[OS]
Kang Seungyoon x Lee Seunghoon x Song Minho
Story
: Pitfall (คืนที่กังวลใจ)
ในวันทำงานที่แสนเหนื่อยล้าและเวลากลางคืนที่ควรเป็นช่วงแห่งการพักผ่อนของใครหลายๆคนกลับกายเป็นช่วงเวลาแสนหวานได้เสมอ
แม้ว่าเหตุผลของการเกิดอาจจะไม่สมเหตุสมผลเท่าไรนักก็ตาม
เสียงแว่วจากห้องนอนใหญ่ชั้นสองดังลอดมาที่ด้านล่าง
โชคดีที่มันไร้ผู้คน...
ไม่งั้นเสียงบทรักของ ‘พวกเขา’ คงทำให้คนที่ได้ยินเขินอายมากเป็นแน่
"อ่ะ อา พี่ พี่"
ซึงยุนร้องออกมาเสียงหลง
ซึงฮุนส่งรอยยิ้มอ่อนโยนให้ดังที่ชอบทำประจำสวนทางกับสะโพกที่ขยับรุนแรงเข้าออกถี่รัว
มือหนาฟาดที่ก้อนกลมที่กระทบกับหน้าขาซ้ำๆจนร่างกายของซึงยุนขยับไปด้านหน้า
ไม่ไหว
ซึงยุนกรีดร้องออกมาก่อนจะปลดปล่อย
น้ำสีขาวขุ่นพุ่งเปรอะที่นอนจนเป็นด่างดวง ซึงยุนเชิดหน้าก่อนจะเกร็งไปหมดทั้งตัว
"อืม ซึงยุน ซึงยุนนา"
ร่างกายของซึงฮุนสั่นสะท้านเมื่อช่องทางร้อนโอบรัดและกระตุกถี่รัว
ก่อนที่ซึงฮุนจะถอดถอนแกนกายออกมาเกือบสุดและอัดกระแทกเข้าไปอีกครั้ง
ปลดปล่อยในช่องทางจนซึงยุนเผลอตอดรับรุนแรงราวกับจะบีบเค้นน้ำรักทุกหยาดหยด
เสียงทุ้มดังด้วยความรู้สึกดีเต็มเปี่ยมก่อนที่ซึงฮุนจะถอนกายออกมา
เสียงยามที่ละกายออกดังจนซึงฮุนต้องยกยิ้ม
"พะ พี่ แฮ่กๆ อิ๊"
มินโฮไม่ปล่อยให้ซึงยุนได้หายใจหายคอแม้แต่น้อย
สอดร่างกายเข้าที่ระหว่างขาในขณะที่ซึงฮุนพลิกให้ซึงยุนนอนหงาย สอดนิ้วเข้าที่ช่องทางที่ตอนนี้แดงระเรื่อและเปรอะทั้งคราบของซึงฮุนและซึงยุนเอง
"ยังไม่พอเลยซึงยุนอา"
"อ๊า"
นิ้วที่สองและสามเสียดที่จุดกระสันก่อนที่มินโฮจะกวาดน้ำรักที่คั่งค้างออกจนหมด
ปาดเข้าที่แกนกายใหญ่ของตนเองที่พร้อมแล้วก่อนจะประกบจูบซึงยุน
ริมฝีปากอวบบวมเจ่อจนน่าสงสารแต่กลับเร่งให้หัวใจสูบฉีดเพราะดูยั่วยวนเกินทน
"พี่ใส่ละนะ"ผละออกก่อนจะค่อยๆสอดกายเข้าไปช้าๆ
ซึงยุเหยเกเล็กน้อย
"จะ...เจ็บ"
"อ่า ผ่อนคลายหน่อยครับ"
มินโฮพูดออกมาเสียงแผ่ว
ความแน่นของช่องทางร้อนยังคงตอบสนองอย่างดีเยี่ยมทั้งที่ไม่ใช่ครั้งแรก
มินโฮขยับสะโพกบดเบียดก่อนจะก้มตัวไปบดจูบ
น้ำสีใสแลกเปลี่ยนแก่กันและกันจนซึงยุนร้องฮือออกมา ซึงฮุนเอือมมือไปจับที่ขาขาว
บีบเคล้นจนซึงยุนต้องผละออกและร้องท้วงเสียงแผ่ว
"พี่ซึงฮุน" ซึงยุนเสียงสั่นเมื่อเจอซึงฮุนแกล้ง
มือหนาบดคลึงยอดอกของซึงยุนจนแข็งสู้มือ
ส่วนมินโฮเริ่มสวนสะโพกช้าลงราวกับจะยั่วยุให้ซึงยุนตบะแตก
และมันได้ผล
"ฮื่อ พวกพี่บ้า แกล้งผม"
ซึงยุนพูดออกมาแบบงอแงก่อนจะยันตัวออกจากมินโฮ พลิกกายลุกขึ้นก่อนจะเป็นฝ่ายขยับไปนั่งที่หน้าขามินโฮแทน
แอบสูดปากเมื่อซึงยุนรูดรั้งแกนกายมินโฮแรงๆก่อนจะจับสอดใส่ด้วยตนเองและเอื้อมมืออีกข้างไปรั้งต้นคอซึงฮุนเพื่อจูบ
ร่างกายทั้งสามคนนัวเนียจนร้อนผ่าวไปหมด กลิ่นหยาดเหงื่อและกลิ่นกายตีรวนจนมึนงง
ซึงยุนขยับเอวจนมินโฮร้องออกมา
"อา อ่า สุดยอดเลยซึงยุน"
ซึงฮุนนั่งมองก่อนจะกัดที่แผ่นหลังขาวจนเป็นสีแดงจุดๆและค่อยผละออก เพื่อปล่อยให้คนรักสองคนสานบทรักจนจบ
“พี่จะไปไหน ผมไม่ให้ไป”
ไม่รู้ว่ามีใครเคยบอกเจ้าตัวไหมว่าเวลาที่ตนเองมีอารมณ์ขึ้นมาร้อนแรงเป็นบ้า
ไม่ปล่อยให้พี่ใหญ่ลุกไปไหนก่อนจะหมุนตัวเพื่อหันแผ่นหลังไปทางมินโฮแทน
จับมือของซึงฮุนที่อยู่ในท่าเตรียมลุกออกไปแน่น ก่อนจะโอบรอบสะโพกสอบของซึงฮุน
ช้อนสายตามองจนทำให้ซึงฮุนต้องกลืนน้ำลายอีกรอบ
ความคิดที่ตั้งใจว่าจะทำรอบเดียวหายไปจนหมด
ทั้งที่สะโพกขาวขึ้นสีช้ำกำลังขยับบดเบียดบนกายใหญ่ของมินโฮที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่อย่างเชื่องช้า
แล้วมือเรียวสวยที่กำลังจับแกนกายของเขาที่เริ่มจะไม่สงบถูไถไปที่แก้มอิ่มนั่น...
“ซึงยุน...”
ซึงฮุนกัดฟันแน่นทั้งที่รู้ว่าสุดท้ายก็ต้องยอมอีกฝ่ายอย่างราบคาบแน่นอน
“ฮ่ะ อ๊ะ พี่ อื้อ...พี่ซึงฮุน ไม่ให้ไปนะ”
ทั้งที่สะโพกกำลังตอบรับมินโฮแท้ๆแต่ริมฝีปากกลับจูบลงแผ่วเบาที่แกนกายของซึงฮุนก่อนจะส่งปลายลิ้นสีสดมาละเลียดแผ่วเบา
ซึงฮุนมองไปที่มินโฮที่ตอนนี้ขยับสะโพกแรงขึ้นเรื่อยๆ มินโฮแค่ยิ้มและพยักหน้าสองสามทีเป็นสัญญาณให้ร่วมกันอีกครั้ง
สุดท้ายซึงฮุนก็ทำได้แค่ยิ้มให้กับความออดอ้อนของอีกฝ่ายก่อนจะนั่งลงตามเดิม
“พี่ไม่ออมแรงแล้วนะซึงยุน”
“แล้วแต่พี่เลย ผมอยากได้ของพี่ทั้งสองคนนั่นแหละ...”
ซึงยุนนอนไม่หลับแทน
แม้จะเพลียจากบทรักแค่ไหนก็ตาม หลังจากที่ความเร่าร้อนจบลงซึงยุนก็ขอแยกตัวออกมาเพื่ออาบน้ำก่อน
เสียงฝักบัวเปิดทิ้งไว้ในห้องน้ำด้านในทำให้รู้ว่าคนรักของตนเองยังอาบน้ำอยู่
ซึงยุนยืนแปรงฟันเงียบๆข้างมินโฮที่เปลือยเปล่า
มินโฮดูก็รู้ว่าซึงยุนมีเรื่องให้คิดมากมาย
“มีอะไรจะบอกพี่ไหมซึงยุน”
มินโฮพูดหลังจากบ้วนปากเสร็จ ซึงยุนชะงักแปรงก่อนจะยกยิ้มและส่ายหน้า
มินโฮลูบหัวก่อนส่งผ้าอีกผืนให้ซึงยุนและเดินไปอาบน้ำบ้าง
เพราะซึงฮุนออกจากห้องน้ำพอดี
“คุยอะไรกันครับ”
“เปล่าสักหน่อย” ซึงยุนบ้วนปากก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้า เพราะอาบน้ำเป็นคนแรกเลยแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว
รอยรักที่โผล่ออกนอกเสื้อคอกว้างประปรายทำให้ซึงฮุนเผลอยกมือลูบแผ่วเบา
“เจ็บไหม”
“ไม่นี่พี่ ผมชอบนะ”
“คิดว่าพี่ดูไม่ออกหรอซึงยุน...”
ซึงยุนเม้มปากฉับเมื่อซึงฮุนพูดขัดขึ้นมา
“เป็นอะไรครับคนดีของพี่” ซึงยุนก้มหน้าก่อนที่จะรับรู้ว่าความอบอุ่นถูกถ่ายทอดผ่านมือที่ลูบหัวแผ่วเบานั่น
ก่อนที่ซึงฮุนจะเห็นว่าซึงยุนสั่นไหว
ว่าแล้วเชียวว่ามันแปลกๆ
ซึงฮุนดึงซึงยุนมากอดแผ่วเบา ลูบหลังก่อนจะได้รับกอดตอบกลับมา
เสียงอู้อี้ในลำคอที่น้อยครั้งซึงยุนจะเผยมันออกมาทำให้หัวใจของซึงฮุนหวั่นไหว
“พวกพี่จะไม่ทิ้งผมใช่ไหม”
“พูดอะไรแบบนั้น ใครทิ้งอะไรหืม เราแต่งงานกันแล้วนะ”
“ก็ผมดื้อ...”
บางทีซึงยุนอาจจะกำลังไม่สบายก็ได้
“คิดมากหน่ะ คงไม่ใช่ว่าไปได้ยินใครพูดมาหรอกนะ” เสียงมินโฮพูดขัดขึ้นมาก่อนที่จะเป็นซึงยุนที่ชะงักในอก
ชัดเลย...
“ใครว่าซึงยุนมา บอกพี่หน่อยครับคนดี”
ซึงฮุนดันอีกฝ่ายออกจากอกก่อนจะย่อตัวเพื่อมองหน้าอีกฝ่าย
ดวงตาช้ำเล็กๆนั่นทำให้ใจหายไม่น้อยก่อนที่จะเป็นมินโฮที่เดินมาอยู่ข้างกัน
“มะ ไม่เป็นไร ไม่มีใครว่ามา”
“...”
“...”
“แต่ก็กลัวว่าพวกพี่จะเบื่อผม พวกพี่ทำงานกัน ผมก็อยู่แค่บ้าน
ดีแต่ใช้เงินพวกพี่”
“โถ่ เด็กน้อย”
สุดท้ายซึงฮุนกับมินโฮก็อดใจไม่กอดอีกฝ่ายไม่ไหว
ดูท่าจะเป็นเรื่องจริงที่อีกฝ่ายคิดมากขนาดไหน
เพราะตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมาซึงยุนโดนสั่งแต่ให้อยู่บ้าน
มีแค่ซึงฮุนกับมินโฮที่ออกไปข้างนอก เพราะงานของมินโฮที่เริ่มมีคอนเนคชั่นมากขึ้น ซึงฮุนที่ต้องออกไปติดต่องานข้างนอกกับคนที่เคยติดต่อกัน
ซึงยุนคงเหงาและคิดมาก
“ไม่คิดมากนะซึงยุนนา”มินโฮพูดออกมาก่อนจะรั้งไหล่อีกฝ่าย
“ใช่ๆ ไปนอนกันดีกว่านะครับ” ซึงฮุนยิ้มก่อนจะประคองคนตัวเล็กสุดให้เดินเข้าห้องนอน
“ผมคิดมากจริงๆนะพี่...”
“พี่ก็จะคิดมากถ้าเรายังเป็นแบบนี้นะ” มินโฮเอ่ยออกมาเสียงเป็นการเป็นงานมากขึ้น
ก่อนที่จะจับมืออีกฝ่าย “ไม่คิดมาก อยู่เป็นกำลังใจให้พี่สองคน
ถ้าพี่ต้องการความช่วยเหลือเมื่อไร พี่จะให้ซึงยุนทำทุกอย่างเลย โอเคไหม”
ซึงยุนเบะปากก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ
“ผมก็ทำได้แค่อย่างเดียวแหละมั้ง ถ้าอย่างนั้น”
ซึงยุนพูดเสียงอ่อนก่อนจะเดินนำทั้งคู่ไปที่เตียงนอนที่เปลี่ยนผ้าปูใหม่
นั่งลงก่อนจะยกแขนและงอแงอีกครั้ง
“นอนเถอะพี่ ง่วง”
ซึงฮุนกับมินโฮหันมายิ้มก่อนจะส่ายหน้าให้กับความงอแงนั่น ขึ้นไปบนที่นอนก่อนจะหอมแก้มนิ่มแผ่วเบา
“ฝันดีนะ”
ก่อนความเหมื่อยล้าและค่ำคืนที่สงบสุขจะผ่านไปอีกครั้ง
#ฟิคหลุมพราง
ไม่มีอะไรเป็นพิเศษแค่ชั่ววูบของไรท์เอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น