[OS]
Kang Seungyoon X Song Minho
Story
: Forever isn’t real
ความรักสำหรับหลายคนมันช่างหอมหวาน
แต่กับผม...ผมว่ามันขมเกินกว่าจะเรียกว่าความสุข
แต่ผมก็ขาดมันไปไม่ได้เช่นกัน
“กลับมาแล้วครับ”
เอ่ยออกมาทั้งที่รู้ว่าไม่มีใครอยู่บ้านอยู่ดี
หัวเราะออกมาเสียงขื่นด้วยความเคยชิน
ลืมไปได้ยังไงว่ามันไม่มีแล้ว...ลืมไปได้ยังไงว่ามันจบลงไปแล้ว
ปลดเน็คไทล์ออกก่อนเดินเข้าห้อง เตะโดนกระป๋องเบียร์ที่วางระเกะระกะ
ทำไมคังซึงยุนไม่เก็บมันนะ...
“ย่าห์ ซึงยุนอา”
ร้องเรียกก่อนจะชะงัก
ลืม...
ผมลืมไปได้ยังไงว่าเขาไม่อยู่ที่นี่แล้ว
แม้มันจะเป็นเรื่องน่าตลกที่เราไม่อาจอยู่ด้วยกัน
แม้มันควรจะเป็นเรื่องที่ต้องชาชินสักที
ว่าระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้แล้ว
คุณจะรู้ไหมว่ามันอาจจะดูง่ายดายที่จะทำแบบนั้น
แต่มันกลับยากเหลือเกิน...ยากเกินไปกว่าผมจะทนได้
เพราะสำหรับผม...ความรักระหว่างเรามันช่างหวาน
“ย่าห์ ตื่นได้แล้วน่า”
“หืม...ขอนอนอีกนิดนะซึงยุนอา” ยอมให้อีกฝ่ายดึงแขนอยู่อย่างนั้น
ความจริงเขาตื่นตั้งนานแล้ว แค่อยากจะแกล้งคนตัวเล็กกว่าแค่นั้นเอง
กระชากแขนอีกฝ่ายให้ล้มตัวนอน คังซึงยุนร้องออกมาเสียงหลง
“หยุดเลยนะมินโฮ หยุด”แขนที่ดูผอมไร้เรี่ยวแรงทั้งตีทั้งดันอกผม
ผมหัวเราะก่อนจะรวบแขนไว้เหนือหัวอีกฝ่าย ขึ้นคร่อมก่อนจะหอมแก้มทั้งซ้ายขวา
“หอมจังเลยน้า แฟนใครเนี่ย”
“ไอ้บ้าเอ้ย”
คนใต้ร่างแก้มแดงก่ำก่อนที่ผมจะหลุดหัวเราะออกมา ก้มลงจูบเบาๆก่อนผละออก
“ไม่แกล้งละๆๆอรุณสวัสดิ์ครับที่รัก”
ยกยิ้มตาหยีแบบที่อีกฝ่ายชอบด่าว่าแก่เพราะมีตีนกา แต่ผมรู้นะว่าอีกฝ่ายชอบรอยยิ้มนี้ของผมขนาดไหน
“อรุณสวัสดิ์ซงมินโฮ ไปอาบน้ำเลยนะ วันนี้เราจะไปเที่ยวกันนี่”
“คร้าบๆๆๆ ตามใจแฟนคร้าบ”
“อย่ามากวนโอ้ยนะ”
โดนฟาดอีกสองสามทีก่อนที่จะลุกไปเข้าห้องน้ำ
คว้าผ้าขนหนูที่อีกฝ่ายเตรียมไว้ให้ก่อนหันมาหอมแก้มอีกรอบ ยิ้มกริ่มน้อยๆก่อนฮัมเพลงอย่างมีความสุข
ความรักของเรามันช่างยั่วยวนให้ลุ่มหลง
“อึก...อา มะ มินโฮ” เล็บจิกลงที่กลางหลังของผมซ้ำๆก่อนจะข่วนเต็มแรง
ผมซี๊ดปากก่อนจะสวนกระแทกกลับเข้าไปย้ำมากกว่าเดิม
ร่างกายที่สอดประสาน
ริมฝีปากที่พรมจูบและบดเบียดกัน
เสียงครางที่บางครั้งราวกับเสียงกระซิบ...แต่บางครั้งก็ราวกับเสียงกรีดร้องโหยหวน
“อืม ซึงยุน ซึงยุนอา”
ผมร้องเรียกก่อนสอดแทรกเข้าไปไม่หยุดครั้งแล้วครั้งเล่า
ซึงยุนช่างน่ารักจนผมอดใจไม่ไหวทุกครั้งไป
“อ่ะ อา มินโฮ”
“ใกล้แล้วหรอคนดี อืม”
“แฮ่ก จูบ จูบหน่อย”
ไม่มีคำว่าปฏิเสธสำหรับคนนี้ ผมรุกล้ำริมฝีปากเข้าไปแนบชิดทันที สอดลิ้นตวัดจนคราบน้ำเลอะซึม
กัดริมฝีปากที่บวมเจ่อเบาๆและดูดดึงอย่างไม่มีใครยอมใคร
ทะนุถนอมสุดหัวใจแม้การกระทำจะร้อนแรงราวกับไฟที่แผดเผา
เรากรีดร้องซ้ำๆพอๆกับความสุขสมทีสร้างให้แก่กันและกันตลอดค่ำคืน
แต่คำว่าตลอดไป...มันกลับใช้ไม่ได้จริงกับความรักของเรา
“ฮึก..ซึงยุน”
ผมร้องไห้อีกครั้ง
ร้องราวกับคนบ้าบอ
ร้องราวกับคนที่ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยรู้จักกับน้ำตาและความเสียใจ
กอดหมอนที่ยังคงมีกลิ่นกายของซึงยุนแนบแน่น
ในมือถือรูปถ่ายระหว่างเราสองคน
จากไป...
ซึงยุนจากผมไปแล้ว
ข้าวของทุกอย่างยังคงอยู่
เสื้อผ้าที่ซึงยุนชอบสวมใส่
แปรงสีฟันที่ซึงยุนเลือกมันกับผม
รองเท้าผ้าใบที่เราชอบใส่ออกไปเดินเล่นด้วยกัน
ทุกอย่าง....
ทุกอย่างยังไม่ได้ไปไหน แม้มันไม่สมควรอยู่ในห้องนี้ก็ตาม
เสียงประตูห้องเปิดเข้ามาแต่ผมไม่ได้สนใจนัก
ก่อนที่สัมผัสที่มือของคนเป็นเพื่อนของผมจะเอ่ยขึ้นมา
“มินโฮ มึงทำใจเถอะ...”
“...”
“ซึงยุนตายแล้วนะ”
ผมร้องไห้ราวกับคนบ้า เพียงเพราะความตายมาพรากซึงยุนไป
พระเจ้าช่างใจร้ายกับผมเหลือเกิน
ผมลุกขึ้นก่อนจะปาดน้ำตา โซซัดโซเซไปที่หน้าต่าง
อา...อากาศมันช่างเหยียบเย็นในเวลาดึกแบบนี้
แต่ผมอบอุ่น...
อบอุ่นราวกับจะได้กลับไปอยู่ในอ้อมกอดของซึงยุนอีกครั้ง
เสียงร้องห้ามทางด้านหลังดูจะไม่มีความหมาย ผมหันกลับมาก่อนจะส่งยิ้ม
อา....
ผมเห็นซึงยุนยิ้มกลับมาให้ผมด้วย
รอก่อน...
แผ่นหลังของผมเอนลงราวกับจะทิ้งตัวบนที่นอนกว้าง...
ทั้งที่จริงมันคือหน้าต่างบานเดียวในห้องของเราสองคน
รอผมก่อนนะซึงยุน
ผมจะไปหาซึงยุนตอนนี้แหละ
ฮือ......ทำไมมันเศร้างี้ล่ะ 😭 แต่ชอบจัง
ตอบลบกลิ่นความเศร้าในความทรงจำอันสวยงามอบอวลมาตั้งแต่ประโยคแรก
สิ่งดีๆที่เคยเกิดขึ้นยังอยู่ในใจ แม้อีกคนจะจากไปแล้ว
เป็นมินโฮที่ยังอยู่กับความเจ็บปวดของการไม่มีสิ่งเหล่านั้นอีกแล้ว
ฮรือ... เศร้า แต่งดีมากเลย ขอบคุณสำหรับฟิคเศร้าที่สวยงามนี้ค่ะ 😿