ที่นั่งดูโทรทัศน์ เดินเข้าไปนั่งข้างๆก่อนจะกอดเอวหลวมๆ

“อารมณ์ดีจังนะลูกชาย”

“แน่นอนสิแม่ นี่ลูกแม่นะ”

“ไปเจออะไรดีๆมาหรือไง”

ผมยกยิ้มแต่ไม่ได้ตอบอะไร เอาหัวซุกที่ตักอุ่นก่อนเอาหัวถูไปมา แม่ของผมหัวเราะก่อนจะเอามือฟาดแบบไม่จริงจังนัก

“แม่ครับ”

“หือ”

“ตอนแม่เป็นแฟนกับพ่อ แม่คิดถึงพ่อตลอดเวลาหรือเปล่า”

“มีความรักหรือไงหืมเด็กน้อย” แม่ลูบหัวผมก่อนจะยกยิ้มล้อเลียน ผมไม่ได้ตอบเพียงแค่ยิ้มกลับแค่นั้น

“ถ้าไม่ใช่แบบที่แม่ต้องการ แม่จะยอมรับไหม”

ผมถามแม่ก่อนจะอบมองปฏิกิริยา แต่อีกฝ่ายแค่ยิ้มและส่ายหัวเล็กๆ

“ถ้ามินโฮชอบใครแม่ก็ชอบ แต่ไม่เอาดื้อๆนะ แม่รับมือไม่ไหวหรอก”

ผมหัวเราะออกมาจริงจัง ก่อนจะสอดมือและกอดแน่น

“รักแม่นะ”

“บอกรักแม่มากๆ คิดว่าจะใจอ่อนหรือไง อย่าลืมพาสะใภ้มาให้แม่ดูด้วย”

สะใภ้ที่แม่พูดถึงนั่นอ่ะเพื่อนสนิททีแม่เห็นบ่อยๆนั่นแหละ

ผมได้แต่ตอบแม่ในใจ ไม่ได้พูดออกไป ก่อนจะขอตัวออกไปข้างนอกเพราะอยากเดินเล่นสักหน่อย





ผมเดินออกมาที่สวนสาธารณะบริเวณริมแม่น้ำ

หลังจากที่วิ่งออกกำลังกายจนเหนื่อยแล้วร่างกายเลยต้องการที่จะผ่อนคลายสักหน่อย

ผมเลือกที่จะนั่งที่เก้าอี้ริมแม่น้ำ บรรยากาศยามเย็นทำให้นึกถึงเรื่องราวตอนเด็กอีกครั้ง

อา...เก้าอี้ตัวนี้

จะว่าไปเป็นเก้าอี้ที่ผมกับไอ้ซึงยุนชอบมานั่งด้วยกันเวลาที่มาที่นี่สินะ

น้าตลกดีเหมือนกันที่ทุกพื้นที่ความทรงจำของผมมีแต่มัน

“ซึงยุนอา...กลับมาเร็วๆนะ”

ผมคิดถึงมันใจจะขาดแล้วเนี่ย




#ฟิคเพื่อนมินยูน

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น