Adrenalin
: Special part [For Seungyoon Birthday]
#FlowerSeungyoonDay
สายตาที่เหม่อมองออกนอกจุดโฟกัสเช่นควรจะเป็น
เราต่างไม่พูดอะไรออกมาเกี่ยวกับเรื่องราวนั้น
เหลือเพียงสิ่งสำคัญที่ทำให้ได้ตระหนักได้
คือความเป็นเรา...
“ที่นี่สวยดีนะ”
“ดีใจที่คุณชอบ”
ซึงฮุนยิ้มออกมาก่อนจะเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายเข้าห้องพัก
วันนี้ซึงฮุนออกมาดูงานที่ต่างเมืองและได้ชวนซึงยุนมาด้วยกัน
ในตอนแรกเขาคิดไว้ว่าอีกฝ่ายคงไม่มา
เพราะหนึ่งคือเราไม่ได้มีสถานะยืนยันชัดเจน
และสองคืออีกฝ่ายก็มีกิจการผับต้องดูแล
ซึงฮุนเอ่ยออกมาหลังจากที่ครั้งหนึ่งเคยเห็น...เขาจดจำได้ว่าในห้องพักของซึงยุนนั้นมีรูปถ่ายอยู่บานหนึ่งจากที่แอบสำรวจ
มันเป็นรูปสวนดอกไม้กว้าง เขาคิดว่าอีกฝ่ายคงจะชอบมันมากพอดูจึงลองเอ่ยชวนมา
อีกฝ่ายตอบรับโดยง่ายจนน่าแปลกใจ
ถึงแม้ว่าจะไม่มีสิ่งยืนยันชัดเจนถึงเหตุผลที่อีกฝ่ายมาง่ายๆ แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา
“อ้าว” ซึงยุนร้องออกมาและใบหน้างุดงงเล็กน้อย “เราไม่พักห้องเดียวกันหรอคุณ”
ซึงฮุนถึงกับหลุดหัวเราะ
ท่าทีนั้นทำให้ซึงยุนหน้าแดงเล็กน้อย แต่มันจางหายโดยที่ซึงฮุนไม่ทันสังเกตเห็นทัน
“อยากนอนห้องเดียวกันหรอ”
“แล้วแต่คุณเถอะ ผมได้หมด...”
ก่อนที่ซึงฮุนจะรู้สึกว่าตนเองพลาดเล็กน้อยที่หัวเราะ
ในเมื่อซึงยุนเอ่ยแบบนั้นกลับ...แต่สายตากลับสื่อบางอย่างที่เราก็รับรู้ดีว่ามันคืออะไร
“ผมเอาของไปเก็บก่อนดีกว่า”
ซึงฮุนดูเงอะงะเล็กน้อยเมื่อเจอรอยยิ้มของซึงยุน
ซึงยุนหัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทีแบบนั้นก่อนจะนำกระเป๋าไปให้ในห้องบ้าง
ซึงยุนจำได้ว่าอีกฝ่ายจะพาไปทานอาหารช่วงค่ำเพราะว่าช่วงบ่ายจะต้องไปคุยงานสักพัก
ซึงยุนไม่ได้ถือสาอีกฝ่ายที่มีงานแต่ยังอุตส่าห์ชวนมาเที่ยว
ทั้งที่ปฏิเสธซึงยุนก็ทำได้ แต่กลับไม่ทำสักนิดเพราะประโยคเอ่ยชวนที่นึกถึงทีไรก็รู้สึกอุ่นใจแปลกๆ
“ผมจะไปคุยงานสักครึ่งวัน
แต่ที่ที่ผมไปผมเห็นว่ามีที่เที่ยวเลยอาจจะแวะเที่ยว...ผมคิดว่าคุณจะต้องชอบมันแน่ๆเลยชวนคุณไปเที่ยวด้วยกัน”
“...”
“ไปกับผมนะ”
นั่นแหละ
ถึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อยเช่นความชอบของซึงยุน อาจจะดูเป็นเรื่องพื้นฐานแต่เป็นเรื่องจริงที่ซึงยุนนั้นไม่เคยได้รับการปฏิบัติแบบนี้จากคู่นอนคนไหนมาก่อน
นอนเล่นโทรศัพท์ในห้องพักก่อนจะลุกขึ้นเมื่อประตูห้องถูกเคาะ
เปิดไปพบว่าเป็นซึงฮุนที่ยืนรออยู่
สภาพของอีกฝ่ายตอนนี้ดูเรียบง่ายและสุขุมด้วยสูทสีเทา
“ผมคงไปคุยงานไม่นาน ผมจะรีบกลับมา
คุณอยู่ได้ใช่ไหม”
ซึงยุนหัวเราะออกมาเล็กน้อยจนซึงฮุนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“หัวเราะอะไรคุณ”
“เปล่า...เปล่า”
ซึงยุนกลั้นหัวเราะคิกคักก่อนจะเอ่ยตอบ “คุณรายงานผมเหมือนผมเป็นแฟนคุณอย่างงั้นแหละ”
ซึงฮุนขมวดคิ้วหนักกว่าเก่า
ก่อนจะเอ่ยตอบคำถามที่ล่นเอาซึงยุนขำไม่ออก
“คุณไม่ใช่ของเล่นที่ผมนี่
ผมพาคุณมาเพราะผมสนใจคุณ ใส่ใจคุณ”
“...”
“ผมจริงจังกว่าที่คุณคิดซึงยุน
ถึงแม้คุณจะไม่คิดแบบผมก็ตาม”
เอ่ยออกมาก่อนจะยิ้มอ่อนๆเมื่อเห็นใบหน้าของซึงยุนเสียเล็กน้อย
ยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมที่ดูไม่เป็นทรงเท่าไรนักก่อนจะละออก
“คุณพักเถอะ ตอนเย็นผมจะรีบกลับมานะ”
พักบ้าอะไรกัน
โดนพูดใส่แบบนั้นใครจะพักลง
ซึงยุนนอนกลิ้งไปมาบนเตียงกว้างก่อนจะนึกถึงประโยคที่อีกฝ่ายพูดก่อนจะออกไป
ใบหน้าของซึงฮุนแม้จะแย้มรอยยิ้มออกมาแต่ซึงยุนสัมผัสได้ว่ามันเต็มไปด้วยความเศร้า
เป็นครั้งแรกที่ซึงยุนรู้สึกทำตัวไม่ถูก
ซึงยุนไม่เคยมีความรัก
เขาไม่รู้ ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร ไม่รู้ว่าต้องแสดงออกแบบไหน
ถึงแม้ความสัมพันธ์ทางกายเขาเองจะช่ำชองแต่มันไม่ได้หมายความว่าต้องรู้สึกจริงจังอะไร
เซ็กส์มันเป็นเรื่องของร่างกาย
แต่ความรักมันเป็นเรื่องของความรู้สึก
ซึงยุนไปไม่เป็นอย่างแท้จริง
ถอนหายใจก่อนจะเลื่อนแชทไปมา
เปิดเพื่อตอบพนักงานที่ร้านบ้างหรือโทรไปสั่งงานต่างๆ
เดินวนเช่นหนูติดจั่นแต่ความรู้สึกก็ยังคงไม่จางหายไปอยู่ดี
ตัดสินใจเปิดห้องออกไปเพื่อไปเดินเล่นบ้าง
สวมเสื้อสเวคเตอร์ตัวหนาและกางเกงผ้ายาวก่อนจะเปิดประตูออกไป
ด้านหน้าที่เขานั่งรถเข้ามาจำได้ว่ามีสวนที่ซึงฮุนบอกว่าอยากให้มาเห็นด้วยตานักหนา
เขาจะเดินไปดูสักหน่อย
ก้าวเท้าออกจากตัวเขตที่พักก่อนจะสอบถามพนักงานที่ทำงานว่ามีที่ไหนให้เดินเล่นบ้างและเอ่ยขอบคุณเมื่อได้คำตอบ
สาวเท้าเดินไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะคิดอะไรวุ่นวายในหัวไปหมด ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายกว่าๆ
แดดที่ส่องมาไม่แรงเท่าที่ควรนักจึงทำให้ไม่ร้อนจนเกินไป
ก่อนจะเดินเข้าไปในสวนกว้างที่ได้รับคำแนะนำมา
นั่งพักที่เก้าอี้ยาวใต้ต้นไม้ใหญ่ก่อนจะมองสวนที่จัดไว้กว้างสุดลูกหูลูกตา
ซึงยุนคิดว่าเขาชอบมันพอสมควรเลยหล่ะ
ไร้จุดโฟกัสใดๆ
กระแสความคิดไหลผ่านไปหมดก่อนที่สัมผัสอุ่นจะวางที่บ่า
ซึงยุนแหงนหน้าก่อนจะพบว่าเป็นซึงฮุนที่จับมัน
อีกฝ่ายมองมาก่อนจะเอ่ย
“คุณ...ร้องไห้หรอ?”
ซึงยุนยกมือขึ้นสัมผัสที่แก้ม
ก่อนจะพบว่าเป็นความจริง น้ำตาของเขาไหลออกมาตอนไหนไม่รู้ตัวเลยสักนิด
ซึงฮุนดูร้อนรนขึ้นก่อนจะนั่งละข้างกัน
จับจ้องมาที่อีกฝ่ายด้วยทำตัวไม่ถูกก่อนจะวางมือที่แก้มนุ่ม
หยาดน้ำตาของซึงยุนถูกเช็ดออกเพียงแผ่วเบาก่อนจะละออก
“คุณ...เป็นอะไร”
“เปล่า” ซึงยุนตอบด้วยสัตย์จริง “ผมแค่คิดอะไรนิดหน่อย”
“เรื่องของเราหรือ”
คำว่าเรื่องของเราทำให้หัวใจของซึงยุนอุ่นวาบ
สัมผัสถึงคำพูดที่อบอุ่นนั้นก่อนจะเบือนหน้าหนี เขาไม่ได้ต้องการอะไรแบบนั้น
เขาไม่ได้ต้องการให้ซึงฮุนพูดถึงมัน ด้วยความสับสน
เขารับรู้ว่าตนเองยังจัดการความรู้สึกได้ไม่ดีเท่าไรนัก
ซึงยุนไม่ได้ตอบอะไร
และซึงฮุนก็เข้าใจดีว่ามันเร็วเกินไปที่จะพูดถึงเรื่องแบบนั้นทั้งที่ความสัมพันธ์ของเราช่างเลือนราง
มันไม่มีทางชัดเจนได้เลยในเมื่อซึงยุนยังคงไม่คิดที่จะจริงจัง
แต่ซึงฮุนก็ไม่ได้นึกโกรธอะไรอีกฝ่าย เขารู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากด้วยซ้ำที่แม้ไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ชัดเจนแต่กลับได้เข้าใกล้
ได้ใช้ช่วงเวลาอยู่ด้วยกันแบบนี้
“เรากลับกันเถอะ” ซึงฮุนเอ่ย
สายตาของซึงยุนมองมาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “อย่าคิดมากเลย เราไปทานข้าวกันดีกว่า”
ซึงฮุนพาซึงยุนกลับมาที่ห้องพักก่อนจะยืนรอให้อีกฝ่ายเข้าห้องให้เรียบร้อยก่อน
ซึงยุนรั้งแขนอีกฝ่ายไว้เมื่อเปิดประตูเรียบร้อยแล้ว ซึงฮุนงุดงงเล็กน้อย
ก่อนที่จะเดินตามอีกฝ่ายที่รั้งให้เข้าไปในห้องพักกว้าง
ไม่มีคำพูดใดๆหลุดมาจากซึงยุน เจ้าตัวแค่ขยับให้อีกฝ่ายสอดตัวเขามามากขึ้น
และปิดประตูลง
“มีอะไร...”
ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นไม่ได้ตอบอะไร
ในขณะที่มือสวยนั้นยกขึ้นนาบที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย
ซึงยุนหยุดคำพูดทุกสิ่งด้วยการกระทำนั้นก่อนที่จะเอนหัวซบลงที่อกกว้าง
ซึงฮุนรู้สึกราวกับถูกกระชากที่หัวใจ ยามที่มืออีกฝ่ายโอบที่ช่วงเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่
ร่างกายร้อนผ่าวเมื่อแก้มนิ่มแนบชิดมากขึ้น
ก่อนซึงยุนจะผละออกในชั่วขณะนั้น
รอยยิ้มที่สวยงามเผยออกมาเชื่องช้า
“ความจริง...”
“...”
“คุณน่ารักมากเลยซึงฮุน ผมคิดว่าความรู้สึกของคุณที่มีให้กับผมมันบริสุทธิ์เกินไป”
ซึงยุนเม้มปากแน่นก่อนจะกลั้นใจเอ่ยประโยคที่ทำให้ซึงฮุนรู้สึกหายใจติดขัด
“เรา...ผมว่าเราจบเรื่องราวนี้เถอะ
ผมไม่ควรที่จะรับความรู้สึกดีๆนี้จากคุณจริงๆ ผมขอโทษ”
#น้องยูนดาวยั่ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น