[OS] LEE SEUNGHOON X KANG SEUNGYOON
Story : how to safe
swimming by HOON 2/2
“น้องยูนครับ”
ซึงฮุนเรียกซึงยุนที่ตอนนี้ถือช้อนค้างไว้ได้สักครู่ใหญ่แล้ว
แฟนเด็กสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาและยกยิ้มแหยๆให้
ซึงฮุนส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะยีหัวซึงยุนและผละออก
“งื้อ”
“เหม่ออะไรหืมเด็กน้อย
มาเที่ยวกับพี่ เบื่อหรอ”
“ไม่ใช่สักหน่อย”
เด็กน้อยยู่หน้า
ก่อนซึงฮุนจะยกยิ้มและตักอาหารใส่จานให้ซึงยุน
ซึงยุนพูดขอบคุณแบบงืมงำก่อนจะจิ้มเข้าปากง่ายๆ
ซึงฮุนที่ทานอิ่มแล้วจึงนั่งมองน้องแบบเงียบๆ ริมฝีปากยกไวน์ขึ้นจิบเล็กน้อย น่าเสียดายที่วันนี้เราทั้งสองคนออกมาทานอาหารกันด้านนอก
ซึงยุนที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะจึงไม่สามารถดื่มไวน์รสชาติดีแบบนี้
วันนี้เป็นวันที่สองแล้วที่เราทั้งสองคนออกมาเที่ยวด้วยกัน
ยังเหลือเวลาอยู่ด้วยกันอีกสองคืนก่อนที่จะกลับ ซึงยุนที่งอแงอยากเล่นน้ำทะเลนักหนา
พอเจอเหตุการณ์เมื่อวานกลับไม่มีแม้แต่คำพูดว่าจะออกไปเล่นน้ำอีก
ถึงแม้ซึงฮุนจะแอบเห็นว่าบ่อยครั้งเจ้าตัวมักจะไปยืนที่ริมหน้าต่าง
มือเรียวมักถือกล้องตัวเก่งถ่ายรูปวิวทะเลกว้างและลดกล้องเพื่อจดจ้องมัน
สายตาที่อีกฝ่ายมองแสดงถึงความโหยหา...เจ้าตัวอยากเล่นน้ำแทบตาย แต่ความกลัวนั้นมีมากกว่าจนไม่เอ่ยที่จะไปอีก
“ซึงยุนครับ”
“ฮะ?”
“กินอะไรเพิ่มอีกไหม?”
ซึงยุนส่ายหน้าเล็กๆ
ก่อนที่ซึงฮุนจะทำได้แค่ยิ้มอ่อนโยนออกมา
เด็กน้อยยังคงเคี้ยวขนมหวานตามอย่างต่อเนื่อง
หลายคนที่ได้เจอแฟนเด็กของซึงฮุนมักพูดเสมอว่าทำไมปล่อยให้เด็กที่กำลังอยู่ในวัยโตอดอยากได้ขนาดนั้น
เพราะรูปร่างบอบบางราวกับจะแตกหักได้ง่ายของซึงยุนทำให้หลายคนที่เห็นเอ็นดูและมักพาไปทานโน่นนี่เสมอ
มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ซึงฮุนได้บังเอิญเจอเพื่อนสนิทสมัยมัธยมที่เป็นเจ้าของโรงแรมที่เขาอาศัยอยู่ตอนนี้
เจ้าตัวถึงกับบ่นว่าทำไมดูแลว่าที่คู่หมั้นไม่ดีเลยสักนิด
...อยากจะบอกว่าซึงฮุนไม่เคยเลี้ยงน้องแบบอดอยากเลยเถอะ
แต่น้องกินเก่งเกินไปแล้วไม่อ้วนสักทีต่างหากหล่ะ
“เดี๋ยวทานเสร็จไปเดินเล่นกันนะครับเด็กดี”
เอ่ยออกมาก่อนที่อีกฝ่ายจะพยักหน้าหงึกงัก
เพราะริมฝีปากอิ่มตอนนี้กำลังดื่มน้ำผลไม้อยู่ก่อนจะวางแก้วลง
ซึงฮุนเรียกบริกรมาเช็คบิลก่อนที่จะลุกขึ้น คว้ามือคนเด็กกว่าและเดินออกไปด้วยกัน
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเย็นย่ำ
ผู้คนส่วนมากไม่ได้ลงเล่นในทะเลแล้ว พระอาทิตย์ที่กำลังตกดินดูเป็นภาพที่สวยงาม
ซึงฮุนเดินจูงมือกับซึงยุนเชื่องช้า เพราะร้านอาหารเมื่อครู่อยู่ใกล้ริมทะเลจึงเป็นโอกาสดีที่จะพาอีกคนมาเดินเล่น
ทั้งที่ความจริงแล้วดูจากสีหน้าก็เดาไม่ยากว่าอีกฝ่ายอยากลงน้ำขนาดไหน
“ไม่อยากเล่นน้ำหรอ”
เอ่ยออกมาทั้งที่รู้อยู่แก่ใจในคำตอบของแฟนตนเอง โชคดีที่ซึงยุนพกกล้องมาด้วย
แฟนเด็กส่ายหน้าก่อนจะยกกล้องขึ้นจับภาพอีกครั้ง ซึงฮุนไม่ได้เอ่ยอะไร
มองแผ่นหลังเล็กถ่ายภาพวิวทิวทัศน์อีกครั้งก่อนจะเอ่ยออกมา
“น้องยูนครับ”
“ฮะ..อ๊ะ” เสียงจากโปรแกรมถ่ายรูปในโทรศัพท์ดังขึ้น
ซึงยุนสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะโวยวายออกมา “พี่แอบถ่ายหรอ”
“ไม่ได้แอบ...นี่พี่เรียกให้เราหันมาถ่ายเลยนะ”
“พี่อ่ะ!” ซึงยุนยู่ปากแบบที่ชอบทำ ก่อนที่ซึงฮุนจะหัวเราะออกมา
รอยยิ้มกว้างของซึงฮุนทำให้ซึงยุนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนคนเด็กกว่าจะยกกล้องขึ้นมา
กดชัตเตอร์แบบที่ซึงฮุนไม่ทันตั้งตัว ซึงฮุนแยกขี้ยว
“หืม ถ่ายพี่หรอหืมเด็กน้อย”
“ถ่ายคนบ้า
แบร่” แลบลิ้นออกมาก่อนจะหัวเราะเสียงใส ซึงฮุนอดเอ็นดูไม่ได้จึงเอื้อมมือไปกุมมือของซึงยุนแน่น
ซึงยุนหยุดหัวเราะ รอยิ้มยังคงระบายบนใบหน้าของแฟนเด็กก่อนจะมีริ้วแดงขึ้นที่แก้ม
ยามที่นิ้วโป้งของซึงฮุนเกลี่ยที่หลังมือแผ่วเบา
“ตัวแสบ”เอ่ยออกมาเสียงดุก่อนจะก้มกระซิบให้ซึงยุนหน้าร้อนผ่าวมากขึ้น
“ทำตัวน่ากิน อยากโดนรังแกหรือไง”
“ไอ้พี่ฮูนฮูนบ้า”
“พูดไม่น่ารัก
ต้องโดนลงโทษ”
“ไม่นะ อื้อ”
ร้องออกมาเสียงหลงเมื่อซึงฮุนกอดอีกฝ่ายจนจมอก
มือเล็กตีที่หลังไม่แรงมากทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจขัดขืน
ซึงฮุนหอมกลุ่มผมนุ่มก่อนจะเอ่ยออกมา
“เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่พามาเล่นทะเลนะเด็กน้อย
อย่ากลัวหล่ะ”
อีกฝ่ายหยุดดิ้นก่อนจะเปลี่ยนจากตีที่หลังเป็นเกาะเกี่ยวเสื้อแน่น
“ผมกลัว...”
พูดความรู้สึกออกมาก่อนซึงฮุนจะยกยิ้ม
เด็กน้อยยังไงก็คือเด็กน้อยอยู่ดี
“พี่อยู่ทั้งคน...เอาอย่างนี้ดีกว่า
เล่นตื้นๆก็ได้ โอเคไหม”
ซึงฮุนกอดอีกฝ่ายก่อนที่จะผละออก
รอยยิ้มอบอุ่นฉายบนใบหน้าทำให้ซึงยุนวางใจมากขึ้น
ก่อนที่จะตัดสนใจเดินกลับที่พักเพราะเริ่มมืดค่ำลงเต็มที
แฟนเด็กยิ้มแผละก่อนจะเดินด้วยอารมณ์ที่ดีขึ้น ซึงฮุนรู้สึกวางใจที่อย่างน้อยตอนนี้ซึงยุนก็ไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวมากเท่าตอนแรกๆ
แม้ว่าความกังวลยังมีบ้างผ่านทางสายตา แต่อย่างน้อยรอยยิ้มสดใสที่ฉายมาก็ทำให้รู้สึกว่าทริปท่องเที่ยวครั้งนี้จะไม่สูญเปล่า
“พี่ฮูนฮูน
ไปเปลี่ยนชุดได้แล้วครับ”
ซึงยุนเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่เดินออกมาจากห้องน้ำใกล้ๆหาด
ผมที่เปียกชื้นของซึงยุนคลอเคลียอยู่ใกล้แขนของซึงฮุน แฟนเด็กยืนอยู่ด้านหน้าของซึงฮุนที่กำลังยืนรอหลังจากที่ซึงยุนเข้าไปเปลี่ยนชุด
แอบขัดใจไม่น้อยกับการแต่งกายที่คนเด็กกว่าเตรียมมา
เขาพลาดเองนี่แหละที่ไม่ได้ดูก่อนมาถึง
อยากจะวิ่งไปซื้อกางเกงว่ายน้ำใหม่ให้แฟนตัวเองชะมัด
“เมื่อวานก่อนก็สีขาว
วันนี้สีเทา...นี่จะยั่วพี่ใช่ไหมหืม”
เอ่ยออกมาเสียงขุ่นก่อนที่คนเด็กกว่าจะหน้าร้อนผ่าว
ซึงยุนฟาดที่ต้นแขนของซึงฮุนเต็มแรง
“พี่ไปเปลี่ยนเลย
ผมจะยืนรออยู่ตรงนี้แหละ อ๊ะ”
ซึงยุนร้องออกมาเมื่อซึงฮุนหยิบเสื้อผ่ากระดุมหน้าออกมาคลุมร่างกายอีกฝ่าย
กระชับมันให้คลุมไหล่บางก่อนจะเอ่ยออกมาทั้งตีสีหน้าเข้ม
“คลุมไว้
พี่หวง”
ก่อนจะหมุนตัวเข้าห้องน้ำไปเพราะไม่อยากให้แฟนเด็กรอนาน
ใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีดีก็กลับออกมาอีกครั้ง กางเกงว่ายน้ำขาสั้นสีน้ำเงินเอวต่ำเป็นผ้าชิ้นเดียวที่สวมใส่บนร่างกายของซึงฮุน
เดินออกมาเห็นสีหน้าของแฟนเด็กอ้าปากค้างก็นึกขำในใจ
ก่อนจะเดินเข้าไปประชิดมากขึ้น
“น้องยูน
น้องยูนครับ”
เอ่ยออกมาก่อนซึงยุนจะหยุดค้าง
ใบหน้าน่ารักจะขมวดคิ้วมุ่น
“พี่นี่มัน...”
“หืม ทำไมครับ”
เอ่ยออกมาทั้งลอยหน้าลอยตา
ซึงยุนเบะปากด้วยความขัดใจ ก่อนที่จะตีต้นแขนอีกฝ่ายและสะบัดหน้าเล็กน้อย
เอ่ยออกมาเสียงเบาแต่ซึงฮุนก็ได้ยินอยู่ดี
“พี่บ้า
ผมก็หวงนะ”
หลุดยิ้มกับคำพูดนั่กๆของแฟนเด็กแบบไม่รู้ตัว
ก่อนจะเดินออกไปเล่นน้ำด้วยกัน
“พี่ ผมกลัว”
“ไม่ต้องกลัวนะ
ค่อยๆ”
ซึงยุนเอ่ยออกมาทั้งใจเย็น
โซนที่ทั้งสองคนเล่นน้ำอยู่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวจึงไม่ต้องกังวลเรื่องการสัมผัสกันเท่าไรนัก...ซึงฮุนจับที่ข้อมือของซึงยุนทั้งสองข้าง
เราสองคนยืนอยู่ที่ระดับน้ำทะเลสูงประมาณต้นขาของซึงยุน
ในคราแรกแฟนเด็กสั่นไม่น้อยเพราะยังหวาดกลัวอยู่ ก่อนที่มือของซึงฮุนจะปลอบโยนเพียงแผ่วเบา
ความอบอุ่นและวางใจแผ่ซ่านออกมารอบกายของเรา
ซึงฮุนค่อยๆรั้งอีกฝ่ายเดินลงน้ำลึกมากขึ้น
โดยที่ตนเองจะเดินกวาดสำรวจพื้นก่อนเพื่อป้องกันคนรักไม่ให้สะดุดหรือเหยียบอะไรไปเสียก่อน
ซึงฮุนเดินมาจนน้ำอยู่ในระดับเอวของซึงยุน ก่อนที่จะละมืออกหนึ่งข้าง
ยกมันขึ้นเพื่อลูบกลุ่มผมชื้นอีกฝ่าย
“เก่งมากเด็กดี
จับแขนพี่ไว้นะ”
เอ่ยออกมาก่อนจะค่อยๆให้ซึงยุนย่อขา
ในตอนแรกความกังวลฉายชัดบนใบหน้าของซึงยุน ก่อนที่ซึงฮุนจะพูดให้กำลังใจ
สายตาที่เต็มใบด้วยความกังวลเหลือบมองซึงฮุนบ่อยๆก่อนจะทำตามอย่างเคร่งครัด
ซึงฮุนยิ้มให้กับความว่าง่ายของซึงยุน อีกฝ่ายยังคงเป็นนักเรียนที่ดีเสมอ
“เก่งมากครับ
อย่างนั้นแหละ”
“ฮื่อ”
รับคำทั้งตั้งใจฝึกมากขึ้น
ชั่วขณะหนึ่ง ซึงยุนสามารถลอยตัวอยู่ในน้ำได้ เจ้าตัวดูดีใจมากขึ้น
รอยยิ้มกว้างเผยบนใบหน้าก่อนที่ซึงฮุนจะเดินเข้าประชิด
กอดอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกยินดี เป็นการให้กำลังใจเล็กๆ
ก่อนจะพากันขยับเข้าใกล้ฝั่งแต่ไม่ได้ขึ้นไป ซึงฮุนมองตามซึงยุนที่ยืนกวักน้ำเล่น
ราวกับเด็กน้อย
ผิวขาวแดงเป็นปื้นเพราะแสงแดดที่ส่องลงมากระทบ
คาดว่ากลับจากทริปนี้ผิวคงได้เข้มขึ้นเป็นแน่ ทั้งที่ทาครีมกันแดดแล้วก็ตามที
ยืนมองแฟนเด็กของตนเอง
ชั่วขณะหนึ่งยามที่คลื่นซัดมา ซึงยุนหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง
แสงแดดที่ส่องประกายดูจ้าน้อยลงไปทันตาเมื่อเจอรอยยิ้มของซึงยุน
ซึงฮุนเดินเข้าไปใกล้ซึงยุนมากขึ้น
ระมัดระวังไม่ให้เกิดความผิดพลาดเช่นครั้งที่สอนที่สระว่ายน้ำ
ก่อนจะสบตากับเด็กน้อยที่ยังคงยิ้มไร้เดียงสา
แต่ก็เพียงชั่วครู่เมื่อซึงฮุนโอบแขนรั้งที่เอวของซึงยุนให้แนบชิดกันมากขึ้น ใบหน้าน่ารักขมวดคิ้วมุ่น
เหลือบตามองซึงฮุนที่ยกมือขึ้นลูบปลายผมชื้นของซึงยุนให้ทัดหูเพื่อเผยแก้มขาวใสที่ตอนนี้แดงปลั่ง
“มีความสุขไหม”
ซึงยุนที่ชะงักในคราแรกแย้มรอยยิ้มกว้างก่อนจะวางมือทาบทับที่หลังมือ
ขยับให้กุมแก้มนิ่มของตนเองและยิ้ม
“มากๆเลยครับ
เพราะพี่เลย”
“...”
ซึงยุนยืดตัวมากขึ้นก่อนจะจับที่ไหล่ของซึงฮุน
ริมฝีปากอิ่มแตะที่มุมปากของซึงฮุน
ค้างเพียงแค่ชั่วครู่ก่อนจะผละออกทั้งใบหน้าแดงเล็กน้อย
“ให้ผมได้ให้รางวัลพี่นะฮะ
พี่ฮูนฮูน”
ซึงฮุนใจเต้นไม่เป็นระส่ำกับประโยคก่อนหน้านี้
แม้ว่าหลังจากนั้นอีกฝ่ายจะผละออกแทบจะทันที
แต่ใบหนูรวมถึงหน้าที่แดงก่ำลามไปถึงลำคอเป็นสิ่งยืนยันได้ดีว่าหูเขาไม่ได้ฝาก
ซึงฮุนรอให้เด็กน้อยเล่นน้ำจนพึงพอใจ ก่อนที่ทั้งคู่จะกลับห้องพัก
ตกลงกันว่าจะสั่งรูมเซอร์วิสเพราะเหนื่อยเกินกว่าจะออกไปตะเวนหาร้านทานในมือค่ำนี้
ซึงฮุนรออีกฝ่ายอาบน้ำจนเสร็จก่อนจะอาบต่อ
ใช้เวลาไม่นานก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำและพบว่าอาหารที่สั่งไว้มาถึงแล้ว
“ทำไมไม่กินก่อนหืม”
ซึงฮุนเอ่ยถามแต่กลับไม่ได้คำตอบ
ก่อนที่จะเป็นซึงฮุนที่เดินมาและนั่งที่ตัก ใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อซุกแอบที่ไหล่
เอ่ยออกมาเสียงอู้อี้แทบจับใจความไม่ได้
“ก็...ให้รางวัล...”
“หืม”
ซึงยุนไม่ได้พูดอะไรต่อ
ใบหน้าแดงก่ำเล็กน้อยยามที่ผละออกจากไหล่ของซึงฮุน ก่อนจะขยับตัวให้ถนัดยิ่งขึ้น
ซึงฮุนเข้าใจในท่าทีนั้นทันที ซึงฮุนจดจ้องทุกการกระทำของแฟนเด็กที่บอกว่าจะให้รางวัลแก่ตัวเองก่อนจะขยับกายเข้าพิงหัวเตียง
แสงไฟในห้องยังคงสว่างจ้า
ก่อนที่ซึงยุนจะเอื้อมมือเลยผ่านไปที่หัวเตียงและกดสวิสต์
ไฟในหัวเปลี่ยนเป็นแสงสลัวสีส้มอ่อน
ไม่ได้มืดจนเกินไปแต่ก็ไม่ได้สว่าง
ซึงฮุนยกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจ
ยามที่ซึงยุนเป็นฝ่ายขยับตัวนั่งบนหน้าขาของตนเองอีกครั้ง
จมูกของซึงยุนคลอเคลียที่แก้มของซึงฮุนก่อนความนุ่มหยุ่นจะประทับลงซ้ำๆแตะแผ่วเบาที่แก้ม ไล่ลงช้าๆที่ใบหู
ซึงฮุนร้องฮือออกมาแผ่วเบาด้วยความพึงพอใจยามที่ริมฝีปากอิ่มขบเม้มที่ใบหูเล็กน้อย
ร่างกายของซึงยุนสั่นจนรู้สึกได้
ซึงฮุนส่งมือเข้าไปที่ใต้สาบเสื้อก่อนจะลูบแผ่นหลังเป็นเชิงบอกให้ใจเย็น แฟนเด็กสูดหายใจลึกก่อนจะผ่อนลมหายใจ
“ไม่ต้องรีบนะเด็กดี”
เอ่ยออกมาเสียงแผ่ว
ความรู้สึกอิ่มเอมก่อตัวขึ้นช้าๆ ซึงฮุนไม่ได้ช่วยอะไรซึงยุนนอกเหนือจากนี้
นานทีให้คนเด็กเริ่มก่อนก็ไม่เลวเท่าไรนัก
ซึงยุนผละออกจากลำคอของซึงฮุนหลังจากสงบใจได้มากขึ้น
ส่งปลายมือกำที่ชายเสื้อของซึงฮุนก่อนจะขย้ำมันแน่นขึ้น สะโพกกลมขยับเล็กน้อยก่อนจะส่งปลายลิ้นเล็กแตะที่ริมฝีปากของซึงฮุนอย่างกล้าๆกลัวๆคล้ายแมวน้อย
ซึงฮุนยิ้มกว้างก่อนจะขยับออกจากหัวเตียงที่พิง
ท่าทีดูเดียงสาน่ารักทำให้อดไม่ไหวก่อนจะเอ่ยออกมาราวกับเสียงกระซิบ
“น่ารักจัง”
เอ่ยออกมาก่อนจะปล่อยให้ปลายลิ้นของแฟนเด็กทักทายทำความรู้จักกันมากขึ้น
ตวัดรับเชื่องช้าตามจังหวะไม่ประสีประสาของคนรัก ทั้งที่ไม่ใช่ครั้งแรก
แต่ซึงยุนยังคงหอมหวานและน่าหลงใหลเสมอ ซึงยุนส่งมือปลดกระดุมเสื้อของซึงฮุนช้าๆ
ริมฝีปากเริ่มบดเบียดมากขึ้นพอกันกับสะโพกกลมที่ขยับไปมา
เชื่องช้า
แต่ว่าร้อนแรง
ซึงยุนค่อยๆปลดเสื้อของตนเองลงเพียงแค่ข้อพับแขน
แสงส้มอ่อนขับผิวของซึงยุนให้น่าหลงใหลมากขึ้น ซึงฮุนสลัดเสื้อของตนเองออกก่อนจะวาดแขนโอบรัดเอวบางที่มีเนื้อหนังมากกว่าที่เห็นภายนอกเข้าใกล้ชิด
แอบสูดปากด้วยความพึงพอใจมากขึ้นยามที่สะโพกกลมบดเบียดแนบชิดจนอะไรๆคับแน่นไปหมด
“อื้อ...พี่”
ทั้งที่ร่างกายส่วนล่างไม่ได้เปลือยเปล่า
แต่กลับรับรู้ถึงกันและกันได้ดี ซึงฮุนสะดุดลมหายใจไม่น้อยยามที่มองคนเด็กกว่า
เล็บสั้นจิกที่บ่าจนรูสึกเจ็บแต่กลับเพิ่มรสรักให้วาบหวามมากขึ้นเมื่อเห็นว่าแฟนเด็กทำมันเพราะความเคลิบเคลิ้ม
เสียงหายใจแรงขึ้นตามจังหวะสะโพก
ซึงยุนดูจะเก็บสิ่งที่เคยทำด้วยกันมาก่อนหน้านี้มาประยุกต์ใช้ได้ดี
“อืม ดีครับ
ดี...อา” เพิ่มความมั่นใจให้กับคนรักที่แม้จะดูเชี่ยวชาญแต่ก็ยังขาดความมั่นใจ
ก่อนจะต้องสะดุดลมหายใจเมื่อซึงยุนผละกายออก มือเล็กส่งมาที่กางเกงนอนของซึงฮุนก่อนจะรูดมันออก
ซึงฮุนให้ความร่วมมือโดยการยกสะโพก ชั้นในสีเข้มยังปกปิดความแข็งขืนของซึงฮุนได้ดี
ใบหน้าของซึงยุนแดงก่ำแม้จะมองไม่ชัด “เขินหรอ”
“มะ..ไม่
ไม่ใช่สักหน่อย”
เอ่ยออกมาแม้จะเสียงสั่น
ซึงยุนทำใจดีสู้เสือก่อนจะถดกายลง ซึงฮุนเอ่ยออกมา
“ไม่ต้องทำขนาดนั้น...อา
น้องยูน”
เอ่ยห้ามไม่ทันจบกลับต้องร้องออกมาด้วยความพึงพอใจสุดขีด
เมื่อริมฝีปากอวบอิ่มคาบที่ขอบชั้นในลง แก้มนิ่มถูเสียดสีกับความแข็งขืนที่เด้งรับทั้งที่ริมฝีปากอิ่มพรมจูบที่ต้นขา
ก่อนจะใช้ปลายลิ้นสีสดแลบออกมาและแตะมันเบาๆ ซึงฮุนจิกผ้าปูก่อนจะขบกรามแน่น
ยามที่สบสายตากับแฟนเด็กของตนเองและพบความปรารถนาร้อนแรง
ไม่ต่างกัน
ไม่ต่างกับความรู้สึกของซึงฮุนในขณะนี้
ซึงยุนส่งมือกอบกุมตัวตนของซึงฮุนก่อนจะใช้เรียวลิ้นชิมอย่างช้าๆ
บทรักรสร้อนที่ปกติซึงฮุนเป็นฝ่ายเริ่มเสมอ ในวันนี้กลับไม่ใช่
ซึงยุนปรนเปรอให้ซึงฮุนสมกับที่บอกว่าคือของรางวัลล้ำค่า
เสียงร้องอื้ออึงดังเข้าโสตประสาทของซึงฮุน
ยามที่แก้มนิ่มยุบลงซึงฮุนแทบขาดใจ
ริมฝีปากรูดรั้งเชื่องช้าสวนทางกับจังหวะมือที่กอบกุมในบริเวณที่ครอบไม่ถึง...ซึงยุนทำมันได้ดี
“พอก่อนครับ
เด็กดี”
จนสุดท้ายเป็นซึงฮุนที่ต้องร้องขอเสียงสั่น
ซึงยุนปรับจังหวะให้ช้าลงก่อนจะดูดดึงส่งท้าย
เสียงน่าอายดังขึ้นตอนที่ซึงยุนผละออก
น้ำใสเคลือบมันวาวเยิ้มเชื่อมกับริมผีปากแดงจัด
ซึงฮุนยันตัวขึ้น
ประกบริมฝีปากลงที่อวัยวะเดียวกัน ความคิดในคราแรกที่จะเป็นฝ่ายรอรับกลับพังไม่เป็นท่า
สอดเกลียวลิ้นทักทายทั่งโรงปาก เสียงดูดดึงดังขึ้นสลับกับเสียงหายใจ
ซึงฮุนส่งมือไปดึงกางเกงของซึงยุนอกรวดเดียว
ผิวขาวเนียนลืนมือถูกบีบเฟ้นด้วยแรงอารมณ์
ซึงฮุนผละออกจากริมฝีปากเมื่อแฟนเด็กทุบที่ไหล่
“ฮื่อ พี่
อ๊ะ...อา”
ร้องออกมายามที่ปลายนิ้วของซึงฮุนสะกิดยอดอกระรัว
ส่วนอีกข้างริมฝีปากคลอบครองทั่งขบเม้มและเลียจนเปรอะน้ำใส
ซึงยุนกระตุกกายด้วยอารมณ์วาบหวามเกินทน ความแข็งขืนถูกเบียดเสียดทักทายเพื่อนเก่าที่มักสร้างความสุขสมให้ซึงยุนเสมอ
“ขอบคุณสำหรับของขวัญนะครับ
เด็กดีของพี่”
เอ่ยออกมาทั้งยินดี
ก่อนจะส่งนิ้วทั้งสามเข้าที่โพรงปาก กวาดควานน้ำลายที่จะทำให้อะไรๆง่ายขึ้น
ก่อนที่ซึงฮุนจะผละมือออกและหอมแก้มนิ่มแรงๆ
“พี่ขอนะ”
เอ่ยออกมาทั้งที่รู้คำตอบ
ส่งปลายนิ้วเข้าสู่โพรงร้อนจนซึงยุนร้องเสียงดัง
“ชู่...คนเก่งไม่ร้องนะ”
“ผมไม่ใช่ อ๊ะ
เด็ก อา....”
“หรอ”
อดควานเสียไม่ได้
ปลายนิ้วทำหน้าที่สะกิดโพรงอุ่นจนชุ่มฉ่ำ ขาของซึงยุนกระตุกเร็งจนต้องยกพาดที่ไหล่
ก่อนจะใช้แกนกายของตนเองถูไถรอบช่องทางร้อน ซึงยุนแกล้วขยับส่วนปลาย
กดย้ำจนช่องทางร้อนเปลี่ยนสี
“ฮื้อ อ่ะ
อา...อ๊ะ” ร้องออกทาเสียงตกใจเมื่อถูกสอดใส่เข้ามาทันทีที่ถอนนิ้วออก
ความอุ่นร้อนตอดรัดจนซึงฮุนต้องสูดปาก
“อา...ดี
แน่นๆ”
บีบเค้นสะโพกจนร้องออกมาเสียงอ่อน
“พี่ฮูน...ฮื้อ
แรงๆ”
“ได้สิ”
เอ่ยออกมาแบบไม่เกรงใจ
สอบสะโพกจนชิดเนินเนื้อด้านในต้นขา ซึงยุนร้องครางเสียงดัง ก่อนจะขยับสะโพกตามโดยง่าย
เสียงเนื้อกระทบกันและเสียงน้ำเฉอะแฉะดังลอดเข้าหู
ซึงฮุนครางฮื้มด้วยความอิ่มใจก่อนซึงฮุนจะแหวกขาของซึงยุนออกกว้าง สะโพกสอบขยับเข้าออกระรัว
“อ๊ะ อา...พี่
พี่ฮะ”
“อืม...อา
อ่า...”
ร้องออกมาทั้งสุขสม
ก่อนซึงฮุนจะก้มดูดดึงที่ริมฝีปาก
กระแทกจนสุดก่อนน้ำสีขุ่นจะพุ่งเปรอะที่หน้าท้องเนียน ซึงยุนกระตุกกาย
ช่องทางร้อนตอดรัดแน่นจนปลดปล่อยตามมาโดยง่าย
“อา...พี่”
“ฮื้อ
รักพี่นะ
“ฮื้อ พี่ก็รักเราครับ”
บอกรักก่อนจะพรมจูบใบหน้าชื้นเหงื่อ
ค่อยๆถอนกายร้อนออกจนน้ำสีขุ่นเยิ้มออกมา ยกยิ้มกับผลงานที่น่าพึงพอใจ
ก่อนจะล้มตัวนอนข้างๆ ผ้าห่มตวัดออกเพื่อคลุมร่างกายคนรัก
“ขอบคุณนะ”
“พี่สิต้องขอบคุณเรา”
เอ่ยออกมาแบบไม่ถือสาก่อนจะกอดแน่น ไม่ว่าผ่านไปกี่วันก็ยังเหมือนเดิม
“ขอบคุณสำหรับของขวัญที่พิเศษนี้นะครับ
คนดีของพี่”
#ALLBBHN
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น