[OS] Kang Seungyoon x Song Minho : RED

[OS] Kang Seungyoon x Song Minho

Story : RED

นิยามสีสำหรับความรักของคุณคือสีอะไร

มันจำเป็นไหมที่เวลาคนเรามีความรัก มักมองอะไรเป็นสีชมพู

ไม่

มันใช้ไม่ได้สำหรับผม

วันนี้มินโฮกับซึงยุนมาเที่ยวด้วยกัน

ใช่

เขาสองคนเป็นคนรักกัน

มินโฮรักซึงยุน

ซึงยุนเองก็รักมินโฮ

แต่ความรักของเขากับซึงยุนไม่ได้หวานละมุนละไมอะไรขนาดนั้นแม้แต่น้อย

“มินโฮ ความรักระหว่างเรานี่สีอะไรหรอ” จู่ๆซึงยุนก็เอ่ยคำถามนี้ขึ้นมาขณะที่เราถึงที่พักที่ตกลงกันไว้ เพราะทั้งมินโฮและซึงยุนต่างทำงานทั้งคู่ เวลาอยู่ด้วยกันจึงไม่ค่อยมีเนื่องจากตารางงานที่ไม่ตรงกันเท่าที่ควร

มินโฮไม่ได้ตอบคำถามซึงยุน เพราะอีกฝ่ายดูจะไม่ได้สนใจคำตอบมากกว่าที่สนใจภาพวาดของมินโฮที่ให้อีกฝ่ายดูในโทรศัพท์

“นายเอาคำถามนี้มาถามฉันหรอซึงยุน มาแปลกนะ จู่ๆก็ถามกัน”

“ผมมองว่าความรักของเราเป็นสีแดงหล่ะ”

“หืม ทำไมหล่ะ”

มินโฮเดินมานั่งข้างซึงยุนหลังจากนำกระเป๋าไปไว้ที่ห้องพัก สายตาของซึงยุนไม่ได้ละจากมือถือเช่นเคย

“ผมแค่รู้สึกอย่างนั้น แค่นั้นเอง”

ซึงยุนตอบ

มินโฮไม่เข้าใจสิ่งที่ซึงยุนต้องการจะสื่อเท่าไรนัก ก่อนที่มินโฮจะพาอีกฝ่ายออกไปเที่ยว เพราะนานมากแล้วที่ไม่ได้ใช้เวลาร่วมกัน

มันนาน...นานจนเกือบลืมความเป็นจริงระหว่างมินโฮและซึงยุน

มินโฮพาอีกฝ่ายมาที่ชายทะเล

อากาศที่ร้อนจัดไม่ได้ทำให้ซึงยุนรู้สึกว่าเป็นปัญหาแม้แต่น้อย มินโฮมองซึงยุนที่ยิ้มกว้างในขณะที่มือยังกุมกันแน่น ความตื่นเต้นของคนข้างกายมีมากมายจนมินโฮต้องคอยระวังไม่ให้อีกฝ่ายพลัดหลงกับตนเอง

“นั่งรออยู่นี่ เข้าใจไหมซึงยุน” กำชับกับอีกฝ่ายราวกับตักเตือนเด็กน้อย อีกฝ่ายยู่ปากก่อนยกมือถือขึ้นเล่นฆ่าเวลา

มินโฮเดินไปร้านค้าเพื่อหาอะไรมาให้ซึงยุนทาน อมยิ้มออกมาเมื่อเห็นสิ่งที่คนรักชื่นชอบก่อนหยิบมันมาจำนวนหนึ่ง เดินไปเพื่อจ่ายเงินก่อนจะหันไปมองตำแหน่งที่คนรักรออยู่

แต่มันว่างเปล่า

มินโฮมองไม่เห็นอะไรเลยแม้แต่น้อย

จิตใจที่เคยเรียบนิ่งกลับว้าวุ่นขึ้นมาเมื่อไม่เห็นว่าซึงยุนอยู่ตรงนั้น ทั้งที่กำชับเสียดิบดี

มินโฮรับเงินทอนก่อนจะรีบเดินออกมา มองซ้ายขวากลับไม่พบคนที่มาด้วยกันแม้แต่น้อย

มินโฮโทรหาอีกฝ่าย กลับไม่มีการตอบรับยิ่งทำให้กังวล

ก่อนที่มินโฮจะนึกอะไรบางอย่างได้

เขาลืมไปได้อย่างไงว่าอีกฝ่ายไม่ได้เป็นคนที่ชอบอะไรเรียบง่ายขนาดนั้น

มินโฮลากอีกฝ่ายกลับมาที่พัก

อารมณ์ฉุนเฉียวถูกแสดงออกผ่านมือหนาที่ตอนนี้กำข้อมืออีกฝ่ายแน่น

ซึงยุนลอบยิ้มเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำเช่นนั้น หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างรุนแรง

เพราะสิ่งที่ซึงยุนชอบมากที่สุดคือการที่เห็นอีกฝ่ายโมโห

อารมณ์มินโฮพุ่งสูงมากเท่าไร แสดงว่ามินโฮเองรักเขามากเท่านั้น

มินโฮเหวี่ยงอีกฝ่ายบนที่นอนกว้าง

“ทำไมถึงปล่อยให้ไอ้นั่นมันลวนลามนาย ตอบสิซึงยุน”

“ก็เปล่า โอ้ย” มินโฮผลักอีกฝ่ายก่อนกระชากคอเสื้อซึงยุนเต็มแรง ร่องรอยแดงที่ปรากฏบนไหล่อีกฝ่ายยิ่งทำให้มินโฮโมโหจัด

มินโฮบีบแก้มซึงยุนเต็มแรง ก่อนที่จะก้มบดขยี้ริมฝีปากจนรสเลือดคละคลุ้งออกมา

รสรักรุนแรงทำให้ซึงยุนแทบบ้า

มินโอกดหน้าอีกฝ่ายจนติดผืนเตียง จับสะโพกตั้งฉากเด่นก่อนมือใหญ่จะฟาดไปเต็มแรง

"ชอบให้ฉันหึงมากใช่ไหมซึงยุน"มินโฮกัดฟันพูด "จะทำอีกไหม"

"อึก ไม่รู้" ซึงยุนพูดด้วยน้ำเสียงติดขัด เขาชอบ ชอบเหลือเกินเวลาอีกฝ่ายหึงจนหน้ามืดตามัวขนาดนี้

ซึงยุนเป็นโรคเสพติดมินโฮ มินโฮก็เป็นโรคเสพติดซึงยุน

เราต่างเสพติดกันและกัน

"ฉันจะทำให้นายรู้ว่าตัวเองเป็นของใคร ซึงยุน"

"อึก" มินโฮเอื้อมมือมาก่อนจะสอดนิัวควานในปากอย่างรุนแรง ซึงยุนแทบสำสักออกมา มืออีกข้างของมินโฮตีสะโพกจนรู้สึกแสบไปหมด

น้ำสีใสไหลเยิ้มตามง่ามนิ้วมือใหญ่ หนืดเป็นสายออกมาขณะที่มินโฮเอามืออกจากปาก

"อ่ะ อ๊าาาาา"ซึงยุนกรีดร้องออกมาเสียงดังเมื่อรู้สึกถึงการรุนรานทางด้านหลัง มินโฮยิ้มสะใจออกมาเมื่อเห็นท่าทางกรีดร้องของคนใต้ร่าง ทั้งตัวของอีกฝ่ายแดงก่ำ ริมฝีปากอวบแดงอ้าค้าง

มินโฮนำความฉ่ำเยิ้มของนิ้วกลางใส่ที่ช่องทางสีสดทีเดียวจนมิดโดยไม่ปราณี กระแทกนิ้วสุดความยาวก่อนดึงออกและใส่เต็มแรงอีกครั้ง

ซึงยุนสบถคำหยาบออกมาด้วยความสุขสมกับความเจ็บปวด

มินโฮรู้ว่าอีกฝ่ายชอบถูกทำรุนแรงเลยพยายามหาวิธีสารพัดมาเพื่อยั่วโมโหตัวเอง จะว่าซึงยุนเป็นโรคจิตก็ได้ แต่เขาคงโรคจิตกว่าที่ตอบสนองความต้องการของคนรักแบบถึงใจพอกัน

"จะทำอีกไหมห๊ะซึงยุน" มินโฮแนบหลังซึงยุนก่อนจะกัดไหล่เนียน ความนุ่มนิ่มและกลิ่นกายเฉพาะทำให้มินโฮฟิวส์แทบขาดทุกครั้ง ซึงยุนชันแขนขึ้นมาอยู่ท่าคลาน ร้องครวญครางออกมาเสียงดัง

"ไม่ตอบหรอ" มินโฮดึงนิ้วออกก่อนจะใส่ทีเดียวสามนิ้ว ซึงยุนอ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้างก่อนจะร้องออกมาเสียงหลง

ช่องทางสีสดแทบฉีกขาด มินโฮมองคนตรงหน้าที่ดูจะมีความสุข ควานวนก่อนกดจุดกระสันเต็มแรง ซึงยุนกระตุกไปทั้งกาย ตัวสั่นเทิ้มก่อนที่จะปลดปล่อยออกมา น้ำสีขาวขุ่นฉีดพ่นรุนแรงจนเปรอะที่นอนสีดำเป็นคราบวงกว้าง

"ที่นอนเลอะหมดแล้ว นายต้องรับผิดชอบ"

ค่ำคืนที่ร้อนแรงผ่านไป แต่บทรักที่มินโฮมอบให้ซึงยุนไม่ได้จบตาม

กลิ่นคาวจากร่างกายคนสองคนที่ยังเสียดสีและตอบรับคละคลุ้ง

เหมือนความโกรธ ความโมโหจากการที่ถูกอีกฝ่ายทำให้รู้สึกเสียใจจะหมดไป เหลือเพียงตัณหาและกายหยาบที่ยังคงเป็นแบบนี้

มินโฮครางฮืมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ความอุ่นร้อนจะถูกฉีดพ่นใส่ในช่องทางหลังที่เหนอะหนะของซึงยุน

เสียงหอบกระเซ่ายังคงดังอยู่ หลังผ่านมรสุมอารมณ์ที่แทบจะแผดเผาทั้งสองร่าง

มินโฮมองคนบนตักที่สลบคาอกไปแล้ว ค่อยๆถอนกายออกแผ่วเบาก่อนจะพาไปอาบน้ำ

เขาคิดว่าเขาเข้าใจสิ่งที่ซึงยุนต้องการจะสื่อเมื่อวานแล้ว

สีแดงแสดงถึงความร้อนแรง อารมณ์ปรารถนา ความต้องการที่รุนแรง

มินโฮเองก็คิดว่าความรักของเขากับซึงยุนเองคงเป็นแบบนั้นเช่นกัน