BABYHOONIE

BABYHOONIE

วันอังคารที่ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2559

[OS] LEE SEUNGHOON X SONG MINHO : DATE

[OS] LEE SEUNGHOON X SONG MINHO

Story : DATE










“ฮยองมาได้ไง?”

มินโฮแทบทำแปรงสีฟันที่คาปากร่วงลงมา เวลานี้เป็นเวลาตีสามกว่า และเขาเพิ่งแยกจากน้องๆวงไอค่อนเมื่อครู่ มินโฮที่กำลังเตรียมแปรงฟันเข้านอนกลับต้องสะดุดเมื่อเสียงออดหน้าห้องดังขึ้น

ใครจะมาช่วงดึกดื่นแบบนี้ หรือเมเนเจอร์มา

กลับกลายเป็นว่าสิ่งที่คิดไว้ทุกอย่างผิดแปลกไปหมดเมื่ออีซึงฮุนที่ตอนนี้ควรจะนอนเฝ้าเจ้าหญิงโจนี่และโอ๊ตตึที่หอมาอยู่หน้าประตูห้องแทน คนพี่ฉีกยิ้มกว้างสดใส เสื้อฮู้ดสีสดกับกางเกงขายาวแบบที่เจ้าตัวชอบใส่เด่นชัดมากพอที่จะทำให้มินโฮเชื่อว่าคนตรงหน้าคืออีซึงฮุน เจ้าพ่อแฟชั่นนิสต้าแห่งวงวินเนอร์อย่างแท้จริงโดยไม่ต้องสงสัย

แต่ฮยองมาได้ไงวะเนี่ย!

“ให้ฮยองเข้าไปก่อนไหมหล่ะ”

มินโฮหลีกทางให้ก่อนจะปิดประตูอย่างรวดเร็ว คนพี่มาพร้อมความสดใสตามสีเสื้อผ้าเดินลากกระเป๋าเข้าห้องนอนอย่างง่ายดาย ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาและสะบัดหัวเล็กน้อย

มินโฮเดินเลี่ยงเข้าห้องน้ำไปเพราะยังแปรงฟันไม่เสร็จดี ก่อนจะล้างหน้าล้างตาและเดินออกมาอีกครั้งในชุดนอน มองฮยองที่นั่งเล่นโทรศัพท์ มือยังคงง่วนทั้งที่ตาใกล้จะปิดเต็มที

“ฮยอง มาได้ไง”

“นั่งเครื่องมา”

กวน....

มินโฮถอนหายใจก่อนจะนั่งข้างๆอีกฝ่าย มองอีกฝ่ายส่งข้อความในคาทกก่อนจะหันไปหยิบโทรศัพท์บ้างเมื่อคนแก่กว่าไม่มีท่าทีว่าจะเอ่ยอะไร ตอนแรกที่เพลียเหลือเกินกลายเป็นว่าต้องตื่นซะงั้น

แต่ไม่ทันที่จะนั่งได้เหมาะกลายเป็นว่าโดนดันให้ล้มตัวนอนที่ตักเสียอย่างงั้น

มินโฮมองคนพี่ที่ดูท่าก็เพลียจากการเดินทางมาไม่น้อย แต่อีกฝ่ายก็ยังแค่ยิ้มอ่อนๆและมองโทรศัพท์เช่นเดิม มินโฮแค่ยิ้มก่อนจะยกแขนขึ้นคล้องที่เอว คงเป็นภาพที่ตลกพอดูที่โซฟาขนาดไม่ได้ใหญ่เลยสักนิดแต่กลับมีคนตัวโตสองคนเบียดเสียดอยู่

“คิดถึงกันก็พูดสิ”

น้ำเสียงอู้อี้จากคนที่นอนเอาหน้าซุกที่ท้องเอ่ยออกมา ซึงฮุนยิ้มก่อนจะวางมือบนกลุ่มผมสีเข้มที่เริ่มยาวขึ้น ลูบมันแผ่วเบาเฉกเช่นที่เคยทำแบบวันวาน

“แค่อยากมาเที่ยว แต่ไม่อยากเสียค่าที่พักต่างหากหล่ะ”

เชื่อตายแหละ

มินโฮได้แค่ตอบรับ สัมผัสเบาทำให้เคลิ้ม จะด้วยความเหนื่อยหรืออะไรก็ตาม มินโฮหลับตาลงอย่างง่ายดาย กลิ่นกายที่คุ้นเคยทำให้มินโฮรู้ว่าไม่ใช่เรื่องโกหก

คนรักของเขาอยู่ตรงนี้จริงๆ

“...ฝันดีนะมินโฮอา”




มินโฮตื่นอีกครั้งช่วงตีห้าเพราะเผลอหลับไป อาจจะเป็นช่วงเวลาแค่สองชั่วโมงกว่าๆที่เขานอนตรงนี้ ความอบอุ่นที่ผ่านมาถึงใบหน้าทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายยังนั่งอยู่แบบเดิมไม่ผิดเพี้ยน  มือที่ยังถือโทรศัพท์อยู่วางที่หน้าท้องของมินโฮก่อนที่แขนอีกข้างจะพิงพนักเพื่อประคองศีรษะตัวเองไว้ ดวงตาขีดเดียวหลับลงดูคล้ำกว่าตอนที่มินโฮจะมาที่นี่ ลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าหลับจริงๆแบบที่ไม่ได้แกล้งและดูท่าจะหลับได้ครู่ใหญ่แล้ว มินโฮหยัดตัวลุกขึ้นก่อนที่จะปลุกอีกฝ่าย

“ฮยอง ไปนอนที่เตียง”

อีกฝ่ายทำท่ามึนงงเล็กน้อย ซึงฮุนค่อนข้างตื่นง่ายแต่จะไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไรนัก เดินตามมินโฮก่อนจะทิ้งตัวลงนอนด้วยความเพลีย มินโฮเห็นดังนั้นก็ยกยิ้มเพราะท่าทีเหมือนเด็กๆนั่นก่อนจะถอดถุงเท้าให้อีกฝ่าย เดินอ้อมไปอีกฝั่งก่อนจะล้มตัวนอนบ้างอีกรอบ ตอนนี้ยังเช้าเกินไปก็จริง แถมพรุ่งนี้ก็เป็นวันพักผ่อนอีก....

พูดถึงวันพัก ความจริงมินโฮมีแผนที่จะออกไปเที่ยวอยู่เหมือนกัน

แต่อีกฝ่ายที่เพิ่งมาถึงเคยพูดไว้ว่าอยากไปนี่นา....

มินโฮยกยิ้มก่อนจะสอดกายเข้าไปแนบชิดอีกฝ่าย ข่มตาลงเพื่อรอเช้าวันใหม่ โดยไม่ลืมที่จะกอดอีกฝ่ายเบาๆและตวัดผ้าห่มผืนอุ่นเขาคลุม มองใบหน้าอีกฝ่ายและเผลอหลับไปอีกครั้ง





เช้าเรียกได้ว่าวุ่นวายพอสมควรเมื่อเมเนเจอร์ฮยองเดินเข้ามาในห้องแล้วพบว่ามีอีกคนอยู่ด้วย ส่ายหัวให้กับซึงฮุนก่อนจะบ่นอีกยาวเหยียด เล่นเอาตื่นกันทั้งคู่เลยทีเดียว

“ไปอาบน้ำไปมินโฮ วันนี้วันพักนี่ ไหนบอกจะออกไปข้างนอก” เมเนเจอร์ฮยองหลังจากบ่นซึงฮุนเสร็จกก็นหันมาบอกมินโฮก่อนจะจ้องหาเรื่องซึงฮุนต่อจนซึงฮุนต้องยกมือปราม

“ใจเย็นๆ ผมมาแค่สองวัน เดี๋ยวก็กลับแล้ว”

มินโฮได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนั้นกับเมเนเจอร์ฮยอง ก่อนที่ประตูห้องน้ำจะเปิดและผมฟูๆโผล่เข้ามายืนข้างๆกัน มินโฮหยิบแปรงที่อีกฝ่ายส่งมาให้ บีบยาสีฟันก่อนจะส่งกลับคืน ซึงฮุนรับมาแปรงก่อนจะขยี้หัวตัวเองเบาๆด้วยความง่วง ส่วนคอขยับไปมาเปี่ยมด้วยความเมื่อยขบ

ต่างคนต่างยืนแปรงฟันเงียบๆก่อนที่มินโฮจะบ้วนปาก ผ้าขนหนูนุ่มซับใบหน้าทั้งที่สายตายังมองคนพี่ที่แทบจะไม่ลืมตามองกระจกด้วยซ้ำ แปรงบางครั้งก็หลุดออกมาจากปาก ดูท่าคงจะง่วงพอดูทั้งที่เช้าแล้ว มินโฮตัดสินใจจับที่ไหล่อีกฝ่ายให้พองผนังห้องน้ำ ก่อนจะแย่งไม่แย่งมือแปรงฟันให้อีกฝ่าย

“ออบอุนอ๊ะอินโอ” ได้ยินแค่เสียงขอบคุณแบบงัวเงียสุดขีดทำให้มินโฮถอนหายใจ

“ไม่เป็นไรครับ”

แปรงฟันให้อีกฝ่ายจนเห็นว่าสะอาดดีแล้วก่อนจะยื่นแก้วน้ำเปล่าให้ มินโฮยิ้มเมื่ออีกฝ่ายเริ่มตื่นบ้างก่อนจะอมน้ำไว้เต็มสองแก้มและบ้วนออกมา ผ้าขนหนูให้ก่อนที่จะพาตัวเองออกมารอข้างนอก

ซึงฮุนเดินออกมาด้วยท่าทีที่ตื่นขึ้น ซึ่งนั่นเป็นเรื่องดี มินโฮยิ้มก่อนจะชวนอีกฝ่ายลงไปหาอะไรทานด้านล่าง ทั้งคู่เดินไปด้วยกัน โดยไม่ลืมที่จะพกผ้าปิดปากและหมวกเช่นปกติ เมเนเจอร์เดินตามห่างๆก่อนที่มินโฮจะนึกได้ ไหนๆก็วันพักทั้งที

“ฮยอง”

“หือ”

“ไปเที่ยวกันไหม”

ซึงฮุนยังคงคีบอาหารเข้าปากเหมือนเดิม ก่อนจะดื่มน้ำและถามกลับ

“ไปเที่ยวไหนหล่ะ”

“สวนสนุก”

ซึงฮุนเงยหน้าเพื่อมองว่าอีกฝ่ายพูดจริงหรือเล่นกันแน่ ซึงผลตอบรับมาคือเรื่องจริงอย่างไม่ต้องสงสัย ยกยิ้มใจดีส่งให้ก่อนจะตอบรับง่ายๆ มันก็นานพอดูแล้วที่มินโฮไม่ได้พักเพราะต้องออกโซโล่ และยังต้องโปรโมทอีก เรื่องเที่ยวนี่เว้นไปได้เลย

...ไหนๆก็มาที่นี่ทั้งที ตามใจมินโฮสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน






ซึงฮุนเดินเข้าเดินออกร้านของชำร่วยเป็นว่าเล่น ก่อนจะเลือกของฝากไปให้อีกสามคนที่อยู่เกาหลี ถ่ายรูปอวดกรุ๊ปแชททั้งเดี่ยวละคู่กับมินโฮ รอยยิ้มส่งมอบให้กัน ไม่ได้มีความระแวงต่อสายตาใครเท่าไรนักเพราะอย่างน้อยที่นี่ก็คือญี่ปุ่น คนที่จะรู้จักว่าเป็นศิลปินคงไม่เยอะเท่าไร แถมนี่เป็นเวลาส่วนตัว ซึงฮุนคิดว่าน่าจะน้อยคนที่จะรบกวนเวลาพักของพวกเขาทั้งสองคน อากาศวันนี้ไม่อุ่นไม่ร้อนจนเกินไป แต่เล่นเอาเหงื่อซึมเป็นระยะๆ ซึงฮุนแวะเข้าห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนชุดร่วมสองครั้งได้เพราะสภาพอากาศที่ดูจะสดใสเกินไปหน่อย

“ฮยอง น้ำ”

“ขอบใจ” ซึงฮุนรับมาก่อนจะส่งยิ้มให้ มินโฮนั่งพักข้างๆเพราะว่าตอนนี้เป็นเวลาช่วงบ่ายแล้ว หลังจากแวะโน่นนี่หลายที่ ตอนนี้เขาทั้งสองคนต่างได้หมวกคู่กันคนละสองใบ ตอนนี้ทั้งซึงฮุนและมินโฮต่างนั่งพักกันสองคนเพราะเมเนเจอร์แยกตัวไปทำธุระ โดยไม่ลืมกำชับว่านัดกลับพร้อมกัน

มินโฮมองผู้คนที่เดินผ่านไปมาก่อนจะหันกลับมามองคนที่นั่งข้างๆกัน ซึงฮุนดื่มน้ำอย่างรวดเร็ว ดูท่าว่าจะหิวจริงๆ ใบหน้าขาวใสมีเหงื่อซึมออกมา เสื้อชื้นเหงื่อตามแผ่นหลังทำให้มินโฮรู้สึกร้อนแทน เอื้อมมือไปจับเนื้อผ้าของเสื้อด้านหลังก่อนจะเขย่า ซึงฮุนหันกลับมามองก่อนจะยิ้มกว้าง

“ทำให้แต่ฮยอง ตัวเองไม่ร้อนหรือไง”

“ผมโอเคกว่าฮยองตอนนี้อีก ดูสิ เหมือนคนเพิ่งอาบน้ำมาเลยอ่ะ”

หัวเราะเบาๆเมื่ออีกฝ่ายทำหน้าเบื่อใส่ ก่อนที่จะลุกขึ้นอีกครั้งเพื่อเดินเที่ยวเล่นต่อ ผู้คนเริ่มมากขึ้นจนแน่นไปหมด ท่ามกลางความวุนวายต่างๆมินโฮเห็นอีกฝ่ายเริ่มเดินออกไปไกลเต็มที

ถ้าเกิดหลงกันขึ้นมาจะทำไง...

ซึงฮุนสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะก้มลงดูมือของตนเอง เป็นมินโฮที่จับมือเขาไว้ สีหน้าอีกฝ่ายดูรนนิดหน่อยก่อนซึงฮุนจะรู้ตัวว่าเผลอเดินเร็วเกินไปจนไม่ได้รออีกฝ่าย

“ฮยองอา...”

“ขอโทษทีมินโฮ” ซึงฮุนแค่พูดก่อนจะสอดประสานมือแนบชิดมากขึ้น ทั่งคู่เดินจับมือกันไม่ปล่อยจนสุดท้ายเดินมาถึงบริเวณที่เริ่มเบาบางผู้คน นั่นเป็นสัญญาณว่าควรปล่อยมือกันสักที

...น่าเสียดายนิดๆแฮะ

ซึงฮุนคิดแบบนั้นจริงๆ ก่อนที่จะรับกุญแจที่มินโฮเดินไปต่อแถวเพื่อเอามันมา เขียนข้อความลงในแม่กุญแจก่อนจะคล้องกันทั้งสองคน ทั้งเขาและมินโฮต่างเขียนถึงวินเนอร์ทั้งคู่ ยกยิ้มให้กับความใจตรงกันก่อนจะล็อคมันกับบริเวณรั้วที่กำหนด และโยนลูกกุญแจลงน้ำไป

“ผมอยากไปอีกที่หนึ่งอ่ะ”

“หืม”

มินโฮไม่ได้ตอบข้อสงสัยของซึงฮุน ก่อนที่จะออกจากสวนสนุกเพื่อกลับหอก่อน ตลอดทางมินโฮยังคงยิ้มราวกับวันนี้คงไม่มีเรื่องอะไรที่จะทำให้ขุ่นเคืองใจได้อีกจนน่าหมั่นไส้ ทั้งคู่กลับมาอาบน้ำและเปลี่ยนชุด มินโอเร่งเร้าซึงฮุนให้รีบอาบเพราะมีที่ที่อยากไปนักหนา ก่อนจะได้ทักท้วงอะไรมินโฮก็รีบลากซึงฮุนให้ออกจากห้องพัก ทั้งที่เหนื่อยแลนเหนื่อยและหิวมาทั้งวันจนอยากพักเอาแรงเต็มที กว่าจะได้เอ่ยอะไรออกมากลับกลายเป็นว่าตอนนี้มาถึงร้านที่ทั้งเขาและมินโฮเคยแอบมากันสองคน

“นี่หรอที่ที่นายอยากมา”

“ใช่ ฮยองชอบกินที่ร้านนี้ไม่ใช่หรอ”

ไม่คิดด้วยซ้ำว่ามินโฮจะจำได้

ซึงฮุนยิ้มกว้างอีกครั้ง ความใส่ใจเล็กๆน้อยที่มินโฮมีให้ทำให้ซึงฮุนรู้สึกเอ็นดู มือยกขึ้นลูบผมอีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยขอบคุณแผ่วเบา ความเหนื่อยล้าที่มีหายไปเมื่ออีกฝ่ายดูจะจำได้เกือบทุกอย่าง รายการอาหารเมนูแล้วเมนูเล่าส่วนมากเป็นของโปรดของซึงฮุนเกือบทั้งนั้นถูกสั่งจากปากมินโฮ ซึงฮุนแค่นั่งมองตาปริบๆด้วยซ้ำ

ต่างคนต่างกินกัน มีเงยหน้ามาคุยหยอกบ้างและคีบอาหารให้กันบ้าง ก่อนจะถ่ายรูปและวีดีโอเล่น

“ให้ฮยองรอกลับพร้อมกันไหม”

ซึงฮุนเอ่ยขึ้นมาเมื่อทานไปได้สักพัก มินโฮส่ายหน้าก่อนจะยิ้ม

“ไม่ต้องหรอกฮยอง กลับก่อนเถอะ ขืนอยู่คงไม่ได้พัก”

“ไม่ได้พัก...” ซึงฮุนพูดสวนด้วยความสงสัยก่อนจะนิ่งลงได้สักพัก เมื่อรู้ความนัยที่ซ่อนอยู่จากท่าทางอีกฝ่ายทำให้ใบหน้าเผลอขึ้นสีอย่างง่ายดาย มินโฮหัวเราะขณะที่โดนมือฟาดแขน

“ไอ้เด็กนี่” ซึงฮุนพูดอย่างปลงตก ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างได้ รอยยิ้มที่จู่ๆปรากฎบนใบหน้าทำให้มินโฮรู้สึกเสียวสันหลังชอบกล

เหมือนอย่างกับว่าไปสะกิดโดนอะไรบางอย่างในใจซึงฮุนเสียอย่างงั้น

“...งั้นก่อนที่ฮยองจะไม่ได้พัก มินโฮต้องเหนื่อยก่อนละกัน โอเคไหม”

มินโฮอยากจะบอกว่าเขาพลาดเอง....

แล้วคืนนี้จะได้นอนตอนไหนกัน




#ALLBBHN

[ NC Part next soon….]


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น