[SF]
Lee Seunghoon x Kang Seungyoon
Story
: But I… [12]
จู่ๆฝนก็เกิดตกหนักจนไม่สามารถออกไปไหนได้
ซึงยุนมองนอกหน้าต่างด้วยความหงุดหงิดใจเมื่อเห็นว่าอากาศดูท่าจะเลวร้ายขึ้นทุกที
แล้วจะกลับหอยังไงหล่ะทีนี้
ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่จนคนที่เป็นฝ่ายพี่ต้องเงยหน้าจากกองหนังสือ
“พี่บอกแล้วว่านอนนี่ก็ได้”
“ผมไว้ใจพี่ได้หรือไง”
“พี่ทำงานไง...แต่ถ้ามีโอกาสพี่ก็ไม่พลาดนะ อย่าเผลอละกัน” ซึงฮุนหัวเราะก่อนจะหลบสันหนังสือเล่มหนาที่อีกฝ่ายโยนใส่
คังซึงยุนฟึดฟัดก่อนจะเดินออกจาก้องพักผ่อนไป ซึงฮุนรู้สึกใจคอไม่ดีจึงรีบเดินตาม
“เฮ้ย พี่ล้อเล่น ซึงยุนอย่าหนีพี่กลับสิ”
วิ่งออกไปรั้งอีกฝ่ายที่หยิบกระเป๋าทำท่าจะเดินออกจากห้อง ซึงยุนปรายตามามองก่อนพูดเสียงนิ่ง
“ผมกลับหอเองได้”
“พี่อยากให้เราอยู่ อยู่กับพี่ได้ไหม”
น้ำเสียงของซึงฮุนจริงจังและอ้อนวอน จนซึงยุนได้แต่กลืนน้ำลาย
“อากาศมันไม่โอเคเลยถ้าเราจะกลับ แล้วถ้ากลับไปแล้วประสบอุบัติเหตุหล่ะหือ นึกถึงใจพี่หน่อย อีกอย่างพี่ไม่ทำอะไรเราหรอกน่า”
“...” ซึงยุนเงียบ ไม่ได้พูดอะไรออกมาชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจถอดรองเท้าและเดินกลับเข้าไปข้างในเหมือนเดิม ซึงฮุนยิ้มออกมาก่อนจะเอามือยีหัวอีกฝ่าย
“ไอ้ลูกหมาดื้อเอ้ย”
“...”
“งอนพี่หรอ ซึงยุนอา”
“ผู้ชายที่ไหนเขาขี้งอนวะ”
“พูดจาไม่น่ารักเลยนะ” หัวเราะออกมาแบบไม่ได้ถือสาอีกคน “ไปอาบน้ำไป ซึงยุนใช้ผ้าขนหนูในตู้พี่นะ"
อีกฝ่ายพูดก่อนจะเดินไปก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ ผมเปิดตู้ก่อนจะยืนหาผ้าขนหนูที่ว่า
อืม...เรียบร้อยกว่าที่คิดแหะ
ไม่ใช่ว่าไม่เคยมา ในเมื่อมาค้าง(แบบไม่ตั้งใจ)เมื่อคราวก่อนโน้นไม่ได้มีโอกาสสำรวจห้องอีกฝ่ายแม้แต่น้อย พอมองไปรอบๆห้องพี่ซึงฮุนก็เรียบร้อยดี หันกลับมาที่ตู้อีกครั้งก่อนหยิบผ้าขนหนูออกมา
"พี่ แล้วเสื้อผ้าผม..."
"มุมขวาด้านบนครับ"
หือ?
หันกลับไปมองอีกฝ่ายก่อนหันกลับมาหยิบชุดที่ว่า ทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้หมด(แถมมีหลายชุดด้วย...รวมทั้งกางเกงใน)
"พี่...กางเกงในคือ"
"กะขนาดไซส์เอาหน่ะ พี่ซื้อไว้เผื่อนานแล้ว"
แม่เจ้า....
เดี๋ยวนะ
ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น
"นี่พี่แอบดูของผมหรอ!!!!"
"เฮ้ย"
กว่าจะรู้ตัวอีกที สงครามก็ปาไปเกือบสี่ทุ่มแล้ว
ซึงยุนนอนเปื่อยอยู่บนที่นอนของอีกฝ่าย ในขณะที่อีซึงฮุนก็นั่งทำงานอยู่บนโต๊ะ
เด็กวิศวะนี่งานเยอะจังนะ
ซึงยุนแค่มองและคิดออกมา แต่ไม่ได้พูดอะไรก่อนจะหันไปสนใจโทรศัพท์ในมือต่อ
ฟ้าฝนก็ตกหนักเรื่อยๆ ความคิดที่คิดว่าอาจได้กลับไปนอนที่หอกลายเป็นศูนย์จริงๆ
ส่งข้อความแชทหาคนพี่ ก่อนที่ข้อความตอบกลับมาจะทำให้หน้าแดง
KSY : พี่ฮะ
KSY : คืนนี้ผมค้างบ้านพี่ซึงฮุนนะ
ZICO : หือ กลับมาไม่ได้หรอ
ZICO : ค้างได้สิ ได้
KSY : ขอบคุณฮะ
ZICO : ฝากบอกไอ้ฮุนด้วย อย่าลืมถุงยางนะเข้าใจไหม
ZICO : ส่งสติกเกอร์
นี่พี่เขาคิดว่าจะมาทำอะไรกันแน่วะ!!!!!
นอนฟึดฟัดอยู่คนเดียวก่อนที่จะตัดสินใจวางโทรศัพท์ที่หัวเตียงนอน ก่อนที่สายตาจะสะดุดกับอะไรบางอย่าง
ซองจดหมาย?
เหลือบสายตามองคนพี่ที่ยังก้มหน้าทำงานก่อนจะตัดสินใจเปิดดู
...แค่นิดหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
ซึงฮุนสะดุ้งเต็มแรงก่อนที่จะพบว่าเป็นอีกฝ่ายที่ยืนอยู่ด้านหลังเขา
สายตาที่มองมาเรียบนิ่งจนน่ากลัว ในมือเป็นจดหมาย
...นี่เปิดอ่านแล้วหรือไงเนี่ย
“พี่...”
“เดี๋ยวซึงยุน ฟังพี่อธิบายก่อน”
“ผมว่าแล้วทำไมวันนี้แม่งพูดอะไรแปลกๆ”
“...”
“จะไปไหนทำไมไม่บอกกันวะ”
“เดี๋ยวซึงยูน ฟังพี่ก่อน”
“...”
ซึงยูนข่มตาหายใจเข้าออกลึกๆ ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมา
ใจหาย
ซึงฮุนใจหายมากจริงเมื่อเห็นความสั่นไหวในดวงตาคู่นั้น
“พี่แม่งมีอะไรไม่พูด นี่แฟนกันหรอวะห๊ะ”
อีซึงฮุนลุกขึ้นกอดอีกฝ่ายแน่น คนตัวบางจมอยู่ในอก มือเล็กกว่านั่นทุบหลังจนเจ็บไปหมด
แต่คงเจ็บไม่เท่าความรู้สึกของซึงยุน
“พี่แม่ง พี่แม่ง”
“พี่ขอโทษ ซึงยุน พี่ขอโทษ อย่าโกรธพี่เลย”
“ถ้าผมไม่เห็นพี่จะไม่บอกเลยใช่ไหม”
“บอกสิ บอก พี่บอกเราทุกอย่าง”
“...”
“พี่ถึงให้เราอยู่ไง คนดี พี่บอกเราทุกอย่าง”
“เมื่อไรกัน พี่จะไปญี่ปุ่นเมื่อไร”
น้ำเสียงอู้อี้ในอกเอ่ยออกมา ซึงฮุนรู้สึกเบาใจที่อย่างน้อยอีกฝ่ายไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายออกมา
เขาคงทนไม่ได้แน่ๆถ้าได้เห็นน้ำตาคนตรงหน้า
“พี่ไปเดือนหน้า”
“ปล่อยดิวะ”
ซึงฮุนจำใจปล่อยอีกฝ่าย ก่อนที่จะพบว่าอีกฝ่ายดวงตาแดงก่ำ
ยกเลิกตอนนี้ทันไหม ไม่ปงไม่ไปแม่งแล้ว
“ต่อไปจะไปไหนหัดบอกคนอื่นซะบ้าง พี่คิดว่ามารู้เองแบบนี้แล้วผมจะรู้สึกยังไง”
“...ขอโทษ พี่ขอโทษ”
“นอนนอกห้องไปเลย วันนี้”
อีซึงฮุนหน้าเหวอ ก่อนที่จะถลากอดอีกฝ่ายแน่น
“เฮ้ย ไม่เอา พี่อยากนอนกับเรานะจริงๆ”
อีซึงฮุนเขย่าคนในอ้อมกอดไปมา ใบหน้าที่ส่ายและริมฝีปากยู่เหมือนเด็กน้อย
“หึ”
สุดท้ายซึงยุนก็หลุดหัวเราะออกมา
เขาไม่ได้โกรธซึงฮุนจริงจังหรอก แต่ไอ้ความรู้สึกใจหายนี่มันออกมาไม่รู้ตัวจริงๆ
พอคิดว่าได้เปิดใจเพื่อใกล้กัน...แล้วจู่ๆมันกลับห่างไกล
มันวูบโหวงมากจริงๆ
“นี่แกล้งพี่หรอซึงยุน” อีกฝ่ายหยุดเขย่าก่อนก้มลงมองคนในอก รอยยิ้มมุมปากที่เห็นเป็นคำตอบอย่างดีทำให้ซึงฮุนรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมา
“เปล่าซักหน่อย นี่ปล่อยเลยนะ” ซึงยุนดิ้นเมื่ออีกฝ่ายเริ่มรัดมากขึ้น ก่อนจะร้องออกมาเสียงดังเมื่อโดนอุ้มจนลอย
ตัวเขาก็ไม่ใช่เบาๆนะเว้ย!!
“พี่ซึงฮุน ปล่อย โอ้ย”
จับอีกฝ่ายเหวี่ยงลงบนที่นอนนุ่มก่อนที่จะจับข้อเท้าไม่ให้หนี
“ไหนพี่บอกว่าจะไม่ทำอะไรผมไง ปล่อยเลยนะ”
“ก็ไม่ได้ทำไง จะลงโทษเด็ก”
“ลงโทษอะไร เฮ้ย”
ซึงยุนหดคอเมื่ออีกฝ่ายกักพื้นที่ ซึงยุนอยู่ใต้อ้อมแขนซึงฮุนโดยสมบูรณ์
นี่มันล่อแหลมเกินไปแล้วนะ
“หอม พี่จะหอมซึงยุน”
“ไม่ๆๆๆ”
ซึงฮุนก้มลงก่อนจะจับแก้มอีกฝ่าย จมูกจมลงไปที่ความนุ่มทางซ้ายก่อนจะหันกับไปหอมทางขวาบ้าง
“พี่ ไม่เล่น ไปทำงานไป”
“ไม่เป็นไร งานไม่รีบ”จมูกคลอคลียอยู่แถวใบหูของคนขี้แกล้ง ก่อนลมหายใจร้อนที่เป่ารดหูจะพลอยทำให้รู้สึกแปลกๆ
ซึงฮุนมาโหมดนี้บอกตามตรงว่าซึงยุนไม่ทัน ไม่ทันอีกฝ่ายจริงๆ
“พะ...พี่”
“พี่ขอจูบหน่อยได้ไหม”
“...”
ซึงยุนเม้มปากแน่น ดวงตาหรี่ลงมองอีกฝ่าย
ก่อนจะรู้สึกสะดุดลมหายใจตัวเอง
สีหน้าอ้อนวอนจริงจังของอีกฝ่ายส่งผ่านทางดวงตาคู่นั้นทำให้หัวใจของซึงยุนเต้นแปลกไป
เบือนหน้าหนีก่อนพูดออกมา
“พี่แม่ง...”
“ไว้ใจพี่ไหมคังซึงยุน”
“...เวลาจะให้ของใครเขาถามคนรับกันเล่า ไอ้บ้าเอ้ย”
ตีอกอีกฝ่ายก่อนที่ซึงฮุนจะยกยิ้ม
“ขอบคุณครับ”
จับใบหน้าอีกฝ่ายให้หันมาสบตากันตรงๆ มองคนใต้ร่างที่ตอนนี้กัดริมฝีปากฉับทั้งที่แก้มแดงปลั่ง
“น่ารัก...”
“...”
“อย่ากัดปากสิ ช้ำหมดแล้ว”
ก่อนที่จะประกบลงช้าๆ ริมฝีปากบางของคนพี่ค่อยๆแทะเล็มริมฝีปากอวบอิ่ม
หวาน
จะกี่ครั้งก็หวานไปหมด
คังซึงยุนนี่หวานจริงๆ
“อื้อ...”
ร้องออกมาเมื่อเผยอรับสัมผัสมากขึ้น เรียวลิ้นรุกล้ำดูช่ำชองต่างจากเขาที่ไม่ประสีประสา เผลอยกมือขึ้นจับไหล่กว้างของคนพี่ ก่อนที่จะจิกมือเข้าเต็มแรงเมื่อเริ่มขาดอากาศหายใจ
เหมือนมีผีเสื้อโบยบินรอบท้องซึงยุน
มันวาบหวามไปหมด
อีซึงฮุนผละออกก่อนจะมองอีกฝ่ายโกยอากาศเข้าปอดเต็มแรง
“หึ”
หัวเราะออกมาน้อยๆกับท่าทีน่ารัก ก่อนจะได้มองแรงเต็มๆ
“ซึงยุนอา...ขอจูบอีกนะ”
ก่อนที่ริมฝีปากจะประกบอีกครั้ง และอีกครั้ง
ราวกับการพร่ำบอกรักและความเชื่อใจแก่กันตลอดค่ำคืนที่เปี่ยมด้วยสายฝนแบบนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น