BABYHOONIE

BABYHOONIE

วันจันทร์ที่ 25 กรกฎาคม พ.ศ. 2559

[OS] Lee Seunghoon x Kang Seungyoon : HOW TO DO SWEET BETTER CAKE

[OS] Lee Seunghoon x Kang Seungyoon


Story : HOW TO DO SWEET BETTER CAKE













นี่เป็นครั้งแรกที่ซึงฮุนได้มาที่โรงเรียนของซึงยุน

ไม่ได้มาในฐานะแฟน....

"คุณผู้ปกครองเชิญที่ห้องเลยค่ะ"

ยิ้มแหยๆเมื่ออาจารย์ที่ปรึกษาของซึงยุนเรียกเข้าไปที่ห้องพัก ซึงฮุนเดิมตามอาจารย์ก่อนจะนั่งลง อาจารย์มองมาก่อนจะยกยิ้ม

"ผู้ปกครองคังซึงยุนใช่ไหมคะ อายุเท่าไรคะเนี่ย"

"29 ครับ"

"ออ ยังหนุ่มอยู่เลย เป็นอะไรกันหรอคะ"

เป็นแฟนน้องเขาครับ...

อยากตอบใจจะขาดแต่ทำได้แค่ยิ้มและตอบอย่างอื่นไปแทน



"ผมเป็นพี่ที่รู้จักครับ พอดีแม่เขาไม่สะดวกมาผมเลยมาแทน"

"ออ ค่ะ ห่างกันสิบปีกว่าเลยนะคะเนี่ย น่าจะพอให้คำแนะนำน้องได้เนาะ"

ยิ้มออกมาอีกครั้งก่อนจะเริ่มพูดเกี่ยวกับเนื้อหาที่เรียกมา

ซึงยุนกำลังจะจบมอต้นแล้ว ซึงฮุนเลยมาในฐานะผู้ปกครองเพราะว่าอาจารย์ที่ปรึกษาต้องการแนะแนวเกี่ยวกับเรื่องการเรียนต่อในชั้นมอปลาย

รับฟังก่อนจะยิ้มเมื่ออาจารย์ชมว่าน้องเรียนค่อนข้างดีมาก ก่อนจะให้คำแนะนำเพิ่มเติม

"คังซึงยูนเขียนว่าเขาสนใจเกี่ยวกับการทำอาหาร คุณพอจะทราบเรื่องนี้ไหมคะ"

ซึงฮุนคิดก่อนจะนึกย้อนไปก่อนหน้านี้

อา...อีกฝ่ายชอบทำอาหารจริงๆนั่นแหละ

"ผมเห็นน้องชอบทำพวกขนมหวานนะครับ"

"ค่ะ ถ้าหากซึงยุนสนใจเรียนต่อ...."

ซึงฮุนฟังเนื้อหาเกี่ยวกับการเรียนต่อของซึงยุนไปสักพักก่อนจะหมดเวลา เดินออกมาพร้อมอาจารย์ที่ปรึกษาของซึงยุน

"ค่ะถ้ายังไงคุณผู้ปกครองก็ลองปรึกษากับซึงยุนดูนะคะ แล้วเดี๋ยวฉันจะถามเขาอีกที"

"ครับ ขอบคุณครับอาจารย์"




“พี่ฮูนฮูนอา” เสียงตะโกนเรียกจากในครัวก่อนที่ซึงฮุนจะละจากหนังสือ มือสวยของเด็กน้อยที่เคยสะอาดตอนนี้กลับเปรอะไปด้วยผงสีขาว “พี่มาในครัวหน่อยสิฮะ”

ซึงฮุนวางหนังสือก่อนจะเดินเข้าไป เช้าวันเสาร์ที่เป็นวันหยุดของเด็กน้อยตอนนี้ถูกทุ่มไปกับการทำขนมหวานในเตาอบหมด

“ทำอะไรหือน้องยูน”

“ผมจะทำเค้กสตอเบอร์รี่ฮะ” ยกยิ้มจนแก้มฟูนุ่มที่เขาชอบหอมนั่นดันตาจนปิดเป็นขีดเดียว ซึงฮุนยกยิ้มเอ็นดูก่อนจะใช้มือปัดผงแป้งที่ติดข้างแก้ม

“แป้งเลอะหน้าแล้วเนี่ย แล้วเรียกพี่มาทำไมหืม”

“พี่เอาแต่อ่านหนังสืออ่ะ มาอยู่กับผมก็ต้องสนใจผมสิฮะ”

เบะปากก่อนจะกุลีกุจอไปที่เตาอบเมื่อเสียงเตือนว่าขนมสุกแล้วดังขึ้น ซึงฮุนชะเง้อคอมองก่อนที่เด็กน้อยจะร้องออกมา

“โอ๊ะ”

“เป็นอะไรซึงยุน” ซึงฮุนลุกพรวดก่อนจะมองเด็กน้อยที่ตอนนี้น้ำตาซึม มือแดงจากการที่รีบเกินไปจนโดนความร้อน “เอามือมานี่ครับ”

ซึงฮุนจับข้อมืออีกฝ่ายก่อนจะเปิดน้ำในซิงค์ให้ไหลโดนแผล ความเย็นของน้ำพอบรรเทาให้มือเด็กน้อยเบาจากอาการแสบร้อนบ้าง

“รีบทำไมหือเด็กน้อย เดี๋ยวพี่เอาออกให้ โอเคไหม”

ซึงยุนจูงมืออีกฝ่ายให้นั่งเก้าอี้ในครัวก่อนจะเป็นฝ่ายเอาขนมปังออกจากเตาอบ ควันร้อนส่งกลิ่นหอมออกมาทำให้ซึงฮุนเอ่ยปากชม

“กลิ่นหอมจังซึงยุน”

“แน่นอน ก็ผมทำ”

“หึ เด็กน้อยเอ้ย” ยกมือยีหัวอีกฝ่ายหลังจากวางขนมปังไว้ข้างหน้า “ให้พี่ช่วยอะไรไหม”

“พี่ซึงฮุนนั่งหั่นนี่ให้ผมหน่อย หั่นแบบนี้นะ” ซึงยุนหยิบตะกร้าสตอเบอร์รี่สดมาวางก่อนที่มือเรียวสวยจะบรรจงหั่นเป็นสองซีก ซึงฮุนมองตามด้วยความตั้งใจก่อนจะเผลอมองหน้าอีกฝ่าย

ริมฝีปากอวบอิ่มพร่ำบอกวิธีการนั่นดูน่ารัก ดวงตาใสตั้งใจกับการหั่นทำให้ซึงฮุนยกยิ้มตาม

น้องคงชอบจริงๆสินะ

“พี่ได้ฟังผมหรือเปล่า ยิ้มอะไร”

ซึงยุนวางมีดก่อนยกมือกวักตรงหน้า ซึงฮุนหลุดออกจากภวังค์ก่อนหัวเราะออกมา พยักหน้าว่าเป็นเชิงเข้าใจก่อนที่จะมองคนตัวเล็กเดินไปหยิบครีมมาตี ก้มหน้าก้มตาทำทั้งที่ผมหน้าปรกลงมา

ซึงฮุนมองก่อนจะรู้สึกรำคาญใจแทนเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กที่มือเปรอะครีมยกขึ้นปัดหน้าม้าจนหน้ามีครีมเปื้อนไปประปราย ซึงฮุนวางมีดลงก่อนจะเดินไปหยิบกิ๊บติดผม

“ซึงยุน เงยหน้า” เอ่ยขึ้นมาเสียงเรียบก่อนจะยืนข้างๆ ซึงยุนชะงักก่อนจะเงยหน้ามองซึงฮุน ซึงฮุนจับผมซึงยุนปัดข้างก่อนจะติดกิ๊บให้ “รำคาญมากไหมเนี่ยหือ ทำไมไม่มัดดีๆ”

“หน้าผากผม...พี่เอาออกเถอะ” ซึงยุนยกมือก่อนจะพยายามปัดออก ซึงฮุนหัวเราะกับเหตุผลอีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยออกมา

“อยู่กับพี่อายอะไรหล่ะหือ แล้วดูนี่” ซึงฮุนยกนิ้วป้ายครีมที่เปรอะแก้มออก “ทำยังไงให้มันติดหน้าได้ละนั่น”

“พี่!!” ซึงยุนบุ้ยปากก่อนที่ซึงฮุนจะหัวเราะออกมาอีกครั้ง มือหันไปคว้าทิชชู่เพื่อนำมาเช็ดแก้มและจุดอื่นๆที่ใบหน้าอีกฝ่าย

ซึงยุนก้มหน้าตีครีมต่อโดยที่ปากก็ยังทำเสียงจิ๊จ๊ะต่อ ปล่อยให้มือซึงฮุนสาระวนอยู่แถวแก้มนุ่ม ทั้งโดนจิ้มโดนบีบจนสุดท้ายซึงยุนตีเสร็จ

“พี่แกล้งผมอ่ะ”ซึงยุนท้าวเอวก่อนที่จะมองคนตรงหน้า หรี่ตาดุอีกฝ่าย “ผมจะไม่คุยกับพี่นะถ้าพี่ยังกวนแบบนี้”

“ดุจัง” ซึงฮุนแกล้งพูดเบาๆก่อนจะถอยออกมานั่งมองอีกฝ่ายด้านตรงข้าม

ซึงยุนก้มหน้าก้มตาปาดเค้กอีกครั้งก่อนจะเอื้อมมือมาหยิบสตอเบอร์รี่ที่ซึงฮุนหั่น บรรจงวางตามองศาที่เตรียมไว้และหมุนถาดเค้กเพื่อตกแต่งหน้าให้สวยงาม ซึงฮุนเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีก้อนขนมปังเล็กอีกหนึ่งอันไว้ข้างๆ ซึงยุนตกแต่งก้อนใหญ่เสร็จก่อนจะมองมัน สำรวจซ้ายขวาก่อนยกยิ้ม

ซึงฮุนมองตามคนตัวเล็กด้วยหัวใจที่เต้นแรง

ซึงยุนเวลาที่ตั้งใจกับอะไรสักอย่างมันเป็นภาพที่น่าดูมากจริงๆ

และซึงฮุนก็ชอบที่จะมองเห็นมันเหลือเกิน

“เสร็จแล้ว เป็นไงบ้างพี่ฮูนฮูน ก้อนนี้ผมเอาไว้ให้คุณแม่กับคุณป้าไง” เงยหน้าบอกซึงฮุนก่อนฉีกยิ้มกว้างตามประสาเด็กที่ต้องการคำชม ซึงฮุนเอื้อมือมาลูบหัวอีกฝ่ายก่อนเอ่ยออกมาเสียงนุ่ม

“เก่งมากครับคนเก่งของพี่”

“เดี๋ยวผมเอาไปแช่เย็นก่อนนะ” ซึงยุนยกเค้กก่อนจะเดินเอาไปแช่ตู้เย็น แค่ครู่เดียวก่อนที่จะกลับมาทำก้อนเล็กอีกครั้ง

“แล้วก้อนนี้ทำให้ใครครับหืม”

ซึงยุนไม่ได้ตอบอะไรก่อนจะบรรจงปาดครีมช้าๆ ยกไม้พายที่ปาดเสร็จเรียบร้อยขึ้นชิมก่อนจะวางมันลง

ริมฝีปากที่เปรอะครีมนุ่มทำให้ซึงฮุนมองไม่วางตา

จู่ๆในหัวก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้

“สตอเบอร์รี่นี่น้องยูนไม่ใช้แล้วใช่ไหม เดี๋ยวพี่ขอนะ”

“จะเอาไปทำอะ..พะ พี่ฮูน”

ซึงยุนถอยหลังจนติดเคาท์เตอร์เมื่อซึงฮุนหยิบสตอเบอร์รี่ลูกโตใส่ปากตัวเอง ก่อนความฉ่ำจะถูกส่งต่อทางปาก

ทุบอกคนพี่ก่อนจะหอบน้อยๆ ซึงฮุนยกยิ้มพลางกอดซึงยุนแนบอก

“งื้อ พี่บ้า”

“ไม่ชอบหรอหืม”

“แกล้งผม”

“เราน่าแกล้งอ่ะ” ซึงฮุนจับอีกฝ่ายผละออกก่อนจะยกซึงยุนนั่งที่เค้าท์เตอร์ แลบลิ้นออกมาเลียครีมที่เปรอะมุมปากคนน้อง ความหวานของครีมปะปนกับรสผลไม้ที่ฉ่ำในปาก “ทำครีมอร่อยนะเรา ไม่ค่อยหวานดี”

“ก็...พี่ฮูนฮูนไม่ค่อยชอบทานครีมหวาน ผมก็เลย...”

น่ารัก

น่ารักมาก

ซึงฮุนไม่รู้ว่าจะเอาคำพูดไหนมาเอ่ยนอกจากคำนี้เมื่อได้รับคำตอบที่ดูใส่ใจจากอีกฝ่าย

“ขอบคุณที่ใส่ใจนะซึงยุน”

“ปล่อยผมได้แล้ว ผมจะทำเค้กต่อ”

“ทำให้ใครหรอ ก้อนเล็กนั่น”

“งื้อ ปล่อย”

“ถ้าไม่ตอบพี่จะกักไว้แบบนี้แหละ”

“เดี๋ยวคนอื่นเข้ามาเห็นนะ ปล่อยผม”

ซึงฮุนยืนหน้าเข้าไปใกล้ก่อนที่สุดท้ายซึงยุนจะเบือนหน้าหนี

“ยอมแล้วๆๆๆ ผมทำให้พี่ ทำให้พี่นั่นแหละ”

“ก็แค่พูดแค่นี้นั่นแหละ เด็กน้อยเอ้ย” หอมแก้มซ้ายขวาก่อนจะอุ้มอีกฝ่ายลงจากเค้าท์เตอร์ ปล่อยให้เด็กน้อยทำต่อทั้งที่ยังกอดเอวไม่ปล่อย ซึงยุนทำทั้งที่ไม่ปริปากบ่นเพราะบ่นไปก็แค่นั้น ก่อนที่ทุกอย่างจะเสร็จสิ้นเมื่อซึงยุนเอาเค้กไปแช่เย็น

“เสร็จแล้วใช่ไหม”

“ฮะ พี่!!!”ซึงยุนร้องออกมาเสียงหลงเมื่อสุดท้ายผมอุ้มอีกฝ่ายขึ้นพาดบ่า “ปล่อยผม ผมยังไม่ได้เก็บของ”

“ปล่อยไว้นั่นแหละ เดี๋ยวให้ป้าแม่บ้านเก็บ” พูดอย่างเอาแต่ใจก่อนจะใช้ไหล่ดันประตูห้องของซึงยุนให้เปิดออก วางอีกฝ่ายลงก่อนจะดันประตูห้องปิดพร้อมล็อคอย่างดี “ได้เวลาพี่ชิมแล้ว”

“พี่ควรจะชิมเค้กสิ ไม่ใช่แบบนี้”

“พี่อยากกินเรามากกว่าเค้ก เราหวานกว่า”

ไม่ปล่อยให้เด็กน้อยในอ้อมกอดได้เถียงไปมากกว่านี้ ก่อนที่ริมฝีปากจะประกบก่อนผละออก

ซึงยุนอ้าปากพะงาบๆราวกับจะถียงแต่กลับเถียงไม่ออก ก่อนจะถอนหายใจออกมา

“พี่เอาแต่ใจ”

“พี่ไม่ได้เอาแต่ใจ...พี่เอาแต่น้องยูนนั่นแหละ”

“พูดจาน่าเกลียด”

“อ้าว ไม่ชอบให้พี่เอา...”

ซึงยุนยกมือขึ้นปิดปากซึงฮุน ก่อนจะส่ายหน้าไปมา ใบหน้าแดงก่ำทำให้ซึงฮุนรู้สึกขำ

จับมือทั้งสองข้างออกก่อนจะรวบด้วยมือเดียว

“ไม่แกล้งแล้วเด็กน้อย พี่ขอโทษนะ แต่เราน่ารักไปนี่”

หอมแก้มทั้งซ้ายขวาก่อนที่สุดท้ายจะประกบริมฝีปากลงที่อวัยวะเดียวกัน แรงดิ้นผ่อนลงก่อนจะกลายเป็นขย้ำเสื้อแน่น ซึงฮุนไม่ได้รุกล้ำคนตัวเล็กแต่ขบเม้มซ้ำๆอยู่อย่างนั้น

“อื้อ พี่ฮูน พี่...”

“อีกนิดนะเด็กดี” ผละริมฝีปากก่อนจะประกบย้ำๆ มือของซึงยุนจับที่ลาดไหล่สั่นน้อยๆก่อนที่ซึงฮุนจะผละออกและค่อยๆดันเด็กน้อยที่ตอนนี้ดูสติจะไม่ค่อยอยู่กับตัวเท่าไรนักนั่งที่ปลายเตียง ส่วนตัวเองนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น

“อ๊ะ พี่..พี่ฮะ” ปรือตาฉ่ำเมื่อมือของคนพี่ค่อยๆลูบต้นขาขาวที่อยู่ใต้กางเกงขาสั้นเนื้อนิ่ม ซึงฮุนคุกเข่าอยู่ระหว่างกลางหยัดตัวขึ้นก่อนคนน้องจะโน้มหน้าหาราวกับมีแรงดึงดูด แลบลิ้นออกมาก่อนซึงยุนจะค่อยๆใช้ปลายลิ้นแตะกันราวกับแมวน้อยที่ยังกล้าๆกลัวๆที่จะดื่มด่ำน้ำนม จนสุดท้ายซึงฮุนค่อยๆครอบครองลิ้นน้อยและริมฝีปาก สอดแทรกรุกล้ำช้าๆแต่วาบหวามเสียจนมือของซึงยุนจิกกับที่นอนแน่น

ซึงฮุนค่อยๆปลดกระดุมกางเกงของซึงยุนไว้ก่อนมือขวาจะสอดมือเข้าใต้เสื้อซึงยุน ลูบที่หน้าอกนิ่มก่อนจะบีบคลึงเบาๆ ซึงยุนสะดุ้งน้อยๆก่อนจะผละออกและร้องออกมาเสียงหวาน

“อ๊ะ อา....”

“เด็กดี เด็กดี ไม่สั่นนะครับ” พูดเสียงแผ่วก่อนจะจับชายเสื้อ ค่อยๆถอดออกโดยที่ซึงยุนก็ยกแขนด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ มือเล็กวางที่ไหล่ของซึงยุนก่อนจะสะดุ้งเมื่อความแฉะสัมผัสที่อก

เสียงร้องอึกอักไม่เต็มเสียงทำให้ซึงฮุนยิ้ม ไม่ใช่บ่อยครั้งสำหรับเรื่องอย่างว่ากับเขาสองคน แต่ทุกครั้งที่ทำซึงฮุนมักจะใจเย็นเสมอ

พรมจูบจนทั่วอกขาวก่อนจะค่อยๆแลบลิ้นเลียยอดอก เหลือบสายตามองซึงยุนที่หลับตาปี๋ ก่อนจะลูบสะโพกนิ่ม บีบเบาๆให้อีกคนตื่นเต้นก่อนกระตุกกางเกง ซึงยุนยกสะโพกเพื่อให้อีกฝ่ายถอดได้สะดวกขึ้นก่อนที่กางเกงตัวน้อยจะร่นไปแค่หน้าขา เหลือเพียงอันเดอร์แวร์ตัวเล็กที่ตอนนี้เจ้าสิ่งที่ปกปิดอยู่ค่อยๆแข็งขืนออกมา ซึงฮุนกัดยอดอกเบาๆก่อนมือจะลูบมันผ่านเนื้อผ้า ความชื้นที่ซึมออกมาทำให้ความอดทนของซึงฮุนลดลงต่ำขึ้นทุกที

“พี่ พี่ฮูนฮูน...อา” ร้องออกมาเสียงอ่อนเมื่อถูกกระตุ้นทั้งด้านบนและด้านล่าง  รู้สึกร้อนรุ่มไปหมดทุกส่วนจนต้องจิกมือที่กลุ่มผมคนพี่ที่อยู่ด้านล่าง

สุดท้ายเสียงหวานๆของน้องก็ทำให้ซึงฮุนหมดความอดทน

“ยกตัวแล้วอ้าขากว้างๆนะ”

ซึงยุนทำตามอย่างง่ายดายเพราะสติดูเหมือนจะถูกความต้องการพรากไปจนหมด ซึงฮุนสอดมือก่อนจะยกขาน้องให้พาดที่บ่ากว้าง ชันขาก่อนที่จะครอบครองแกนกายเล็กที่ตอนนี้ปริ่มไปด้วยน้ำสีใส ลิ้นกระหวัดเลียด้วยความหิวกระหาย ขาเล็กสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่เมื่อรูดริมฝีปากขึ้นลง เสียงหอบครางดังสลับกัน

เลียอีกสองสามครั้งก่อนจะผละริมฝีปากออก ยกมือขึ้นลูบใบหน้าซึงยุนที่ตอนนี้เหงื่อซึมออกมา

“สะโพก โยกสะโพก”

“พี่ฮูนฮูน มันไม่แปลกหรอ”

“ทำตามที่พี่สอน ผ่อนคลายแล้วค่อยๆโยกเข้าใจไหม จะได้รู้สึกดี” พยักหน้าแบบมึนๆก่อนที่ซึงฮุนจะครอบริมฝีปากลงอีกครั้ง มือซ้ายสอดประสานแน่นเพื่อให้น้องทรงตัว ก่อนมือขวาจะจับสะโพกให้เด็กน้อยค่อยๆสอดใส่ในปาก บิดเร่าเมื่อเรียวลิ้นเลียเบาๆก่อนจะดูดดึงจนเกิดเสียง

“น่าอาย น่าอาย อึก..” ซึงยุนพึมพำทั้งที่สะโพกเกร็ง ซึงฮุนบีบเบาๆก่อนจับสะโพกขยับช้าๆ ค่อยๆสอนให้น้องรู้สึกดีก่อนจะปล่อยให้น้องเป็นฝ่ายขยับเอง บีบมือให้กำลังใจก่อนที่ขาของซึงยุนจะเลื่อนออกจากบ่า สะโพกขยับเก้ๆกังๆ ไม่เชี่ยวชาญแต่ทำให้ซึงฮุนรู้สึกดี

“อ่ะ อา อา พี่ฮูน พี่..ผมจะ”

ซึงฮุนผละริมฝีปากออกก่อนจะผลักคนน้องราบไปกับเตียงนุ่ม มือของซึงฮุนสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่พยายามปลดกางเกงที่ดูจะปลดยากปลดเย็นเหลือเกิน ซึงยุนนอนมองใบหน้าแดงก่ำ ก่อนจะยื่นมือมาปลดกระดุมเสื้อให้ทั้งที่สั่นเทา

“ขอบคุณครับเด็กน้อย” หอมหน้าผากก่อนสุดท้ายจะรูดกางเกงตัวเองออกพร้อมๆกับที่กระดุมเสื้อถูกปลดจนหมด หยัดตัวถอดเสื้อโชว์กล้ามเนื้อที่ไม่ได้มีมากมายแต่ก็สะกดสายตาคนน้องอยู่หมัด ยื่นมือไปที่ปากของซึงยุนก่อนที่เด็กน้อยจะเลียนิ้วช้าๆ ทั้งดูดดึงและเปรอะไปด้วยน้ำลายจนคนพี่อดยิ้มกับความน่ารักที่ดูยั่วยวนนั่นไม่ได้ “เก่งมากเด็กดี อืม”

ยกขาขวาของซึงยุนขึ้นก่อนจะก้มหน้าเพื่อช่วยให้ซึงยุนเจ็บน้อยที่สุด ละเลียดเลียที่ช่องทางหลังจนน้องสั่นอีกครั้ง สะโพกนิ่มส่ายแทบไม่ติดเตียงก่อนที่ซึงฮุนจะสอดลิ้นเข้าที่ช่องทางหลัง เสียงเฉอะแฉะดังปนกับเสียงครางในห้องที่เงียบสงบแห่งนี้

“อ่ะ อา อ๊ะ พี่ พี่” มือเล็กรูดรั้งแกนกายตัวเองตามที่เขาเคยสอน ก่อนที่มืออีกข้างจะบดขยี้ยอดอกจนแดงช้ำ ซึงฮุนรูดรั้งแกนกายของตัวเองก่อนทอดสายตามองซึงยุนที่ตอนนี้ดูเร้าอารมณ์เกินจะทนได้ ก่อนการเตรียมการทุกอย่างจะเสร็จสิ้น ซึงฮุนผละใบหน้าออกก่อนจะสอดนิ้วเข้าที่ช่องทางร้อน แช่ค้างไว้ก่อนที่ละตัวขึ้นไปขบเม้มที่ใบหู

“แน่นจังเด็กน้อยของพี่ แน่น”

“เจ็บฮะ” น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ช่องทางเล็กร้อนตอดรัดนิ้วจนแทบขยับไม่ได้ ซึงฮุนถอนหายใจออกมาอย่างอดกลั้น

“อืม...งั้นพี่ไม่ทำแล้วดีไหม เด็กดีไม่ร้องนะ เดี๋ยวพี่เอาออก อึก” ร้องออกมาเมื่อน้องเอาขาเสียดสีกับแกนกาย ถูไถจนอดครางออกมาไม่ได้ “อย่าแกล้งพี่สิเด็กดี อา...”

“ใส่...พี่ฮูนใส่”

“จะเจ็บนะ”

“แต่ผมอยาก...อ๊ะ อ๊ะอา”

แค่ประโยคสั้นๆซึงฮุนตัดสินใจชักนิ้วออกก่อนจะกดเข้าไปอีกครั้ง หมุนควงจนขาเล็กสั่นก่อนจะรูดรั้งของตนเองเร็วตามจังหวะที่ทำให้อีกฝ่าย หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะกับภาพตรงหน้าก่อนจะละนิ้มออกและใช้แกนกายถูไถภายนอก

“พี่ใส่แล้วนะ” ซึงยุนพยักหน้ารัวจนน่าเอ็นดู ก่อนที่ซึงฮุนจะค่อยๆสอดใส่เข้าไป ร่างกายเกร็งจนต้องบีบสะโพกเบาๆ “อย่าเกร็งนะเด็กน้อย”

“จูบ จูบ” ร้องเรียกเสียงสั่นก่อนจะยกมือขึ้นจิกที่ไหล่ ซึงฮุนกอดอีกฝ่ายก่อนจะสอดลิ้นเพื่อแลกเปลี่ยนความหวาน สะโพกแช่ไว้ชั่วครู่ก่อนขยับช้าๆ

“อึก อา...”

“ซึงยุน ซึงยุนอา” พร่ำชื่อเด็กน้อยในอ้อมกอดที่ตอนนี้ได้แต่กัดริมฝีปากจนแดงก่ำ บดจูบซ้ำๆก่อนผละออกจนบวมเจ่อทั้งสองฝ่าย สะโพกสอบสวนกระแทกแรงขึ้นตามอารมณ์ที่ต้องการถึงจุดมุ่งหมาย ก่อนจะจับสะโพกเด็กน้อยกดเพื่อสอดใส่ง่ายขึ้น เนื้อนิ่มถูกกระทบกับหน้าขาจนแดง สัมผัสลึกล้ำก่อนที่ซึงยุนจะร้องครางออกมาเสียงดัง

น้ำสีขุ่นของซึงยุนพุ่งเปรอะหน้าท้องซึงฮุนทั้งที่ไม่ได้แตะต้องแม้แต่น้อย ซึงยุนครางฮืมออกมาเมื่อแรงตอดรัดถี่รัวมากขึ้นในขณะที่ซึงยุนถึงจุดสุดยอด ก่อนจะปลดปล่อยออกมาจนล้นช่องทางร้อง

“อา...อา พะ พี่”

“อืม..” ประกบริมฝีปากทั้งที่แช่ตัวไว้ ความอุ่นร้อนทะลักออกมาจนเปรอะหน้าขาแต่ไม่ได้เป็นที่สนใจ กระหวัดลิ้นอย่างไม่ยอมอ่อนให้ก่อนจะผละออก และประกบอีกครั้งจนซึงยุนต้องทุบอกคนพี่

“พี่ ฮื้อ”

“ซึงยุนอา”

ซึงยุนยู่ปากเมื่ออีกฝ่ายเริ่มขยับช้าๆ ก่อนใบหน้าจะแดงก่ำ

“หวานอ่ะ พี่ขออีกนะครับ”


บางครั้งซึงฮุนก็คิดว่าซึงยุนไม่จำเป็นต้องเรียนเกี่ยวกับทำอาหารด้วยซ้ำ

เพราะต่อให้น้องไม่ได้ทำอาหาร ซึงยุนก็หวานน่ากินตลอดเวลาอยู่ดี




#ALLBBHN

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น