[OS]
Lee Seunghoon X Kang Seungyoon
Story
: HOW TO PLAY VIDEO GAMES BY HOON
ซึงฮุนเดินเข้ามาในบ้านของซึงยุนหลังจากที่คุยแชทไว้ว่าอีกฝ่ายอยากไปเที่ยว
ซึงฮุนไม่อยากขัดใจแฟนเด็กเท่าไรนัก
ยิ่งช่วงนี้เขาเริ่มทำงานแล้วยิ่งไม่ค่อยมีเวลาให้เหมือนเมื่อก่อน
ส่วนซึงยุนเองก็เริ่มเรียนต่อมัธยมปลายแล้วเช่นกัน
ซึงยุนเลือกเรียนสายสามัญทั้งที่ตอนแรกเจ้าตัวดูจะสนใจการทำอาหารดี
แต่กลับบอกว่าถ้าหากจะให้ทำจริงจังค่อยเริ่มตอนมหาลัยก็ยังไม่สาย
หรืออาจจะเรียนเสริมเฉยๆเป็นงานอดิเรกเอาไว้ทำในเวลาว่างก็พอ
“สวัสดีครับ”ทักทายแม่บ้านที่วันนี้เข้ามาอยู่เป็นเพื่อนซึงยุนเพราะคุณนายคังออกไปคุยงานตั้งแต่เช้า
“ซึงยุนตื่นหรือยังครับ”
“คุณหนูอยู่บนห้องค่ะ ยังไม่ลงมาเลยวันนี้”
“ขอบคุณครับ วันนี้ผมจะพาซึงยุนออกไปข้างนอกนะครับ อาจจะกลับมาบ่ายๆ”
โค้งให้น้อยๆก่อนเดินขึ้นชั้นบน บานประตูที่คุ้นเคยปรากฏแก่สายตา ซึงฮุนเคาะเบาๆ
ยืนรอสักพักไม่ได้ยินเสียงตอนรับมาจึงค่อยๆเปิดเข้าไป เห็นว่าอีกฝ่ายใส่หูฟังอยู่
สายตาจดจ้องไปที่หน้าจอโทรทัศน์ส่วนมือยังคงกดจอยสติ๊กส์ไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจซึงฮุนแม้แต่น้อย
ซึงฮุนรู้แล้วว่าทำไมเดี๋ยวนี้น้องไม่ค่อยส่งแชทมาเท่าเมื่อก่อน
“ติดเกมส์นี่นา”
“พี่!มาตั้งแต่เมื่อไร” ซึงยุนสะดุ้งเมื่อมืออุ่นวางที่ไหล่
ก่อนจะหันไปมองซึงฮุนที่เพ่งสายตามองที่จอสี่เหลี่ยม
เพราะหันเร็วเกินไปใบหน้าจึงเฉียดเพียงนิดเดียว
“ถ้าว่าไม่ค่อยคุยกับพี่เลยหืมเด็กน้อย แล้วนี่เล่นตั้งแต่เมื่อไร
คงไม่ใช่ว่าเล่นตั้งแต่เมื่อคืนจนไม่ได้หลับได้นอนหรอกนะ”
ซึงยุนสะดุ้งสุดตัวจนทำให้ซึงฮุนหรี่ตาลงอีกครั้ง “หรือจริง?”
“ฮะ...”
“ไอ้เด็กน้อยนี่” พูดเสียงดุก่อนจะยีหัว “วันนี้ไม่ต้องไปข้างนอกแล้วใช่ไหม
ไหนบอกว่าจะแต่งตัวรอพี่ไง”
“ตอนนี้กี่โมงแล้วฮะ”
“สิบโมงกว่าแล้วหล่ะ”
ซึงยุนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
เพราะเวลานัดกับซึงฮุนคือสิบเอ็ดโมงซึ่งเหลืออีกแค่สิบกว่านาทีเท่านั้น
ซึงยุนวางจอยลงก่อนจะทำหน้าสำนึกผิด ซึงฮุนลูบหัวอีกฝ่ายก่อนจะยิ้ม
“ไม่ต้องคิดมากน่า ตกลงวันนี้นอนพักเนาะ”
“ไม่เอาอ่า ผมอยากไปเที่ยวกับพี่นะ”ซึงยุนพุดก่อนจะตัดสินใจปิดเกมส์
ลุกขึ้นก่อนจะกอดซึงฮุนเบาๆ “รอผมแปปเดียวนะฮะพี่ฮูนฮูนอ่า”
ซึงยุนละออกก่อนจะวิ่งไปหาผ้าเช็ดตัวเพื่อเตรียมอาบน้ำ
ซึงฮุนมองท่าทีน่ารักนั่นขำๆก่อนจะนั่งมองจอโทรทัศน์ที่ปิดไปแล้ว
น้องเริ่มติดเกมส์แล้วมันจะทำให้เสียการเรียนไหมเนี่ย
เดินไปสำรวจโต๊ะเรียนก่อนมอง
ตารางการบ้านที่จดด้วยลายมือน่ารักๆนั่นถูกขีดฆ่าไปหลายอันแล้ว
นั่นก็แปลว่าน้องยังดีที่แยกเวลาเป็น
เสียงน้ำตกกระทบพื้นเริ่มดังมาให้ได้ยินเรื่อยๆ ซึงฮุนเดินสำรวจไปทั่ว
บรรดาหนังสือเรียนวางไว้บนชั้นหนังสือชั้นแรกจนล้น
รองลงมาเป็นหนังสือการ์ตูนตามประสาเด็กผู้ชายทั่วไป
ซึงฮุนเองก็อ่านเลยไม่ได้ว่าอะไรก่อนสายตาจะมองไปราวกับจะสำรวจ ห้องนอนของซึงยุนเป็นห้องที่สะอาดและเรียบร้อยกว่าห้องเขาสมัยตอนมัธยมอีก
ซึงฮุนเองก็ไม่ใช่ว่ามองว่ามันไม่ดีนะ แต่ว่าเขาเองเป็นผู้ชายคนหนึ่ง
พวกหนังสือผู้ใหญ่อะไรแบบนั้นเขาเองก็มีบ้าง แอบแปลกใจที่น้องไม่.....
“มีหรอ”
พูดออกมาแผ่วเบาเมื่อเห็นสันหนังสือแปลกๆอยู่ตรงซอกตู้ใกล้ๆกับโต๊ะเขียนหนังสือ
ก่อนจะเดินไปเพื่อหยิบมัน
“พะ พี่ฮูนฮูนทำอะไร!!!”
ซึงยุนที่ออกจากห้องน้ำเห็นพอดีวิ่งออกมาอย่างลืมตัว ก่อนจะสอดตัวเข้าไปบังไว้ “จะค้นอะไรอ่ะ”
“หือ” ซึงฮุนเหมือนโดนดึงความสนใจไปชั่วขณะเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายออกมาทั้งที่ไม่เรียบร้อยด้วยซ้ำ
ผมเปียกชื้นนั่นหยดลงบนเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่สีขาวที่คอกว้างแสนกว้างเพราะกระดุมยังติดไม่เรียบร้อย
แถมบางส่วนเปียกจนเนื้อผ้าแนบผิว...
“พี่ฮูน...”
“ครับ หือ ว่าไง”
พยายามอย่างยิ่งยวดในการละสายตาออกก่อนจะร้องออออกมาเบาๆ “
พี่เห้นหนังสือมันตกอยู่ตรงนั้น...”
“มะ ไม่ใช่ของผมนะพี่ ของเพื่อน เพื่อนลืมไว้”
“เพื่อนหรอ เพื่อนเคยมาห้องน้องยูนหรอ” ตีเสียงเข้มจนอีกฝ่ายอึกอัก
แอบขำในใจที่เห็นท่าทีลนลานนั่น “ทำไมไม่เล่าให้พี่ฟังบ้างหืม”
“ก็ ก็ผมกับเพื่อนแค่มาเล่นเกมส์กัน เพื่อนสอน...”
“ก็เลยติดว่างั้น?”
“พี่ฮูนอ่า” ซึงยุนพูดออกมาเหมือนจะร้องไห้จริงๆ
จนสุดท้ายซึงฮุนก็ใจอ่อนดุน้องไม่ลงจนได้
ไม่เคยมีสักครั้งจริงๆที่ซึงฮุนจะโมโหหรือโกรธอีกฝ่ายได้
ทุกคนคงไม่เข้าใจเขาเท่าไรนักหากไม่ได้มามีแฟนเป็นเด็กน้อยน่ารักแบบเขา
“พี่อยากโกรธน้องยูนนะ แต่พี่ทำไม่ลงสักที” พูดความรู้สึกออกไปตรงๆก่อนจะดันอีกฝ่ายเข้าอ้อมกอด
กลิ่นครีมอาบน้ำและกลิ่นกายปะปนมาเริ่มตีรวนในความรู้สึก
ก่อนที่หัวสมองจะพลันคิดอะไรออก “พี่ก็เล่นเป็นนะเกมส์อ่ะ พี่สอนไหม”
“หือ”
ซึงยุนเงยหน้าจากอ้อมอกของซึงฮุนจนทำให้ซึงฮุนที่มองอยู่เหมือนโดนแอคแท็กเต็มๆ
ซึงฮุนอยากตะโกนบอกให้โลกรู้ว่าน้องยูนของเขาน่ารักที่สุดในโลกเลย
แต่เดี๋ยวคนอื่นรู้ ไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวต้องตามหึงหวงไปมากกว่านี้
สรุปแล้ววันนี้ทั้งคู่ไม่ได้ออกไปข้างนอกจริงๆ
ซึงฮุนนั่งมองซึงยุนเปิดเกมส์ก่อนที่ซึงยุนจะนั่งข้างๆ สายตาจดจ้องไปข้างหน้านั่นทำให้หลุดขำน้อยๆ
เพราะเด็กยังไงก็คือเด็ก ไม่ได้รับรู้อันตรายทีจะมาถึงสักนิด
“พี่ขอดุฝีมือเราหน่อย เล่นไปเลย เดี๋ยวพี่นั่งอยู่ตรงนี้”
ซึงฮุนพูดก่อนจะถอยตัวไปนั่งบนกลางเตียงแทนเพราะน้องลากสายต่อมาจนถึงที่นอน
ซึงยุนพยักหน้าก่อนจะจดจ้องที่จออีกครั้ง ซึงฮุนมองอีกฝ่ายที่ขยับจอยไปตัวก็ขยับตามขำๆ
ซึงยุนเล่นได้ไม่ค่อยดีเท่าไรนักคงเพราะเป็นมือใหม่
“อ๊ะ” ซึงยุนร้องออกมาแผ่วเบาเมื่อซึงฮุนขยับตัวไปนั่งซ้อนหลัง วางมือเลยมาที่หน้าขาก่อนจะได้รับสายตางุนงงจากอีกฝ่าย
ซึงฮุนแค่ยิ้มก่อนจะวางนิ้วทับบนจอย ขยับให้หลังของอีกฝ่ายแนบมาที่หน้าอกเป็นเชิงพิงมา
“พี่สอนเอง นี่ ขยับตรงนี้สิ”
ซึงฮุนพูดออกมาก่อนขยับนิ้วที่ทาบกับนิ้วของซึงยุน
ซึงยุนละสายตาที่สงสัยก่อนจะจดจ่ออีกครั้ง ซึงฮุนพุดแผ่วเบาลงเรื่อยๆจนเหลือแค่เสียงกระซิบใส่หลังใบหู
ซึงยุนเม้มปากเพราะรู้สึกจักจี้แปลกๆก่อนจะพยายามควบคุมสติและทำตามที่ซึงฮุนบอก
“ขยับขึ้นเร็วๆสองที นั่นแหละ...อือ นั่นแหละ”
“อ่ะ พะ พี่”
ซึงยุนร้องออกมา ใบหน้าแหยน้อยๆก่อนที่มือจะสั่น หันกลับมามองหน้าซึงฮุนที่แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทั้งทีมือกำลังสอดไปที่กางเกงขาสั้นของซึงยุน
ไอ้พี่บ้า
ซึงยุนพยายามเพ่งสมาธิไปที่จออีกครั้งก่อนที่จะพบว่าซึงฮุนจะขยับมือกดที่หน้าขาและช่วงท้องน้อย
ยิ่งซึงยุนขยับมือมากเท่าไรความแรงมันยิ่งมากขึ้นทุกขณะ
“พี่ฮะ อย่าแกล้งผมสิ”
“ก็เราเล่นเกมส์นี่ เล่นไปสิ พี่ก็เล่นเหมือนกันนะ”
“งื้อ”
ซึงฮุนหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นกอบกุมแกนกลางอีกฝ่าย
ซึงยุนเผลอปล่อยจอยเกมส์ร่วงก่อนทีจะร้องออกมาแผ่วเบา
หยากน้ำตาคลอขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่
“อ่ะ พี่ อ่า”
“อ้าวหยุดเล่นเกมส์แล้วหรอหืมเด็กน้อย”
หยอดอีกฝ่ายก่อนจะอ้าปากเพื่อขบเม้มใบหูเบาๆ
ส่งมืออีกข้างสอดใต้เสื้อของซึงยุนที่ตอนนี้สั่นน้อยๆเพราะโดนกระตุ้นอารมณ์
ช่วยไม่ได้นะ ซึงฮุนแค่อยากสอนน้องเล่นเกมส์เฉยๆแค่นั้นเอง
ไม่คิดว่าจะเลยมาแบบนี้เลยนะ จริงๆ
“พี่ฮูน พี่ อ่า”
ซึงยุนร้องออกมาเมื่อซึงฮุนดึงกางเกงของซึงยุนลงที่ปลายขา
ไม่ได้ถอดอกหมดด้วยอารมณ์ที่ร้อนเกินกว่าจะปล่อยอะไรๆมันช้าไปกว่านี้
ส่งมือไปรูดรั้งจากช้าไปเร็ว ทั้งดุดดึงต้นคอน้อยๆ แม้ต้องพยายามไม่สร้างรอยก็ตาม มือซ้ายบดขยี้ยอดอกเด้กน้อยที่อยู่ในตัก
หลังของซึงยุนทิ้งน้ำหนักมาจนหมดก่อนจะหลับตาพริ้ม หอบหายใจกับห้วงอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้าโดยคนพี่
มือของซึงยุนสั่นทั้งยกเพื่อจิกต้นแขนซึงฮุน
ส่วนอีกข้างซึงยุนไขว้มาด้านหลังจะสะเปะสะปะโดนซิปกางเกงซึงฮุน
ซึงฮุนเริ่มหายใจแรงเมื่อคนน้องไม่ยอมน้อยหน้า มือเล็กนั่นรูดซิปลงทั้งที่หอบครางอย่างหนักหน่วง
มือสั่นอย่างควบคุมไม่ค่อยได้ก่อนจะล้วงเข้าไปกอบกุมแกนกายใหญ่ของคนพี่ช่างแกล้งที่พร่ำบอกว่าจะสอนเล่นเกมส์แก่เขา
นี่มันไม่ใช่เล่นเกมส์แล้ว พี่ซึงฮุนหลอกเขาชัดๆ
ซึงยุนไม่ยอมหรอก
“ฮืม ซี๊ด”
เผลอสูดปากเมื่อเด็กน้อยที่ดูจะรู้งานเหลือเกินเริ่มบดขยี้แกนกายส่วนปลายของซึงฮุน
ทั้งขยับเอวตอบรับมือจนสะโพกกลมนั่นถูไถกับหว่างขาราวกับกลั่นแกล้ง
ก่อนที่สุดท้ายความอดทนของซึงฮุนจะหมดลงอย่างจริงจัง
“เด็กน้อยนี แกล้งพี่หรอ” จับซึงยุนลุกขึ้นก่อนจะดึงกางเกงซึงยุนออก
จับน้องนอนคว่ำในท่าคุกเข่าก่อนที่ตัวเองจะทำเพียงแค่ปลดกางเกงลงแค่หน้าขา
ขยับนิ้วกดรอบช่องทางร้อนนั่งก่อนจะสอดเข้าไปทีเดียวจนสุด ซึงยุนทรุดหน้ากับหมอนก่อนจะกัดมันเพื่อกั้นเสียง
ซึงฮุนขยับนิ้วสองสามครั้งก่อนจะสอดใส่แกนกายเข้าไป
“อึก พี่ พี่ฮูน”
“ฮึ่ม โทษฐานที่สนใจเกมส์มากกว่าพี่”
“อ๊ะ”
“และก็โทษฐานที่คิดจะแกล้งพี่”
ซึงฮุนสวนสะโพกติดๆกันสองสามครั้งก่อนขยับช้าๆ ซึงยุนสะบัดใบหน้าไปมาเพราะอารมณ์ที่วาบหวามเริ่มตีตื้นขึ้นมา
เสียงร้องดังลั่นห้องนอนทั้งที่พยายามกลั้นเสียงปะปนมากับเสียงเนื้อกระทบไม่เป็นจังหวะนั่น
ซึงฮุนทอดสายตามองก่อนจะดึงเสื้อของซึงยุนขึ้น
ก้มลงจูบแผ่นหลังและกัดเบาๆเมื่อสะโพกสอบเริ่มขยับแรงขึ้น
“อ่ะ อา พี่ฮะ”
“ฮือ”
“แรงๆ ผม ผมจะ”
“ได้ครับเด็กดี”
ซึงฮุนยกยิ้มก่อนกระแทกกระทั้นถี่รัว
ซึงยุนเชิดหน้าก่อนจะปลดปล่อยออกมาจนเลอะที่นอน
ซึงฮุนยิ้มก่อนขยับช้าๆอีกสองสามครั้งและปลดปล่อยตามออกมา
“อึก พี่บ้า” ซึงยุนยกมือตีอกคนพีเมื่อซึงฮุนถอนตัวออกมานอนข้างๆ
จับคนน้องให้หนุนแขนก่อนหอมหน้าผากเบาๆ “คราวหน้าผมจะไม่ให้พี่สอนแล้ว
เล่นเกมส์บ้าอะไรเนี่ย”
“ไม่ชอบหรอหืมคนดี”
ซึงยุนหน้าแดงก่ำก่อนจะซุกอกซึงฮุน
ซึงฮุนหัวเราะออกมาก่อนจะบอกรักอีกฝ่ายเบาๆ พรางครุ่นคิด
คราวหน้าจะสอนอะไรน้องดีนะ?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น