[OS] Kang Seungyoon x Lee Seunghoon x Song Minho
Story
: Pitfall (Halloween Party)
“trick
or treat!!!”
“You
too ma bae…”
“Thank
you so much Seung Yoon-na!”
“Yha…keep
it and throwback home now…nighttime is coming Jackkie”
ซึงยุนส่งยิ้มใจดีให้เด็กชาวอเมริกันวัยเจ็ดขวบก่อนจะลูบหัว
หลังจากลูกอมจำนวนไม่น้อยถูกใส่ในกระเป๋าผ้ารูปฟักทองสีส้ม หันหลังกลับเมื่อเด็กน้อยเดินออกจากบริเวณบ้านไปก่อนจะปิดประตูลง
ช่วงเทศกาลแสนสนุกของชาวต่างชาติอย่างฮาโลวีนเป็นอีกหนึ่งกิจกรรมที่ซึงยุนค่อนข้างชอบเพราะจะมีเด็กน้อยมาเคาะประตูขอลูกอมเสมอ
ซึงยุนยินดีอย่างยิ่งที่จะเตรียมขนมหรือลูกอมต่างๆไว้ให้เด็กน้อยเสมอ
เห็นเด็กแล้วนึกถึงช่วงสมัยที่ตัวเองยังเป็นเด็กน้อยเช่นกัน
ถึงแม้ว่าช่วงเวลาที่งดงามเหล่านั้นจะน้อยลงเพราะว่าพ่อและแม่เสียชีวิตช่วงนั้นพอดี
แต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกแย่มากเท่าไรนัก บรรดาซิสเตอร์ที่บ้านเด็กกำพร้าก็ดูแลซึงยุนเป็นอย่างดีจนไม่ได้รู้สึกขาดตกบกพร่อง
จะว่าไปก็คิดถึงบ้านเด็กกำพร้าเช่นกัน แต่ไม่เป็นไร
เพราะพรุ่งนี้ซึงยุนจะกลับไปเยี่ยมที่นั่นอีกครั้งและทำขนมไปเลี้ยงเด็กๆด้วย
“คิดอะไรอยู่หืม” เป็นมินโฮที่เดินมาสวมกอดเบาๆที่ด้านหลัง
ซึงยุนยิ้มกว้างก่อนจะยกถุงลูกอมให้ดู
“เมื่อกี้มีเด็กมาขอลูกอมหน่ะพี่มินโฮ น่ารักมากเลย”
“หืม จริงหรอ พี่กินบ้างสิ”
มินโฮหยิบลูกอมออกจากถุงก่อนจะส่งให้ซึงยุนแกะให้ กระชับอ้อมกอดทั้งยังเอาคางเกยไว้แบบนั้นก่อนจะอ้าปากรับอย่างง่ายดาย
ขโมยหอมแก้มไปหนึ่งทีจนซึงยุนหัวเราะคิกคักและฟาดที่ไหล่กว้างเบาๆ
ก่อนจะคลายอ้อมกอดออกและขอตัวไปอาบน้ำเพราะเพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน
ซึงยุนพยักหน้าหงึกหงักน่าเอ็นดูจนมินโฮลูบหัวเบาๆและเดินขึ้นชั้นสองไป
ซึงยุนยิ้มออกมากับท่าทีน่ารักและอบอุ่นที่มินโฮมีให้กับตัวเองเสมอก่อนจะเหลือบสายตามองที่นาฬิกา
ตอนนี้ใกล้ได้เวลาหนึ่งทุ่มแล้วแต่อีซึงฮุนยังไม่กลับมา
แอบเขินกับเหตุการณ์เมื่อครู่นิดหน่อยเพราะมีแม่บ้านยืนอยู่และหัวเราะเป็นเชิงแซวก็ไม่เชิง
“คุณซึงยุนคะ เดี๋ยวป้าจะกลับบ้านแล้วนะคะ”
“อ่าครับ เดินทางระวังๆนะครับ”
ซึงยุนส่งยิ้มให้ป้าแม่บ้านก่อนจะหันกลับไปเฝ้าครัวต่อ
ตอนนี้ซึงยุนกำลังลองทำคุกกี้เพราะว่าจะได้เอาเข้าไปบ้านเด็กกำพร้า
หลังจากที่ได้ป้าแม่บ้านคอยช่วยเหลือและสอนอะไรหลายๆอย่างจนจำได้ขึ้นใจแล้ว
เหลือบมองนาฬิกาอีกครั้งก่อนจะนึกกังวลใจนิดหน่อยเพราะซึงฮุนๆไม่กลับมาสักทีทั้งที่ออกไปคุยงานตั้งแต่ช่วงสายแล้ว
“พี่ซึงฮุนไปไหนเนี่ย”
“ทำอะไรหรอ” มินโฮเดินเข้ามาทั้งที่มือถือโทรศัพท์อยู่
ซึงยุนหันไปมองก่อนจะขมวดคิ้ว
“ทำคุกกี้ แล้วนั่นทำอะไรหน่ะ”
“พี่ซึงฮุนโทรมา”
มินโฮตอบก่อนจะสลับหน้าจอให้เป็นกล้องหน้า
เป็นซึงฮุนที่ส่งยิ้มกลับและโบกมือ ซึงยุนสังเกตรอบๆก่อนจะพูดออกมา
“นั่นพี่อยู่ไหน”
“พี่อยู่ห้าง เราจะเอาอะไรไหม วันนี้ทำกับข้าวหรือเปล่า”
“ป้าแม่บ้านทำไว้ให้บ้างแล้วครับ...พี่หล่ะ เมื่อไรจะกลับ
ออกไปเที่ยวกับใคร”
เสียงหัวเราะจากปลายสายทำให้ซึงยุนเบะปากน้อยๆ
มินโฮหัวเราะกับท่าทีงอแงของซึงยุนที่มีต่อซึงฮุนก่อนจะดึงปากสีแดงนั่นเป็นเชิงหยอก
ซึงยุนตีมือมินโฮก่อนจะหันไปสนใจในโทรศัพท์ต่อ
“พี่ไม่ได้มากับใครซักหน่อยซึงยุนอา พี่มาคนเดียว”
“ผมไม่เอาอะไร พี่กลับมาได้แล้ว ระวังตัวด้วย ห่วงพี่นะ”
“ครับๆ”
“อ้าวแล้วพี่อ่ะ” มินโฮท้วงเมื่อวางสายจากซึงฮุนเรียบร้อยแล้ว
มือยกขึ้นจิ้มแก้มซึงยุนจนต้องไล่ให้ออกจากครัวอีกครั้ง
ซึงยุนจัดแจงอาหารวางไว้ที่โต๊ะ ไม่วายคอยตีมือมินโฮที่คอยแต่จะแอบหยิบอาหารกินเองอยู่เรื่อยจนต้องไล่ให้ไปหาอย่างอื่นทำแทนที่จะมาอยู่ในครัวแบบนี้
“พี่กลับมาแล้ว...”
“มาช้า”
ซึงยุนบ่นแต่ก็ไม่วายเดินเข้าไปช่วยถือบรรดาเอกสารและกระเป๋างาน
เนื่องจากว่าซึงฮุนออกไปคุยงานเรื่องการออกแบบปรับปรุงอาคารทำให้บรรดาเอกสารมีมากมายพอดู
ซึงฮุนส่งมันให้ซึงยุนก่อนจะยกยิ้ม มือที่ว่างลูบแก้มซึงยุนเบาๆก่อนจะหอมหน้าผาก
และผละไปที่มินโฮก่อนจะลูบหัวอีกฝ่ายเช่นกัน
“บ่นจังหืมเด็กดี”
“พี่กลับมาช้า ผมบ่นก็ถูกแล้วเหอะ”
“หึ พี่ยอมๆๆ เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนนะ มินโฮ...พี่ซื้อเบียร์มาในถุงนั่นแหละ
จัดการด้วย”
“ได้ครับ”
ซึงฮุนส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินขึ้นห้องเพื่อไปอาบน้ำ
ไม่วายกำชับให้ซึงยุนทานข้าวกับมินโฮไปก่อนโดยที่ไม่ต้องรอ
แต่ซึงยุนกลับงอแงและยืนยันคำเดิมว่าจะรอ ซึ่งซึงฮุนก็ได้แต่ถอนใจและไม่ขัดอีกฝ่าย
ขึ้นไปไม่นานก็กลับลงมาด้วยชุดสบายๆก่อนจะนั่งฝั่งตรงข้ามกับมินโฮ
ซึงยุนที่อยู่หัวโต๊ะยกยิ้มก่อนจะเริ่มทานอาหาร
บทสนทนาที่ไม่ทำให้เงียบจนเกินไปทำให้ซึงยุนยิ้ม ความสุขเล็กๆปกคลุมไปทั่วโต๊ะอาหาร
“พี่ซึงฮุน พรุ่งนี้ผมจะไปบ้านเด็กกำพร้า พี่ยังไม่เคยไปเลยใช่ไหม
ไปกับผมนะ”
“หืม ได้สิ ใช่ที่ที่เราเล่าให้พี่ฟังไหม”
“ใช่แล้ว ผมอยากเอาขนมไปให้เด็กๆอ่ะ มินโฮเคยไปแล้วเหมือนกัน
เด็กๆจะต้องดีใจแน่เลยถ้าได้เจอพี่”
“พี่ว่ากลัวนะซึงยุน พี่ซึงฮุนดุจะตาย”
“กล้าพูดนะ”
ซึงยุนหัวเราะกับบทสนทนาที่แซะกันเล็กๆของซึงฮุนกับมินโฮ
ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานต่อให้เสร็จ เมื่อเรียบร้อยแล้วมินโฮเป็นฝ่ายขอตัวขึ้นไปบนห้องเพราะต้องเคลียร์เอกสารที่เอามาจากบริษัท
ส่วนซึงฮุนที่วันนี้เป็นเวรล้างจานก็ช่วยซึงยุนเก็บข้างของให้เรียบร้อย
“นั่นที่ซึงยุนจะเอาไปพรุ่งนี้หรอ”
ซึงฮุนถามขณะที่เห็นว่ามีคุกกี้จำนวนไม่น้อยใส่โหลไว้ ไม่รวมบรรดาของเล่นและอื่นๆที่วางไว้ตรงโต๊ะบริเวณนั้นอีก
“ใช่แล้วพี่
ปกติเด็กจะค่อนข้างเยอะแต่ปีนี้เห็นซิสเตอร์บอกว่ามีคนรับไปอุปการะมากขึ้น
ผมดีใจนะที่เด็กๆได้มีโอกาสมากขึ้น” ซึงยุนยกยิ้มก่อนจะหยิบจานขึ้นเช็ด
ซึงฮุนลูบหัวซึงยุนแบบที่ชอบทำก่อนจะเลื่อนมือมาที่แก้มนิ่ม
จับให้หันมาหาก่อนจะจูบเบาๆที่ริมฝีปาก
ซึงยุนยิ้มน้อยๆเมื่อผละออกก่อนจะวางจานลงและเป็นฝ่ายรั้งให้ริมฝีปากแนบชิดอีกครั้ง
หัวใจของซึงยุนกำลังพองโตเพราะซึงฮุน
น้อยคนที่ได้ยินเรื่องซึงยุนมาจากบ้านเด็กกำพร้าแล้วจะรับได้
สังคมที่นี่ค่อนข้างตีบแคบ และเรื่องนี้ซึงฮุนก็เพิ่งรู้เมื่อหลังจากแต่งงานกันด้วยซ้ำ
ตอนแรกซึงยุนกังวลใจไม่น้อยที่จะบอกซึงฮุน
แต่เพราะมินโฮช่วยชี้แนะจึงทำให้ซึงยุนกล้าที่จะเปิดเผยเรื่องราวออกไป ซึ่งนอกจากซึงฮุนจะไม่ได้มีท่าทีรังเกียจอะไรแล้วยังกลับกลายเป็นว่ารับได้ทุกอย่างอีกต่างหาก
“รักพี่นะ”
“พี่ก็รักเรา บอกบ่อยๆพี่ก็เขินนะ”
“นึกว่าชอบเสียอีก”
แกล้งแซวอีกฝ่ายก่อนจะล้างมือเพื่อเตรียมเข้านอนบ้าง
ซึงยุนไม่ลืมที่จะแวะห้องทำงานเพราะว่าแสงไฟที่ลอดออกมาบ่งบอกว่ามินโฮยังทำงานอยู่
เปิดประตูเข้าไปเห็นคนตัวใหญ่กว่าสวมแว่นกลมนั่งขมวดคิ้วมุ่นอ่านแฟ้มเอกสาร ซึงยุนเดินไปกอดทางด้านหลังก่อนจะหอมแก้มอีกฝ่าย
มินโฮยกยิ้มก่อนจะลูบหัวซึงยุนกลับเช่นกัน
“ทำไมคิ้วขมวดขนาดนั้น ยิ้มหน่อยสิ”
ดึงแก้มมินโฮให้ยิ้มก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อใบหน้านั้นออกแนวตลกไม่น้อย
“แกล้งพี่เดี๋ยวไม่ให้นอนนะคืนนี้”
“ทำไม จะให้ช่วยอ่านเอกสารหรอ ได้นะ”
“หึ...”
พ่นเสียงหายใจออกมาแต่ไม่ได้ตอบอะไรก่อนจะสนใจเอกสารต่อ
ซึงยุนยู่ปากก่อนจะกำชับว่าให้รีบเข้านอนเพราะจะต้องเดินทางแต่เช้า ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป
มองซึงฮุนที่ตอนนี้นอนเล่นโทรศัพท์อยู่แล้วจะค่อยคลานขึ้นเตียง
แอบอิงตัวเบียดจนซึงฮุนต้องหลุดหัวเราะกับท่าทีนั้นๆ
วางโทรศัพท์ไว้ที่หัวเตียงก่อนจะปิดให้ไฟอ่อนลง
สอดแขนรองคอซึงยุนก่อนจะตบหลังเบาๆเป็นเชิงกล่อม ไม่วายสัมผัสริมฝีปากนุ่มนิ่มที่ไม่ว่าจะทำกี่ครั้งก็ยังหอมหวานอยู่เหมือนเดิม
ก่อนจะผละออกเมื่อเห็นใบหน้าเคลิ้มๆของอีกฝ่าย
“ถ้าไม่ติดว่าพรุ่งนี้เดินทางนะเรา...”
ซึงฮุนสอดมือเข้าไปบีบสะโพกเนียนก่อนจะดึงออกเพราะกลัวห้ามใจตนเองไม่ได้
ซึงยุนหัวเราะคิกคักก่อนจะรับรู้ว่ามินโฮขึ้นเตียงมาเช่นกัน
มือสอดที่เอวของซึงยุนก่อนจะรั้งให้ซึงยุนรับสัมผัสบ้าง มือของซึงยุนค่อยๆบีบที่ไหล่ของมินโฮเพื่อเตือนว่าไม่ไหวหลังจากที่อีกฝ่ายเริ่มจูบ
ก่อนที่มินโฮจะยอมละออกและตวัดผ้าห่มผืนหน้าขึ้นคลุมร่างกายทั้งสามคน ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างง่ายดาย
“Hey!!!
Seung Yoon na. Welcome back!!!”
เสียงเด็กตะโกนเซ็งแซ่หลังจากที่ซึงยุนเดินเข้าไปในบริเวณบ้าน
ที่นี่คือศูนย์เด็กกำพร้าที่ไม่ได้มีขนาดใหญ่โตมากมายเท่าไรนักที่มีซิสเตอร์ดูแลอยู่
รวมทั้งพื้นที่ยังอยู่ข้างโรงเรียนโบสถ์อีกด้วย
เนื่องจากซึงยุนเคยอาศัยอยู่ที่นี่และมีโอกาสได้มาเยี่ยมเยียนบ่อยๆจึงทำให้ค่อนข้างที่จะคุ้นเคยพอดู
และเด็กๆก็จะจำได้ดี ซิสเตอร์เดินเข้ามาก่อนจะสวมกอดซึงยุนเบาๆ เธอปรามให้เด็กๆเข้าไปใบบริเวณบ้านก่อนจะสังเกตเห็นมินโฮและซึงฮุนข้างหลัง
“Long
time no see..Mr.Kang and Mr.Song…..who’s he?”
เธอถามด้วยความสงสัยเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ซึงฮุนมา
ก่อนที่ซึงยุนจะยิ้มและตอบรับ
“He’s
Mr.Lee. He is a important guys”
“wha….I
see a warm heart. You look good”
ซึงยุนยิ้มรับก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ
ทั้งคู่พูดคุยกันอีกสักพักก่อนที่จะต่างคนต่างช่วยกันนำขนมและอาหารเข้าบ้าน
ซึงยุนหัวเราะกับเด็กๆก่อนจะนั่งเล่นกีต้าร์ให้ฟังด้วยเพราะวันนี้เอามา
น้ำเสียงอบอุ่นส่งผ่านทางเสียงเพลงต่างทำให้เด็กๆเพลิดเพลินและร้องตามบ้างในบางเพลงที่เป็นเพลงเด็ก
มินโฮและซึงฮุนนำสมุดวาดรูปและดินสอสีมาต่างคนต่างลงมือที่จะชักชวนเด็กๆทำกิจกรรมวาดเขียนด้วยกัน
ซึงยุนรู้สึกดีที่เห็นว่ามินโฮและซึงฮุนดูจะเข้าได้กับที่แห่งนี้
อย่างน้อยที่นี่ก็เป็นหนึ่งในที่ที่ทำให้มีซึงยุนอยู่แบบทุกวันนี้
มันเป็นสิ่งที่ทำให้ซึงยุนอบอุ่นหัวใจมากจริงๆ
“สนุกดีนะวันนี้”
ซึงฮุนพูดขึ้นมาหลังจากที่แวะที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของตกแต่งบ้านกัน
มินโฮยกยิ้มก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย ซึงยุนยิ้มจนตาหยี
“ปีหน้าไปด้วยกันอีกนะ พี่ซึงฮุน พี่มินโฮ”
“โอเคเลย”
ทั้งคู่ต่างตอบรับก่อนที่ซึงยุนจะยิ้มกว้างกว่าเดิม
ยกแขนขึ้นคล้องทั้งสองคนก่อนเอนหัวซบซ้ายขวา
มินโฮเอื้อมมือไปหยิบที่คาดผมรูปฟักทองขึ้นมาก่อนจะสวมมันบนหัวอีกฝ่าย ทำให้ซึงยุนดูน่ารักขึ้นมากจนซึงฮุนต้องถ่ายรูปเก็บไว้
ทั้งสามคนต่างวางแผนจะจัดปาร์ตี้วันฮาโลวีนเล็กๆสำหรับสามคนไว้แล้ว
โดยคนเสนอไอเดียคือซึงยุนเองที่บอกมา
แล้วอย่างนี้ซึงฮุนกับมินโฮจะขัดใจคนรักของตัวเองได้ยังไงกัน
เมื่อได้สิ่งที่ต้องการจนครบแล้วจึงเดินทางกลับบ้าน
โดยไม่วายแวะซื้อขนมและไก่ทอดไปเพราะอีกคนอยากกิน
ซึงยุนต้องการอะไรทั้งสองก็ให้เกือบทุกอย่าง รอยยิ้มที่เผยออกมาทำให้ทั้งสามคนดูอบอวลไปด้วยความสุขจนใครๆที่อยู่แถวนั้นต่างพากันยิ้มตาม
“สุขสันต์วันฮาโลวีนนะ”
“เย้ๆ กินเลยๆๆ” ซึงยุนพูดออกมาเหมือนเด็กน้อยก่อนจะเริ่มดื่มไวน์ที่คุณป้าแถวบ้านให้มา
ทั้งสามคนต่างชนแก้วก่อนจะค่อยๆดื่ม
โปรแกรมหนังยามดึกคงไม่พ้นหนังสยองขวัญซึ่งซึงฮุนค่อนข้างจะกลัวจึงทำให้ต้องปิดมันลงและเปลี่ยนเป็นเปิดเพลงแทน
ทั้งสามคนทานอาหารอย่างมีความสุขและดูรูปถ่ายที่วันนี้ไปบ้านเด็กกำพร้ามา
“นายยิ้มน่ารักมากมินโฮ” ซึงฮุนเปิดรูปที่ซึงยุนกำลังอุ้มเด็กและมีมินโฮยืนยิ้มอยู่ข้างๆกันและซึงฮุนโอบเอวซึงยุน
รูปนี้เป็นรูปที่ซิสเตอร์ถ่ายให้และมันพิเศษมากเลยทีเดียว
“เห็นเด็กๆแล้วนึกถึงตัวผมตอนเด็กๆเลยแฮะ”
ซึงฮุนกับมินโฮนั่งฟังซึงยุนเล่าเรื่องสมัยเด็กๆให้ฟัง
เสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นระยะๆจนผ่านไปเกือบเที่ยงคืน ซึงยุนนอนพิงโซฟาเพราะฤทธิ์ไวน์เริ่มเล่นงาน
ก่อนมินโฮจะตัดสินใจให้ซึงฮุนพยุงอีกฝ่ายขึ้นห้องเตรียมนอนส่วนตนเองจะจัดการเก็บกวาดโต๊ะที่เต็มไปด้วยจานสักพักแล้วจะตามขึ้นไป
ซึงฮุนพยุงซึงยุนก่อนจะเปิดประตูเข้าห้อง
“ฮื้อ พี่ ผมอยากอาบน้ำก่อน”
“ค่อยอาบก็ได้นะเด็กดี วันนี้นอนแบบนี้ก่อนก็ได้”
“อื้อ..พี่อ่ะ”
ซึงยุนทำหน้างอแงก่อนจะดันให้ซึงฮุนที่กำลังจะลุกขึ้นให้นอนลงและขึ้นคร่อมหน้าขาซึงฮุน
“จะไปไหน ไม่ให้ไป”
ซึงฮุนอึ้งไปสักพักก่อนจะต้องเม้มปากอย่างกลั้นใจหน่อยๆเมื่ออีกฝ่ายกัดชายเสื้อขึ้น
ซึงยุนที่วันนี้ใส่เสื้อเชิ้ตตัวบางและคาดผมยิ่งน่ารักในยามปกติแล้วแต่ตอนนี้กลับเร้าอารมณ์อย่างบอกไม่ถูก
ซึงยุนเริ่มดูดดึงแผงอกของซึงฮุนก่อนจะเหลือบตาขึ้นมองคนพี่ที่นอนนิ่ง
ก็เข้าใจว่าซึงยุนเองเป็นคนที่กินไวน์แล้วถ้ากริ่มๆมากๆจะขี้ยั่วขนาดไหน...รู้แต่ก็ไม่ค่อยชิน
“ผมอยากอาบน้ำ พี่พาไปอาบหน่อยสิ....”
โอเค
ซึงฮุนยอมก็ได้
ซึงฮุนดันอีกฝ่ายขึ้นก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อซึงยุนออก
ร่างกายเปลือยเปล่าอย่างง่ายดายก่อนที่มินโฮจะเปิดมาแล้วเห็นพอดี
มินโฮอ้าปากค้างพะงาบๆก่อนที่ซึงฮุนจะทำแค่ยักไหล่และอธิบาย
“ซึงยุนร้อน อยากให้ไปอาบน้ำด้วย...”
“ฮื้อ...”
เสียงร้องของซึงยุนดังขึ้นอย่างสะกดกลั้นอารมณ์
ใบหน้าขาวใสแดงก่ำเพราะฤทธิ์ไวน์ปะปนกับแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกปั้นขึ้น
มินโฮและซึงฮุนที่แช่อ่างด้วยกันตอนนี้ต่างฝ่ายต่างบีบคลึงไปทุกจุดของซึงยุนจนร่างบางบิดเร้าเมื่อเจอทั้งสองทาง
มินโฮกัดที่ไหล่ขาวก่อนจะเลียมันเบาๆ
มือสอดไปโอบรัดช่วงเอวก่อนจะเหลือบสายตามองซึงฮุนที่ตอนนี้ดูดดึงยอดอกของซึงยุนอยู่
จากที่ตอนแรกตั้งใจว่าจะอาบน้ำ ไปๆมาๆกลับกลายเป็นว่าซึงยุนอาจจะได้อาบอย่างอื่นแทน
“อ่า พะ พี่ซึงฮุน พี่มินโฮ” ซึงยุนแอ่นอกเมื่อถูกบีบคลึงยอดอกแรงขึ้น
มือคล้องคอให้มินโฮป้อนจูบแสนวาบหวามส่วนอีกข้างขยุ้มผมของซึงฮุน
เท้าจิกเกร็งยามที่ลิ้นตวัดเลียสลับซ้ายขวา และเสียงน้ำที่ไหลออกจากอ่างดังเป็นระยะๆเมื่อซึงยุนขยับร่างกาย
มินโฮกอบกุนแกนกายของซึงยุนก่อนจะรูดรั้งช้าๆราวกับจะทรมานเล็กๆ
แทบทำให้ซึงยุนร่างกายอ่อนแรงลงอย่างง่ายดาย
“แฮ่ก...อ่า พี่...อืม”
“ซึงยุนอา...ซึงยุน”
มินโฮกระซิบที่ใบหูก่อนจะขบเม้มจนเป็นรอย ใบหูแดงก่ำเพราะเสียงเพร่ำเรียกชื่อและความเสียดเสียวจากการถูกกระตุ้นทุกจุด
ซึงฮุนผละออกก่อนจะส่งสัญญาณเป็นเชิงว่าไม่ไหวแล้วให้มินโฮ มินโฮตัดสินใจอุ้มอีกฝ่ายขึ้นก่อนจะเป็นซึงฮุนที่เอาน้ำราดตัว
ชำระร่างกายก่อนจะพาไปที่เตียงนอน
อากาศเย็นฉ่ำของแอร์ไม่ได้ช่วยให้แรงอารมณ์ดับลงสักนิด
ซึงยุนลุกขึ้นนั่งบนตักของมินโฮก่อนจะขยับสะโพกช้าๆ
ป้อนจูบทั้งเป็นฝ่ายสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากอีกฝ่าย ซึงฮุนลูบตามสันหลังของซึงยุนด้วยความหลงใหลก่อนจะค่อยๆสอดนิ้วเข้าที่ช่องทางหลัง
ซึงยุนผละริมฝีปากออกอย่างรวดเร็วก่อนจะยกสะโพกโก่งให้ซึงฮุนสะดวกมากขึ้น
“อ่า..ไม่ไหว”
“ซึงยุนอา” มินโฮจูบอีกฝ่ายราวกับจะปลอบประโลมก่อนจะลูบยอดอกที่แดงก่ำ
ผละริมฝีปากให้ร้องเสียงอ่อน ก่อนที่จะดูดดึงซอกคออีกครั้ง
แอบขบเม้มมันเมื่อมือของซึงยุนซุกซนจับที่แกนกายมินโฮ
รูดรั้งรุนแรงจนต้องเชิดหน้าขึ้น
“พี่ เข้ามาสิ...เข้ามา”
ซึงฮุนพยักหน้าก่อนจะค่อยๆถอนนิ้วออก
ยิ้มเมื่อซึงยุนร้องออกมาเสียงน่ารักเหลือเกิน
ดุนดันตัวตนเข้าไปที่ช่องทางร้อนผ่าว ขย้ำสะโพกที่สอดส่ายด้วยความเสียวก่อนจะสอดใส่เต็มแรงเมื่อซึงยุนปรับตัวได้
มองไปทางมินโฮที่ตอนนี้กึ่งนั่งกึ่งนอนให้ซึงยุนเลียที่แกนกายของตนเอง
ซึงฮุนตีสะโพกสองสามครั้งจนขึ้นรอยแดงก่อนจะกระแทกแรงขึ้นเมื่ออีกฝ่ายดูจะทนไม่ไหว
เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นอย่างไม่กลัวว่าใครจะได้ยิน
ก่อนซึงยุนจะผละริมฝีปากออก ศีรษะกลมวางที่หน้าขามินโฮใกล้ๆกับส่วนนั้น
ทั้งที่มือยังคงรูดรั้งอยู่สม่ำเสมอและเสียงร้องยามที่ซึงฮุนสอดใส่จนสุด
เป็นซึงฮุนที่ครางออกมาด้วยความพึงพอใจเมื่อปลดปล่อยออกมาเต็มช่องทางรัก
น้ำสีขุ่นเปรอะจนล้นออกมาก่อนมินโฮจะดันให้ซึงยุนนอนหงายและสอดใส่ต่อทันที
ซึงยุนจิกต้นแขนมินโฮแน่นจนขึ้นรอยเล็บ มินโฮกระทั้นสุดแรงอารมณ์โดยที่ซึงฮุนเป็นคนคอยรูดรั้งแกนกายของซึงยุนให้
เสียงร้องประสานคลอเคลียกันดังทั่วห้อง
ก่อนที่ซึงยุนจะกระตุกกายเมื่อน้ำสีขุ่นพุ่งออกมา
“ฮื้อ...พี่”
ร้องงอแงน้อยๆเมื่อมินโฮยังคงขยับกายไม่หยุด
ก่อนที่จะปลดปล่อยใส่ช่องทางร้อนอีกครั้ง
ซึงยุนหอบหายใจก่อนจะร้องออกมาเบาๆยามที่มินโฮถอนกายออก
“เอาอีกไหม”
ซึงฮุนแกล้งถามอีกฝ่ายแต่ไม่ได้รอคำตอบแม้แต่น้อย
เมื่อมินโฮเริ่มโลมเลียอีกครั้ง ซึงยุนร้องงอแงแต่ไม่ได้ขัดขืน
ก่อนที่จะเป็นมินโฮเอ่ยมาเบาๆ
“สงสัยฮาโลวีนคืนนี้เราคงได้กินลูกอมหวานๆจนฟันผุเสียมั้งพี่ซึงฮุน”
“คงงั้น...”
#ฟิคหลุมพราง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น