BABYHOONIE

BABYHOONIE

วันเสาร์ที่ 21 มกราคม พ.ศ. 2560

[OS] Lee Seunghoon X Kang Seungyoon : Adrenalin Special part1 [For Seungyoon Birthday]

Adrenalin 


: Special part [For Seungyoon Birthday]


#FlowerSeungyoonDay










สายตาที่เหม่อมองออกนอกจุดโฟกัสเช่นควรจะเป็น

เราต่างไม่พูดอะไรออกมาเกี่ยวกับเรื่องราวนั้น

เหลือเพียงสิ่งสำคัญที่ทำให้ได้ตระหนักได้

คือความเป็นเรา...





“ที่นี่สวยดีนะ”

“ดีใจที่คุณชอบ”

ซึงฮุนยิ้มออกมาก่อนจะเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายเข้าห้องพัก วันนี้ซึงฮุนออกมาดูงานที่ต่างเมืองและได้ชวนซึงยุนมาด้วยกัน ในตอนแรกเขาคิดไว้ว่าอีกฝ่ายคงไม่มา

เพราะหนึ่งคือเราไม่ได้มีสถานะยืนยันชัดเจน

และสองคืออีกฝ่ายก็มีกิจการผับต้องดูแล

ซึงฮุนเอ่ยออกมาหลังจากที่ครั้งหนึ่งเคยเห็น...เขาจดจำได้ว่าในห้องพักของซึงยุนนั้นมีรูปถ่ายอยู่บานหนึ่งจากที่แอบสำรวจ มันเป็นรูปสวนดอกไม้กว้าง เขาคิดว่าอีกฝ่ายคงจะชอบมันมากพอดูจึงลองเอ่ยชวนมา อีกฝ่ายตอบรับโดยง่ายจนน่าแปลกใจ ถึงแม้ว่าจะไม่มีสิ่งยืนยันชัดเจนถึงเหตุผลที่อีกฝ่ายมาง่ายๆ แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา

“อ้าว” ซึงยุนร้องออกมาและใบหน้างุดงงเล็กน้อย “เราไม่พักห้องเดียวกันหรอคุณ”

ซึงฮุนถึงกับหลุดหัวเราะ ท่าทีนั้นทำให้ซึงยุนหน้าแดงเล็กน้อย แต่มันจางหายโดยที่ซึงฮุนไม่ทันสังเกตเห็นทัน

“อยากนอนห้องเดียวกันหรอ”

“แล้วแต่คุณเถอะ ผมได้หมด...”

ก่อนที่ซึงฮุนจะรู้สึกว่าตนเองพลาดเล็กน้อยที่หัวเราะ ในเมื่อซึงยุนเอ่ยแบบนั้นกลับ...แต่สายตากลับสื่อบางอย่างที่เราก็รับรู้ดีว่ามันคืออะไร

“ผมเอาของไปเก็บก่อนดีกว่า” ซึงฮุนดูเงอะงะเล็กน้อยเมื่อเจอรอยยิ้มของซึงยุน ซึงยุนหัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทีแบบนั้นก่อนจะนำกระเป๋าไปให้ในห้องบ้าง ซึงยุนจำได้ว่าอีกฝ่ายจะพาไปทานอาหารช่วงค่ำเพราะว่าช่วงบ่ายจะต้องไปคุยงานสักพัก ซึงยุนไม่ได้ถือสาอีกฝ่ายที่มีงานแต่ยังอุตส่าห์ชวนมาเที่ยว

ทั้งที่ปฏิเสธซึงยุนก็ทำได้ แต่กลับไม่ทำสักนิดเพราะประโยคเอ่ยชวนที่นึกถึงทีไรก็รู้สึกอุ่นใจแปลกๆ

“ผมจะไปคุยงานสักครึ่งวัน แต่ที่ที่ผมไปผมเห็นว่ามีที่เที่ยวเลยอาจจะแวะเที่ยว...ผมคิดว่าคุณจะต้องชอบมันแน่ๆเลยชวนคุณไปเที่ยวด้วยกัน”

“...”

“ไปกับผมนะ”



นั่นแหละ ถึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อยเช่นความชอบของซึงยุน อาจจะดูเป็นเรื่องพื้นฐานแต่เป็นเรื่องจริงที่ซึงยุนนั้นไม่เคยได้รับการปฏิบัติแบบนี้จากคู่นอนคนไหนมาก่อน นอนเล่นโทรศัพท์ในห้องพักก่อนจะลุกขึ้นเมื่อประตูห้องถูกเคาะ เปิดไปพบว่าเป็นซึงฮุนที่ยืนรออยู่ สภาพของอีกฝ่ายตอนนี้ดูเรียบง่ายและสุขุมด้วยสูทสีเทา

“ผมคงไปคุยงานไม่นาน ผมจะรีบกลับมา คุณอยู่ได้ใช่ไหม”

ซึงยุนหัวเราะออกมาเล็กน้อยจนซึงฮุนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“หัวเราะอะไรคุณ”

“เปล่า...เปล่า” ซึงยุนกลั้นหัวเราะคิกคักก่อนจะเอ่ยตอบ “คุณรายงานผมเหมือนผมเป็นแฟนคุณอย่างงั้นแหละ”

ซึงฮุนขมวดคิ้วหนักกว่าเก่า ก่อนจะเอ่ยตอบคำถามที่ล่นเอาซึงยุนขำไม่ออก

“คุณไม่ใช่ของเล่นที่ผมนี่ ผมพาคุณมาเพราะผมสนใจคุณ ใส่ใจคุณ”

“...”

“ผมจริงจังกว่าที่คุณคิดซึงยุน ถึงแม้คุณจะไม่คิดแบบผมก็ตาม”

เอ่ยออกมาก่อนจะยิ้มอ่อนๆเมื่อเห็นใบหน้าของซึงยุนเสียเล็กน้อย ยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมที่ดูไม่เป็นทรงเท่าไรนักก่อนจะละออก

“คุณพักเถอะ ตอนเย็นผมจะรีบกลับมานะ”




พักบ้าอะไรกัน

โดนพูดใส่แบบนั้นใครจะพักลง

ซึงยุนนอนกลิ้งไปมาบนเตียงกว้างก่อนจะนึกถึงประโยคที่อีกฝ่ายพูดก่อนจะออกไป ใบหน้าของซึงฮุนแม้จะแย้มรอยยิ้มออกมาแต่ซึงยุนสัมผัสได้ว่ามันเต็มไปด้วยความเศร้า เป็นครั้งแรกที่ซึงยุนรู้สึกทำตัวไม่ถูก

ซึงยุนไม่เคยมีความรัก

เขาไม่รู้ ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร ไม่รู้ว่าต้องแสดงออกแบบไหน ถึงแม้ความสัมพันธ์ทางกายเขาเองจะช่ำชองแต่มันไม่ได้หมายความว่าต้องรู้สึกจริงจังอะไร

เซ็กส์มันเป็นเรื่องของร่างกาย แต่ความรักมันเป็นเรื่องของความรู้สึก

ซึงยุนไปไม่เป็นอย่างแท้จริง


ถอนหายใจก่อนจะเลื่อนแชทไปมา เปิดเพื่อตอบพนักงานที่ร้านบ้างหรือโทรไปสั่งงานต่างๆ เดินวนเช่นหนูติดจั่นแต่ความรู้สึกก็ยังคงไม่จางหายไปอยู่ดี

ตัดสินใจเปิดห้องออกไปเพื่อไปเดินเล่นบ้าง สวมเสื้อสเวคเตอร์ตัวหนาและกางเกงผ้ายาวก่อนจะเปิดประตูออกไป ด้านหน้าที่เขานั่งรถเข้ามาจำได้ว่ามีสวนที่ซึงฮุนบอกว่าอยากให้มาเห็นด้วยตานักหนา เขาจะเดินไปดูสักหน่อย

ก้าวเท้าออกจากตัวเขตที่พักก่อนจะสอบถามพนักงานที่ทำงานว่ามีที่ไหนให้เดินเล่นบ้างและเอ่ยขอบคุณเมื่อได้คำตอบ สาวเท้าเดินไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะคิดอะไรวุ่นวายในหัวไปหมด ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายกว่าๆ แดดที่ส่องมาไม่แรงเท่าที่ควรนักจึงทำให้ไม่ร้อนจนเกินไป ก่อนจะเดินเข้าไปในสวนกว้างที่ได้รับคำแนะนำมา

นั่งพักที่เก้าอี้ยาวใต้ต้นไม้ใหญ่ก่อนจะมองสวนที่จัดไว้กว้างสุดลูกหูลูกตา ซึงยุนคิดว่าเขาชอบมันพอสมควรเลยหล่ะ

ไร้จุดโฟกัสใดๆ กระแสความคิดไหลผ่านไปหมดก่อนที่สัมผัสอุ่นจะวางที่บ่า

ซึงยุนแหงนหน้าก่อนจะพบว่าเป็นซึงฮุนที่จับมัน อีกฝ่ายมองมาก่อนจะเอ่ย

“คุณ...ร้องไห้หรอ?”

ซึงยุนยกมือขึ้นสัมผัสที่แก้ม ก่อนจะพบว่าเป็นความจริง น้ำตาของเขาไหลออกมาตอนไหนไม่รู้ตัวเลยสักนิด ซึงฮุนดูร้อนรนขึ้นก่อนจะนั่งละข้างกัน จับจ้องมาที่อีกฝ่ายด้วยทำตัวไม่ถูกก่อนจะวางมือที่แก้มนุ่ม หยาดน้ำตาของซึงยุนถูกเช็ดออกเพียงแผ่วเบาก่อนจะละออก

“คุณ...เป็นอะไร”

“เปล่า” ซึงยุนตอบด้วยสัตย์จริง “ผมแค่คิดอะไรนิดหน่อย”

“เรื่องของเราหรือ”

คำว่าเรื่องของเราทำให้หัวใจของซึงยุนอุ่นวาบ สัมผัสถึงคำพูดที่อบอุ่นนั้นก่อนจะเบือนหน้าหนี เขาไม่ได้ต้องการอะไรแบบนั้น เขาไม่ได้ต้องการให้ซึงฮุนพูดถึงมัน ด้วยความสับสน เขารับรู้ว่าตนเองยังจัดการความรู้สึกได้ไม่ดีเท่าไรนัก

ซึงยุนไม่ได้ตอบอะไร และซึงฮุนก็เข้าใจดีว่ามันเร็วเกินไปที่จะพูดถึงเรื่องแบบนั้นทั้งที่ความสัมพันธ์ของเราช่างเลือนราง มันไม่มีทางชัดเจนได้เลยในเมื่อซึงยุนยังคงไม่คิดที่จะจริงจัง แต่ซึงฮุนก็ไม่ได้นึกโกรธอะไรอีกฝ่าย เขารู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากด้วยซ้ำที่แม้ไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ชัดเจนแต่กลับได้เข้าใกล้ ได้ใช้ช่วงเวลาอยู่ด้วยกันแบบนี้

“เรากลับกันเถอะ” ซึงฮุนเอ่ย สายตาของซึงยุนมองมาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “อย่าคิดมากเลย เราไปทานข้าวกันดีกว่า”




ซึงฮุนพาซึงยุนกลับมาที่ห้องพักก่อนจะยืนรอให้อีกฝ่ายเข้าห้องให้เรียบร้อยก่อน ซึงยุนรั้งแขนอีกฝ่ายไว้เมื่อเปิดประตูเรียบร้อยแล้ว ซึงฮุนงุดงงเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินตามอีกฝ่ายที่รั้งให้เข้าไปในห้องพักกว้าง

ไม่มีคำพูดใดๆหลุดมาจากซึงยุน เจ้าตัวแค่ขยับให้อีกฝ่ายสอดตัวเขามามากขึ้น และปิดประตูลง

“มีอะไร...”

ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นไม่ได้ตอบอะไร ในขณะที่มือสวยนั้นยกขึ้นนาบที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย ซึงยุนหยุดคำพูดทุกสิ่งด้วยการกระทำนั้นก่อนที่จะเอนหัวซบลงที่อกกว้าง ซึงฮุนรู้สึกราวกับถูกกระชากที่หัวใจ ยามที่มืออีกฝ่ายโอบที่ช่วงเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่ ร่างกายร้อนผ่าวเมื่อแก้มนิ่มแนบชิดมากขึ้น

ก่อนซึงยุนจะผละออกในชั่วขณะนั้น

รอยยิ้มที่สวยงามเผยออกมาเชื่องช้า

“ความจริง...”

“...”


“คุณน่ารักมากเลยซึงฮุน ผมคิดว่าความรู้สึกของคุณที่มีให้กับผมมันบริสุทธิ์เกินไป”

ซึงยุนเม้มปากแน่นก่อนจะกลั้นใจเอ่ยประโยคที่ทำให้ซึงฮุนรู้สึกหายใจติดขัด


“เรา...ผมว่าเราจบเรื่องราวนี้เถอะ ผมไม่ควรที่จะรับความรู้สึกดีๆนี้จากคุณจริงๆ ผมขอโทษ”



#น้องยูนดาวยั่ว


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น