[OS]
Lee Seunghoon x Song Minho
Story : CLOVER
หลังจากปิดกล้องไป
จินวูฮยองก็เดินถือกล้องก่อนจะปล่อยให้คู่พาโบสองคนอยู่ด้วยกัน
ซึงฮุนหันไปขยิบตาให้จินวูฮยองเป็นเชิงไม่ให้มีใครเข้ามารบกวน
ก่อนจะหันไปมองมินโฮที่ยังนั่งจับรองเท้าพลิกไปมา
“ชอบไหมมินโฮ”
“ชอบสิ
ขอบคุณฮยองนะ” ยิ้มจนตาปิดก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบของเล่นมาดูด้วย
มินโฮนั่งที่พื้นวางโน่นวางนี่ไปมาส่วนซึงฮุนเองก็นั่งมองท่าทีเหมือนเด็กนั่นก่อนจะยิ้มขำ
“วันนี้เป็นไงบ้างมินโฮ”
“เด็กดื้อมากอ่ะฮยอง
ผมปวดเนื้อปวดตัวไปหมดแล้ว”
“นายไม่สบายต่างหากหล่ะ
ไอ้ที่ปวดเนื้อปวดตัวหน่ะ”
“งื้อ
ผมงอแงๆ”ขยับตัวมานั่งที่หว่างขาอีกฝ่ายก่อนจะหันหลังและพิง “นวดให้ผมหน่อยๆๆๆ”
เอ่ยอ้อนน่ารักก่อนส่ายหัวถูกับเข่าซึงฮุนเบาๆ
ซึงฮุนหัวเราะก่อนจะลูบหัวเบาๆ
มือเรียวบรรจงวางไว้ที่ไหล่หนาสมส่วน
ก่อนจะเริ่มบีบนวดให้เบาๆ
มินโฮเอนหัวแผ่วเบา
แค่นั่งเงียบๆอยู่ด้วยกันเบาๆ
ไม่ได้มีอะไรมากมาย
ก่อนที่มินโฮจะชะงักเมื่อความเย็นกระทบเข้าที่คอ
“ฮยอง...”
“อันนี้ฮยองให้เป็นการส่วนตัวเอง
สุขสันต์วันเกิดนะ”
สร้อยคอสีเงินที่มีจี้เป็นรูปใบโครเวอร์ถูกสวมเข้าเรียบร้อย
มินโฮยกมันดูก่อนจะยิ้มด้วยความถูกใจ
"มินโฮอา...."ซึงฮุนเรียกเสียงแผ่ว
เมื่อมีความวาบหวิวชวนให้ลมหายใจติดขัดอยู่ตรงหน้า
“หืม...”
มินโฮหมุนตัวออกมาก่อนจะมองอีกฝ่าย
“สร้อยมีความหมายนะรู้ไหม”
“...”
“ฮยองให้เพราะรักเรา
เหมือนชื่อแฝงในดอกโครเวอร์นั่นแหละ”
มินโฮยิ้มมุมปากเมื่อเห็นสายตานั่นเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกดีๆที่มีให้กัน
จับมืออีกฝ่ายวางบนอกข้างซ้ายที่มีหัวใจเต้นแรงอยู่
"ขอบคุณที่อยู่ข้างๆผมในวันเกิดแบบนี้นะ"
"นายนี่มันจริงๆเลย"
ซึงฮุนพูดแค่นั้น
ก่อนที่ริมฝีปากบางจะประทับจูบอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกเต็มเปี่ยม
ลิ้นเล็กซุกซนสอดเข้าไปในอีกคนที่ตอบรับเช่นกัน
ถอดถอนริมฝีปากออกก่อนทำหน้ามุ่ย
อีซึงฮุนตีมือซงมินโฮที่ลามเข้าไปในเสื้อ
"ทะลึ่ง"
"ก็กับฮยองคนเดียว"
"ไม่สบายอยู่ไม่ใช่หรือไง"
"นิดเดียวเอง เมื่อกี้ยังจูบเลย"
"พอๆเลยนะ" บ่นๆๆก่อนจะจัดท่าทางให้เรียบร้อย
และพูดประโยคที่ทำให้มินโฮหลุดยิ้ม
"กลับหอก่อน ค่อยทำนะ"
มินโฮล้มตัวนอนโซฟานิ่มด้วยความเพลีย
การถ่ายรายการเด็กเป็นอะไรที่สนุกมาก
แต่ขึ้นชื่อว่าเป็นการเลี้ยงเด็กอะไรๆก็เหนื่อยเสมอเช่นกัน
มินโฮหลับตาลงเมื่อรู้สึกร้อนที่ดวงตา
สงสัยพิษไข้กำลังเล่นงานหนักแน่ๆ
ไม่ไหว
อยากอ้อนซึงฮุนฮยองจัง
คิดถึงอีกคนที่ตอนนี้ออกไปไหนก็ไม่รู้ก่อนจะเผลอหลับไป
ซึงฮุนอุ้มมินโฮวางลงบนที่นอนนุ่มของอีกฝ่าย
ผิวร้อนผ่าวบ่งบอกถึงอาการไข้และอาการขาดน้ำ
ละตัวออกมาเบาๆเพราะกลัวอีกฝ่ายสะดุ้งตื่น
“ฮื่อ...ซึงฮุนฮยองอา”
ซึงฮุนหยุดเคลื่อนไหวก่อนจะหันมามองอีกฝ่าย
มินโฮยังคงหลับตาพริ้มแต่ริมฝีปากกลับละเมอออกมา
“ละเมอน่ารักจริงๆ
ต้องคิดถึงกันขนาดไหนละเนี่ย”
นั่งลงข้างๆก่อนกุมมืออีกฝ่ายที่สะเปะสะปะไปมา
ความร้อนผ่าวทำให้กังวลขึ้นเรื่อย
“มินโฮอา
เดียวฮยองไปเอายาก่อนนะครับ”
บอกอีกฝ่ายที่กุมมือแน่น
ค่อยๆเอาออกอย่างใจเย็นก่อนจะผละออกไป
ออกไปได้ไม่นานก็กลับมาพร้อมกะละมังที่มีผ้าผืนเล็ก
วางไปที่หัวเตียงก่อนจะหันไปมองซึงยุนที่เดินถือยาตามมาให้
“มินโฮฮยองเป็นไงบ้าง”
“แค่ไข้หน่ะ”
เอื้อมมือรับยากับน้ำที่อีกฝ่ายอุตส่าห์เอามาให้ “ขอบใจนะ”
“แล้วฮยอง...”
“เดียวคืนนี้ฮยองเฝ้าเอง”
“ไหวหรอฮยอง”
“น่า
อย่าห่วงเลย ไปสตูได้แล้ว
แทฮยอนกับจินวูฮยองรออยู่นี่ วันนี้ฮยองขอโดดนะ”
“ก็ได้หรอก
ฮยองระวังอย่าให้ติดไข้หล่ะ เดียวผมไปละ”
ซึงยุนก้มดูนาฬิกาก่อนจะเอ่ยลาแล้วเดินออกไป
ซึงฮุนมองตามจนละสายตาไปก่อนจะหันมามองมินโฮ
เหงื่อซึมออกมาตามไรผมทำให้กังวลขึ้น
“มินโฮอา...เดียวฮยองเช็ดตัวหน่อยนะ”
เอื้อมมือไปอังหน้าผากก่อนเขย่าตัวเบาๆ
มินโฮลืมตาน้อยๆ เมื่อเห็นว่าเป็นซึงฮุนจึงเอื้อมมือมากอดแขนเบาๆ
“ฮยอง
ฮยอง”
“หืม
ว่าไงมินโฮยา”
“ไปไหนมา”
มินโฮเบะปากน้อยๆ
ซึงฮุนหลุดขำออกมาแผ่วเบา
เพราะมินโฮเป็นผู้ชายตัวโต
ไม่ใช่คนที่รูปร่างบอบบางเช่นซึงยุน ไม่ใช่คนที่น่ารักแบบจินวูฮยอง
และไม่ได้หน้าสวยแบบแทฮยอน
แต่การกระทำกลับออกมาสวนทางกับรูปลักษณ์ภายนอกโดยสิ้นเชิง
นั่นมันทำให้ซึงฮุนทำขำและเอ็นดูไปด้วย
“มาแล้วไง
เดียวถอดเสื้อหน่อยนะ”
ซึงฮุนเอื้อมมือมาก่อนจะจับชายเสื้อฮู้ด
ค่อยๆถอดออกโดยมินโฮยกแขนให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี
มองเด็กน้อยที่ตอนนี้เหลือเพียงเสื้อคอกลมสีขาวข้างใน มินโฮยกมือขึ้นกอดอกสองข้าง
“ฮยองทะลึ่ง
ไม่ให้ถอดหรอกนะ”
ซึงฮุนหลุดหัวเราะจริงจังเมื่ออีกฝ่ายทำแก้มพองลมและถดตัวขึ้นพิงกับหัวเตียง
“ใครทะลึ่งหือมินโฮอา
อย่างอแงสิ”
“ผมงอแงแล้วฮยองไม่รักผมหรอ”
มินโฮมองมา
ตาฉ่ำเพราะฤทธิ์ไข้ยิ่งดูน่ารักเหลือเกินในสายตาซึงฮุน
แต่จะปล่อยให้งอแงมากกว่านี้ไม่ได้
ไม่งั้นเดียวจะไข้มากกว่านี้อีก
ซึงฮุนคลานเข้าไปหาอีกฝ่ายใกล้ๆก่อนที่มือจะเอื้อมมาลูบผมมินโฮ
มือเรียวสวยจับท้ายทอยเบาก่อนจะก้มจูบเด็กน้อยเบาๆ
“ก็แล้วถ้าฮยองไม่รักเรา
ฮยองจะทำแบบนี้ไหมหืม”
อีซึงฮุนก้มลงก่อนจะละเลียดไปตามผิว
แลบลิ้นออกมาน้อยๆพอให้อีกฝ่ายสะดุ้งเล่น
มือทั้งสองข้างวางบนอกก่อนนิ้วจะค่อยๆคลึง ยอดอกเด้งสู้มือน่ารักจนต้องเลิกเสื้อขึ้นเพื่อลงปลายลิ้นไปทักทาย
ตวัดกับความแข็งสู้ลิ้น เสียงร้องอืออาดังออกมาแผ่วเบาแต่ซึงฮุนก็ไม่คิดจะหยุด เม้มริมฝีปากก่อนดูดดึงแรงๆ
"ซี๊ด...ฮยอง ฮยองอา"มินโฮยกมือสอดเข้ากลุ่มผมนุ่ม
ก่อนที่ซึงฮุนจะเหลือบตามองอีกฝ่าย
ใบหน้าของมินโฮแดงก่ำ
ตาฉ่ำพอๆกับริมฝีปากที่บวมแดงเจ่อและเปรอะไปด้วยน้ำลาย
แค่นั้นซึงฮุนก็ยิ้มออกมาด้วยความพอใจในภาพตรงหน้าแล้ว
“ฮยองก็อยากกินเรานะมินโฮ
แต่เราดูท่าจะไม่ไหวแล้วหล่ะ เดียวหายป่วยเมื่อไรค่อยต่อกันดีกว่าเนาะ”
หอมหน้าผากเบาๆก่อนจะถอดเสื้อมินโฮออกเพื่อเช็ดตัว
ความเย็นของน้ำทำให้มินโฮสะดุ้งเล็กน้อย
“ฮื่อ
หนาว”
“เป็นหมีขี้หนาวตั้งแต่เมื่อไรกัน”
“อย่าแกล้งผมสิ”
ปรามด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงเมื่อซึงฮุนใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตรงขอบกางเกงของมินโฮเบาๆ
“ความจริงต้องถอดนะมินโฮ”
“ผมอาย”
“พอไข้แล้วขี้อายหรอ
น่ารักจัง”
“ฮื้ออออ
ฮยองอย่าแกล้งผม” มินโฮพยายามเอามือปัดซึงฮุนที่ใช้ผ้าซุกลงไปในกางเกง
ซึงฮุนหัวเราะก่อนจะเอาออก
“ไม่แกล้งแล้วๆ
เดียวเอาชุดใหม่ใส่ให้นะ”
เดินไปหยิบเสื้อผ้าก่อนเปลี่ยนให้อีกฝ่ายให้เรียบร้อย
มองคนป่วยที่เขินอายตอนเปลี่ยนกางเกงให้ อดใจไม่ไหวจนต้องกัดพุงนิ่มที่กำลังเกร็งอย่างขำๆ
หมีก็คือหมี
น่ารักจริงๆ
จับอีกฝ่ายเอนลงนอนหลังจากให้ทานยาเรียบร้อยแล้ว
มินโฮไม่ยอมให้ซึงฮุนละออกไป
ดึงแขนเพียงเบาๆซึงฮุนก็ยอมลงนอนข้างๆก่อนที่มินโฮจะหนุนแขนซึงฮุนและหลับตาพริ้ม
“ฮยอง
ผมยี่สิบสี่แล้วนะ”
“อืม
หมีโตแล้วนี่นะ”
“ลูกหมี
ผมเป็นลูกหมีของพี่สิงโตนะ”
ซึงฮุนยิ้มออกมากับคำพูดเรียบง่ายจากอีกคนที่เหมือนละเมอด้วยพิษไข้
น่ารักเหลือเกิน
“นอนนะครับมินโฮอา
เดียวฮยองกล่อมนะ”
ตีพุงเบาๆเป็นเชิงกล่อมก่อนจะก้มจูบหน้าผากเบาๆ
เด็กน้อยของพี่สิงโต
สุขสันต์วันเกิดนะ
#FearlessMinois24
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น