BABYHOONIE

BABYHOONIE

วันพฤหัสบดีที่ 21 กรกฎาคม พ.ศ. 2559

[SF] Lee Seunghoon x Kang Seungyoon : But I… [12]

[SF] Lee Seunghoon x Kang Seungyoon

Story : But I… [12]









จู่ๆฝนก็เกิดตกหนักจนไม่สามารถออกไปไหนได้

ซึงยุนมองนอกหน้าต่างด้วยความหงุดหงิดใจเมื่อเห็นว่าอากาศดูท่าจะเลวร้ายขึ้นทุกที

แล้วจะกลับหอยังไงหล่ะทีนี้

ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่จนคนที่เป็นฝ่ายพี่ต้องเงยหน้าจากกองหนังสือ

“พี่บอกแล้วว่านอนนี่ก็ได้”

“ผมไว้ใจพี่ได้หรือไง”

“พี่ทำงานไง...แต่ถ้ามีโอกาสพี่ก็ไม่พลาดนะ อย่าเผลอละกัน” ซึงฮุนหัวเราะก่อนจะหลบสันหนังสือเล่มหนาที่อีกฝ่ายโยนใส่

คังซึงยุนฟึดฟัดก่อนจะเดินออกจาก้องพักผ่อนไป ซึงฮุนรู้สึกใจคอไม่ดีจึงรีบเดินตาม

“เฮ้ย พี่ล้อเล่น ซึงยุนอย่าหนีพี่กลับสิ”

วิ่งออกไปรั้งอีกฝ่ายที่หยิบกระเป๋าทำท่าจะเดินออกจากห้อง ซึงยุนปรายตามามองก่อนพูดเสียงนิ่ง

“ผมกลับหอเองได้”

“พี่อยากให้เราอยู่ อยู่กับพี่ได้ไหม”

น้ำเสียงของซึงฮุนจริงจังและอ้อนวอน จนซึงยุนได้แต่กลืนน้ำลาย

“อากาศมันไม่โอเคเลยถ้าเราจะกลับ แล้วถ้ากลับไปแล้วประสบอุบัติเหตุหล่ะหือ นึกถึงใจพี่หน่อย อีกอย่างพี่ไม่ทำอะไรเราหรอกน่า”

“...” ซึงยุนเงียบ ไม่ได้พูดอะไรออกมาชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจถอดรองเท้าและเดินกลับเข้าไปข้างในเหมือนเดิม ซึงฮุนยิ้มออกมาก่อนจะเอามือยีหัวอีกฝ่าย

“ไอ้ลูกหมาดื้อเอ้ย”

“...”

“งอนพี่หรอ ซึงยุนอา”

“ผู้ชายที่ไหนเขาขี้งอนวะ”

“พูดจาไม่น่ารักเลยนะ” หัวเราะออกมาแบบไม่ได้ถือสาอีกคน “ไปอาบน้ำไป ซึงยุนใช้ผ้าขนหนูในตู้พี่นะ"

อีกฝ่ายพูดก่อนจะเดินไปก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ ผมเปิดตู้ก่อนจะยืนหาผ้าขนหนูที่ว่า

อืม...เรียบร้อยกว่าที่คิดแหะ

ไม่ใช่ว่าไม่เคยมา ในเมื่อมาค้าง(แบบไม่ตั้งใจ)เมื่อคราวก่อนโน้นไม่ได้มีโอกาสสำรวจห้องอีกฝ่ายแม้แต่น้อย พอมองไปรอบๆห้องพี่ซึงฮุนก็เรียบร้อยดี หันกลับมาที่ตู้อีกครั้งก่อนหยิบผ้าขนหนูออกมา

"พี่ แล้วเสื้อผ้าผม..."

"มุมขวาด้านบนครับ"

หือ?

หันกลับไปมองอีกฝ่ายก่อนหันกลับมาหยิบชุดที่ว่า ทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้หมด(แถมมีหลายชุดด้วย...รวมทั้งกางเกงใน)

"พี่...กางเกงในคือ"

"กะขนาดไซส์เอาหน่ะ พี่ซื้อไว้เผื่อนานแล้ว"

แม่เจ้า....

เดี๋ยวนะ

ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น

"นี่พี่แอบดูของผมหรอ!!!!"

"เฮ้ย"




กว่าจะรู้ตัวอีกที สงครามก็ปาไปเกือบสี่ทุ่มแล้ว

ซึงยุนนอนเปื่อยอยู่บนที่นอนของอีกฝ่าย ในขณะที่อีซึงฮุนก็นั่งทำงานอยู่บนโต๊ะ

เด็กวิศวะนี่งานเยอะจังนะ

ซึงยุนแค่มองและคิดออกมา แต่ไม่ได้พูดอะไรก่อนจะหันไปสนใจโทรศัพท์ในมือต่อ

ฟ้าฝนก็ตกหนักเรื่อยๆ ความคิดที่คิดว่าอาจได้กลับไปนอนที่หอกลายเป็นศูนย์จริงๆ

ส่งข้อความแชทหาคนพี่ ก่อนที่ข้อความตอบกลับมาจะทำให้หน้าแดง

KSY : พี่ฮะ

KSY : คืนนี้ผมค้างบ้านพี่ซึงฮุนนะ


ZICO : หือ กลับมาไม่ได้หรอ

ZICO : ค้างได้สิ ได้

KSY : ขอบคุณฮะ

ZICO : ฝากบอกไอ้ฮุนด้วย อย่าลืมถุงยางนะเข้าใจไหม

ZICO : ส่งสติกเกอร์



นี่พี่เขาคิดว่าจะมาทำอะไรกันแน่วะ!!!!!

นอนฟึดฟัดอยู่คนเดียวก่อนที่จะตัดสินใจวางโทรศัพท์ที่หัวเตียงนอน ก่อนที่สายตาจะสะดุดกับอะไรบางอย่าง

ซองจดหมาย?

เหลือบสายตามองคนพี่ที่ยังก้มหน้าทำงานก่อนจะตัดสินใจเปิดดู

...แค่นิดหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง




ซึงฮุนสะดุ้งเต็มแรงก่อนที่จะพบว่าเป็นอีกฝ่ายที่ยืนอยู่ด้านหลังเขา

สายตาที่มองมาเรียบนิ่งจนน่ากลัว ในมือเป็นจดหมาย

...นี่เปิดอ่านแล้วหรือไงเนี่ย

“พี่...”

“เดี๋ยวซึงยุน ฟังพี่อธิบายก่อน”

“ผมว่าแล้วทำไมวันนี้แม่งพูดอะไรแปลกๆ”

“...”

“จะไปไหนทำไมไม่บอกกันวะ”

“เดี๋ยวซึงยูน ฟังพี่ก่อน”

“...”

ซึงยูนข่มตาหายใจเข้าออกลึกๆ ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมา

ใจหาย

ซึงฮุนใจหายมากจริงเมื่อเห็นความสั่นไหวในดวงตาคู่นั้น

“พี่แม่งมีอะไรไม่พูด นี่แฟนกันหรอวะห๊ะ”

อีซึงฮุนลุกขึ้นกอดอีกฝ่ายแน่น คนตัวบางจมอยู่ในอก มือเล็กกว่านั่นทุบหลังจนเจ็บไปหมด

แต่คงเจ็บไม่เท่าความรู้สึกของซึงยุน

“พี่แม่ง พี่แม่ง”

“พี่ขอโทษ ซึงยุน พี่ขอโทษ อย่าโกรธพี่เลย”

“ถ้าผมไม่เห็นพี่จะไม่บอกเลยใช่ไหม”

“บอกสิ บอก พี่บอกเราทุกอย่าง”

“...”

“พี่ถึงให้เราอยู่ไง คนดี พี่บอกเราทุกอย่าง”

“เมื่อไรกัน พี่จะไปญี่ปุ่นเมื่อไร”

น้ำเสียงอู้อี้ในอกเอ่ยออกมา ซึงฮุนรู้สึกเบาใจที่อย่างน้อยอีกฝ่ายไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายออกมา

เขาคงทนไม่ได้แน่ๆถ้าได้เห็นน้ำตาคนตรงหน้า

“พี่ไปเดือนหน้า”

“ปล่อยดิวะ”

ซึงฮุนจำใจปล่อยอีกฝ่าย ก่อนที่จะพบว่าอีกฝ่ายดวงตาแดงก่ำ

ยกเลิกตอนนี้ทันไหม ไม่ปงไม่ไปแม่งแล้ว

“ต่อไปจะไปไหนหัดบอกคนอื่นซะบ้าง พี่คิดว่ามารู้เองแบบนี้แล้วผมจะรู้สึกยังไง”

“...ขอโทษ พี่ขอโทษ”

“นอนนอกห้องไปเลย วันนี้”

อีซึงฮุนหน้าเหวอ ก่อนที่จะถลากอดอีกฝ่ายแน่น

“เฮ้ย ไม่เอา พี่อยากนอนกับเรานะจริงๆ”


อีซึงฮุนเขย่าคนในอ้อมกอดไปมา ใบหน้าที่ส่ายและริมฝีปากยู่เหมือนเด็กน้อย

“หึ”

สุดท้ายซึงยุนก็หลุดหัวเราะออกมา

เขาไม่ได้โกรธซึงฮุนจริงจังหรอก แต่ไอ้ความรู้สึกใจหายนี่มันออกมาไม่รู้ตัวจริงๆ

พอคิดว่าได้เปิดใจเพื่อใกล้กัน...แล้วจู่ๆมันกลับห่างไกล

มันวูบโหวงมากจริงๆ


“นี่แกล้งพี่หรอซึงยุน” อีกฝ่ายหยุดเขย่าก่อนก้มลงมองคนในอก รอยยิ้มมุมปากที่เห็นเป็นคำตอบอย่างดีทำให้ซึงฮุนรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมา

“เปล่าซักหน่อย นี่ปล่อยเลยนะ” ซึงยุนดิ้นเมื่ออีกฝ่ายเริ่มรัดมากขึ้น ก่อนจะร้องออกมาเสียงดังเมื่อโดนอุ้มจนลอย

ตัวเขาก็ไม่ใช่เบาๆนะเว้ย!!
“พี่ซึงฮุน ปล่อย โอ้ย”

จับอีกฝ่ายเหวี่ยงลงบนที่นอนนุ่มก่อนที่จะจับข้อเท้าไม่ให้หนี

“ไหนพี่บอกว่าจะไม่ทำอะไรผมไง ปล่อยเลยนะ”

“ก็ไม่ได้ทำไง จะลงโทษเด็ก”

“ลงโทษอะไร เฮ้ย”

ซึงยุนหดคอเมื่ออีกฝ่ายกักพื้นที่ ซึงยุนอยู่ใต้อ้อมแขนซึงฮุนโดยสมบูรณ์

นี่มันล่อแหลมเกินไปแล้วนะ

“หอม พี่จะหอมซึงยุน”

“ไม่ๆๆๆ”

ซึงฮุนก้มลงก่อนจะจับแก้มอีกฝ่าย จมูกจมลงไปที่ความนุ่มทางซ้ายก่อนจะหันกับไปหอมทางขวาบ้าง

“พี่ ไม่เล่น ไปทำงานไป”

“ไม่เป็นไร งานไม่รีบ”จมูกคลอคลียอยู่แถวใบหูของคนขี้แกล้ง ก่อนลมหายใจร้อนที่เป่ารดหูจะพลอยทำให้รู้สึกแปลกๆ

ซึงฮุนมาโหมดนี้บอกตามตรงว่าซึงยุนไม่ทัน ไม่ทันอีกฝ่ายจริงๆ

“พะ...พี่”

“พี่ขอจูบหน่อยได้ไหม”

“...”

ซึงยุนเม้มปากแน่น ดวงตาหรี่ลงมองอีกฝ่าย

ก่อนจะรู้สึกสะดุดลมหายใจตัวเอง

สีหน้าอ้อนวอนจริงจังของอีกฝ่ายส่งผ่านทางดวงตาคู่นั้นทำให้หัวใจของซึงยุนเต้นแปลกไป

เบือนหน้าหนีก่อนพูดออกมา

“พี่แม่ง...”

“ไว้ใจพี่ไหมคังซึงยุน”

“...เวลาจะให้ของใครเขาถามคนรับกันเล่า ไอ้บ้าเอ้ย”

ตีอกอีกฝ่ายก่อนที่ซึงฮุนจะยกยิ้ม

“ขอบคุณครับ”

จับใบหน้าอีกฝ่ายให้หันมาสบตากันตรงๆ มองคนใต้ร่างที่ตอนนี้กัดริมฝีปากฉับทั้งที่แก้มแดงปลั่ง

“น่ารัก...”

“...”

“อย่ากัดปากสิ ช้ำหมดแล้ว”

ก่อนที่จะประกบลงช้าๆ ริมฝีปากบางของคนพี่ค่อยๆแทะเล็มริมฝีปากอวบอิ่ม

หวาน

จะกี่ครั้งก็หวานไปหมด

คังซึงยุนนี่หวานจริงๆ

“อื้อ...”

ร้องออกมาเมื่อเผยอรับสัมผัสมากขึ้น เรียวลิ้นรุกล้ำดูช่ำชองต่างจากเขาที่ไม่ประสีประสา เผลอยกมือขึ้นจับไหล่กว้างของคนพี่ ก่อนที่จะจิกมือเข้าเต็มแรงเมื่อเริ่มขาดอากาศหายใจ

เหมือนมีผีเสื้อโบยบินรอบท้องซึงยุน

มันวาบหวามไปหมด

อีซึงฮุนผละออกก่อนจะมองอีกฝ่ายโกยอากาศเข้าปอดเต็มแรง

“หึ”

หัวเราะออกมาน้อยๆกับท่าทีน่ารัก ก่อนจะได้มองแรงเต็มๆ

“ซึงยุนอา...ขอจูบอีกนะ”

ก่อนที่ริมฝีปากจะประกบอีกครั้ง และอีกครั้ง

ราวกับการพร่ำบอกรักและความเชื่อใจแก่กันตลอดค่ำคืนที่เปี่ยมด้วยสายฝนแบบนี้


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น