BABYHOONIE

BABYHOONIE

วันเสาร์ที่ 29 ตุลาคม พ.ศ. 2559

[OS] Kang Seungyoon x Lee Seunghoon x Song Minho : Pitfall (Halloween Party)

[OS] Kang Seungyoon x Lee Seunghoon x Song Minho

Story : Pitfall (Halloween Party)










trick or treat!!!

You too ma bae…

Thank you so much Seung Yoon-na!

Yha…keep it and throwback home now…nighttime is coming Jackkie


ซึงยุนส่งยิ้มใจดีให้เด็กชาวอเมริกันวัยเจ็ดขวบก่อนจะลูบหัว หลังจากลูกอมจำนวนไม่น้อยถูกใส่ในกระเป๋าผ้ารูปฟักทองสีส้ม หันหลังกลับเมื่อเด็กน้อยเดินออกจากบริเวณบ้านไปก่อนจะปิดประตูลง ช่วงเทศกาลแสนสนุกของชาวต่างชาติอย่างฮาโลวีนเป็นอีกหนึ่งกิจกรรมที่ซึงยุนค่อนข้างชอบเพราะจะมีเด็กน้อยมาเคาะประตูขอลูกอมเสมอ ซึงยุนยินดีอย่างยิ่งที่จะเตรียมขนมหรือลูกอมต่างๆไว้ให้เด็กน้อยเสมอ

เห็นเด็กแล้วนึกถึงช่วงสมัยที่ตัวเองยังเป็นเด็กน้อยเช่นกัน ถึงแม้ว่าช่วงเวลาที่งดงามเหล่านั้นจะน้อยลงเพราะว่าพ่อและแม่เสียชีวิตช่วงนั้นพอดี แต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกแย่มากเท่าไรนัก บรรดาซิสเตอร์ที่บ้านเด็กกำพร้าก็ดูแลซึงยุนเป็นอย่างดีจนไม่ได้รู้สึกขาดตกบกพร่อง

จะว่าไปก็คิดถึงบ้านเด็กกำพร้าเช่นกัน แต่ไม่เป็นไร เพราะพรุ่งนี้ซึงยุนจะกลับไปเยี่ยมที่นั่นอีกครั้งและทำขนมไปเลี้ยงเด็กๆด้วย

“คิดอะไรอยู่หืม” เป็นมินโฮที่เดินมาสวมกอดเบาๆที่ด้านหลัง ซึงยุนยิ้มกว้างก่อนจะยกถุงลูกอมให้ดู

“เมื่อกี้มีเด็กมาขอลูกอมหน่ะพี่มินโฮ น่ารักมากเลย”

“หืม จริงหรอ พี่กินบ้างสิ” มินโฮหยิบลูกอมออกจากถุงก่อนจะส่งให้ซึงยุนแกะให้ กระชับอ้อมกอดทั้งยังเอาคางเกยไว้แบบนั้นก่อนจะอ้าปากรับอย่างง่ายดาย ขโมยหอมแก้มไปหนึ่งทีจนซึงยุนหัวเราะคิกคักและฟาดที่ไหล่กว้างเบาๆ ก่อนจะคลายอ้อมกอดออกและขอตัวไปอาบน้ำเพราะเพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน ซึงยุนพยักหน้าหงึกหงักน่าเอ็นดูจนมินโฮลูบหัวเบาๆและเดินขึ้นชั้นสองไป


ซึงยุนยิ้มออกมากับท่าทีน่ารักและอบอุ่นที่มินโฮมีให้กับตัวเองเสมอก่อนจะเหลือบสายตามองที่นาฬิกา ตอนนี้ใกล้ได้เวลาหนึ่งทุ่มแล้วแต่อีซึงฮุนยังไม่กลับมา แอบเขินกับเหตุการณ์เมื่อครู่นิดหน่อยเพราะมีแม่บ้านยืนอยู่และหัวเราะเป็นเชิงแซวก็ไม่เชิง

“คุณซึงยุนคะ เดี๋ยวป้าจะกลับบ้านแล้วนะคะ”

“อ่าครับ เดินทางระวังๆนะครับ”

ซึงยุนส่งยิ้มให้ป้าแม่บ้านก่อนจะหันกลับไปเฝ้าครัวต่อ ตอนนี้ซึงยุนกำลังลองทำคุกกี้เพราะว่าจะได้เอาเข้าไปบ้านเด็กกำพร้า หลังจากที่ได้ป้าแม่บ้านคอยช่วยเหลือและสอนอะไรหลายๆอย่างจนจำได้ขึ้นใจแล้ว เหลือบมองนาฬิกาอีกครั้งก่อนจะนึกกังวลใจนิดหน่อยเพราะซึงฮุนๆไม่กลับมาสักทีทั้งที่ออกไปคุยงานตั้งแต่ช่วงสายแล้ว

“พี่ซึงฮุนไปไหนเนี่ย”

“ทำอะไรหรอ” มินโฮเดินเข้ามาทั้งที่มือถือโทรศัพท์อยู่ ซึงยุนหันไปมองก่อนจะขมวดคิ้ว

“ทำคุกกี้ แล้วนั่นทำอะไรหน่ะ”

“พี่ซึงฮุนโทรมา”

มินโฮตอบก่อนจะสลับหน้าจอให้เป็นกล้องหน้า เป็นซึงฮุนที่ส่งยิ้มกลับและโบกมือ ซึงยุนสังเกตรอบๆก่อนจะพูดออกมา

“นั่นพี่อยู่ไหน”

“พี่อยู่ห้าง เราจะเอาอะไรไหม วันนี้ทำกับข้าวหรือเปล่า”

“ป้าแม่บ้านทำไว้ให้บ้างแล้วครับ...พี่หล่ะ เมื่อไรจะกลับ ออกไปเที่ยวกับใคร”

เสียงหัวเราะจากปลายสายทำให้ซึงยุนเบะปากน้อยๆ มินโฮหัวเราะกับท่าทีงอแงของซึงยุนที่มีต่อซึงฮุนก่อนจะดึงปากสีแดงนั่นเป็นเชิงหยอก ซึงยุนตีมือมินโฮก่อนจะหันไปสนใจในโทรศัพท์ต่อ

“พี่ไม่ได้มากับใครซักหน่อยซึงยุนอา พี่มาคนเดียว”

“ผมไม่เอาอะไร พี่กลับมาได้แล้ว ระวังตัวด้วย ห่วงพี่นะ”

“ครับๆ”

“อ้าวแล้วพี่อ่ะ” มินโฮท้วงเมื่อวางสายจากซึงฮุนเรียบร้อยแล้ว มือยกขึ้นจิ้มแก้มซึงยุนจนต้องไล่ให้ออกจากครัวอีกครั้ง

ซึงยุนจัดแจงอาหารวางไว้ที่โต๊ะ ไม่วายคอยตีมือมินโฮที่คอยแต่จะแอบหยิบอาหารกินเองอยู่เรื่อยจนต้องไล่ให้ไปหาอย่างอื่นทำแทนที่จะมาอยู่ในครัวแบบนี้

“พี่กลับมาแล้ว...”

“มาช้า” ซึงยุนบ่นแต่ก็ไม่วายเดินเข้าไปช่วยถือบรรดาเอกสารและกระเป๋างาน เนื่องจากว่าซึงฮุนออกไปคุยงานเรื่องการออกแบบปรับปรุงอาคารทำให้บรรดาเอกสารมีมากมายพอดู ซึงฮุนส่งมันให้ซึงยุนก่อนจะยกยิ้ม มือที่ว่างลูบแก้มซึงยุนเบาๆก่อนจะหอมหน้าผาก และผละไปที่มินโฮก่อนจะลูบหัวอีกฝ่ายเช่นกัน

“บ่นจังหืมเด็กดี”

“พี่กลับมาช้า ผมบ่นก็ถูกแล้วเหอะ”

“หึ พี่ยอมๆๆ เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนนะ มินโฮ...พี่ซื้อเบียร์มาในถุงนั่นแหละ จัดการด้วย”

“ได้ครับ”

ซึงฮุนส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินขึ้นห้องเพื่อไปอาบน้ำ ไม่วายกำชับให้ซึงยุนทานข้าวกับมินโฮไปก่อนโดยที่ไม่ต้องรอ แต่ซึงยุนกลับงอแงและยืนยันคำเดิมว่าจะรอ ซึ่งซึงฮุนก็ได้แต่ถอนใจและไม่ขัดอีกฝ่าย ขึ้นไปไม่นานก็กลับลงมาด้วยชุดสบายๆก่อนจะนั่งฝั่งตรงข้ามกับมินโฮ ซึงยุนที่อยู่หัวโต๊ะยกยิ้มก่อนจะเริ่มทานอาหาร บทสนทนาที่ไม่ทำให้เงียบจนเกินไปทำให้ซึงยุนยิ้ม ความสุขเล็กๆปกคลุมไปทั่วโต๊ะอาหาร

“พี่ซึงฮุน พรุ่งนี้ผมจะไปบ้านเด็กกำพร้า พี่ยังไม่เคยไปเลยใช่ไหม ไปกับผมนะ”

“หืม ได้สิ ใช่ที่ที่เราเล่าให้พี่ฟังไหม”

“ใช่แล้ว ผมอยากเอาขนมไปให้เด็กๆอ่ะ มินโฮเคยไปแล้วเหมือนกัน เด็กๆจะต้องดีใจแน่เลยถ้าได้เจอพี่”

“พี่ว่ากลัวนะซึงยุน พี่ซึงฮุนดุจะตาย”

“กล้าพูดนะ”

ซึงยุนหัวเราะกับบทสนทนาที่แซะกันเล็กๆของซึงฮุนกับมินโฮ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานต่อให้เสร็จ เมื่อเรียบร้อยแล้วมินโฮเป็นฝ่ายขอตัวขึ้นไปบนห้องเพราะต้องเคลียร์เอกสารที่เอามาจากบริษัท ส่วนซึงฮุนที่วันนี้เป็นเวรล้างจานก็ช่วยซึงยุนเก็บข้างของให้เรียบร้อย

“นั่นที่ซึงยุนจะเอาไปพรุ่งนี้หรอ”

ซึงฮุนถามขณะที่เห็นว่ามีคุกกี้จำนวนไม่น้อยใส่โหลไว้ ไม่รวมบรรดาของเล่นและอื่นๆที่วางไว้ตรงโต๊ะบริเวณนั้นอีก

“ใช่แล้วพี่ ปกติเด็กจะค่อนข้างเยอะแต่ปีนี้เห็นซิสเตอร์บอกว่ามีคนรับไปอุปการะมากขึ้น ผมดีใจนะที่เด็กๆได้มีโอกาสมากขึ้น” ซึงยุนยกยิ้มก่อนจะหยิบจานขึ้นเช็ด ซึงฮุนลูบหัวซึงยุนแบบที่ชอบทำก่อนจะเลื่อนมือมาที่แก้มนิ่ม จับให้หันมาหาก่อนจะจูบเบาๆที่ริมฝีปาก ซึงยุนยิ้มน้อยๆเมื่อผละออกก่อนจะวางจานลงและเป็นฝ่ายรั้งให้ริมฝีปากแนบชิดอีกครั้ง

หัวใจของซึงยุนกำลังพองโตเพราะซึงฮุน น้อยคนที่ได้ยินเรื่องซึงยุนมาจากบ้านเด็กกำพร้าแล้วจะรับได้ สังคมที่นี่ค่อนข้างตีบแคบ และเรื่องนี้ซึงฮุนก็เพิ่งรู้เมื่อหลังจากแต่งงานกันด้วยซ้ำ ตอนแรกซึงยุนกังวลใจไม่น้อยที่จะบอกซึงฮุน แต่เพราะมินโฮช่วยชี้แนะจึงทำให้ซึงยุนกล้าที่จะเปิดเผยเรื่องราวออกไป ซึ่งนอกจากซึงฮุนจะไม่ได้มีท่าทีรังเกียจอะไรแล้วยังกลับกลายเป็นว่ารับได้ทุกอย่างอีกต่างหาก

“รักพี่นะ”

“พี่ก็รักเรา บอกบ่อยๆพี่ก็เขินนะ”

“นึกว่าชอบเสียอีก” แกล้งแซวอีกฝ่ายก่อนจะล้างมือเพื่อเตรียมเข้านอนบ้าง ซึงยุนไม่ลืมที่จะแวะห้องทำงานเพราะว่าแสงไฟที่ลอดออกมาบ่งบอกว่ามินโฮยังทำงานอยู่ เปิดประตูเข้าไปเห็นคนตัวใหญ่กว่าสวมแว่นกลมนั่งขมวดคิ้วมุ่นอ่านแฟ้มเอกสาร ซึงยุนเดินไปกอดทางด้านหลังก่อนจะหอมแก้มอีกฝ่าย มินโฮยกยิ้มก่อนจะลูบหัวซึงยุนกลับเช่นกัน

“ทำไมคิ้วขมวดขนาดนั้น ยิ้มหน่อยสิ” ดึงแก้มมินโฮให้ยิ้มก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อใบหน้านั้นออกแนวตลกไม่น้อย

“แกล้งพี่เดี๋ยวไม่ให้นอนนะคืนนี้”

“ทำไม จะให้ช่วยอ่านเอกสารหรอ ได้นะ”

“หึ...”

พ่นเสียงหายใจออกมาแต่ไม่ได้ตอบอะไรก่อนจะสนใจเอกสารต่อ ซึงยุนยู่ปากก่อนจะกำชับว่าให้รีบเข้านอนเพราะจะต้องเดินทางแต่เช้า  ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป มองซึงฮุนที่ตอนนี้นอนเล่นโทรศัพท์อยู่แล้วจะค่อยคลานขึ้นเตียง แอบอิงตัวเบียดจนซึงฮุนต้องหลุดหัวเราะกับท่าทีนั้นๆ วางโทรศัพท์ไว้ที่หัวเตียงก่อนจะปิดให้ไฟอ่อนลง สอดแขนรองคอซึงยุนก่อนจะตบหลังเบาๆเป็นเชิงกล่อม ไม่วายสัมผัสริมฝีปากนุ่มนิ่มที่ไม่ว่าจะทำกี่ครั้งก็ยังหอมหวานอยู่เหมือนเดิม ก่อนจะผละออกเมื่อเห็นใบหน้าเคลิ้มๆของอีกฝ่าย

“ถ้าไม่ติดว่าพรุ่งนี้เดินทางนะเรา...”

ซึงฮุนสอดมือเข้าไปบีบสะโพกเนียนก่อนจะดึงออกเพราะกลัวห้ามใจตนเองไม่ได้ ซึงยุนหัวเราะคิกคักก่อนจะรับรู้ว่ามินโฮขึ้นเตียงมาเช่นกัน มือสอดที่เอวของซึงยุนก่อนจะรั้งให้ซึงยุนรับสัมผัสบ้าง  มือของซึงยุนค่อยๆบีบที่ไหล่ของมินโฮเพื่อเตือนว่าไม่ไหวหลังจากที่อีกฝ่ายเริ่มจูบ ก่อนที่มินโฮจะยอมละออกและตวัดผ้าห่มผืนหน้าขึ้นคลุมร่างกายทั้งสามคน ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างง่ายดาย




Hey!!! Seung Yoon na. Welcome back!!!

เสียงเด็กตะโกนเซ็งแซ่หลังจากที่ซึงยุนเดินเข้าไปในบริเวณบ้าน ที่นี่คือศูนย์เด็กกำพร้าที่ไม่ได้มีขนาดใหญ่โตมากมายเท่าไรนักที่มีซิสเตอร์ดูแลอยู่ รวมทั้งพื้นที่ยังอยู่ข้างโรงเรียนโบสถ์อีกด้วย เนื่องจากซึงยุนเคยอาศัยอยู่ที่นี่และมีโอกาสได้มาเยี่ยมเยียนบ่อยๆจึงทำให้ค่อนข้างที่จะคุ้นเคยพอดู และเด็กๆก็จะจำได้ดี ซิสเตอร์เดินเข้ามาก่อนจะสวมกอดซึงยุนเบาๆ เธอปรามให้เด็กๆเข้าไปใบบริเวณบ้านก่อนจะสังเกตเห็นมินโฮและซึงฮุนข้างหลัง

Long time no see..Mr.Kang and Mr.Song…..who’s he?

เธอถามด้วยความสงสัยเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ซึงฮุนมา ก่อนที่ซึงยุนจะยิ้มและตอบรับ

He’s Mr.Lee. He is a important guys”

“wha….I see a  warm heart. You look good

ซึงยุนยิ้มรับก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ ทั้งคู่พูดคุยกันอีกสักพักก่อนที่จะต่างคนต่างช่วยกันนำขนมและอาหารเข้าบ้าน ซึงยุนหัวเราะกับเด็กๆก่อนจะนั่งเล่นกีต้าร์ให้ฟังด้วยเพราะวันนี้เอามา น้ำเสียงอบอุ่นส่งผ่านทางเสียงเพลงต่างทำให้เด็กๆเพลิดเพลินและร้องตามบ้างในบางเพลงที่เป็นเพลงเด็ก มินโฮและซึงฮุนนำสมุดวาดรูปและดินสอสีมาต่างคนต่างลงมือที่จะชักชวนเด็กๆทำกิจกรรมวาดเขียนด้วยกัน ซึงยุนรู้สึกดีที่เห็นว่ามินโฮและซึงฮุนดูจะเข้าได้กับที่แห่งนี้


อย่างน้อยที่นี่ก็เป็นหนึ่งในที่ที่ทำให้มีซึงยุนอยู่แบบทุกวันนี้

มันเป็นสิ่งที่ทำให้ซึงยุนอบอุ่นหัวใจมากจริงๆ




“สนุกดีนะวันนี้”

ซึงฮุนพูดขึ้นมาหลังจากที่แวะที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของตกแต่งบ้านกัน มินโฮยกยิ้มก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย ซึงยุนยิ้มจนตาหยี

“ปีหน้าไปด้วยกันอีกนะ พี่ซึงฮุน พี่มินโฮ”

“โอเคเลย”

ทั้งคู่ต่างตอบรับก่อนที่ซึงยุนจะยิ้มกว้างกว่าเดิม ยกแขนขึ้นคล้องทั้งสองคนก่อนเอนหัวซบซ้ายขวา มินโฮเอื้อมมือไปหยิบที่คาดผมรูปฟักทองขึ้นมาก่อนจะสวมมันบนหัวอีกฝ่าย ทำให้ซึงยุนดูน่ารักขึ้นมากจนซึงฮุนต้องถ่ายรูปเก็บไว้

ทั้งสามคนต่างวางแผนจะจัดปาร์ตี้วันฮาโลวีนเล็กๆสำหรับสามคนไว้แล้ว โดยคนเสนอไอเดียคือซึงยุนเองที่บอกมา แล้วอย่างนี้ซึงฮุนกับมินโฮจะขัดใจคนรักของตัวเองได้ยังไงกัน เมื่อได้สิ่งที่ต้องการจนครบแล้วจึงเดินทางกลับบ้าน โดยไม่วายแวะซื้อขนมและไก่ทอดไปเพราะอีกคนอยากกิน ซึงยุนต้องการอะไรทั้งสองก็ให้เกือบทุกอย่าง รอยยิ้มที่เผยออกมาทำให้ทั้งสามคนดูอบอวลไปด้วยความสุขจนใครๆที่อยู่แถวนั้นต่างพากันยิ้มตาม



“สุขสันต์วันฮาโลวีนนะ”

“เย้ๆ กินเลยๆๆ” ซึงยุนพูดออกมาเหมือนเด็กน้อยก่อนจะเริ่มดื่มไวน์ที่คุณป้าแถวบ้านให้มา ทั้งสามคนต่างชนแก้วก่อนจะค่อยๆดื่ม โปรแกรมหนังยามดึกคงไม่พ้นหนังสยองขวัญซึ่งซึงฮุนค่อนข้างจะกลัวจึงทำให้ต้องปิดมันลงและเปลี่ยนเป็นเปิดเพลงแทน ทั้งสามคนทานอาหารอย่างมีความสุขและดูรูปถ่ายที่วันนี้ไปบ้านเด็กกำพร้ามา

“นายยิ้มน่ารักมากมินโฮ” ซึงฮุนเปิดรูปที่ซึงยุนกำลังอุ้มเด็กและมีมินโฮยืนยิ้มอยู่ข้างๆกันและซึงฮุนโอบเอวซึงยุน รูปนี้เป็นรูปที่ซิสเตอร์ถ่ายให้และมันพิเศษมากเลยทีเดียว

“เห็นเด็กๆแล้วนึกถึงตัวผมตอนเด็กๆเลยแฮะ”

ซึงฮุนกับมินโฮนั่งฟังซึงยุนเล่าเรื่องสมัยเด็กๆให้ฟัง เสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นระยะๆจนผ่านไปเกือบเที่ยงคืน ซึงยุนนอนพิงโซฟาเพราะฤทธิ์ไวน์เริ่มเล่นงาน ก่อนมินโฮจะตัดสินใจให้ซึงฮุนพยุงอีกฝ่ายขึ้นห้องเตรียมนอนส่วนตนเองจะจัดการเก็บกวาดโต๊ะที่เต็มไปด้วยจานสักพักแล้วจะตามขึ้นไป ซึงฮุนพยุงซึงยุนก่อนจะเปิดประตูเข้าห้อง

“ฮื้อ พี่ ผมอยากอาบน้ำก่อน”

“ค่อยอาบก็ได้นะเด็กดี วันนี้นอนแบบนี้ก่อนก็ได้”

“อื้อ..พี่อ่ะ” ซึงยุนทำหน้างอแงก่อนจะดันให้ซึงฮุนที่กำลังจะลุกขึ้นให้นอนลงและขึ้นคร่อมหน้าขาซึงฮุน

“จะไปไหน ไม่ให้ไป”

ซึงฮุนอึ้งไปสักพักก่อนจะต้องเม้มปากอย่างกลั้นใจหน่อยๆเมื่ออีกฝ่ายกัดชายเสื้อขึ้น ซึงยุนที่วันนี้ใส่เสื้อเชิ้ตตัวบางและคาดผมยิ่งน่ารักในยามปกติแล้วแต่ตอนนี้กลับเร้าอารมณ์อย่างบอกไม่ถูก ซึงยุนเริ่มดูดดึงแผงอกของซึงฮุนก่อนจะเหลือบตาขึ้นมองคนพี่ที่นอนนิ่ง

ก็เข้าใจว่าซึงยุนเองเป็นคนที่กินไวน์แล้วถ้ากริ่มๆมากๆจะขี้ยั่วขนาดไหน...รู้แต่ก็ไม่ค่อยชิน

“ผมอยากอาบน้ำ พี่พาไปอาบหน่อยสิ....”

โอเค

ซึงฮุนยอมก็ได้

ซึงฮุนดันอีกฝ่ายขึ้นก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อซึงยุนออก ร่างกายเปลือยเปล่าอย่างง่ายดายก่อนที่มินโฮจะเปิดมาแล้วเห็นพอดี มินโฮอ้าปากค้างพะงาบๆก่อนที่ซึงฮุนจะทำแค่ยักไหล่และอธิบาย

“ซึงยุนร้อน อยากให้ไปอาบน้ำด้วย...”




“ฮื้อ...”

เสียงร้องของซึงยุนดังขึ้นอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ ใบหน้าขาวใสแดงก่ำเพราะฤทธิ์ไวน์ปะปนกับแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกปั้นขึ้น มินโฮและซึงฮุนที่แช่อ่างด้วยกันตอนนี้ต่างฝ่ายต่างบีบคลึงไปทุกจุดของซึงยุนจนร่างบางบิดเร้าเมื่อเจอทั้งสองทาง มินโฮกัดที่ไหล่ขาวก่อนจะเลียมันเบาๆ มือสอดไปโอบรัดช่วงเอวก่อนจะเหลือบสายตามองซึงฮุนที่ตอนนี้ดูดดึงยอดอกของซึงยุนอยู่

จากที่ตอนแรกตั้งใจว่าจะอาบน้ำ ไปๆมาๆกลับกลายเป็นว่าซึงยุนอาจจะได้อาบอย่างอื่นแทน

“อ่า พะ พี่ซึงฮุน พี่มินโฮ” ซึงยุนแอ่นอกเมื่อถูกบีบคลึงยอดอกแรงขึ้น มือคล้องคอให้มินโฮป้อนจูบแสนวาบหวามส่วนอีกข้างขยุ้มผมของซึงฮุน เท้าจิกเกร็งยามที่ลิ้นตวัดเลียสลับซ้ายขวา และเสียงน้ำที่ไหลออกจากอ่างดังเป็นระยะๆเมื่อซึงยุนขยับร่างกาย มินโฮกอบกุนแกนกายของซึงยุนก่อนจะรูดรั้งช้าๆราวกับจะทรมานเล็กๆ

แทบทำให้ซึงยุนร่างกายอ่อนแรงลงอย่างง่ายดาย

“แฮ่ก...อ่า พี่...อืม”

“ซึงยุนอา...ซึงยุน”

มินโฮกระซิบที่ใบหูก่อนจะขบเม้มจนเป็นรอย ใบหูแดงก่ำเพราะเสียงเพร่ำเรียกชื่อและความเสียดเสียวจากการถูกกระตุ้นทุกจุด ซึงฮุนผละออกก่อนจะส่งสัญญาณเป็นเชิงว่าไม่ไหวแล้วให้มินโฮ มินโฮตัดสินใจอุ้มอีกฝ่ายขึ้นก่อนจะเป็นซึงฮุนที่เอาน้ำราดตัว ชำระร่างกายก่อนจะพาไปที่เตียงนอน อากาศเย็นฉ่ำของแอร์ไม่ได้ช่วยให้แรงอารมณ์ดับลงสักนิด ซึงยุนลุกขึ้นนั่งบนตักของมินโฮก่อนจะขยับสะโพกช้าๆ ป้อนจูบทั้งเป็นฝ่ายสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากอีกฝ่าย ซึงฮุนลูบตามสันหลังของซึงยุนด้วยความหลงใหลก่อนจะค่อยๆสอดนิ้วเข้าที่ช่องทางหลัง ซึงยุนผละริมฝีปากออกอย่างรวดเร็วก่อนจะยกสะโพกโก่งให้ซึงฮุนสะดวกมากขึ้น

“อ่า..ไม่ไหว”

“ซึงยุนอา” มินโฮจูบอีกฝ่ายราวกับจะปลอบประโลมก่อนจะลูบยอดอกที่แดงก่ำ ผละริมฝีปากให้ร้องเสียงอ่อน ก่อนที่จะดูดดึงซอกคออีกครั้ง แอบขบเม้มมันเมื่อมือของซึงยุนซุกซนจับที่แกนกายมินโฮ รูดรั้งรุนแรงจนต้องเชิดหน้าขึ้น

“พี่ เข้ามาสิ...เข้ามา”

ซึงฮุนพยักหน้าก่อนจะค่อยๆถอนนิ้วออก ยิ้มเมื่อซึงยุนร้องออกมาเสียงน่ารักเหลือเกิน ดุนดันตัวตนเข้าไปที่ช่องทางร้อนผ่าว ขย้ำสะโพกที่สอดส่ายด้วยความเสียวก่อนจะสอดใส่เต็มแรงเมื่อซึงยุนปรับตัวได้ มองไปทางมินโฮที่ตอนนี้กึ่งนั่งกึ่งนอนให้ซึงยุนเลียที่แกนกายของตนเอง ซึงฮุนตีสะโพกสองสามครั้งจนขึ้นรอยแดงก่อนจะกระแทกแรงขึ้นเมื่ออีกฝ่ายดูจะทนไม่ไหว

เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นอย่างไม่กลัวว่าใครจะได้ยิน ก่อนซึงยุนจะผละริมฝีปากออก ศีรษะกลมวางที่หน้าขามินโฮใกล้ๆกับส่วนนั้น ทั้งที่มือยังคงรูดรั้งอยู่สม่ำเสมอและเสียงร้องยามที่ซึงฮุนสอดใส่จนสุด เป็นซึงฮุนที่ครางออกมาด้วยความพึงพอใจเมื่อปลดปล่อยออกมาเต็มช่องทางรัก น้ำสีขุ่นเปรอะจนล้นออกมาก่อนมินโฮจะดันให้ซึงยุนนอนหงายและสอดใส่ต่อทันที ซึงยุนจิกต้นแขนมินโฮแน่นจนขึ้นรอยเล็บ มินโฮกระทั้นสุดแรงอารมณ์โดยที่ซึงฮุนเป็นคนคอยรูดรั้งแกนกายของซึงยุนให้

เสียงร้องประสานคลอเคลียกันดังทั่วห้อง ก่อนที่ซึงยุนจะกระตุกกายเมื่อน้ำสีขุ่นพุ่งออกมา

“ฮื้อ...พี่”

ร้องงอแงน้อยๆเมื่อมินโฮยังคงขยับกายไม่หยุด ก่อนที่จะปลดปล่อยใส่ช่องทางร้อนอีกครั้ง ซึงยุนหอบหายใจก่อนจะร้องออกมาเบาๆยามที่มินโฮถอนกายออก

“เอาอีกไหม”

ซึงฮุนแกล้งถามอีกฝ่ายแต่ไม่ได้รอคำตอบแม้แต่น้อย เมื่อมินโฮเริ่มโลมเลียอีกครั้ง ซึงยุนร้องงอแงแต่ไม่ได้ขัดขืน ก่อนที่จะเป็นมินโฮเอ่ยมาเบาๆ

“สงสัยฮาโลวีนคืนนี้เราคงได้กินลูกอมหวานๆจนฟันผุเสียมั้งพี่ซึงฮุน”

“คงงั้น...”






#ฟิคหลุมพราง


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น