[OS]
Lee Seunghoon x Kang Seungyoon
Story
: HOW TO DO SWEET BETTER CAKE
นี่เป็นครั้งแรกที่ซึงฮุนได้มาที่โรงเรียนของซึงยุน
ไม่ได้มาในฐานะแฟน....
"คุณผู้ปกครองเชิญที่ห้องเลยค่ะ"
ยิ้มแหยๆเมื่ออาจารย์ที่ปรึกษาของซึงยุนเรียกเข้าไปที่ห้องพัก ซึงฮุนเดิมตามอาจารย์ก่อนจะนั่งลง
อาจารย์มองมาก่อนจะยกยิ้ม
"ผู้ปกครองคังซึงยุนใช่ไหมคะ อายุเท่าไรคะเนี่ย"
"29 ครับ"
"ออ ยังหนุ่มอยู่เลย เป็นอะไรกันหรอคะ"
เป็นแฟนน้องเขาครับ...
อยากตอบใจจะขาดแต่ทำได้แค่ยิ้มและตอบอย่างอื่นไปแทน
"ผมเป็นพี่ที่รู้จักครับ พอดีแม่เขาไม่สะดวกมาผมเลยมาแทน"
"ออ ค่ะ ห่างกันสิบปีกว่าเลยนะคะเนี่ย น่าจะพอให้คำแนะนำน้องได้เนาะ"
ยิ้มออกมาอีกครั้งก่อนจะเริ่มพูดเกี่ยวกับเนื้อหาที่เรียกมา
ซึงยุนกำลังจะจบมอต้นแล้ว ซึงฮุนเลยมาในฐานะผู้ปกครองเพราะว่าอาจารย์ที่ปรึกษาต้องการแนะแนวเกี่ยวกับเรื่องการเรียนต่อในชั้นมอปลาย
รับฟังก่อนจะยิ้มเมื่ออาจารย์ชมว่าน้องเรียนค่อนข้างดีมาก
ก่อนจะให้คำแนะนำเพิ่มเติม
"คังซึงยูนเขียนว่าเขาสนใจเกี่ยวกับการทำอาหาร
คุณพอจะทราบเรื่องนี้ไหมคะ"
ซึงฮุนคิดก่อนจะนึกย้อนไปก่อนหน้านี้
อา...อีกฝ่ายชอบทำอาหารจริงๆนั่นแหละ
"ผมเห็นน้องชอบทำพวกขนมหวานนะครับ"
"ค่ะ ถ้าหากซึงยุนสนใจเรียนต่อ...."
ซึงฮุนฟังเนื้อหาเกี่ยวกับการเรียนต่อของซึงยุนไปสักพักก่อนจะหมดเวลา เดินออกมาพร้อมอาจารย์ที่ปรึกษาของซึงยุน
"ค่ะถ้ายังไงคุณผู้ปกครองก็ลองปรึกษากับซึงยุนดูนะคะ
แล้วเดี๋ยวฉันจะถามเขาอีกที"
"ครับ ขอบคุณครับอาจารย์"
“พี่ฮูนฮูนอา” เสียงตะโกนเรียกจากในครัวก่อนที่ซึงฮุนจะละจากหนังสือ
มือสวยของเด็กน้อยที่เคยสะอาดตอนนี้กลับเปรอะไปด้วยผงสีขาว “พี่มาในครัวหน่อยสิฮะ”
ซึงฮุนวางหนังสือก่อนจะเดินเข้าไป
เช้าวันเสาร์ที่เป็นวันหยุดของเด็กน้อยตอนนี้ถูกทุ่มไปกับการทำขนมหวานในเตาอบหมด
“ทำอะไรหือน้องยูน”
“ผมจะทำเค้กสตอเบอร์รี่ฮะ”
ยกยิ้มจนแก้มฟูนุ่มที่เขาชอบหอมนั่นดันตาจนปิดเป็นขีดเดียว ซึงฮุนยกยิ้มเอ็นดูก่อนจะใช้มือปัดผงแป้งที่ติดข้างแก้ม
“แป้งเลอะหน้าแล้วเนี่ย แล้วเรียกพี่มาทำไมหืม”
“พี่เอาแต่อ่านหนังสืออ่ะ มาอยู่กับผมก็ต้องสนใจผมสิฮะ”
เบะปากก่อนจะกุลีกุจอไปที่เตาอบเมื่อเสียงเตือนว่าขนมสุกแล้วดังขึ้น
ซึงฮุนชะเง้อคอมองก่อนที่เด็กน้อยจะร้องออกมา
“โอ๊ะ”
“เป็นอะไรซึงยุน” ซึงฮุนลุกพรวดก่อนจะมองเด็กน้อยที่ตอนนี้น้ำตาซึม
มือแดงจากการที่รีบเกินไปจนโดนความร้อน “เอามือมานี่ครับ”
ซึงฮุนจับข้อมืออีกฝ่ายก่อนจะเปิดน้ำในซิงค์ให้ไหลโดนแผล
ความเย็นของน้ำพอบรรเทาให้มือเด็กน้อยเบาจากอาการแสบร้อนบ้าง
“รีบทำไมหือเด็กน้อย เดี๋ยวพี่เอาออกให้ โอเคไหม”
ซึงยุนจูงมืออีกฝ่ายให้นั่งเก้าอี้ในครัวก่อนจะเป็นฝ่ายเอาขนมปังออกจากเตาอบ
ควันร้อนส่งกลิ่นหอมออกมาทำให้ซึงฮุนเอ่ยปากชม
“กลิ่นหอมจังซึงยุน”
“แน่นอน ก็ผมทำ”
“หึ เด็กน้อยเอ้ย” ยกมือยีหัวอีกฝ่ายหลังจากวางขนมปังไว้ข้างหน้า
“ให้พี่ช่วยอะไรไหม”
“พี่ซึงฮุนนั่งหั่นนี่ให้ผมหน่อย หั่นแบบนี้นะ”
ซึงยุนหยิบตะกร้าสตอเบอร์รี่สดมาวางก่อนที่มือเรียวสวยจะบรรจงหั่นเป็นสองซีก
ซึงฮุนมองตามด้วยความตั้งใจก่อนจะเผลอมองหน้าอีกฝ่าย
ริมฝีปากอวบอิ่มพร่ำบอกวิธีการนั่นดูน่ารัก ดวงตาใสตั้งใจกับการหั่นทำให้ซึงฮุนยกยิ้มตาม
น้องคงชอบจริงๆสินะ
“พี่ได้ฟังผมหรือเปล่า ยิ้มอะไร”
ซึงยุนวางมีดก่อนยกมือกวักตรงหน้า
ซึงฮุนหลุดออกจากภวังค์ก่อนหัวเราะออกมา พยักหน้าว่าเป็นเชิงเข้าใจก่อนที่จะมองคนตัวเล็กเดินไปหยิบครีมมาตี
ก้มหน้าก้มตาทำทั้งที่ผมหน้าปรกลงมา
ซึงฮุนมองก่อนจะรู้สึกรำคาญใจแทนเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กที่มือเปรอะครีมยกขึ้นปัดหน้าม้าจนหน้ามีครีมเปื้อนไปประปราย
ซึงฮุนวางมีดลงก่อนจะเดินไปหยิบกิ๊บติดผม
“ซึงยุน เงยหน้า” เอ่ยขึ้นมาเสียงเรียบก่อนจะยืนข้างๆ ซึงยุนชะงักก่อนจะเงยหน้ามองซึงฮุน
ซึงฮุนจับผมซึงยุนปัดข้างก่อนจะติดกิ๊บให้ “รำคาญมากไหมเนี่ยหือ ทำไมไม่มัดดีๆ”
“หน้าผากผม...พี่เอาออกเถอะ” ซึงยุนยกมือก่อนจะพยายามปัดออก
ซึงฮุนหัวเราะกับเหตุผลอีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยออกมา
“อยู่กับพี่อายอะไรหล่ะหือ แล้วดูนี่” ซึงฮุนยกนิ้วป้ายครีมที่เปรอะแก้มออก
“ทำยังไงให้มันติดหน้าได้ละนั่น”
“พี่!!” ซึงยุนบุ้ยปากก่อนที่ซึงฮุนจะหัวเราะออกมาอีกครั้ง
มือหันไปคว้าทิชชู่เพื่อนำมาเช็ดแก้มและจุดอื่นๆที่ใบหน้าอีกฝ่าย
ซึงยุนก้มหน้าตีครีมต่อโดยที่ปากก็ยังทำเสียงจิ๊จ๊ะต่อ
ปล่อยให้มือซึงฮุนสาระวนอยู่แถวแก้มนุ่ม ทั้งโดนจิ้มโดนบีบจนสุดท้ายซึงยุนตีเสร็จ
“พี่แกล้งผมอ่ะ”ซึงยุนท้าวเอวก่อนที่จะมองคนตรงหน้า หรี่ตาดุอีกฝ่าย
“ผมจะไม่คุยกับพี่นะถ้าพี่ยังกวนแบบนี้”
“ดุจัง” ซึงฮุนแกล้งพูดเบาๆก่อนจะถอยออกมานั่งมองอีกฝ่ายด้านตรงข้าม
ซึงยุนก้มหน้าก้มตาปาดเค้กอีกครั้งก่อนจะเอื้อมมือมาหยิบสตอเบอร์รี่ที่ซึงฮุนหั่น
บรรจงวางตามองศาที่เตรียมไว้และหมุนถาดเค้กเพื่อตกแต่งหน้าให้สวยงาม
ซึงฮุนเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีก้อนขนมปังเล็กอีกหนึ่งอันไว้ข้างๆ
ซึงยุนตกแต่งก้อนใหญ่เสร็จก่อนจะมองมัน สำรวจซ้ายขวาก่อนยกยิ้ม
ซึงฮุนมองตามคนตัวเล็กด้วยหัวใจที่เต้นแรง
ซึงยุนเวลาที่ตั้งใจกับอะไรสักอย่างมันเป็นภาพที่น่าดูมากจริงๆ
และซึงฮุนก็ชอบที่จะมองเห็นมันเหลือเกิน
“เสร็จแล้ว เป็นไงบ้างพี่ฮูนฮูน ก้อนนี้ผมเอาไว้ให้คุณแม่กับคุณป้าไง”
เงยหน้าบอกซึงฮุนก่อนฉีกยิ้มกว้างตามประสาเด็กที่ต้องการคำชม ซึงฮุนเอื้อมือมาลูบหัวอีกฝ่ายก่อนเอ่ยออกมาเสียงนุ่ม
“เก่งมากครับคนเก่งของพี่”
“เดี๋ยวผมเอาไปแช่เย็นก่อนนะ” ซึงยุนยกเค้กก่อนจะเดินเอาไปแช่ตู้เย็น
แค่ครู่เดียวก่อนที่จะกลับมาทำก้อนเล็กอีกครั้ง
“แล้วก้อนนี้ทำให้ใครครับหืม”
ซึงยุนไม่ได้ตอบอะไรก่อนจะบรรจงปาดครีมช้าๆ
ยกไม้พายที่ปาดเสร็จเรียบร้อยขึ้นชิมก่อนจะวางมันลง
ริมฝีปากที่เปรอะครีมนุ่มทำให้ซึงฮุนมองไม่วางตา
จู่ๆในหัวก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้
“สตอเบอร์รี่นี่น้องยูนไม่ใช้แล้วใช่ไหม เดี๋ยวพี่ขอนะ”
“จะเอาไปทำอะ..พะ พี่ฮูน”
ซึงยุนถอยหลังจนติดเคาท์เตอร์เมื่อซึงฮุนหยิบสตอเบอร์รี่ลูกโตใส่ปากตัวเอง
ก่อนความฉ่ำจะถูกส่งต่อทางปาก
ทุบอกคนพี่ก่อนจะหอบน้อยๆ ซึงฮุนยกยิ้มพลางกอดซึงยุนแนบอก
“งื้อ พี่บ้า”
“ไม่ชอบหรอหืม”
“แกล้งผม”
“เราน่าแกล้งอ่ะ” ซึงฮุนจับอีกฝ่ายผละออกก่อนจะยกซึงยุนนั่งที่เค้าท์เตอร์
แลบลิ้นออกมาเลียครีมที่เปรอะมุมปากคนน้อง
ความหวานของครีมปะปนกับรสผลไม้ที่ฉ่ำในปาก “ทำครีมอร่อยนะเรา ไม่ค่อยหวานดี”
“ก็...พี่ฮูนฮูนไม่ค่อยชอบทานครีมหวาน ผมก็เลย...”
น่ารัก
น่ารักมาก
ซึงฮุนไม่รู้ว่าจะเอาคำพูดไหนมาเอ่ยนอกจากคำนี้เมื่อได้รับคำตอบที่ดูใส่ใจจากอีกฝ่าย
“ขอบคุณที่ใส่ใจนะซึงยุน”
“ปล่อยผมได้แล้ว ผมจะทำเค้กต่อ”
“ทำให้ใครหรอ ก้อนเล็กนั่น”
“งื้อ ปล่อย”
“ถ้าไม่ตอบพี่จะกักไว้แบบนี้แหละ”
“เดี๋ยวคนอื่นเข้ามาเห็นนะ ปล่อยผม”
ซึงฮุนยืนหน้าเข้าไปใกล้ก่อนที่สุดท้ายซึงยุนจะเบือนหน้าหนี
“ยอมแล้วๆๆๆ ผมทำให้พี่ ทำให้พี่นั่นแหละ”
“ก็แค่พูดแค่นี้นั่นแหละ เด็กน้อยเอ้ย”
หอมแก้มซ้ายขวาก่อนจะอุ้มอีกฝ่ายลงจากเค้าท์เตอร์ ปล่อยให้เด็กน้อยทำต่อทั้งที่ยังกอดเอวไม่ปล่อย
ซึงยุนทำทั้งที่ไม่ปริปากบ่นเพราะบ่นไปก็แค่นั้น
ก่อนที่ทุกอย่างจะเสร็จสิ้นเมื่อซึงยุนเอาเค้กไปแช่เย็น
“เสร็จแล้วใช่ไหม”
“ฮะ พี่!!!”ซึงยุนร้องออกมาเสียงหลงเมื่อสุดท้ายผมอุ้มอีกฝ่ายขึ้นพาดบ่า
“ปล่อยผม ผมยังไม่ได้เก็บของ”
“ปล่อยไว้นั่นแหละ เดี๋ยวให้ป้าแม่บ้านเก็บ”
พูดอย่างเอาแต่ใจก่อนจะใช้ไหล่ดันประตูห้องของซึงยุนให้เปิดออก
วางอีกฝ่ายลงก่อนจะดันประตูห้องปิดพร้อมล็อคอย่างดี “ได้เวลาพี่ชิมแล้ว”
“พี่ควรจะชิมเค้กสิ ไม่ใช่แบบนี้”
“พี่อยากกินเรามากกว่าเค้ก เราหวานกว่า”
ไม่ปล่อยให้เด็กน้อยในอ้อมกอดได้เถียงไปมากกว่านี้
ก่อนที่ริมฝีปากจะประกบก่อนผละออก
ซึงยุนอ้าปากพะงาบๆราวกับจะถียงแต่กลับเถียงไม่ออก
ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“พี่เอาแต่ใจ”
“พี่ไม่ได้เอาแต่ใจ...พี่เอาแต่น้องยูนนั่นแหละ”
“พูดจาน่าเกลียด”
“อ้าว ไม่ชอบให้พี่เอา...”
ซึงยุนยกมือขึ้นปิดปากซึงฮุน ก่อนจะส่ายหน้าไปมา ใบหน้าแดงก่ำทำให้ซึงฮุนรู้สึกขำ
จับมือทั้งสองข้างออกก่อนจะรวบด้วยมือเดียว
“ไม่แกล้งแล้วเด็กน้อย พี่ขอโทษนะ แต่เราน่ารักไปนี่”
หอมแก้มทั้งซ้ายขวาก่อนที่สุดท้ายจะประกบริมฝีปากลงที่อวัยวะเดียวกัน แรงดิ้นผ่อนลงก่อนจะกลายเป็นขย้ำเสื้อแน่น
ซึงฮุนไม่ได้รุกล้ำคนตัวเล็กแต่ขบเม้มซ้ำๆอยู่อย่างนั้น
“อื้อ พี่ฮูน พี่...”
“อีกนิดนะเด็กดี” ผละริมฝีปากก่อนจะประกบย้ำๆ
มือของซึงยุนจับที่ลาดไหล่สั่นน้อยๆก่อนที่ซึงฮุนจะผละออกและค่อยๆดันเด็กน้อยที่ตอนนี้ดูสติจะไม่ค่อยอยู่กับตัวเท่าไรนักนั่งที่ปลายเตียง
ส่วนตัวเองนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น
“อ๊ะ พี่..พี่ฮะ”
ปรือตาฉ่ำเมื่อมือของคนพี่ค่อยๆลูบต้นขาขาวที่อยู่ใต้กางเกงขาสั้นเนื้อนิ่ม
ซึงฮุนคุกเข่าอยู่ระหว่างกลางหยัดตัวขึ้นก่อนคนน้องจะโน้มหน้าหาราวกับมีแรงดึงดูด
แลบลิ้นออกมาก่อนซึงยุนจะค่อยๆใช้ปลายลิ้นแตะกันราวกับแมวน้อยที่ยังกล้าๆกลัวๆที่จะดื่มด่ำน้ำนม
จนสุดท้ายซึงฮุนค่อยๆครอบครองลิ้นน้อยและริมฝีปาก
สอดแทรกรุกล้ำช้าๆแต่วาบหวามเสียจนมือของซึงยุนจิกกับที่นอนแน่น
ซึงฮุนค่อยๆปลดกระดุมกางเกงของซึงยุนไว้ก่อนมือขวาจะสอดมือเข้าใต้เสื้อซึงยุน
ลูบที่หน้าอกนิ่มก่อนจะบีบคลึงเบาๆ ซึงยุนสะดุ้งน้อยๆก่อนจะผละออกและร้องออกมาเสียงหวาน
“อ๊ะ อา....”
“เด็กดี เด็กดี ไม่สั่นนะครับ” พูดเสียงแผ่วก่อนจะจับชายเสื้อ
ค่อยๆถอดออกโดยที่ซึงยุนก็ยกแขนด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ
มือเล็กวางที่ไหล่ของซึงยุนก่อนจะสะดุ้งเมื่อความแฉะสัมผัสที่อก
เสียงร้องอึกอักไม่เต็มเสียงทำให้ซึงฮุนยิ้ม ไม่ใช่บ่อยครั้งสำหรับเรื่องอย่างว่ากับเขาสองคน
แต่ทุกครั้งที่ทำซึงฮุนมักจะใจเย็นเสมอ
พรมจูบจนทั่วอกขาวก่อนจะค่อยๆแลบลิ้นเลียยอดอก เหลือบสายตามองซึงยุนที่หลับตาปี๋
ก่อนจะลูบสะโพกนิ่ม บีบเบาๆให้อีกคนตื่นเต้นก่อนกระตุกกางเกง
ซึงยุนยกสะโพกเพื่อให้อีกฝ่ายถอดได้สะดวกขึ้นก่อนที่กางเกงตัวน้อยจะร่นไปแค่หน้าขา
เหลือเพียงอันเดอร์แวร์ตัวเล็กที่ตอนนี้เจ้าสิ่งที่ปกปิดอยู่ค่อยๆแข็งขืนออกมา
ซึงฮุนกัดยอดอกเบาๆก่อนมือจะลูบมันผ่านเนื้อผ้า
ความชื้นที่ซึมออกมาทำให้ความอดทนของซึงฮุนลดลงต่ำขึ้นทุกที
“พี่ พี่ฮูนฮูน...อา”
ร้องออกมาเสียงอ่อนเมื่อถูกกระตุ้นทั้งด้านบนและด้านล่าง
รู้สึกร้อนรุ่มไปหมดทุกส่วนจนต้องจิกมือที่กลุ่มผมคนพี่ที่อยู่ด้านล่าง
สุดท้ายเสียงหวานๆของน้องก็ทำให้ซึงฮุนหมดความอดทน
“ยกตัวแล้วอ้าขากว้างๆนะ”
ซึงยุนทำตามอย่างง่ายดายเพราะสติดูเหมือนจะถูกความต้องการพรากไปจนหมด
ซึงฮุนสอดมือก่อนจะยกขาน้องให้พาดที่บ่ากว้าง
ชันขาก่อนที่จะครอบครองแกนกายเล็กที่ตอนนี้ปริ่มไปด้วยน้ำสีใส
ลิ้นกระหวัดเลียด้วยความหิวกระหาย ขาเล็กสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่เมื่อรูดริมฝีปากขึ้นลง
เสียงหอบครางดังสลับกัน
เลียอีกสองสามครั้งก่อนจะผละริมฝีปากออก
ยกมือขึ้นลูบใบหน้าซึงยุนที่ตอนนี้เหงื่อซึมออกมา
“สะโพก โยกสะโพก”
“พี่ฮูนฮูน มันไม่แปลกหรอ”
“ทำตามที่พี่สอน ผ่อนคลายแล้วค่อยๆโยกเข้าใจไหม จะได้รู้สึกดี”
พยักหน้าแบบมึนๆก่อนที่ซึงฮุนจะครอบริมฝีปากลงอีกครั้ง มือซ้ายสอดประสานแน่นเพื่อให้น้องทรงตัว
ก่อนมือขวาจะจับสะโพกให้เด็กน้อยค่อยๆสอดใส่ในปาก
บิดเร่าเมื่อเรียวลิ้นเลียเบาๆก่อนจะดูดดึงจนเกิดเสียง
“น่าอาย น่าอาย อึก..” ซึงยุนพึมพำทั้งที่สะโพกเกร็ง
ซึงฮุนบีบเบาๆก่อนจับสะโพกขยับช้าๆ ค่อยๆสอนให้น้องรู้สึกดีก่อนจะปล่อยให้น้องเป็นฝ่ายขยับเอง
บีบมือให้กำลังใจก่อนที่ขาของซึงยุนจะเลื่อนออกจากบ่า สะโพกขยับเก้ๆกังๆ
ไม่เชี่ยวชาญแต่ทำให้ซึงฮุนรู้สึกดี
“อ่ะ อา อา พี่ฮูน พี่..ผมจะ”
ซึงฮุนผละริมฝีปากออกก่อนจะผลักคนน้องราบไปกับเตียงนุ่ม มือของซึงฮุนสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่พยายามปลดกางเกงที่ดูจะปลดยากปลดเย็นเหลือเกิน
ซึงยุนนอนมองใบหน้าแดงก่ำ ก่อนจะยื่นมือมาปลดกระดุมเสื้อให้ทั้งที่สั่นเทา
“ขอบคุณครับเด็กน้อย” หอมหน้าผากก่อนสุดท้ายจะรูดกางเกงตัวเองออกพร้อมๆกับที่กระดุมเสื้อถูกปลดจนหมด
หยัดตัวถอดเสื้อโชว์กล้ามเนื้อที่ไม่ได้มีมากมายแต่ก็สะกดสายตาคนน้องอยู่หมัด
ยื่นมือไปที่ปากของซึงยุนก่อนที่เด็กน้อยจะเลียนิ้วช้าๆ
ทั้งดูดดึงและเปรอะไปด้วยน้ำลายจนคนพี่อดยิ้มกับความน่ารักที่ดูยั่วยวนนั่นไม่ได้ “เก่งมากเด็กดี
อืม”
ยกขาขวาของซึงยุนขึ้นก่อนจะก้มหน้าเพื่อช่วยให้ซึงยุนเจ็บน้อยที่สุด
ละเลียดเลียที่ช่องทางหลังจนน้องสั่นอีกครั้ง
สะโพกนิ่มส่ายแทบไม่ติดเตียงก่อนที่ซึงฮุนจะสอดลิ้นเข้าที่ช่องทางหลัง
เสียงเฉอะแฉะดังปนกับเสียงครางในห้องที่เงียบสงบแห่งนี้
“อ่ะ อา อ๊ะ พี่ พี่” มือเล็กรูดรั้งแกนกายตัวเองตามที่เขาเคยสอน ก่อนที่มืออีกข้างจะบดขยี้ยอดอกจนแดงช้ำ
ซึงฮุนรูดรั้งแกนกายของตัวเองก่อนทอดสายตามองซึงยุนที่ตอนนี้ดูเร้าอารมณ์เกินจะทนได้
ก่อนการเตรียมการทุกอย่างจะเสร็จสิ้น ซึงฮุนผละใบหน้าออกก่อนจะสอดนิ้วเข้าที่ช่องทางร้อน
แช่ค้างไว้ก่อนที่ละตัวขึ้นไปขบเม้มที่ใบหู
“แน่นจังเด็กน้อยของพี่ แน่น”
“เจ็บฮะ” น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ช่องทางเล็กร้อนตอดรัดนิ้วจนแทบขยับไม่ได้
ซึงฮุนถอนหายใจออกมาอย่างอดกลั้น
“อืม...งั้นพี่ไม่ทำแล้วดีไหม เด็กดีไม่ร้องนะ เดี๋ยวพี่เอาออก อึก”
ร้องออกมาเมื่อน้องเอาขาเสียดสีกับแกนกาย ถูไถจนอดครางออกมาไม่ได้ “อย่าแกล้งพี่สิเด็กดี
อา...”
“ใส่...พี่ฮูนใส่”
“จะเจ็บนะ”
“แต่ผมอยาก...อ๊ะ อ๊ะอา”
แค่ประโยคสั้นๆซึงฮุนตัดสินใจชักนิ้วออกก่อนจะกดเข้าไปอีกครั้ง
หมุนควงจนขาเล็กสั่นก่อนจะรูดรั้งของตนเองเร็วตามจังหวะที่ทำให้อีกฝ่าย
หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะกับภาพตรงหน้าก่อนจะละนิ้มออกและใช้แกนกายถูไถภายนอก
“พี่ใส่แล้วนะ” ซึงยุนพยักหน้ารัวจนน่าเอ็นดู
ก่อนที่ซึงฮุนจะค่อยๆสอดใส่เข้าไป ร่างกายเกร็งจนต้องบีบสะโพกเบาๆ “อย่าเกร็งนะเด็กน้อย”
“จูบ จูบ” ร้องเรียกเสียงสั่นก่อนจะยกมือขึ้นจิกที่ไหล่
ซึงฮุนกอดอีกฝ่ายก่อนจะสอดลิ้นเพื่อแลกเปลี่ยนความหวาน
สะโพกแช่ไว้ชั่วครู่ก่อนขยับช้าๆ
“อึก อา...”
“ซึงยุน ซึงยุนอา” พร่ำชื่อเด็กน้อยในอ้อมกอดที่ตอนนี้ได้แต่กัดริมฝีปากจนแดงก่ำ
บดจูบซ้ำๆก่อนผละออกจนบวมเจ่อทั้งสองฝ่าย สะโพกสอบสวนกระแทกแรงขึ้นตามอารมณ์ที่ต้องการถึงจุดมุ่งหมาย
ก่อนจะจับสะโพกเด็กน้อยกดเพื่อสอดใส่ง่ายขึ้น เนื้อนิ่มถูกกระทบกับหน้าขาจนแดง
สัมผัสลึกล้ำก่อนที่ซึงยุนจะร้องครางออกมาเสียงดัง
น้ำสีขุ่นของซึงยุนพุ่งเปรอะหน้าท้องซึงฮุนทั้งที่ไม่ได้แตะต้องแม้แต่น้อย
ซึงยุนครางฮืมออกมาเมื่อแรงตอดรัดถี่รัวมากขึ้นในขณะที่ซึงยุนถึงจุดสุดยอด
ก่อนจะปลดปล่อยออกมาจนล้นช่องทางร้อง
“อา...อา พะ พี่”
“อืม..” ประกบริมฝีปากทั้งที่แช่ตัวไว้
ความอุ่นร้อนทะลักออกมาจนเปรอะหน้าขาแต่ไม่ได้เป็นที่สนใจ
กระหวัดลิ้นอย่างไม่ยอมอ่อนให้ก่อนจะผละออก และประกบอีกครั้งจนซึงยุนต้องทุบอกคนพี่
“พี่ ฮื้อ”
“ซึงยุนอา”
ซึงยุนยู่ปากเมื่ออีกฝ่ายเริ่มขยับช้าๆ ก่อนใบหน้าจะแดงก่ำ
“หวานอ่ะ พี่ขออีกนะครับ”
บางครั้งซึงฮุนก็คิดว่าซึงยุนไม่จำเป็นต้องเรียนเกี่ยวกับทำอาหารด้วยซ้ำ
เพราะต่อให้น้องไม่ได้ทำอาหาร ซึงยุนก็หวานน่ากินตลอดเวลาอยู่ดี
#ALLBBHN
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น