Adrenalin
: Special part [For Seungyoon Birthday]
#FlowerSeungyoonDay
ก้าวย่างแต่ละครั้งมันช่างยากลำบากเหลือเกิน
เมื่อหนทางที่คาดหวัง
จุดหมายที่ต้องการกลับไกลออกไปทุกที
เหนื่อย...
ผมมองไม่เห็นหนทางที่จะบรรลุเป้าหมายสักนิด
แต่ถ้าถามว่าผมจะเลิกล้มความตั้งใจไหม....คงไม่
เพราะอย่างไงก็ตามผมมันก็แค่ต้องการคุณแค่คนเดียวเท่านั้นเอง
ซึงฮุนนอนพลิกกายอยู่ที่ห้องพัก
ต้องยอมรับว่าค่ำคืนนี้ไม่สามารถข่มตาลงได้อีกต่อไป
แผนการท่องเที่ยวระหว่างเขากับซึงยุนล่มไม่เป็นท่า
เขาไม่ได้มีปัญหาที่ซึงยุนเอ่ยออกมาแบบนั้น แต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้า
ซึงยุนไม่ต้องการที่จะอยู่ใกล้กันกับซึงฮุนอีกต่อไป
“ผมพูดออกมาชัดเจนแล้ว และพรุ่งนี้เราจะกลับกัน”
“ทำไม?”
“เราควรจบมัน ซึงฮุน ผมชักไม่สนุกสักเท่าไรกับเรื่องของเราแล้วหล่ะ”
รอยยิ้มหวานที่มีเปลี่ยนไป เป็นรอยยิ้มที่แค่นออกมาราวกับคนละคน
ซึงยุนมอบให้ซึงฮุนอย่างหน้าตาเฉย ซึงฮุนมองมันนิ่งๆ
สายตาอ่านไม่ออกของซึงยุนคล้ายกับคืนแรกที่เราเจอกัน คืนทีเราไม่รู้จักกันสักนิด
และเป็นคืนที่เราไม่แม้แต่จะสัมผัสกันทางกาย
หากถามว่าการต้องวนกลับไปสู่จุดเดิมนั้นเป็นเรื่องที่ยากไหม
ซึงฮุนกล้าพูดได้เต็มคำว่ามันยาก
และหากเป็นไปได้ เขาไม่อยากให้ความเป็นเราที่ไม่มีสถานะแบบนี้หายไป
เขาไม่น่าพูดมันออกมาเลย
เขาไม่น่าเรียกร้องความชัดเจนจากซึงยุนเลย
เขาคงคิดว่าอีกฝ่ายจะคิดเหมือนกัน ทั้งที่มันไม่ใช่สักนิด
เขาแค่คิดไปเองคนเดียวทั้งนั้น
ข่มตาหลับอีกครั้งแม้ใจจะกังวลมากเท่าไรก็ตาม
พรุ่งนี้เช้าเขาจะต้องขับรถกลับไปส่งซึงยุนที่บ้าน
และนั่นอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน
เขาไม่อยากให้มันเช้าเลยจริงๆ...
ซึงยุนนอนมองเพดานมาได้สักพักแล้ว
หลังจากที่เอ่ยไป ความรู้สึกทั้งหลายกลับตีรวนขึ้นมาเสียหมด
เขาคิดดีแล้วใช่ไหม
เขาทำถูกแล้วใช่ไหม
คำถามเดิมๆวนซ้ำไปซ้ำมาราวกับเครื่องกรอเทป
ซึงยุนนอนไม่หลับอย่างจริงจัง มือเรียวปัดป่ายไปทั่วผืนเตียงกว้าง
คืนนี้เป็นคืนแรกที่เขาออกมาเที่ยวกับซึงฮุน และเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้มา
เขาไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเท่าไรนัก เหมือนความรู้สึกกลัวชั่ววูบที่ทำให้พูดออกไป
ความกลัวไม่ใช่สิ่งที่ผิด
เขาไม่ผิดที่จะป้องกันตนเองจากความเจ็บปวดทางใจ
แต่มันดีจริงๆแล้วใช่ไหมที่ทำให้อีกฝ่ายที่ไม่รู้เรื่องมาเจ็บปวดด้วยกันแบบนี้?
คำถามนี้วกกลับมาในสมองของซึงยุน เขาลุกพรวดก่อนจะนั่งขวดคิ้วมุ่น
ลุกขึ้นเดินวนไปวนมาในห้องพัก เขามองออกไปนอกหน้าต่าง จำได้ว่าตอนที่เดินสำรวจช่วงบ่ายห้องอีกข้างจะมีระเบียงเชื่อมใกล้กับห้องอีกฝ่าย
เนื่องด้วยเป็นห้องพักเลขใกล้กัน
ออกไปรับลมสักนิดอาจจะดี
ซึงยุนเปิดประตูที่เชื่อมริมระเบียงออกไป
ก่อนจะพบว่าเขาไม่ได้ยืนเพียงลำพัง
...ซึงฮุนยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างๆ
“คุณ...”
“ทำไมออกมาตอนดึกหล่ะ หนาวนะรู้ไหม”
ซึงยุนกลืนน้ำลาย เมื่ออีกฝ่ายทักออกมาแบบนั้น
มองซึงฮุนที่ตอนนี้อัดกลุ่มควันสีเทาเข้าปอดอีกครั้ง เอ่ยออกมาทั้งที่สองขาเตรียมหมุนตัวกลับเข้าไปข้างใน
อยากกลับไปนอนคิดมากเช่นเดิม
แต่ใจกลับไม่ยอมทำตามสักนิด
“นอนไม่หลับ...” ซึงยุนเอ่ยออกมาด้วยความสัตย์จริง “คุณสูบบุหรี่ด้วยหรือ”
“ก็มีบ้าง ตอนผมเครียดๆหน่ะ...คุณไม่เคยเห็นผมสูบเลยสินะ”
“ไม่...ไม่เลย”
เอ่ยออกมาด้วยความประหม่า
ซึงยุนรู้สึกราวกับความรู้สึกแรกรุ่นอีกครั้ง
เขาเป็นคนที่ผ่านอะไรมาค่อนข้างมากตั้งแต่ช่วงวัยแรกรุ่น
แต่ทำไมกลับต้องมาใจสั่นกับเรื่องเรียบง่ายเช่นการที่อีกฝ่ายสูบบุหรี่กัน
กลืนน้ำลายลงคอ มันฝืดเคืองไปเสียหมดก่อนซึงฮุนจะสังเกตเห็น เขาขยี้บุหรี่ลงที่ทิ้งก่อนจะท้าวคางมองมาที่ซึงยุน
สายตาที่มองมาทำให้ซึงยุนใจเต้นอีกครั้ง
เหมือนกับคราแรกที่ซึงฮุนไปนั่งที่โซนวีไอพีเพื่อมองดูเขาทำกาแสดงโชว์ไม่มีผิด
ให้ตาย...
“คุณไม่หนาวหรือซึงยุน...เสื้อผ้าบางเสียขนาดนั้น”
“มะ...ไม่”
“จริงหรือ”
ซึงฮุนส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินเข้าไปในห้อง
ซึงยุนมองตามด้วยความงุดงงเล็กน้อยก่อนจะพบว่าอีกฝ่ายเดินกลับมาอีกครั้ง
“มาใกล้ๆตรงนี้หน่อยครับ”
ซึงยุนขยับเข้าใกล้ซึงฮุน ราวระเบียงที่สูงเกินช่วงเอวแค่กั้นเราไว้
ก่อนความอบอุ่นจะทาบทับลงมา
“ผ้าพันคอ?”
ซุงฮุนบรรจงวางผ้าพันคอสีอ่อนลงที่ลำคอสวย
ขยับมันเล็กน้อยให้คลุมไหล่เล็กที่สวยงามก่อนจะผละมือออก
“ผมให้คุณ”
ซึงยุนเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะนึกได้
“คุณรู้วันเกิดผม...”
“ใช่ ผมรู้ วันพรุ่งนี้วันเกิดคุณ” ก่อนที่ซึงฮุนจะชะงัก
สายตามองกลับไปที่นาฬิกาอีกครั้ง “ไม่สิ ตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว
นี่วันเกิดคุณแล้วหล่ะ”
“...”
“สุขสันต์วันเกิดครับซึงยุน”
ซึงยุนไม่รู้ว่าจะบรรยายความรู้สึกที่มีตอนนี้ว่าอย่างไรดี
ความอบอุ่นที่อีกฝ่ายมีให้มันช่างมากมายเสียเกินกว่าจะคิดได้
ทั้งที่เอ่ยออกไปแบบนั้นแล้วแท้ๆ แต่กลับได้รับผลตอบรับแบบนี้
ซึงยุนทำตัวไม่ถูกเสียหมด
ซึงฮุนแค่ยิ้มเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนิ่งไป
ก่อนจะคิดได้ว่าคงหมดเวลาที่จะทำแบบนี้จริงๆแล้ว
ขยับกายเข้าใกล้เล็กน้อยก่อนจะยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมเชื่องช้า
ซึงยุนเหลือบตามองซึงฮุนด้วยแววสาสั่นไหว
“พรุ่งนี้เราก็กลับกันแล้ว”
“...”
“ผมยืนยันคำเดิมนะ แม้ว่าคุณจะไม่ต้องการได้ยินก็ตาม...”
ซึงฮุนผละมืออกจากผมนุ่มก่อนจะลากมือมาที่แก้มใส อากาศเย็นทำให้มันไม่อบอุ่นเท่าที่ควร
“ผมรักคุณ...ซึงยุน ผม---“
น้ำเสียงขาดห้วงไปเมื่ออีกฝ่ายรั้งใบหน้าให้เข้าใกล้กัน
ริมฝีปากนุ่มหยุ่นทาบทับลงที่ริมฝีปากของซึงฮุน ก่อนที่จะผละออกเชื่องช้า
ซึงฮุนไปไม่เป็นก่อนที่สติจะกลับเข้าร่าง ขยับกายให้อีกฝ่ายอิงง่ายมากขึ้น
ไร้ซึ่งบทสนทนาอย่างจริงจัง
มือของซึงยุนสอดประสานกับอีกฝ่ายเชื่องช้า
ปลายนิ้วกรีดลงที่แผ่นอกอีกฝ่ายก่อนจะรั้งลำคออีกฝ่ายเข้าใกล้อีกครั้ง
ซึงยุนยอมแล้ว...เขาเข้าใจความรู้สึกของตนเองแล้ว
ทั้งที่คิดมามากมาย แต่ไม่ทันได้ปล่อยผ่านไปเสียหมด การกระทำทุกอย่างที่เกิดทั้งเข้าใจและไม่เข้าใจก่อนหน้านี้ก็ตามที
ซึงยุนว่าตนเองรู้คำตอบทุกอย่างแล้ว
“พรุ่งนี้...ไม่กลับแล้ว”
“...ครับ?”
“ไปเที่ยวกัน แต่ไม่ใช่ไปแบบคนไม่ชัดเจน ซึงฮุน”
เอ่ยออกมาเสียงแผ่ว ก่อนจะทาบทับริมฝีปากอีกครั้ง ซึงฮุนตอบรับสัมผัสวาบหวามนั่น
เชื่องช้า...แต่กลับเร้าอารมณ์
เรียวลิ้นตวัดรับความหวานของมันแผ่วเบา
ทั้งริมฝีปากหยุ่นที่ขบเม้มจนร้อนผ่าว
...และน้ำสีใสที่หนืดออกมาหลังผละออกจากกัน
ซึงฮุนมองตามด้วยความไม่เข้าใจ
ก่อนประโยคสุดท้ายจะทำให้แทบผลุดออกจากห้องแทบไม่ทัน
“ห้องผมไม่ได้ล็อก...สนใจมาฉลองวันเกิดด้วยกันไม?”
นั่นหล่ะ ใครจะอดใจไหว
วันเกิดปีนี้ของซึงยุนได้ทั้งของขวัญที่ดีที่สุดและอบอุ่นที่สุดตลอดค่ำคืนเลยทีเดียว
#น้องยูนดาวยั่ว
Talk : สุขสันต์วันเกิดซึงยุนนี่ค่ะ ^^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น