[SF] Kang Seungyoon x Song Minho
Story : Step Up 6
เช้านี้ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในสถานที่ไม่คุ้นเคย
จะว่าไม่คุ้นเคยมันก็ไม่เต็มปากเต็มคำ
ต้องบอกว่าคุ้นเคย แต่เป็นครั้งแรกที่ความรู้สึกมันแปลกออกไป
มองนาฬิกาหัวเตียงก่อนจะพบว่าเป็นเวลาเจ็ดโมงกว่า
ยังเช้าอยู่เลย
ขยับตัวเพียงนิดเดียวคนที่นอนเกยผมกลับร้องอือออกมา
ผมยกยิ้มเมื่อนึกขึ้นมาได้
อา...เราเพิ่งได้นอนเมื่อตอนใกล้รุ่งสางแค่นั้นเอง
ผมมองหน้าไอ้ซึงยุนที่ตอนนี้ตัวมันเกยแก้มแนบอยู่ที่อก
ริมฝีปากแดงช้ำจากการรุกล้ำเมื่อคืนซ้ำๆนั่นบวมเจ่อ
น่ารัก
อยากตื่นเช้าแล้วเจอแบบนี้ทุกวัน
ผมยกยิ้ม
น่าตลกดีที่ความนึกคิดและความรู้สึกที่มีต่อมันล้นปริ่มออกมา
...ทีตอนก่อนหน้านี้ไม่เห็นจะมีอะไรแบบนี้สักนิด
ซงมินโฮนี่มันน่าตลกเสียจริง
โชคดีที่แม่มันไม่อยู่ ไม่งั้นคงได้เป็นลมตอนเห็นลูกชายตัวเองได้เสียกับเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กแล้วหล่ะ
ผมเอาตัวมันออก
ร่างกายของมันมีแต่รอยอะไรไม่รู้..(ก็รู้อยู่แก่ใจนั่นแหละว่าตัวเองทำ
แต่มันก็...เขินแปลกๆนะว่าไหม) เต็มไปหมด มันถีบผ้าห่มไว้ปลายเท้าแน่ๆ
ถึงว่าทำไมหนาวๆ ผมลุกขึ้นก่อนจะหยิบผ้าขนหนูมาพันเอวสอบลวกๆ
จัดท่าทางให้มันก่อนจะเผลอมองทุกสัดส่วน
แต่ยิ่งมองแล้วมันแบบ...
คราบน้ำเปรอะออกมาที่ต้นขาทำให้รู้ว่าเมื่อคืน...ไม่สิเมื่อรุ่งสางเราจัดกันไปขนาดไหน
ผมหันไปหยิบทิชชู่ก่อนจะเช็ดคราบอะไรต่อมิอะไรนั่น
กลั้นใจท่องพุทโธ...พุทโธ...
"อื้อ มินโฮอา"
พุทโธพุทถังกูจะแตกเพราะมึงนี่แหละไอ้ซึงยุน!!!
มันพลิกตัวก่อนครางเสียงเชิงรำคาญเต็มที
นั่นไม่เท่ากับท่าที่มันเบี่ยงตะแคงตัวหนีก่อนจะหันก้นมาทางผมเต็มๆ
ขาว...
ไม่ใช่สิวะ
โอ้ย
"ไอ้ซึงยุน มึงนี่มันยั่วจริงๆ
มึงไม่อยากนอนหรือไง"ถอนหายใจก่อนฟาดมือไปที่ก้อนนิ่มนั่น
ใช้ทิชชู่เช็ดต่อแบบข่มใจอีกครั้ง มือสะเปะสะปะไปทั่ว
ทำเป็นหูทวนลมกับเสียงอืออาของมันก่อนที่จะตวัดผ้าห่มคลุมมันในที่สุด
เฮ้อ...
เช้ามานี่แม่งเหนื่อยเนาะว่าไหม
ผมใส่เสื้อกล้ามย้วยๆกับกางเกงขาสั้นที่เคยทิ้งไว้ที่ห้องมันก่อนจะเดินลงบันไดมา
มองสภาพสมรภูมิรบ (ผมไม่ได้พูดเกินจริงเลยนะ มันเละมากอ่ะ) ก่อนจะเริ่มเก็บกวาด
ครั้นกลัวแม่ไอ้ซึงยุนจะมาตามด่าเต็มที
เช็ดไปหัวนึกถึงเรื่องราวเมื่อคืนไปแล้วร้อนผ่าวชอบกล
ปาดเหงื่อก่อนร่ำร้องในใจหลังจากในที่สุดก็เสร็จสิ้นการกวาดล้างสักที
ดูเป็นคนโคตรดีเลยเนาะว่าไหม
เหลือบมองนาฬิกาก่อนจะเห็นว่าสิบโมงกว่าแล้ว
ผมเดินไปอาบน้ำก่อนจะหาชุดไซส์ใหญ่ๆของมันใส่ แอบซี๊ดปากน้อยๆตอนอาบน้ำเพราะแสบไปหมดทั้งช่วงหลังละช่วงสะโพก
สงสัยไอ้หมาบ้านี่จะข่วนไว้แน่ๆ
“ซึงยุน” ผมเดินไปปลุกมัน
และเช่นเคย...
มันขี้เซาจะตาย
คิดว่าปลุกแบบธรรมดามันจะตื่นไหมหล่ะ
“อื้อ...มินโฮ ขอนอนต่อ”
“สิบโมงกว่าแล้ว จะนอนหรอ ไม่อยากออกไปข้างนอกกับกูหรอ”
ผมจับแขนมันก่อนจะพบว่ามันตัวสั่นไม่น้อย อุณหภูมิร่างกายร้อนผ่าวผิดปกติ “มึงไม่สบายนี่ซึงยุน ปวดหัวไหม”
“อืม...”
ตาย
ไอ้ซึงยุนป่วยแบบนี้แผนที่วางไว้พับไปก่อนเหอะ
ผมละตัวออกจากมันก่อนจะเดินลงไปข้างล่างอีกครั้ง
มองหาผ้าเช็ดตัวและกะละมังขนาดกำลังดีก่อนจะเตรียมน้ำอุ่นใส่ไปไม่มากนัก
มือคว้าขวดน้ำและขวดยาใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินขึ้นไปห้องนอนไอ้ซึงยุน
มันขดตัวเหมือนเช่นปกติแต่แตกต่างกว่าเดิมหน่อยๆคือร่างกายที่สั่นเทาจนผมที่อยู่ไกลๆยังสังเกตได้
“ซึงยุน เช็ดตัวก่อน เดี๋ยวกูทำโจ๊กให้กิน”
“ฮื่อ...” มันปรือตาที่บวมเป่งก่อนจะขดตัวกว่าเดิม
ข้อเสียของไอ้ซึงยุนตอนป่วยหล่ะ...
ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยเจอกับสถานการณ์แบบนี้ซะที่ไหนกัน
นี่เพื่อนมันที่โคตรจะสนิทนะ
ผมตวัดผ้าห่มออก กลั้นใจกับสภาพที่เปลือยเปล่าของมัน
หยุด
มึงหยุดความคิดหื่นๆของตัวเองซะซงมินโฮ
สอดมือเข้าที่ใต้แขนก่อนดันตัวมันพิงกับหมอนในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน
เอามืออังหน้าผากอีกทีก่อนหันกลับไปหยิบผ้าชุบน้ำ เช็ดตัวให้แผ่วเบา
มันก็ผู้ชายคนหนึ่งเหมือนผมนี่แหละ
แต่ก็ไม่เข้าใจว่าแต่ไหนแต่ไรแล้วทำไมผมต้องถนอมมันขนาดนี้
มันร้องอืออา หน้าเริ่มแดงขึ้นเพราะฤทธิ์ไข้เริ่มรุมเร้า
“ซึงยุน สบายตัวขึ้นไหม” ผมถามมันเบาๆ
เห็นมันเป็นแบบนี้ผมก็อดกังวลไม่ได้
เพราะผมเป็นสาเหตุให้มันไม่สบายแบบนี้
“อื่อ ปวดหัว”
“เดี๋ยวกูเอาข้าวต้มมาให้กิน มึงรอกูสักแปปนะ
จะให้เช็ดตัวตรงไหนอีกไหม”
มันเหมือนจะชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนใบหน้าจะแดงขึ้น
“มะ...มินโฮ”
“หือ”
“พากูไปเข้าห้องน้ำหน่อย...”
“ปวดฉี่หรอ”
“ปะ..เปล่า” มันบิดตัวไปมาเหมือนขัดเขินที่จะพูด “กูไม่สบายตัว”
“แล้ว? มึงบอกกูสิตรงไหน เนี่ยเดี๋ยวกูจะเช็ดให้”
“ตะ..ตรง...”มันเอามือชี้ตำแหน่งก่อนเบือนหน้าหนี
ผมอึ้งก่อนจะนึกขึ้นได้
อ่า...เมื่อคืนปล่อยไว้เยอะไปนี่หว่า
หัวเราะออกมาน้อยๆก่อนจะได้รับแรงฟาดที่เบาเสียยิ่งกว่าแมวเอาเท้าเขี่ย
“อ่า ซึงยุนอา เดียวพาไปเอาน้ำออกนะ”
“มึงจะล้อกูอีกนานไหม ต่อไปกูไม่ให้มึงทำแล้ว”
“โอ๋ๆๆอย่าน้อยใจซี่ ไข้แล้วงอแงว่ะ”
“มึงกวนตีนกู”
“อ่า..ไม่กวนละ มาๆๆ จะพาไปห้องน้ำ”
มันเบะปากน้อยๆก่อนจะค่อยๆเอนตัวกอดผมที่ด้านหลัง
ผมเดินช้าๆก่อนจะวางมันไว้ที่อ่างล้างหน้า เปิดฝักบัวก่อนหยิบสบู่พร้อม
“มึงจะทำอะไรมินโฮ” มันขมวดคิ้วมองผมที่เตรียมพร้อมเต็มที่
“ถึงกูจะมีแฟนเป็นผู้ชายครั้งแรก แต่กูก็รู้น่าว่าต้องทำยังไง
มึงสบายใจเหอะ”
“ไม่ คือมึงอ่ะออกไป กูทำเองได้”
“อ้าว” มันโบกมือที่อ่อนแรงเป็นเชิงไล่ก่อนที่ผมก่อนที่จะประคองตัวเองลงจากอ่าง
ท่าทางโซเซเต็มทนนั่นทำให้ผมหงุดหงิดหน่อยๆ
“ไม่สบายแล้วทำเป็นซ่า มึงอย่าปฏิเสธกู กูกลัวมึงตายคาห้องน้ำซะ
มานี่กูจะทำให้”
“อะ ไอ้ ซงมินโฮ!!!”
สรุปมันก็ได้แต่บ่นงืมงำปล่อยให้ผมกระทำชำเรา (กระทำชำเราบ้าอะไร
ผมแค่ทำความสะอาดมัน) จนเสร็จ
จับมันแต่งตัวใหม่ในชุดที่สบายตัวขึ้นอย่างน้อยมันก็ดีกว่าร่างกายโป๊
(ดีทั้งสุขภาพมันและดีต่อใจของผมด้วย) และวางมันไว้ที่เก้าอี้
ผมละสายตาดุมันก่อนจะหาชุดผ้าปูที่นอนมาเปลี่ยน มันนั่งมองเงียบๆจนผมทำเสร็จทุกอย่างก่อนจะค่อยๆประคองมันมานอนบนที่นอนอีกครั้ง
“มึงนอนรออยู่นี่แหละ กูไปเตรียมข้าวแปป”
ไม่รอคำตอบผมลงมาข้างล่างก่อนลงครัวทันที
มือหยิบจับโน่นนี่ประหนึ่งบ้านหลังนี้คือบ้านของผม
คนข้าวในหม้อก่อนรอเวลาที่มันจะสุก
เสียงกดกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นก่อนที่ผมจะละตัวออกจากหม้อ เดินมาที่ประตูด้วยความสงสัยว่าใครมาหามันในวันว่างๆแบบนี้
ทั้งๆที่ไม่ได้ถอดผ้ากันเปื้อนออก
เปิดประตูด้วยความสงสัยก่อนจะพบบุคคลที่น่ามาที่นี่ได้
ใจเผลอกระตุกวูบนึกถึงคนด้านบนทันที
“อ้าว..ทำไมมินโฮมาอยู่ที่นี่หล่ะ”
“เฮ้ย”
ตาย ถ้าไอ้ซึงยุนรู้คงร้อนใจแน่ๆว่าใครมา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น