[OS] LEE SEUNGHOON X SONG MINHO : DREAM

[OS] LEE SEUNGHOON X SONG MINHO

Story : DREAM

PS. เรื่องต่อจากเรื่อง DATE 

“ฮยอง...”

“หืม”

ซึงฮุนร้องออกมางืมงำในขณะที่กำลังดูดดึงที่บริเวณใบหู เล่นเอามินโฮที่ไม่ทันได้เตรียมตัวถึงกับรู้สึกหวิวแปลกๆ ขืนยอมต้องกลายเป็นว่าพรุ่งนี้เดินทางกลับไม่ไหวแน่ๆ มินโฮดันซึงฮุนออกก่อนจะมองหน้าคนพี่นิ่งๆ

“ฮยอง เรามาตกลงกันก่อน”

เบี่ยงหน้าหลบเมื่อซึงฮุนทำท่าจะจู่โจมอีกรอบ ก่อนจะถอนหายใจแบบโล่งอกเมื่อซึงฮุนยอมฟังแล้ว แอบเห็นคนพี่ทำหน้าขัดใจไม่น้อยก่อนที่จะต้องเอามือลูบเป็นเชิงให้ใจเย็นๆ

“ฮยองอา อย่างอแงสิ พรุ่งนี้ผมต้องไปซ้อมอีกรอบนะฮยอง”

“ฮยองก็กลับพรุ่งนี้เหมือนกัน”

“อ่า...ก็เข้าใจ แต่นอนกอดเฉยๆไม่ได้หรอ”

ซึงฮุนนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ๆจนมินโฮรู้สึกใจคอไม่ดีเท่าไรนัก ก่อนซึงฮุนจะลุกขึ้นและพูดมันออกมา

“เข้าใจแล้ว...งั้นเดี๋ยวฮยองเลื่องไฟท์บินเป็นคืนนี้เลยละกัน”

“เฮ้ย”

มินโฮร้องออกมาเสียงหลงเมื่อคนพี่หมุนตัวละออกไปอย่างง่ายดาย ก่อนจะหยิบกระเป๋าเดินทางที่เปิดวางไว้ตรงตู้ออกมาเก็บเสื้อผ้าใส่ มินโฮเกาหัวอีกรอบก่อนจะเดินไปรั้งข้อมืออีกฝ่าย ซึงฮุนไม่ได้มีท่าทีล้อเล่นแม้แต่น้อย และมินโฮรู้ดีว่ามันหมายความว่าอย่างไง

“ฮยองอา...”

“...”

“อย่างอแงสิ เข้าใจผมหน่อย”

“ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย แค่อยากกลับแล้ว ก็จะเก็บเสื้อผ้าเลย แค่นั้นเอง”

มินโฮถอนหายใจออกมา เอาตามตรงเมื่อครู่มินโฮไม่ได้ตั้งใจปฏิเสธอีกฝ่ายหรอกนะ ดูจากกระดุมเสื้อของอีกฝ่ายสิ ถ้ามินโฮตั้งใจจะปฏิเสธจริงๆมันคงไม่หลุดลุ่ยขนาดนั้น มินโฮสวมกอดคนพี่ที่เริ่มดึงเสื้ออกจากไม้แขวน ก่อนจะจับให้ใบหน้าโน้มกลับมา สัมผัสเฉียดริมฝีปากแค่นิดหน่อยก่อนจะก้มหน้าซุกบ่าคนพี่

“ฮยองอ่า ผมยอมแล้ว ไม่กลับวันนี้นะ”

“...”

“กี่รอบก็ได้เลย แล้วแต่ฮยองเลยก็ได้เอ้า”

“ก็นะ ไม่ได้งอนจริงจังสักหน่อยมินโฮอา”

ซึงฮุนถอนหายใจออกมาก่อนจะยิ้มอ่อน ลูบหัวอีกฝ่ายก่อนจะจูบแผ่วเบา นิ้วโป้งเกลี่ยที่คิ้วของมินโฮก่อนจะลูบศีรษะ รั้งลำคอให้หน้าผากโน้มมาชนกัน ก่อนจะปล่อยเสื้อผ้าในมือที่ถือไว้อีกข้างออก

“ก็ฮยองจะหนีผมกลับ....”

ซึงฮุนประกบริมฝีปากที่อวัยวะเดียวกันกับมินโฮก่อนจะสอดนิ้วเข้าที่เส้นผมที่ท้ายทอยอีกฝ่ายแผ่วเบา เกลี่ยไปมาอย่างไม่รีบร้อนก่อนจะขบเม้มเล็กๆให้อีกฝ่ายเปิดโอกาสได้แนบชิดมากกว่านี้ มินโฮหลับตาลงทั้งเอามืออีกข้างของซึงฮุนวางไว้ที่อก อัตราการเต้นของหัวใจเต้นแรงขึ้นเฉกเช่นทุกครั้งที่สัมผัสกัน ก่อนจะขยับริมฝีปากเพื่อรับความนุ่มหยุ่นให้เข้ามาอย่างช้าๆ

มินโฮเป็นฝ่ายผละออกก่อนจะยิ้มออกมา วงแขนโอบเอวซึงฮุนก่อนจะพูดเสียงเบา

“ไม่กลับแล้วเนาะ”

“ไม่กลับก็ได้” ซึงฮุนพูดออกมาก่อนจะกัดที่ไหล่มินโฮเบาๆ “ก็แค่แกล้งหยอกเฉยๆ ยังไงกลับตอนนี้มันก็จองไฟท์บินไม่ทันอยู่แล้ว”

“ฮยองหลอกผมอ่ะ”

“พาโบยา...นายก็รู้นะมินโฮอา”

ผืนเตียงนุ่มยับย่นและขยับตามแรงที่ถูกส่งมาจากอีกฝ่าย มินโฮขยับมือรูดรั้งช้าๆเมื่อความเสียดเสียวจากอีกฝ่ายส่งมาให้อย่างไม่ยอมกัน ซึงฮุนและมินโฮนั่งหันหน้าเข้าหากัน ริมฝีปากดูดดึงเป็นระยะจนมันแดงก่ำ ก่อนที่มินโฮซบหน้าลงกับบ่าของซึงฮุน เสียงทุ้มร้องครางออกมาแผ่วเบา ความชื้นของเหงื่อที่ไหลออกมาทำให้รู้สึกเหนอะหนะไม่น้อย แม้จะรู้สึกเหนื่อยหอบมากแค่ไหนก็ตามแต่มือของทั้งสองคนต่างช่วยกันและกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

ร่างกายของซึงฮุนกระตุกเล็กน้อยเมื่อมินโฮกอบกุมส่วนนั้นของตนเองแน่นขึ้น ทั้งความเร็วยังพลอยทำให้มือที่กำลังขยับของอีกฝ่ายสั่น ซึงฮุนเงยหน้าก่อนจะปลดปล่อยเสียงในลำคอออกมาด้วยความพึงพอใจ รอยยิ้มมุมปากเผยขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหลุบตามองมินโฮที่เปลี่ยนจากซบหน้าเป็นดูดดึงที่ยอดอกของซึงฮุนแทน สายตาไม่ได้ละออกจากกันก่อนซึงฮุนจะขยุ้มผม แรงบ้างเบาบ้างสลับกันก่อนที่ความอุ่นร้อนจะพุ่งออกมาก่อน คราบน้ำขุ่นเปรอะที่มือมินโฮเป็นตัวยืนยันได้อย่างดีว่ากิจกรรมนี้ไม่ได้เกิดขึ้นมานานมากขนาดไหน

มินโฮผละออกตามแรงผลักของซึงฮุน แผ่นหลังสัมผัสกับผืนเตียงก่อนที่จะแยกขาออกให้กว้างมากขึ้น ซึงฮุนยกขาซ้ายของมินโฮตั้งฉากก่อนจะจูบเบาๆที่หัวเข่า สายตาเจ้าเล่ห์มองที่มินโฮอย่างไม่ปิดบังมีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ และมันมากพอที่จะทำให้ใบหน้าของมินโฮรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างง่ายดาย

“เก่งนะ ทำฮยองเสร็จก่อนเนี่ย”

มินโฮยกมือขึ้นดันไหล่อีกฝ่าย แต่เรี่ยวแรงกลับน้อยลงอย่างน่าประหลาดเมื่อคนพี่ไม่ยอมแม้แต่จะปล่อยให้อีกฝ่ายนอนได้อย่างสบาย ริมฝีปากดูดดึงที่เนื้อขาอีกฝ่ายจนเป็นรอยจางๆ ก่อนจะกัดเบาๆให้อีกฝ่ายดิ้นพล่าน และมันได้ผลเสมอ มินโฮค่อนข้างจะแพ้ทางซึงฮุนเมื่ออีกฝ่ายมาในเวอร์ชั่นนี้

“ฮยอง อย่าแกล้ง อึก”

“ไม่ได้แกล้งสักหน่อย” พ่นลมหายใจใส่ก่อนจะแลบลิ้นออกมา แตะเบาๆที่ท้องน้อยอีกฝ่ายก่อนจะกัดอีกครั้ง มินโฮเผลอถดสะโพกจนซึงฮุนต้องจับเอวอีกฝ่ายไว้แน่นมากขึ้น

“อย่าดิ้นมากสิ ขาจะฟาดฮยองจนหักแล้ว”

“โอ้ย ฮยองจะว่าผมขาใหญ่ใช่มะ”

ซึงฮุนหัวเราะออกมาเสียงดัง ก่อนจะยืดตัวขึ้น

หมดเวลาสำหรับการล้อเล่นแล้ว

“ชอบแบบไหน มินโฮอา...”

“มันใช่เวลาถาม..มะ...อื้อ”

มินโฮหลุดเสียงครางออกมาเมื่อซึงฮุนรูดรั้งแกนกายเต็มแรง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน มินโฮจิกเท้ากับผืนเตียงแน่น สะโพกเด้งสวนมือที่ทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยมของซึงฮุน ซึงฮุนก้มลงดูดดึงยอดอกสีเข้มเต็มแรง ลิ้นระรัวทำหน้าที่อย่างไม่ขาดตกบกพร่องก่อนจะสอดมือเข้าบีบคลึงสะโพกสอบมินโฮเต็มแรง ผิวสีแทนแดงขึ้นตามแรงบีบ ความร้อนผ่าวทั่วร่างกายทำให้เนื้อตัวขึ้นสีระเรื่อ

เสียงพร่ำของซึงฮุนที่พูดอะไรสักอย่างออกมาไม่สามารถทำให้มินโฮหยุดยั้งร่างกายที่กำลังรู้สึกดีได้ มันเป็นสัมผัสที่มินโฮต้องยอมรับว่าคิดถึงพอๆกับซึงฮุนที่ไม่ได้แตะต้องมินโฮมานานเช่นกัน ซึงฮุนยื่นมือให้มินโฮก่อนที่มินโฮจะอ้าปากรับมัน ลิ้นร้อนตวัดเลียแบบอ่อนแรงทำให้ซึงฮุนยิ้มออกมาอีกครั้ง ก่อนที่ริมฝีปากจะพึมพำออกมาให้มินโฮเข้าใจได้ว่าต่อไปนี้จะเป็นของจริง

ผ่อนคลายร่างกายตนเองก่อนจะต้องสบถออกมาเป็นคำพูดที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไรนักเมื่อซึงฮุนสอดนิ้วเข้ามาในคราเดียว แอบด่าคนพี่อย่างไม่ทันได้คิดก่อนจะต้องเชิดหน้าเมื่อซึงฮุนแค่ยิ้มมุมปากก่อนจะดึงนิ้วออกและสอดมันเพิ่มมาเป็นสองนิ้ว

“ฮยอง..อึก...”

“ทำไม ด่าหรอห๊ะ”

ขยับนิ้วเต็มแรงจนมินโฮต้องยอมแพ้จนได้ ข้อเสียของซึงฮุนก็เป็นตรงความขี้แกล้งของอีกฝ่ายนี่แหละ ก็พอรู้ว่าเวลาไม่ได้ทำนานๆแล้วมันจะเจ็บ ถึงมันจะไม่เท่าครั้งแรกๆก็เถอะ แต่เจ็บมันก็คือเจ็บไหมหล่ะ แค่นิ้วมันก็เจ็บอยู่ดี ร่างกายมินโฮมันไม่ได้พร้อมใช้งานตลอดเวลาสักหน่อย

เผลอนึกบ่นในใจไปอีกชนิดที่ว่าถ้าหากเขียนเพลงดิสอีกฝ่ายคงยาวร่วมสิบนาที ก่อนที่จะโดนจุดกระสันเต็มๆ มินโฮคลายขมวดคิ้วไปบ้างถึงแม้มันจะยังคงเจ็บอยู่ ก่อนจะร้องฮึมฮำในลำคอ ซึงฮุนโน้มตัวเข้าใกล้อีกรอบ ป้อนจูบที่ทำให้ต้องลืมทุกสิ่งอีกครั้ง ซึ่งมินโฮก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเวลาอื่นๆที่มินโฮแกล้งอีกฝ่ายจะต้องดูเขิน ทั้งที่พอถึงเวลาที่ซึงฮุนเป็นฝ่ายทำบ้างกลับกลายเป็นว่ามินโฮก็เหมือนแมวตัวหนึ่งอยู่ดี

“พร้อมหรือยังมินโฮอา”

ถามเพื่อความแน่ใจก่อนจะขยับมือเป็นระวิง ไม่ได้รอคำตอบมินโฮสักนิดแล้วจะถามทำไมกัน มินโฮอยากจะตอบแบบนี้เหลือเกินแต่ทำได้แค่ขยับขาให้อ้าออกกว้างมากยิ่งขึ้น พยักหน้าทั้งที่หางตาเริ่มปริ่มไปด้วยหยาดน้ำตา มันไม่ได้เกิดจากความเจ็บปวดสักนิดเพียงแต่ร่างกายดันรู้สึกดีมากเกินไปจนไม่รู้จะตอบสนองอย่างไรแค่นั้นเอง

ซึงฮุนค่อยๆรูดรั้งแกนกายของตนเองก่อนจะสออดใส่เข้าช้าๆ มินโฮจิกไหล่ซึงฮุนเต็มแรงก่อนจะโน้มศีรษะของซึงฮุนให้ลงมา สัมผัสริมฝีปากจาบจ้วงเอาแต่ใจที่สุดก่อนจะหอบครางออกมาเสียงทุ้มเมื่อสะโพกสอบที่แช่ไว้เริ่มขยับ มินโฮไม่คิดว่ามันจะเป็นอะไรที่เจ็บปวดหรอก เขาค่อนข้างโอเคถ้าอีกฝ่ายเป็นซึงฮุน และคนพี่ก็คงคิดแบบเดียวกัน ไม่งั้นความสัมพันธ์ที่ราวกับเป็นเรื่องต้องห้ามคงไม่เกิดขึ้นมาจนป่านนี้

“ฮยอง ฮยอง”

มินโฮผละริมฝีปากออกก่อนจะพร่ำออกมา ความเสียดเสียวก่อตัวขึ้นจนสมองขาวโพลนนึกอะไรไม่ออกไปเสียหมด ซึงฮุนกระแทกสะโพกเต็มแรงจนขาอ่อนด้านในแดงไปหมด กล้ามเนื้อที่น่าหลงใหลเน้นชัดจนต้องใช้มือบีบมันด้วยแรงอารมณ์ ซึงฮุนครางออกมาด้วยความพึงพอใจ

“มินโฮอา แน่น...มากกว่านี้”

“ฮืม...อ๊ะ”

“แฮ่ก...”

มินโฮส่ายหน้าเป็นเชิงไม่ไหว ก่อนจะละมือข้างหนึ่งมาเพื่อรูดรั้งแกนกายตัวเอง ซึงฮุนปัดมันออกก่อนจะรูดรั้งให้ มินโฮร้องออกมาเสียงหลงกับการปรนเปรอแบบถึงใจที่ซึงฮุนมอบให้ กระตุกกายก่อนจะปลดปล่อยออกมาจนเปรอะหน้าท้องที่มีรอยสักของซึงฮุน ซึงฮุนเชิดหน้าทั้งขยับแผ่วเบาลง ช่องทางร้อนตอดรัดจนเจ็บเกร็งไปหมด ก่อนจะเป็นมินโฮที่หอบเสียยกใหญ่ ซึงฮุนขยับร่างกายเข้าใกล้ก่อนจะส่งลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากของมินโฮอีกครั้ง มินโฮรู้ดีว่ามันไม่มีทางจบลงตราบใดที่คนพี่ยังแข็งขืนอยู่แบบนั้น

“เต็มที่เลยฮยอง ผมตามใจ..อึก”

ซึงฮุนที่ได้ยินคำอนุญาตก็ไม่รอช้าที่จะกระทั้นกายอีกครั้ง แหวกช่องทางให้ตอบรับได้แนบแน่นยิ่งขึ้นก่อนจะสวนสะโพกอย่างรุนแรง ร่างกายมินโฮเหมือนโดยสูบพลังงานไปหมดสิ้น หยาดเหงื่อซึมออกตามไรผมและเสียงเฉอะแฉะในช่องทางของตนเองที่เกิดจากคราบควาวที่ตนเองปลดปล่อยเมื่อครู่ไหลเหอะหนะไปหมด มินโฮสะดุ้งทุกครั้งทั้งขยับตอยรับจนซึงฮุนยกยิ้มด้วยความสุขสม

ร่างกายที่ตอบสนองแก่กันและกันอย่างดีทำให้ซึงฮุนปลดปล่อยออกมาอย่างมาก มินโฮร้องฮือออกมาเมื่อความอุ่นร้อนวาบภายใน เป็นอีกครั้งที่คนพี่ไม่ได้ใช้เครื่องป้องกัน...เอาตามตรงเคยซื้อให้ใช้แต่เจ้าตัวไม่เห็นจะสนใจใยดีสักนิด

....ก็พอเข้าใจว่าเพราะอะไรเพราะมินโฮเองก็ไม่ค่อยชอบใช้มันกับซึงฮุนเช่นกัน

ซึงฮุนซบตัวลงที่อกมินโฮก่อนจะหอบครางออกมา ร่างกายที่ปลดปล่อยอ่อนล้ามากมายเสียจนไม่มีแม้แต่แรงจะสนทนากัน อ้อมกอดอบอุ่นราวกับเป็นสิ่งที่พูดแทนที่สมองคิดพร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัวจนรับรู้ได้ถึงกันและกัน มินโฮหายใจเสียงแผ่วลงเพราะเริ่มหายเหนื่อยพอๆกับซึงฮุนที่ตัดสินใจละตัวออกอย่างช้าๆ คราบคาวไหลย้อนออกมาทำให้ซึงฮุนยิ้ม ก่อนจะตวัดผ้าห่มคลุมร่างกายมินโฮ

“พะ...พอแล้วหรอ”

สาบานได้ว่ามินโฮไม่ได้เป็นคนที่คลั่งไคล้เรื่องบนเตียงมาก...แต่แค่แปลกใจที่ปกติซึงฮุนจะทำมากกว่าสองรอบในวันนี้กลับเลือกที่จะทำมันแค่ครั้งเดียว

“ให้นายพักดีกว่ามินโฮอา ฮยองก็ตั้งใจจะทำแค่รอบเดียวอยู่แล้ว”

“...”

“หรืออยากทำฮยองคืน?”

มินโฮส่ายหน้า

วันนี้มินโฮค่อนข้างจะเหนื่อยกว่าปกติ ร่างกายราวกับว่าได้รับการเติมเต็มจากซึงฮุนแค่ครั้งเดียวมันก็เพียงพอแล้ว ก่อนที่จะได้ตอบรับอะไรมากกว่านี้ใบหน้าของคนพี่ก็ขยับเข้ามาใกล้

ริมฝีปากถูกฉกฉวยอีกครั้ง

มินโฮตอบรับสัมผัสนั้นด้วยความยินดี

จูบของซึงฮุนเป้นอะไรที่ยอดเยี่ยมที่สุดแล้ว

ก่อนที่ซึงฮุนจะผละริมฝีปากออก ยิ้มแผละออกมาราวกับเด็กน้อยและเลือกที่จะหนุนแขนมินโฮแทน...มันใช่ไหมเนี่ย คนแมนเมื่อครู่หายไปไหนกัน

มินโฮได้แต่ส่ายหน้าอย่างเพลียใจ ก่อนที่ความเหนื่อยล้าจะทำให้หลับลงพร้อมกับเสียงฮืมของซึงฮุนที่ทำราวจะขับกล่อมให้ฝันดี กระชับอ้อมกอดแน่นเพื่อให้รับรู้ว่าค่ำคืนนี้เป็นคืนที่ดีและอบอุ่นหัวใจที่สุด

“....นายน่าจะอยู่กลับพร้อมพวกเรา มาเองแล้วยังดื้อเกลับเองอีก”

“น่า อย่าบ่นผมนักเลย”

เสียงซึงฮุนพูดกับเมเนเจอร์ลอดมาให้ได้ยินในขณะที่มินโฮใส่หูฟังและพิงเบาะหลับ วันนี้ซึงฮุนจะกลับแล้วมินโฮจึงขอนั่งรถเมเนเจอร์ฮยองมาด้วยเพราะต้องการจะส่ง เอาตามจริงร่างกายเพลียจนแทบลุกไม่ขึ้น แต่มันไม่ได้หนักหนาถึงกับขนาดต้องนอนซมเลยยังพอพยุงร่างกายมาไหว

“ฮยอง....”

“หืม”

มินโอปรายตามองเมเนเจอร์ที่ลงไปจัดการเอกสารให้ซึงฮุน ก่นจะรั้งคอคนพี่มารับจูบอีกครั้ง สัมผัสคลอเคลียไม่ห่างก่อนจะรับรู้ว่าเวลาที่ต้องไกลกันมันมาถึงจริงๆ

ซึงฮุนผละริมฝีปากออกก่อนจะจูบแผ่วเบาอีกครั้ง

“ไม่ได้ไกลกันขนาดนั้นน่ามินโฮ เดี๋ยวอีกสองวันนายก็กลับเกาหลีแล้ว”

“...”

“ตั้งใจทำงานนะ ถ้ากลับเมื่อไรฮยองจะรอให้รางวัล”

มินโฮยิ้มออกมานิดหน่อยกับคำพูดของอีกฝ่าย แน่นอนว่าเขาจะทบต้นทบดอกทุกอย่างที่ซึงฮุนทำอย่างแน่นอน

“สัญญาแล้วห้ามคืนคำด้วย”

มินโฮพูดก่อนจะยกนิ้วก้อยเกี่ยวสัญญากับซึงฮุน ซึงฮุนหัวเราะออกมาก่อนจะนึกในใจ

...บางที มินโฮกลับไปรอบนี้ซึงฮุนอาจจะไม่ได้นอนเลยก็ได้นะ

#ALLBBHN

[OS] Kang Seungyoon x Lee Seunghoon x Song Minho : Pitfall (Halloween Party)

[OS] Kang Seungyoon x Lee Seunghoon x Song Minho

Story : Pitfall (Halloween Party)

“trick or treat!!!”

“You too ma bae…”

“Thank you so much Seung Yoon-na!”

“Yha…keep it and throwback home now…nighttime is coming Jackkie”

ซึงยุนส่งยิ้มใจดีให้เด็กชาวอเมริกันวัยเจ็ดขวบก่อนจะลูบหัว หลังจากลูกอมจำนวนไม่น้อยถูกใส่ในกระเป๋าผ้ารูปฟักทองสีส้ม หันหลังกลับเมื่อเด็กน้อยเดินออกจากบริเวณบ้านไปก่อนจะปิดประตูลง ช่วงเทศกาลแสนสนุกของชาวต่างชาติอย่างฮาโลวีนเป็นอีกหนึ่งกิจกรรมที่ซึงยุนค่อนข้างชอบเพราะจะมีเด็กน้อยมาเคาะประตูขอลูกอมเสมอ ซึงยุนยินดีอย่างยิ่งที่จะเตรียมขนมหรือลูกอมต่างๆไว้ให้เด็กน้อยเสมอ

เห็นเด็กแล้วนึกถึงช่วงสมัยที่ตัวเองยังเป็นเด็กน้อยเช่นกัน ถึงแม้ว่าช่วงเวลาที่งดงามเหล่านั้นจะน้อยลงเพราะว่าพ่อและแม่เสียชีวิตช่วงนั้นพอดี แต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกแย่มากเท่าไรนัก บรรดาซิสเตอร์ที่บ้านเด็กกำพร้าก็ดูแลซึงยุนเป็นอย่างดีจนไม่ได้รู้สึกขาดตกบกพร่อง

จะว่าไปก็คิดถึงบ้านเด็กกำพร้าเช่นกัน แต่ไม่เป็นไร เพราะพรุ่งนี้ซึงยุนจะกลับไปเยี่ยมที่นั่นอีกครั้งและทำขนมไปเลี้ยงเด็กๆด้วย

“คิดอะไรอยู่หืม” เป็นมินโฮที่เดินมาสวมกอดเบาๆที่ด้านหลัง ซึงยุนยิ้มกว้างก่อนจะยกถุงลูกอมให้ดู

“เมื่อกี้มีเด็กมาขอลูกอมหน่ะพี่มินโฮ น่ารักมากเลย”

“หืม จริงหรอ พี่กินบ้างสิ” มินโฮหยิบลูกอมออกจากถุงก่อนจะส่งให้ซึงยุนแกะให้ กระชับอ้อมกอดทั้งยังเอาคางเกยไว้แบบนั้นก่อนจะอ้าปากรับอย่างง่ายดาย ขโมยหอมแก้มไปหนึ่งทีจนซึงยุนหัวเราะคิกคักและฟาดที่ไหล่กว้างเบาๆ ก่อนจะคลายอ้อมกอดออกและขอตัวไปอาบน้ำเพราะเพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน ซึงยุนพยักหน้าหงึกหงักน่าเอ็นดูจนมินโฮลูบหัวเบาๆและเดินขึ้นชั้นสองไป

ซึงยุนยิ้มออกมากับท่าทีน่ารักและอบอุ่นที่มินโฮมีให้กับตัวเองเสมอก่อนจะเหลือบสายตามองที่นาฬิกา ตอนนี้ใกล้ได้เวลาหนึ่งทุ่มแล้วแต่อีซึงฮุนยังไม่กลับมา แอบเขินกับเหตุการณ์เมื่อครู่นิดหน่อยเพราะมีแม่บ้านยืนอยู่และหัวเราะเป็นเชิงแซวก็ไม่เชิง

“คุณซึงยุนคะ เดี๋ยวป้าจะกลับบ้านแล้วนะคะ”

“อ่าครับ เดินทางระวังๆนะครับ”

ซึงยุนส่งยิ้มให้ป้าแม่บ้านก่อนจะหันกลับไปเฝ้าครัวต่อ ตอนนี้ซึงยุนกำลังลองทำคุกกี้เพราะว่าจะได้เอาเข้าไปบ้านเด็กกำพร้า หลังจากที่ได้ป้าแม่บ้านคอยช่วยเหลือและสอนอะไรหลายๆอย่างจนจำได้ขึ้นใจแล้ว เหลือบมองนาฬิกาอีกครั้งก่อนจะนึกกังวลใจนิดหน่อยเพราะซึงฮุนๆไม่กลับมาสักทีทั้งที่ออกไปคุยงานตั้งแต่ช่วงสายแล้ว

“พี่ซึงฮุนไปไหนเนี่ย”

“ทำอะไรหรอ” มินโฮเดินเข้ามาทั้งที่มือถือโทรศัพท์อยู่ ซึงยุนหันไปมองก่อนจะขมวดคิ้ว

“ทำคุกกี้ แล้วนั่นทำอะไรหน่ะ”

“พี่ซึงฮุนโทรมา”

มินโฮตอบก่อนจะสลับหน้าจอให้เป็นกล้องหน้า เป็นซึงฮุนที่ส่งยิ้มกลับและโบกมือ ซึงยุนสังเกตรอบๆก่อนจะพูดออกมา

“นั่นพี่อยู่ไหน”

“พี่อยู่ห้าง เราจะเอาอะไรไหม วันนี้ทำกับข้าวหรือเปล่า”

“ป้าแม่บ้านทำไว้ให้บ้างแล้วครับ...พี่หล่ะ เมื่อไรจะกลับ ออกไปเที่ยวกับใคร”

เสียงหัวเราะจากปลายสายทำให้ซึงยุนเบะปากน้อยๆ มินโฮหัวเราะกับท่าทีงอแงของซึงยุนที่มีต่อซึงฮุนก่อนจะดึงปากสีแดงนั่นเป็นเชิงหยอก ซึงยุนตีมือมินโฮก่อนจะหันไปสนใจในโทรศัพท์ต่อ

“พี่ไม่ได้มากับใครซักหน่อยซึงยุนอา พี่มาคนเดียว”

“ผมไม่เอาอะไร พี่กลับมาได้แล้ว ระวังตัวด้วย ห่วงพี่นะ”

“ครับๆ”

“อ้าวแล้วพี่อ่ะ” มินโฮท้วงเมื่อวางสายจากซึงฮุนเรียบร้อยแล้ว มือยกขึ้นจิ้มแก้มซึงยุนจนต้องไล่ให้ออกจากครัวอีกครั้ง

ซึงยุนจัดแจงอาหารวางไว้ที่โต๊ะ ไม่วายคอยตีมือมินโฮที่คอยแต่จะแอบหยิบอาหารกินเองอยู่เรื่อยจนต้องไล่ให้ไปหาอย่างอื่นทำแทนที่จะมาอยู่ในครัวแบบนี้

“พี่กลับมาแล้ว...”

“มาช้า” ซึงยุนบ่นแต่ก็ไม่วายเดินเข้าไปช่วยถือบรรดาเอกสารและกระเป๋างาน เนื่องจากว่าซึงฮุนออกไปคุยงานเรื่องการออกแบบปรับปรุงอาคารทำให้บรรดาเอกสารมีมากมายพอดู ซึงฮุนส่งมันให้ซึงยุนก่อนจะยกยิ้ม มือที่ว่างลูบแก้มซึงยุนเบาๆก่อนจะหอมหน้าผาก และผละไปที่มินโฮก่อนจะลูบหัวอีกฝ่ายเช่นกัน

“บ่นจังหืมเด็กดี”

“พี่กลับมาช้า ผมบ่นก็ถูกแล้วเหอะ”

“หึ พี่ยอมๆๆ เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนนะ มินโฮ...พี่ซื้อเบียร์มาในถุงนั่นแหละ จัดการด้วย”

“ได้ครับ”

ซึงฮุนส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินขึ้นห้องเพื่อไปอาบน้ำ ไม่วายกำชับให้ซึงยุนทานข้าวกับมินโฮไปก่อนโดยที่ไม่ต้องรอ แต่ซึงยุนกลับงอแงและยืนยันคำเดิมว่าจะรอ ซึ่งซึงฮุนก็ได้แต่ถอนใจและไม่ขัดอีกฝ่าย ขึ้นไปไม่นานก็กลับลงมาด้วยชุดสบายๆก่อนจะนั่งฝั่งตรงข้ามกับมินโฮ ซึงยุนที่อยู่หัวโต๊ะยกยิ้มก่อนจะเริ่มทานอาหาร บทสนทนาที่ไม่ทำให้เงียบจนเกินไปทำให้ซึงยุนยิ้ม ความสุขเล็กๆปกคลุมไปทั่วโต๊ะอาหาร

“พี่ซึงฮุน พรุ่งนี้ผมจะไปบ้านเด็กกำพร้า พี่ยังไม่เคยไปเลยใช่ไหม ไปกับผมนะ”

“หืม ได้สิ ใช่ที่ที่เราเล่าให้พี่ฟังไหม”

“ใช่แล้ว ผมอยากเอาขนมไปให้เด็กๆอ่ะ มินโฮเคยไปแล้วเหมือนกัน เด็กๆจะต้องดีใจแน่เลยถ้าได้เจอพี่”

“พี่ว่ากลัวนะซึงยุน พี่ซึงฮุนดุจะตาย”

“กล้าพูดนะ”

ซึงยุนหัวเราะกับบทสนทนาที่แซะกันเล็กๆของซึงฮุนกับมินโฮ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานต่อให้เสร็จ เมื่อเรียบร้อยแล้วมินโฮเป็นฝ่ายขอตัวขึ้นไปบนห้องเพราะต้องเคลียร์เอกสารที่เอามาจากบริษัท ส่วนซึงฮุนที่วันนี้เป็นเวรล้างจานก็ช่วยซึงยุนเก็บข้างของให้เรียบร้อย

“นั่นที่ซึงยุนจะเอาไปพรุ่งนี้หรอ”

ซึงฮุนถามขณะที่เห็นว่ามีคุกกี้จำนวนไม่น้อยใส่โหลไว้ ไม่รวมบรรดาของเล่นและอื่นๆที่วางไว้ตรงโต๊ะบริเวณนั้นอีก

“ใช่แล้วพี่ ปกติเด็กจะค่อนข้างเยอะแต่ปีนี้เห็นซิสเตอร์บอกว่ามีคนรับไปอุปการะมากขึ้น ผมดีใจนะที่เด็กๆได้มีโอกาสมากขึ้น” ซึงยุนยกยิ้มก่อนจะหยิบจานขึ้นเช็ด ซึงฮุนลูบหัวซึงยุนแบบที่ชอบทำก่อนจะเลื่อนมือมาที่แก้มนิ่ม จับให้หันมาหาก่อนจะจูบเบาๆที่ริมฝีปาก ซึงยุนยิ้มน้อยๆเมื่อผละออกก่อนจะวางจานลงและเป็นฝ่ายรั้งให้ริมฝีปากแนบชิดอีกครั้ง

หัวใจของซึงยุนกำลังพองโตเพราะซึงฮุน น้อยคนที่ได้ยินเรื่องซึงยุนมาจากบ้านเด็กกำพร้าแล้วจะรับได้ สังคมที่นี่ค่อนข้างตีบแคบ และเรื่องนี้ซึงฮุนก็เพิ่งรู้เมื่อหลังจากแต่งงานกันด้วยซ้ำ ตอนแรกซึงยุนกังวลใจไม่น้อยที่จะบอกซึงฮุน แต่เพราะมินโฮช่วยชี้แนะจึงทำให้ซึงยุนกล้าที่จะเปิดเผยเรื่องราวออกไป ซึ่งนอกจากซึงฮุนจะไม่ได้มีท่าทีรังเกียจอะไรแล้วยังกลับกลายเป็นว่ารับได้ทุกอย่างอีกต่างหาก

“รักพี่นะ”

“พี่ก็รักเรา บอกบ่อยๆพี่ก็เขินนะ”

“นึกว่าชอบเสียอีก” แกล้งแซวอีกฝ่ายก่อนจะล้างมือเพื่อเตรียมเข้านอนบ้าง ซึงยุนไม่ลืมที่จะแวะห้องทำงานเพราะว่าแสงไฟที่ลอดออกมาบ่งบอกว่ามินโฮยังทำงานอยู่ เปิดประตูเข้าไปเห็นคนตัวใหญ่กว่าสวมแว่นกลมนั่งขมวดคิ้วมุ่นอ่านแฟ้มเอกสาร ซึงยุนเดินไปกอดทางด้านหลังก่อนจะหอมแก้มอีกฝ่าย มินโฮยกยิ้มก่อนจะลูบหัวซึงยุนกลับเช่นกัน

“ทำไมคิ้วขมวดขนาดนั้น ยิ้มหน่อยสิ” ดึงแก้มมินโฮให้ยิ้มก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อใบหน้านั้นออกแนวตลกไม่น้อย

“แกล้งพี่เดี๋ยวไม่ให้นอนนะคืนนี้”

“ทำไม จะให้ช่วยอ่านเอกสารหรอ ได้นะ”

“หึ...”

พ่นเสียงหายใจออกมาแต่ไม่ได้ตอบอะไรก่อนจะสนใจเอกสารต่อ ซึงยุนยู่ปากก่อนจะกำชับว่าให้รีบเข้านอนเพราะจะต้องเดินทางแต่เช้า  ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป มองซึงฮุนที่ตอนนี้นอนเล่นโทรศัพท์อยู่แล้วจะค่อยคลานขึ้นเตียง แอบอิงตัวเบียดจนซึงฮุนต้องหลุดหัวเราะกับท่าทีนั้นๆ วางโทรศัพท์ไว้ที่หัวเตียงก่อนจะปิดให้ไฟอ่อนลง สอดแขนรองคอซึงยุนก่อนจะตบหลังเบาๆเป็นเชิงกล่อม ไม่วายสัมผัสริมฝีปากนุ่มนิ่มที่ไม่ว่าจะทำกี่ครั้งก็ยังหอมหวานอยู่เหมือนเดิม ก่อนจะผละออกเมื่อเห็นใบหน้าเคลิ้มๆของอีกฝ่าย

“ถ้าไม่ติดว่าพรุ่งนี้เดินทางนะเรา...”

ซึงฮุนสอดมือเข้าไปบีบสะโพกเนียนก่อนจะดึงออกเพราะกลัวห้ามใจตนเองไม่ได้ ซึงยุนหัวเราะคิกคักก่อนจะรับรู้ว่ามินโฮขึ้นเตียงมาเช่นกัน มือสอดที่เอวของซึงยุนก่อนจะรั้งให้ซึงยุนรับสัมผัสบ้าง  มือของซึงยุนค่อยๆบีบที่ไหล่ของมินโฮเพื่อเตือนว่าไม่ไหวหลังจากที่อีกฝ่ายเริ่มจูบ ก่อนที่มินโฮจะยอมละออกและตวัดผ้าห่มผืนหน้าขึ้นคลุมร่างกายทั้งสามคน ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างง่ายดาย

“Hey!!! Seung Yoon na. Welcome back!!!”

เสียงเด็กตะโกนเซ็งแซ่หลังจากที่ซึงยุนเดินเข้าไปในบริเวณบ้าน ที่นี่คือศูนย์เด็กกำพร้าที่ไม่ได้มีขนาดใหญ่โตมากมายเท่าไรนักที่มีซิสเตอร์ดูแลอยู่ รวมทั้งพื้นที่ยังอยู่ข้างโรงเรียนโบสถ์อีกด้วย เนื่องจากซึงยุนเคยอาศัยอยู่ที่นี่และมีโอกาสได้มาเยี่ยมเยียนบ่อยๆจึงทำให้ค่อนข้างที่จะคุ้นเคยพอดู และเด็กๆก็จะจำได้ดี ซิสเตอร์เดินเข้ามาก่อนจะสวมกอดซึงยุนเบาๆ เธอปรามให้เด็กๆเข้าไปใบบริเวณบ้านก่อนจะสังเกตเห็นมินโฮและซึงฮุนข้างหลัง

“Long time no see..Mr.Kang and Mr.Song…..who’s he?”

เธอถามด้วยความสงสัยเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ซึงฮุนมา ก่อนที่ซึงยุนจะยิ้มและตอบรับ

“He’s Mr.Lee. He is a important guys”

“wha….I see a  warm heart. You look good”

ซึงยุนยิ้มรับก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ ทั้งคู่พูดคุยกันอีกสักพักก่อนที่จะต่างคนต่างช่วยกันนำขนมและอาหารเข้าบ้าน ซึงยุนหัวเราะกับเด็กๆก่อนจะนั่งเล่นกีต้าร์ให้ฟังด้วยเพราะวันนี้เอามา น้ำเสียงอบอุ่นส่งผ่านทางเสียงเพลงต่างทำให้เด็กๆเพลิดเพลินและร้องตามบ้างในบางเพลงที่เป็นเพลงเด็ก มินโฮและซึงฮุนนำสมุดวาดรูปและดินสอสีมาต่างคนต่างลงมือที่จะชักชวนเด็กๆทำกิจกรรมวาดเขียนด้วยกัน ซึงยุนรู้สึกดีที่เห็นว่ามินโฮและซึงฮุนดูจะเข้าได้กับที่แห่งนี้

อย่างน้อยที่นี่ก็เป็นหนึ่งในที่ที่ทำให้มีซึงยุนอยู่แบบทุกวันนี้

มันเป็นสิ่งที่ทำให้ซึงยุนอบอุ่นหัวใจมากจริงๆ

“สนุกดีนะวันนี้”

ซึงฮุนพูดขึ้นมาหลังจากที่แวะที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของตกแต่งบ้านกัน มินโฮยกยิ้มก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย ซึงยุนยิ้มจนตาหยี

“ปีหน้าไปด้วยกันอีกนะ พี่ซึงฮุน พี่มินโฮ”

“โอเคเลย”

ทั้งคู่ต่างตอบรับก่อนที่ซึงยุนจะยิ้มกว้างกว่าเดิม ยกแขนขึ้นคล้องทั้งสองคนก่อนเอนหัวซบซ้ายขวา มินโฮเอื้อมมือไปหยิบที่คาดผมรูปฟักทองขึ้นมาก่อนจะสวมมันบนหัวอีกฝ่าย ทำให้ซึงยุนดูน่ารักขึ้นมากจนซึงฮุนต้องถ่ายรูปเก็บไว้

ทั้งสามคนต่างวางแผนจะจัดปาร์ตี้วันฮาโลวีนเล็กๆสำหรับสามคนไว้แล้ว โดยคนเสนอไอเดียคือซึงยุนเองที่บอกมา แล้วอย่างนี้ซึงฮุนกับมินโฮจะขัดใจคนรักของตัวเองได้ยังไงกัน เมื่อได้สิ่งที่ต้องการจนครบแล้วจึงเดินทางกลับบ้าน โดยไม่วายแวะซื้อขนมและไก่ทอดไปเพราะอีกคนอยากกิน ซึงยุนต้องการอะไรทั้งสองก็ให้เกือบทุกอย่าง รอยยิ้มที่เผยออกมาทำให้ทั้งสามคนดูอบอวลไปด้วยความสุขจนใครๆที่อยู่แถวนั้นต่างพากันยิ้มตาม

“สุขสันต์วันฮาโลวีนนะ”

“เย้ๆ กินเลยๆๆ” ซึงยุนพูดออกมาเหมือนเด็กน้อยก่อนจะเริ่มดื่มไวน์ที่คุณป้าแถวบ้านให้มา ทั้งสามคนต่างชนแก้วก่อนจะค่อยๆดื่ม โปรแกรมหนังยามดึกคงไม่พ้นหนังสยองขวัญซึ่งซึงฮุนค่อนข้างจะกลัวจึงทำให้ต้องปิดมันลงและเปลี่ยนเป็นเปิดเพลงแทน ทั้งสามคนทานอาหารอย่างมีความสุขและดูรูปถ่ายที่วันนี้ไปบ้านเด็กกำพร้ามา

“นายยิ้มน่ารักมากมินโฮ” ซึงฮุนเปิดรูปที่ซึงยุนกำลังอุ้มเด็กและมีมินโฮยืนยิ้มอยู่ข้างๆกันและซึงฮุนโอบเอวซึงยุน รูปนี้เป็นรูปที่ซิสเตอร์ถ่ายให้และมันพิเศษมากเลยทีเดียว

“เห็นเด็กๆแล้วนึกถึงตัวผมตอนเด็กๆเลยแฮะ”

ซึงฮุนกับมินโฮนั่งฟังซึงยุนเล่าเรื่องสมัยเด็กๆให้ฟัง เสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นระยะๆจนผ่านไปเกือบเที่ยงคืน ซึงยุนนอนพิงโซฟาเพราะฤทธิ์ไวน์เริ่มเล่นงาน ก่อนมินโฮจะตัดสินใจให้ซึงฮุนพยุงอีกฝ่ายขึ้นห้องเตรียมนอนส่วนตนเองจะจัดการเก็บกวาดโต๊ะที่เต็มไปด้วยจานสักพักแล้วจะตามขึ้นไป ซึงฮุนพยุงซึงยุนก่อนจะเปิดประตูเข้าห้อง

“ฮื้อ พี่ ผมอยากอาบน้ำก่อน”

“ค่อยอาบก็ได้นะเด็กดี วันนี้นอนแบบนี้ก่อนก็ได้”

“อื้อ..พี่อ่ะ” ซึงยุนทำหน้างอแงก่อนจะดันให้ซึงฮุนที่กำลังจะลุกขึ้นให้นอนลงและขึ้นคร่อมหน้าขาซึงฮุน

“จะไปไหน ไม่ให้ไป”

ซึงฮุนอึ้งไปสักพักก่อนจะต้องเม้มปากอย่างกลั้นใจหน่อยๆเมื่ออีกฝ่ายกัดชายเสื้อขึ้น ซึงยุนที่วันนี้ใส่เสื้อเชิ้ตตัวบางและคาดผมยิ่งน่ารักในยามปกติแล้วแต่ตอนนี้กลับเร้าอารมณ์อย่างบอกไม่ถูก ซึงยุนเริ่มดูดดึงแผงอกของซึงฮุนก่อนจะเหลือบตาขึ้นมองคนพี่ที่นอนนิ่ง

ก็เข้าใจว่าซึงยุนเองเป็นคนที่กินไวน์แล้วถ้ากริ่มๆมากๆจะขี้ยั่วขนาดไหน...รู้แต่ก็ไม่ค่อยชิน

“ผมอยากอาบน้ำ พี่พาไปอาบหน่อยสิ....”

โอเค

ซึงฮุนยอมก็ได้

ซึงฮุนดันอีกฝ่ายขึ้นก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อซึงยุนออก ร่างกายเปลือยเปล่าอย่างง่ายดายก่อนที่มินโฮจะเปิดมาแล้วเห็นพอดี มินโฮอ้าปากค้างพะงาบๆก่อนที่ซึงฮุนจะทำแค่ยักไหล่และอธิบาย

“ซึงยุนร้อน อยากให้ไปอาบน้ำด้วย...”

“ฮื้อ...”

เสียงร้องของซึงยุนดังขึ้นอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ ใบหน้าขาวใสแดงก่ำเพราะฤทธิ์ไวน์ปะปนกับแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกปั้นขึ้น มินโฮและซึงฮุนที่แช่อ่างด้วยกันตอนนี้ต่างฝ่ายต่างบีบคลึงไปทุกจุดของซึงยุนจนร่างบางบิดเร้าเมื่อเจอทั้งสองทาง มินโฮกัดที่ไหล่ขาวก่อนจะเลียมันเบาๆ มือสอดไปโอบรัดช่วงเอวก่อนจะเหลือบสายตามองซึงฮุนที่ตอนนี้ดูดดึงยอดอกของซึงยุนอยู่

จากที่ตอนแรกตั้งใจว่าจะอาบน้ำ ไปๆมาๆกลับกลายเป็นว่าซึงยุนอาจจะได้อาบอย่างอื่นแทน

“อ่า พะ พี่ซึงฮุน พี่มินโฮ” ซึงยุนแอ่นอกเมื่อถูกบีบคลึงยอดอกแรงขึ้น มือคล้องคอให้มินโฮป้อนจูบแสนวาบหวามส่วนอีกข้างขยุ้มผมของซึงฮุน เท้าจิกเกร็งยามที่ลิ้นตวัดเลียสลับซ้ายขวา และเสียงน้ำที่ไหลออกจากอ่างดังเป็นระยะๆเมื่อซึงยุนขยับร่างกาย มินโฮกอบกุนแกนกายของซึงยุนก่อนจะรูดรั้งช้าๆราวกับจะทรมานเล็กๆ

แทบทำให้ซึงยุนร่างกายอ่อนแรงลงอย่างง่ายดาย

“แฮ่ก...อ่า พี่...อืม”

“ซึงยุนอา...ซึงยุน”

มินโฮกระซิบที่ใบหูก่อนจะขบเม้มจนเป็นรอย ใบหูแดงก่ำเพราะเสียงเพร่ำเรียกชื่อและความเสียดเสียวจากการถูกกระตุ้นทุกจุด ซึงฮุนผละออกก่อนจะส่งสัญญาณเป็นเชิงว่าไม่ไหวแล้วให้มินโฮ มินโฮตัดสินใจอุ้มอีกฝ่ายขึ้นก่อนจะเป็นซึงฮุนที่เอาน้ำราดตัว ชำระร่างกายก่อนจะพาไปที่เตียงนอน อากาศเย็นฉ่ำของแอร์ไม่ได้ช่วยให้แรงอารมณ์ดับลงสักนิด ซึงยุนลุกขึ้นนั่งบนตักของมินโฮก่อนจะขยับสะโพกช้าๆ ป้อนจูบทั้งเป็นฝ่ายสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากอีกฝ่าย ซึงฮุนลูบตามสันหลังของซึงยุนด้วยความหลงใหลก่อนจะค่อยๆสอดนิ้วเข้าที่ช่องทางหลัง ซึงยุนผละริมฝีปากออกอย่างรวดเร็วก่อนจะยกสะโพกโก่งให้ซึงฮุนสะดวกมากขึ้น

“อ่า..ไม่ไหว”

“ซึงยุนอา” มินโฮจูบอีกฝ่ายราวกับจะปลอบประโลมก่อนจะลูบยอดอกที่แดงก่ำ ผละริมฝีปากให้ร้องเสียงอ่อน ก่อนที่จะดูดดึงซอกคออีกครั้ง แอบขบเม้มมันเมื่อมือของซึงยุนซุกซนจับที่แกนกายมินโฮ รูดรั้งรุนแรงจนต้องเชิดหน้าขึ้น

“พี่ เข้ามาสิ...เข้ามา”

ซึงฮุนพยักหน้าก่อนจะค่อยๆถอนนิ้วออก ยิ้มเมื่อซึงยุนร้องออกมาเสียงน่ารักเหลือเกิน ดุนดันตัวตนเข้าไปที่ช่องทางร้อนผ่าว ขย้ำสะโพกที่สอดส่ายด้วยความเสียวก่อนจะสอดใส่เต็มแรงเมื่อซึงยุนปรับตัวได้ มองไปทางมินโฮที่ตอนนี้กึ่งนั่งกึ่งนอนให้ซึงยุนเลียที่แกนกายของตนเอง ซึงฮุนตีสะโพกสองสามครั้งจนขึ้นรอยแดงก่อนจะกระแทกแรงขึ้นเมื่ออีกฝ่ายดูจะทนไม่ไหว

เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นอย่างไม่กลัวว่าใครจะได้ยิน ก่อนซึงยุนจะผละริมฝีปากออก ศีรษะกลมวางที่หน้าขามินโฮใกล้ๆกับส่วนนั้น ทั้งที่มือยังคงรูดรั้งอยู่สม่ำเสมอและเสียงร้องยามที่ซึงฮุนสอดใส่จนสุด เป็นซึงฮุนที่ครางออกมาด้วยความพึงพอใจเมื่อปลดปล่อยออกมาเต็มช่องทางรัก น้ำสีขุ่นเปรอะจนล้นออกมาก่อนมินโฮจะดันให้ซึงยุนนอนหงายและสอดใส่ต่อทันที ซึงยุนจิกต้นแขนมินโฮแน่นจนขึ้นรอยเล็บ มินโฮกระทั้นสุดแรงอารมณ์โดยที่ซึงฮุนเป็นคนคอยรูดรั้งแกนกายของซึงยุนให้

เสียงร้องประสานคลอเคลียกันดังทั่วห้อง ก่อนที่ซึงยุนจะกระตุกกายเมื่อน้ำสีขุ่นพุ่งออกมา

“ฮื้อ...พี่”

ร้องงอแงน้อยๆเมื่อมินโฮยังคงขยับกายไม่หยุด ก่อนที่จะปลดปล่อยใส่ช่องทางร้อนอีกครั้ง ซึงยุนหอบหายใจก่อนจะร้องออกมาเบาๆยามที่มินโฮถอนกายออก

“เอาอีกไหม”

ซึงฮุนแกล้งถามอีกฝ่ายแต่ไม่ได้รอคำตอบแม้แต่น้อย เมื่อมินโฮเริ่มโลมเลียอีกครั้ง ซึงยุนร้องงอแงแต่ไม่ได้ขัดขืน ก่อนที่จะเป็นมินโฮเอ่ยมาเบาๆ

“สงสัยฮาโลวีนคืนนี้เราคงได้กินลูกอมหวานๆจนฟันผุเสียมั้งพี่ซึงฮุน”

“คงงั้น...”

#ฟิคหลุมพราง