BABYHOONIE

BABYHOONIE

วันอาทิตย์ที่ 22 มกราคม พ.ศ. 2560

[OS] Lee Seunghoon X Kang Seungyoon : Adrenalin Special part2 [For Seungyoon Birthday]

Adrenalin


: Special part [For Seungyoon Birthday]


#FlowerSeungyoonDay








ก้าวย่างแต่ละครั้งมันช่างยากลำบากเหลือเกิน


เมื่อหนทางที่คาดหวัง จุดหมายที่ต้องการกลับไกลออกไปทุกที


เหนื่อย...


ผมมองไม่เห็นหนทางที่จะบรรลุเป้าหมายสักนิด


แต่ถ้าถามว่าผมจะเลิกล้มความตั้งใจไหม....คงไม่


เพราะอย่างไงก็ตามผมมันก็แค่ต้องการคุณแค่คนเดียวเท่านั้นเอง









ซึงฮุนนอนพลิกกายอยู่ที่ห้องพัก ต้องยอมรับว่าค่ำคืนนี้ไม่สามารถข่มตาลงได้อีกต่อไป แผนการท่องเที่ยวระหว่างเขากับซึงยุนล่มไม่เป็นท่า

เขาไม่ได้มีปัญหาที่ซึงยุนเอ่ยออกมาแบบนั้น แต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้า

ซึงยุนไม่ต้องการที่จะอยู่ใกล้กันกับซึงฮุนอีกต่อไป

“ผมพูดออกมาชัดเจนแล้ว และพรุ่งนี้เราจะกลับกัน”

“ทำไม?”

“เราควรจบมัน ซึงฮุน ผมชักไม่สนุกสักเท่าไรกับเรื่องของเราแล้วหล่ะ”

รอยยิ้มหวานที่มีเปลี่ยนไป เป็นรอยยิ้มที่แค่นออกมาราวกับคนละคน ซึงยุนมอบให้ซึงฮุนอย่างหน้าตาเฉย ซึงฮุนมองมันนิ่งๆ สายตาอ่านไม่ออกของซึงยุนคล้ายกับคืนแรกที่เราเจอกัน คืนทีเราไม่รู้จักกันสักนิด และเป็นคืนที่เราไม่แม้แต่จะสัมผัสกันทางกาย หากถามว่าการต้องวนกลับไปสู่จุดเดิมนั้นเป็นเรื่องที่ยากไหม

ซึงฮุนกล้าพูดได้เต็มคำว่ามันยาก

และหากเป็นไปได้ เขาไม่อยากให้ความเป็นเราที่ไม่มีสถานะแบบนี้หายไป

เขาไม่น่าพูดมันออกมาเลย

เขาไม่น่าเรียกร้องความชัดเจนจากซึงยุนเลย เขาคงคิดว่าอีกฝ่ายจะคิดเหมือนกัน ทั้งที่มันไม่ใช่สักนิด เขาแค่คิดไปเองคนเดียวทั้งนั้น

ข่มตาหลับอีกครั้งแม้ใจจะกังวลมากเท่าไรก็ตาม พรุ่งนี้เช้าเขาจะต้องขับรถกลับไปส่งซึงยุนที่บ้าน และนั่นอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน

เขาไม่อยากให้มันเช้าเลยจริงๆ...







ซึงยุนนอนมองเพดานมาได้สักพักแล้ว

หลังจากที่เอ่ยไป ความรู้สึกทั้งหลายกลับตีรวนขึ้นมาเสียหมด

เขาคิดดีแล้วใช่ไหม  เขาทำถูกแล้วใช่ไหม

คำถามเดิมๆวนซ้ำไปซ้ำมาราวกับเครื่องกรอเทป ซึงยุนนอนไม่หลับอย่างจริงจัง มือเรียวปัดป่ายไปทั่วผืนเตียงกว้าง คืนนี้เป็นคืนแรกที่เขาออกมาเที่ยวกับซึงฮุน และเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้มา เขาไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเท่าไรนัก เหมือนความรู้สึกกลัวชั่ววูบที่ทำให้พูดออกไป

ความกลัวไม่ใช่สิ่งที่ผิด

เขาไม่ผิดที่จะป้องกันตนเองจากความเจ็บปวดทางใจ

แต่มันดีจริงๆแล้วใช่ไหมที่ทำให้อีกฝ่ายที่ไม่รู้เรื่องมาเจ็บปวดด้วยกันแบบนี้?

คำถามนี้วกกลับมาในสมองของซึงยุน เขาลุกพรวดก่อนจะนั่งขวดคิ้วมุ่น ลุกขึ้นเดินวนไปวนมาในห้องพัก เขามองออกไปนอกหน้าต่าง จำได้ว่าตอนที่เดินสำรวจช่วงบ่ายห้องอีกข้างจะมีระเบียงเชื่อมใกล้กับห้องอีกฝ่าย เนื่องด้วยเป็นห้องพักเลขใกล้กัน

ออกไปรับลมสักนิดอาจจะดี

ซึงยุนเปิดประตูที่เชื่อมริมระเบียงออกไป ก่อนจะพบว่าเขาไม่ได้ยืนเพียงลำพัง

...ซึงฮุนยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างๆ

“คุณ...”

“ทำไมออกมาตอนดึกหล่ะ หนาวนะรู้ไหม”

ซึงยุนกลืนน้ำลาย เมื่ออีกฝ่ายทักออกมาแบบนั้น มองซึงฮุนที่ตอนนี้อัดกลุ่มควันสีเทาเข้าปอดอีกครั้ง เอ่ยออกมาทั้งที่สองขาเตรียมหมุนตัวกลับเข้าไปข้างใน

อยากกลับไปนอนคิดมากเช่นเดิม

แต่ใจกลับไม่ยอมทำตามสักนิด

“นอนไม่หลับ...” ซึงยุนเอ่ยออกมาด้วยความสัตย์จริง “คุณสูบบุหรี่ด้วยหรือ”

“ก็มีบ้าง ตอนผมเครียดๆหน่ะ...คุณไม่เคยเห็นผมสูบเลยสินะ”

“ไม่...ไม่เลย”

เอ่ยออกมาด้วยความประหม่า ซึงยุนรู้สึกราวกับความรู้สึกแรกรุ่นอีกครั้ง เขาเป็นคนที่ผ่านอะไรมาค่อนข้างมากตั้งแต่ช่วงวัยแรกรุ่น แต่ทำไมกลับต้องมาใจสั่นกับเรื่องเรียบง่ายเช่นการที่อีกฝ่ายสูบบุหรี่กัน

กลืนน้ำลายลงคอ มันฝืดเคืองไปเสียหมดก่อนซึงฮุนจะสังเกตเห็น เขาขยี้บุหรี่ลงที่ทิ้งก่อนจะท้าวคางมองมาที่ซึงยุน สายตาที่มองมาทำให้ซึงยุนใจเต้นอีกครั้ง

เหมือนกับคราแรกที่ซึงฮุนไปนั่งที่โซนวีไอพีเพื่อมองดูเขาทำกาแสดงโชว์ไม่มีผิด

ให้ตาย...

“คุณไม่หนาวหรือซึงยุน...เสื้อผ้าบางเสียขนาดนั้น”

“มะ...ไม่”

“จริงหรือ”

ซึงฮุนส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินเข้าไปในห้อง ซึงยุนมองตามด้วยความงุดงงเล็กน้อยก่อนจะพบว่าอีกฝ่ายเดินกลับมาอีกครั้ง

“มาใกล้ๆตรงนี้หน่อยครับ”

ซึงยุนขยับเข้าใกล้ซึงฮุน ราวระเบียงที่สูงเกินช่วงเอวแค่กั้นเราไว้ ก่อนความอบอุ่นจะทาบทับลงมา

“ผ้าพันคอ?”

ซุงฮุนบรรจงวางผ้าพันคอสีอ่อนลงที่ลำคอสวย ขยับมันเล็กน้อยให้คลุมไหล่เล็กที่สวยงามก่อนจะผละมือออก

“ผมให้คุณ”

ซึงยุนเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะนึกได้

“คุณรู้วันเกิดผม...”

“ใช่ ผมรู้ วันพรุ่งนี้วันเกิดคุณ” ก่อนที่ซึงฮุนจะชะงัก สายตามองกลับไปที่นาฬิกาอีกครั้ง “ไม่สิ ตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว นี่วันเกิดคุณแล้วหล่ะ”

“...”

“สุขสันต์วันเกิดครับซึงยุน”

ซึงยุนไม่รู้ว่าจะบรรยายความรู้สึกที่มีตอนนี้ว่าอย่างไรดี ความอบอุ่นที่อีกฝ่ายมีให้มันช่างมากมายเสียเกินกว่าจะคิดได้ ทั้งที่เอ่ยออกไปแบบนั้นแล้วแท้ๆ แต่กลับได้รับผลตอบรับแบบนี้ ซึงยุนทำตัวไม่ถูกเสียหมด

ซึงฮุนแค่ยิ้มเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนิ่งไป ก่อนจะคิดได้ว่าคงหมดเวลาที่จะทำแบบนี้จริงๆแล้ว ขยับกายเข้าใกล้เล็กน้อยก่อนจะยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมเชื่องช้า ซึงยุนเหลือบตามองซึงฮุนด้วยแววสาสั่นไหว

“พรุ่งนี้เราก็กลับกันแล้ว”

“...”

“ผมยืนยันคำเดิมนะ แม้ว่าคุณจะไม่ต้องการได้ยินก็ตาม...”

ซึงฮุนผละมืออกจากผมนุ่มก่อนจะลากมือมาที่แก้มใส อากาศเย็นทำให้มันไม่อบอุ่นเท่าที่ควร

“ผมรักคุณ...ซึงยุน ผม---“

น้ำเสียงขาดห้วงไปเมื่ออีกฝ่ายรั้งใบหน้าให้เข้าใกล้กัน ริมฝีปากนุ่มหยุ่นทาบทับลงที่ริมฝีปากของซึงฮุน ก่อนที่จะผละออกเชื่องช้า ซึงฮุนไปไม่เป็นก่อนที่สติจะกลับเข้าร่าง ขยับกายให้อีกฝ่ายอิงง่ายมากขึ้น

ไร้ซึ่งบทสนทนาอย่างจริงจัง

มือของซึงยุนสอดประสานกับอีกฝ่ายเชื่องช้า ปลายนิ้วกรีดลงที่แผ่นอกอีกฝ่ายก่อนจะรั้งลำคออีกฝ่ายเข้าใกล้อีกครั้ง

ซึงยุนยอมแล้ว...เขาเข้าใจความรู้สึกของตนเองแล้ว

ทั้งที่คิดมามากมาย แต่ไม่ทันได้ปล่อยผ่านไปเสียหมด การกระทำทุกอย่างที่เกิดทั้งเข้าใจและไม่เข้าใจก่อนหน้านี้ก็ตามที

ซึงยุนว่าตนเองรู้คำตอบทุกอย่างแล้ว

“พรุ่งนี้...ไม่กลับแล้ว”

“...ครับ?”

“ไปเที่ยวกัน แต่ไม่ใช่ไปแบบคนไม่ชัดเจน ซึงฮุน”

เอ่ยออกมาเสียงแผ่ว ก่อนจะทาบทับริมฝีปากอีกครั้ง ซึงฮุนตอบรับสัมผัสวาบหวามนั่น

เชื่องช้า...แต่กลับเร้าอารมณ์

เรียวลิ้นตวัดรับความหวานของมันแผ่วเบา ทั้งริมฝีปากหยุ่นที่ขบเม้มจนร้อนผ่าว

...และน้ำสีใสที่หนืดออกมาหลังผละออกจากกัน

ซึงฮุนมองตามด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนประโยคสุดท้ายจะทำให้แทบผลุดออกจากห้องแทบไม่ทัน

“ห้องผมไม่ได้ล็อก...สนใจมาฉลองวันเกิดด้วยกันไม?”




นั่นหล่ะ ใครจะอดใจไหว

วันเกิดปีนี้ของซึงยุนได้ทั้งของขวัญที่ดีที่สุดและอบอุ่นที่สุดตลอดค่ำคืนเลยทีเดียว






#น้องยูนดาวยั่ว

Talk : สุขสันต์วันเกิดซึงยุนนี่ค่ะ ^^


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น